වසර තිහකට ආසන්න කාලයක් පුරා ඇදුණු යුද තත්ත්වය ආරම්භක කාලයේදී මගේ වයස අවුරුදු පහළොවකි. මගේ සම්පූර්ණ තරුණ අවධිය ගෙවුණේ අවිගත් උතුරු නැගෙනහිර දමිළ දේශපාලන කණ්ඩායම් හා හමුදා අතර ඇතිවුණු දරුණු යුද තත්ත්වය තුළ ය. ඒ අතරතුර අවිගත් දකුණේ සිංහල දේශපාලන ව්‍යාපාරයක නැගීම ද එය මැඬලනු පිණිස මුදාහැරුණු කුරිරු රාජ්‍ය මර්දනයක් ද දුටුවේ මා වයස අවුරුදු දහඅට විස්ස කාලයේ ය. කිතුනුවන් ලෙස අර්බුද අවස්ථාවකදී නමස්කාරයකට සහාභාගි වීම අපගේ ආගමික හා ආධ්‍යාත්මික ජීවිතයේ කේන්ද්‍රීය ගුණයක් ලෙස අපි දුටුවෙමු. එතෙක් නොව කිතුනුවන් ලෙස අපගේ සමාජීය වගකීම වටහා ගන්නට හා එය ක‍්‍රියාවට නගන්නට සමූහයක් ලෙස අප එක් රොක් වුණේ ඉරුදින නමස්කාරයේ ය. යුද සමයේ ද උතුරු නැගෙනහිර ප‍්‍රදේශවල ද මා ඉරුදින නමස්කාරයන්ට සහභාගි වූ අවස්ථා එමට ය.
එම අත්දැකීම් අතිශයින් ආධ්‍යාත්මික හා අර්ථාන්විත බව කිව යුතු ය. එහෙත් කිතුනුවෙකු ලෙස ඉහත දශක තුනක කාලය තුළ ම ඉරිදා නමස්කාරයක් හෝ දේව මෙහෙයක් නොපැවැත් වූ තත්ත්වයක් මගේ මතකයේ නැත. එහෙත් පාස්කු ඉරුදිනෙන් පසු එළඹුණු ඉරුදිනයන් දෙහෙක ම ඉරිදා නමස්කාරය හා දේව මෙහෙය ‘කැන්සල්’ කළ බවට අපට දැන ගන්නට ලැබුණේ ආරක්ෂක අංශවලින් හා ක‍්‍රිස්තියානි ධුරාවලියෙන් නිකුත් වූ දැන්වීම්වලිනි. පල්ලි කණුවක් හෝ පල්ලි බදාගෙන වැඩකරන්නෙකු නොවුණත්, මෙය මා තරමක් සසළ කළ අත්දැකීමකි.
දේව නමස්කාරය ‘කැන්සල්’ කරන්නේ හා ඊට විකල්පයක් ලෙස රියැලිටි පන්නයේ නමස්කාරයක් රූපවාහිනියෙන් අපට පෙන්වන්නේත් ක‍්‍රිස්තියානි ධුරාවලියේ ම ක‍්‍රියාකාරී සහභාගිත්වයෙනි. මෙම තත්ත්වය මට නම් දැඩි අපහසුවක් දනවයි. රජය, ආගම, ආරක්ෂක හා මාධ්‍ය අංශයන්හි රසායනය ඒ තරම් ගුණ නැති බැවිනි.
