ගෝලීය ත්‍රස්තවාදයේ තිඹිරිගෙය නොතකා හරිමුද?

■ කැත්ලීන් ජයවර්ධන

‘අනිද්දා’ පුවත්පතේ වාර්ෂික සාංවත්සරිකෝත්සවය ඉකුත් දා කොළඹ බණ්ඩාරනායක ජාත්‍යන්තර අනුස්මරණ සම්මන්ත්‍රණශාලා පරිශ්‍රයේ, ජැස්මින් ශාලාවේදී පැවැත්වුණු අතර එහි තේමාපාඨය වූයේ ‘2020න් එහා ශ්‍රී ලංකාව’ ය. මෙහිදී කෙටිදෙසුම් පැවැත්වූ දේශකයන් ආරම්භයේදීම පැවසුවේ, තමන් කලින් කියන්නට සිටි ඇතැම් කරුණු යාවත්කාලීන කරගනිමින් උද්ගත වී ඇති අර්බුදකාරී තත්ත්වය පිළිබඳව හඬ අවදි කිරීමට අදහස් කරන බව ය. රට මුහුණ පා ඇති අභියෝගය, අනතුර ගැන මෙන් ම රටේ ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය, ජනමාධ්‍ය, සිවිල් සංවිධාන හා පුරවැසියන් මේ අවස්ථාවේ ක්‍රියා කළ යුතු ආකාරය පිළිබඳව ද වැදගත් හා කාලෝචිත අදහස් එහිදී එළිදැක්වුණේ ය. මෙහිදී සිනමාවේදී අශෝක හඳගමට නියමිතව තිබුණේ ‘2020 න් එහා කලාව හා සංස්කෘතිය’ පිළිබඳව හඬ අවදිකිරීමට ය. ඒ අනුව ඔහු විසින් පෙන්වා දෙනු ලැබුණේ වර්තමාන කලාකරුවාට, සාහිත්‍යකරුවාට පැනවී ඇති ඍජු බාධක හා අභියෝග පිළිබඳව ය. ඒ අදහස් දැක්වීමට ඌන පූරණයක් එක්කරන අතරේ ගෝලීය ත්‍රස්තවාදයේ ප්‍රභවයන් පිළිබඳ විමසුම් ඇස යොමුකිරීම සඳහා ය, මෙය ලියැවෙන්නේ.

කලාකෘති, සාහිත්‍යකෘති, සිනමාකෘති වාරණය වීම, කප්පාදු කිරීම සිදු වූ විවිධ අවස්ථා ගැන දැන සිටියත් කෙටිකතාවක් ලිවීම හෝ පළකිරීම, බන්ධනාගාරගතවීමට තරම් සාපරාධී ක්‍රියාවක් වන බව (එවැනි නීති සම්පාදනය වී ඇති බව) මේ රටේ වැඩිදෙනකුට දැනගන්නට ලැබුණේ ඉතා මෑතකදී ය. එය කලා පොලීසියක මෙහෙයුමකට වැඩියෙන් කලා මූලධර්මවාදයක මෙහෙයුමක් ලෙස ය, බැලූබැල්මටම පෙනී යන්නේ. ඒ ගැන පුඵල් සාකච්ඡාවක් ආරම්භ කිරීම සඳහා අවකාශයක් විවර විය යුතුව ඇති මුත් වර්තමාන සමාජයට කලාවේ, සාහිත්‍යයේ උපයෝගීතාව කවර මට්ටමින්, කවර ප්‍රතිශතයකින් පවතින්නේ ද යන ප්‍රශ්නය ද ඒ හා සමඟම ඉස්මත්තට ඇදී එයි. ඒ, අද දවසේදී අප කලාකෘති, සාහිත්‍ය කෘති බලන්නේ ද? නරඹන්නේ ද? වින්දනය කරන්නේ ද? යන ප්‍රශ්නය දවසින් දවසම බරපතළ ලෙස මතුව නැගෙමින් උග්‍රවෙමින් පවතින නිසා ය. එසේ නම් 2020න් එහා ලෝකයේ ශ්‍රාවකයන් කියා පිරිසක් ඉතිරි විය හැකි ද? කලකට පෙර නම් ශ්‍රාවකයාට ගීතයක්, සංගීතයක්, වින්දනය කිරීම සඳහා දෙසවන පමණක් සෑහුණේ ය. ගුවන්විදුලි නාට්‍යයක් ශ්‍රාවකයා රසවින්දේ දෙසවනිනි. ඒ සියලුදෙනම ගුවන්විදුලි නාට්‍යයේ චරිත, හැසිරීම් පිළිබඳ චිත්තරූප මවාගත්තේ තම තම සිතැඟි පරිදි ය. අද මේ හැකියාව ශ්‍රාවකයාට අහිමි වී හෝ අහිමි කර තිබේ. ඩබ්ලිව්. ඩී. අමරදේවයන්ගේ සුභාවිත ගීතයක් විනාඩි 3ක් හෝ 4ක් වැනි කෙටි කාලසීමාවක් තුළ අසා සිටින්නට වුව වර්තමාන ශ්‍රාවකයාට රූපාවලියක්, නර්තනයක් සැපයිය යුතුව තිබේ. එසේ නම් පිටු තුන්හාරසියයක නවකතාවක් ඇසින් කියවා සිතින් අවශෝෂණය කරගනිමින් භාවප්‍රබෝධයක් ලබන අනාගත පාඨකයකු කෙසේ නම් බිහි විය හැකි ද? මේ ප්‍රශ්නය බරපතළ ලෙස මතුවෙමින් ඇති සන්දර්භයක් තුළ වසරකට නවකතා පොත් සිය ගණනින් බිහිවන්නේ කෙසේ දැයි අතුරු ප්‍රශ්නයක් ද පැන නැගෙයි. කියවන්නේ නැත්නම් පොත් බිහිවන්නේ කෙසේ දැයි කෙනෙකු ප්‍රශ්න කිරීමට ද බැරි නැත. මෙහිදී අපගේ මතකයට නැගෙන්නේ කලකට පෙර මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලතුන් ‘විවාහය’ සම්බන්ධයෙන් එළිදක්වා ඇති එක්තරා අවධාරණයකි. එය වර්තමාන සාහිත්‍යය අරබයා ද යම් තරමකින් වංලගු වන්නේ යැයි අපට සිතෙයි.

