‘ජනවාරි 8’ සිට ‘අපේ‍්‍රල් 21’ අතර පරතරය වසර හතරකුත් මාස තුනකුත් දින දහතුනක් වේ. ජනවාරි 8 දේශපාලන පරිවර්තනය කෙරේ බලපෑ ප‍්‍රධාන සාධකයක් වූයේ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව යටතේ වර්ධනය වෙමින් පැවැති ඇතැම් අහිතකර දේශපාලන ප‍්‍රවණතා, ප‍්‍රධාන කොටම, රටේ ජනවර්ග අතර සමඟියට බාධාවක් වන්නේ ය යන පිළිගැනීමයි. ඒ අර්ථයෙන් ගත් කල්හි ජනවාරි 8 දේශපාලන පරිවර්තනයෙන් වැඩිම බලාපොරොත්තු ඇති කෙරුණේ සිංහල-බෞද්ධ නොවන වාර්ගික හා ආගමික ජනකණ්ඩායම් තුළ යි. මේ නිසා අපේ‍්‍රල් 21 වන දා සහ ඉන් පසු සිදු වූ සිදුවීම් මාලාව මගින් විශාල වශයෙන් ම දේශපාලන අපේක්ෂාභංගත්වයක් ඇති වන්නේ ද මෙම සිංහල-බෞද්ධ නොවන ආගමික හා වාර්ගික ජනකොට්ඨාස අතරය. කෙසේ වෙතත් අපේ‍්‍රල් 21 සිදුවීමේ ඇඟවීම්, ඒ මගින් විශේෂයෙන්ම කතෝලික හා මුස්ලිම් ජනයාට සිදු වූ අහිතකර බලපෑම්වලට වඩා බෙහෙවින් පුළුල්ය, ගැඹුරුය.
දැනටමත් බොහෝ විචාරකයන් විසින් පිළිගෙන ඇති පරිදි ‘ජනවාරි 8’ සිදු වූ දේශපාලන පෙරළිය මගින් ඒ පෙරළිය පසුපස පැවැති අභිලාෂ කිසියම් දුරකට හෝ ඉෂ්ට වූවා නම් ඒ රටේ දේශපාලන නිදහසේ පරාසය ශක්තිමත් වීම පමණි. රාජපක්ෂ පාලනය යටතේ වර්ධනය වූ අධිකාරවාදී දේශපාලන නැඹුරුව සෑහෙන දුරකට දුර්වල වීමක් ජනවාරි 8න් පසුව දැකිය හැකි විය. එසේ සිදු වූයේ ‘ජනවාරි 8’ පෙරළියෙන් පසු රාජ්‍ය බලය අත්පත් කරගත් පිරිස් විසින්, එකී ජනතා අභිලාෂ ක‍්‍රියාවට පෙරළීමේ අරමුණින් දැනුවත් ලෙස ගනු ලැබූ පියවර නිසා නොව, ඒ වෙනුවට එම දේශපාලන පෙරළියේ ස්වභාවය විසින් ඇති කෙරුණු දේශපාලන අරාජිකත්වයේ තාර්කික ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙසිනි.
‘අපේ‍්‍රල් 21’ වනාහි එක්තරා ආකාරයකින් එම අරාජිකත්වය හා බැඳුණු දේශපාලන විවෘතභාවයේ ම ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස විස්තර කිරීමට පුළුවන. ‘පශ්චාත්-ජනවාරි 8’ තන්ත‍්‍රයට විරුද්ධව රාජපක්ෂවාදී කඳවුරෙන් නැගෙන ප‍්‍රධාන චෝදනාවක් වන්නේ ඒ මගින් ජාතික ආරක්ෂාව හෑල්ලූවට පත් කළේය යන්නයි. ඒ චෝදනාවේ අඩංගු දේශපාලන අගතීන් පසෙක තැබුවහොත් එම චෝදනාවේ සත්‍යයක් ඇත. ‘පශ්චාත්-ජනවාරි 8’ තන්ත‍්‍රය තුළ පැවැති අභ්‍යන්තර විභේදන මෙන් ම සමස්තයක් ලෙස, ජනවාරි 8, දේශපාලන කඳවුරේ පැවැති සීමාසහිතකම් නිසා ද දේශපාලන නිදහස සාක්ෂාත් වීමට තිබූ එකම මාවත වැටී තිබුණේ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව යටතේ ඇති කොට තිබූ, ජාතික-ආරක්ෂක-රෙජීමය, අකර්මණ්‍ය කිරීම හරහා පමණි. මක්නිසාද යත් එම ‘ජාතික-ආරක්ෂක-රෙජීමය’ වනාහි සාම්ප‍්‍රදායික නිල රාජ්‍ය යන්ත‍්‍රණයේ කොටසක් ලෙස සකස් වී තිබූ එකක් නොව සීමිත දේශපාලන න්‍යායපත‍්‍රයක් අනුව සකස් වී තිබූවකි. උභතෝකෝටිකය වන්නේ මේ නිසා පුරවැසි ආරක්ෂාව ද අභියෝගයට ලක් වීමයි.