මේ දිනවල සිංහල සමාජයේ වීරයා ලෙස සමාජ මාධ්‍ය තුළ ශ්‍රේණිගත වී ඇත්තේ කාදිනල් මැල්කම් රංජිත් ය. දරුණු අර්බුදයක දී ඔහු දුන් නායකත්වය හා මැදිහත්වීම වගකීමෙන් හා පරිණතභාවයෙන් පිරි එකක් බව කිව යුතු ය. එහෙත් එහි මහා සුවිශේෂත්වයක් නොවන්නේ, ආගමික නායකයෙකු හැසිරිය යුතු සාමාන්‍ය ආකාරය එය බැවිනි. එසේ කරන්නට කාදිනල් කෙනෙකු ම වන්නට ඕනෑ නැත. එය අපේ මීසම භාර පූජකතුමාගේ ද සාමාන්‍ය හැසිරීම ය. මෙවැන්නක් ලාංකීය සමාජයේ සුවිශේෂ වන්නේ පසුගිය දශකය දෙක කාලයේදී ශීඝ‍්‍රයෙන් ආගමික නායකයන් ශ‍්‍රද්ධාවෙන් ‘තග්’භාවයට පත් වීමේ තත්ත්වය තුළ ය. සාදුකාර වෙනුවට ‘විසිල්’ ප‍්‍රතිචාර දෙන්නට පුරුදු වූ සමාජයක් කාදිනල් වීරයෙකු ලෙස ඔසවන්නේ ඇයි දැයි මම සිතමි. එම ප‍්‍රතිචාරයේ යම් සාධනීය පැත්තක් ඇත. ඒ අවිහිංසාවාදී නායකත්වයකට හා ප‍්‍රවේශයකට ජනතාවගේ යටි පතුලේ හෝ තැන්පත් වී ඇති කැමැත්ත ය. එය අප අගය කළ යුතු ය. දිරිමත් කළ යුතු ය. එහෙත් ‘කාදිනල් හොඳා…යි’ රැුල්ල තුළ යම් ආකාරයක සරලමතික අහිංසක-මෝඩකමක් ( naïve ද ගෑවී ඇති බව කිව යුතු ය. එලෙස සිතන්නන්ට දොස් කීම හෝ ‘ගොඩයාට මැජික්’ තත්ත්වයක් ලෙස සමච්චලයට ලක් කළ නොයුතු ය. ඊට හේතුව කාදිනල් අප හිතන තරම් දේශපාලන අර්ථයෙන් බිළිඳෙකු නොවන බැවිනි.
මා සිතන ආකාරයට මෑත කාලයේ බිහි වූ දක්ෂතම, විචක්ෂණ දේශපාලන බුද්ධියක් ඇති හා ඒ අනුව තම ගමන සියුම් ව සැලසුම් කළ හැකි ආගමික නායකයා කාදිනල් මැල්කම් රංජිත් ය. ක‍්‍රිස්තියානි ඉසව්වෙන් ඉහත කාරණයේදී උන්වහන්සේ නිතරගයෙන් දිනන අතර අස්ගිරි, මල්වතු හා ගලබොඩු නායකත්වය සමග ද කරට කර තරග කිරීමේ විභවතාවක් ද කාදිනල්ට ඇත. ජනතාවගේ පැත්තෙන් මෙය භයානක ය. කාදිනල් නිසැකයෙන් ම බෞද්ධ නායකත්වයට වඩා තීක්ෂ්ණ හා පිරිපුන් ophisticated ය. උන්වහන්සේ මනා අධ්‍යාපනයක් හා පුහුණුවක් ලද අයෙකි. ජනතාව හා මාධ්‍ය හමුවේ හැසිරෙන්නේ පරිණත ව හා විනයානුකූල ව ය.
ඒ නිසා උන්වහසේගේ සමාජ මැදීහත්වීම්වල මතුපිටින් සුජාතභාවයක් හා පිළිගැනීමක් පෙන්නුම් කරයි. එහෙත් එය පරිණාමය වන ආකාරය හිතකර නොවේ. රජය, පොලීසිය හා ආරක්ෂක අංශ කිවයුතු දේ කීම ආගමික නායකයෙකුගේ භූමිකාව නොවේ. දුර්වල හා අකාර්යක්ෂම රජයක් හමුවේ වුව ද කවර වර්ගයක හෝ ආගමික නායකත්වයක් ආණ්ඩුකරණ භූමිකාවට අත පෙවීම සුජාත නොවේ. කාදිනල්ගේ දේශපාලන ඌරුව, නැඹුරුව හා ඉතිහාසය රහසක් නොවේ. වත්මන් බොර දියෙහි මාළු බාන දේශපාලන ප‍්‍රවාහ අතිශයෝක්තියෙන් මතු කරන ආරක්ෂක තර්ජන, භීතිය හා අවිනිශ්චිතභාවය හා කාදිනල් දැන් දැන් කරන ප‍්‍රකාශ නුදුරු දිනයක මිතුරු බලවේග ලෙස ඒකරාශී වේදෝ යි මගේ සිතේ දරුණු සැකයක් උපදී. කාදිනල් පූජාව ‘කැන්සල්’ කළත් අප පල්ලි යා යුතු බවට මා සිතන්නේ එබැවිනි. අපගේ දේශපාලන දිශානතියේ එෙඬ්රා උන්වහන්සේ නොවිය යුතු බැවිනි. x