අඩුම තරමින්, ලංකාවේ වර්ධනය වූ ‘ජාතික-ආරක්ෂක-රෙජීමය’ ශීතල යුද සංදර්භය තුළ වර්ධනය වී, 2001 සැප්තැම්බර් 11 දින ඇමරිකාවේ ලෝක වෙළෙඳ මධ්‍යස්ථානයට එල්ල වූ ප‍්‍රහාරයෙන් පසුව තීව‍්‍ර වූ ඇමරිකා එක්සත් ජනපද ‘ජාතික ආරක්ෂක රාජ්‍යය’ ආකෘතියෙන් වෙනස් ය. එම ආකෘතිය තුළ මෙම ‘ජාතික ආරක්ෂක තන්ත‍්‍රය’ හා අභ්‍යන්තර දේශපාලන විභේදන තලය අතර පැහැදිලි විභේදනයක් ඇති කොට තිබුණි. වෙනත් වචනවලින් කියනවා නම් ඇමෙරිකාව තුළ නිශ්චිත අවස්ථාවක රාජ්‍ය බලය හොබවන කණ්ඩායමට තම සීමිත අවශ්‍යතා සඳහා සහ විශේෂයෙන්ම තම දේශපාලන ප‍්‍රතිවාදීන් ආණ්ඩු මට්ටු කිරීම වැනි දේ සඳහා, මෙම ‘ජාතික ආරක්ෂණ තන්ත‍්‍රය’ භාවිත කිරීම අතිශයින් දුෂ්කර වේ. ඒ නිසාම ආණ්ඩු පෙරළි මධ්‍යයේ මේ ‘ජාතික ආරක්ෂණ තන්ත‍්‍රයේ’ අඛණ්ඩත්වය සහතික වී ඇත. එහෙත් ලංකාවේ තත්වය වෙනස්ය. එය රාජ්‍ය බලය දරන ප‍්‍රභූ පිරිසගේ සීමිත අභිලාෂ සමඟ කිට්ටුවෙන් සම්බන්ධ වී ඇත.
මේ නිසා සිදු වූයේ ජනවාරි 8 රෙජීම වෙනස සමඟ ආරක්ෂණ යාන්ත‍්‍රණය ද යම් තරමකට බිඳ වැටී පුරවැසි ආරක්ෂාව තර්ජනයට ලක් වීමයි. ඒ පසුපස පැවැති ගැටලූව වූයේ පටු දේශපාලන බෙදීම්වලට ඔබ්බෙන් සහ අතිශය ගැටලූ සහගත සහ භයානක අධිකාරිවාදී ප‍්‍රවණතාවක් වන ‘ජාතික ආරක්ෂක රාජ්‍යය’ පිළිබඳ මාදිලිිය තුළ සිර නොවී පුරවැසි ආරක්ෂාව පිළිබඳ ගැටලූව වෙත ප‍්‍රවේශ වන්නේ කෙසේ ද යන්නයි. මෙය අතිශයින් සංකීර්ණ ගැටලූවක් වන අතර බෙහෙවින් ප‍්‍රඥාසම්පන්න ප‍්‍රවේශයක් ඒ සඳහා අවශ්‍ය වේ. කෙසේ වෙතත් ‘පශ්චාත්-ජනවාරි 8’ තන්ත‍්‍රයට කිසිසේත්ම එවැනි ප‍්‍රඥාසම්න්නබවක් හිමි වී නොතිබුණි.
දැන් ඇති වී ඇති තත්වයට, විශේෂයෙන්ම පසුගිය දා ආරම්භ වූ මුස්ලිම් විරෝධී ප‍්‍රහාරයන්ට වග කිවයුතු යැයි ආණ්ඩුවේ පාර්ශ්වයෙන් මෙන්ම ඍජුව හෝ වක‍්‍රව ඊට සහාය දක්වන පිරිස් වෙතින් ද චෝදනා එල්ල කෙරෙන්නේ රාජපක්ෂ කඳවුර වෙතයි. දැනට ඇති වී ඇති තත්වයෙන් ඍජු දේශපාලන වාසි ලබන්නේ රාජපක්ෂ කඳවුර වීම නිසා මෙන් ම, ගැටුම් බහුල ලෙස ඇති වී ඇති ප‍්‍රදේශවල පුළුල් හා ශක්තිමත් දේශපාලන පක්ෂපාතිත්වයක් ඇත්තේ රාජපක්ෂ කඳවුරට වීමත්, ඊට අමතරව රාජපක්ෂ කඳවුරට අයත් ඇතැම් පිරිස්වල ඍජු මැදිහත් වීම ජනයා කුපිත කිරීම සඳහා හෝ තිබිය හැකි බව පෙනෙන්නට තිබුණත්, මේ පැහැදිලි කිරීම තත්වය පිළිබඳ නිසි තක්සේරුවක් සඳහා ප‍්‍රමාණවත් නොවේ. මෙය ‘පශ්චාත්-ජනවාරි 8’ තන්ත‍්‍රයේ දේශපාලන අපොහොසත්කම සහ බෙලහීනතාව පෙන්නුම් කිරීම සඳහා යොදාගත හැකි අනගි අවස්ථාවක් නිසා එය රාජපක්ෂ කඳවුර මගින්, විශේෂයෙන් ම, දැනටමත් ආරම්භ වී ඇති ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ජනාධිපතිවරණ ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපාරය මගින් උපරිම මට්ටමින් සිය වාසිය සඳහා යොදා ගනු ලැබීම බෙහෙවින් ම තේරුම් ගත හැක්කකි. ඕනෑම මොහොතක, විශේෂයෙන් මෙවැනි අර්බුදකාරී මොහොතක, රාජ්‍ය බලය අත්පත් කරගැනීම සඳහා අභිලාෂයක් ඇති පිරිසක් ලෙස රාජපක්ෂ කඳවුර මේ අවස්ථාව තමන්ට වාසිදායක ලෙස කළමනාකරණය නොකර ගන්නේ නම් එය ඔවුන්ගේ දේශපාලන දුර්වලතාවක් ම වනු ඇත.
රාජපක්ෂ කඳවුරේ විවේචන පසෙක තැබූව ද ‘අපේ‍්‍රල් 21’ ප‍්‍රහාරය මෙන් ම, ඉන් පසුව ඇති වූ මුස්ලිම් ජනයා ඉලක්ක කරගත් ප‍්‍රහාර ද මූලික වශයෙන් සැලකිය යුතුව ඇත්තේ ආණ්ඩු බලය හොබවන පිරිසගේ මාරාන්තික අසමත්භාවයේ ප‍්‍රතිඵල ලෙසටයි. ‘අපේ‍්‍රල් 21’ ප‍්‍රහාරය කෙසේ වෙතත් ඉන් පසුව සිදු වූ දේ පැහැදිලිි ලෙසම පුරෝකථනය කළ හැකිව තිබූ ඒවාය. කෙසේ වෙතත් ආණ්ඩුවට ඒ පිළිබඳ තක්සේරුවක් මෙන්ම තත්වය කළමනාකරණය කිරීමට අවශ්‍ය දේශපාලන නායකත්වයක් ද නොතිබුණු බව ඉතාම පැහැදිලිය.
මෙම අසමත්භාවයේ ඍජු ගොදුර වී ඇත්තේ ‘ජනවාරි 8’ රෙජීම වෙනස පසුපස පැවැති මහජන අභිලාෂයන් ය. මේ මගින් නැවත වතාවක් පෙන්නුම් කෙරී ඇත්තේ එකී මහජන අභිලාෂවලට පැවැති රෙජීමය පෙරළා දැමීමට විනා නව පර්යායක් ස්ථාපිත කිරීමට හැකියාවක් නොතිබූ බව ද? ‘ජනවාරි 8’ දින ආණ්ඩුකරණය පිළිබඳව ලංකාවේ පුරවැසි ප‍්‍රජාව ඉදිරියේ තැබූණු ප‍්‍රශ්නය වූයේ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රකරණය ද? අධිකාරවාදී ජාතික ආරක්ෂක රාජ්‍යය ද? යන්නයි. අපේ‍්‍රල් 21 සහ ඉන් පසු පෙන්නුම් කෙරෙමින් තිබෙන්නේ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රකරණය, උදෙසා වූ ‘ජනවාරි 8’ තෝරා ගැනීම අවලංගු බව ද?
x නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