මහාචාර්ය ගම්ලතුන් එදා කීවේ, ස්ත්‍රී-පුරුෂ ප්‍රේමය නැතහොත් ස්වාභාවික ස්ත්‍රී-පුරුෂ සබඳතා කෙසේ වෙතත් විවාහය නම් වූ සංස්ථාපිතය නම් මේ වන විට ජුගුප්සාජනක ආර්ථික හුවමාරුවක් බවට ලඝුවී ඇති බව ය. ආගම්, ආගම් ශාස්තෲන් මෙන් ම සියලු කලාවන් ද වෙළෙන්දා නොහොත් වෙළෙඳාම විසින් නතු කරගනු ලැබ ඇති මෙවැනි කාලවකවානුවක සාහිත්‍ය කෘති වෙළෙඳභාණ්ඩ බවටත් සාහිත්‍යකරුවා භාණ්ඩ නිෂ්පාදකයා ලෙසටත් රූපාන්තරණය වීම අස්වාභාවික ද නොවේ. ‘මුදල්’ වෙනුවෙන් නිර්මාණය’ යන්න කාලයේ තේමාපාඨය බවට පත් වී ඇති සේ ය. පොත් කියවූවත් නැතත් පාඨකයන් සිටියත් නොසිටියත් පොත් කලඑළිබසින්නේ මේ තත්ත්වය යටතේ ය. එසේ නම් 2020න් එහා සාහිත්‍ය කලාවට කවර නම් ඉරණමක් අත්විය හැකි ද? සාහිත්‍ය විනිශ්චය මණ්ඩලයක් නියෝජනය කරමින් අතටම සම්පාදනය කෙරෙන පොතක්, පොත් කිහිපයක් කියවීම හැරුණුවිට සාහිත්‍ය කෘතියක් මිලදී ගෙන කියවන විද්වතුන්, විශ්වවිද්‍යාල ඇදුරන් හෝ මාධ්‍යවේදීන් සිටින්නේ නම් ඒ කඵනික තරමටම දුර්ලභ ලෙස යැයි අපි සිතමු. තවත් පැත්තකින් කිසිවකු පොතක් කියවීමට ගත කරන කාලය වෙනුවට මිලක් නියම වන්නේ ද නැත. මෙවැනි පසුබිමක් මත සාහිත්‍යකරුවාට, ලේඛකයාට යැපෙන්නට හැකි වී තිබෙන්නේ කවදත් මුදල් ගෙවා පොත් ලබාගන්නා මේ රටේ සහෘද පාඨකයා නිසාම බව සඳහන් කළ යුතු ය. කෙසේ වුව ද දැන් අපට මේ සියල්ල ගැන – වාර්ගික සමගිය සඳහා සාහිත්‍යයෙන් කවර අවකාශයක් විවර කළහැකි ද යන්න ගැන පවා කතාකරන්නට සිදුවී ඇත්තේ පරිකල්පන අවකාශය බොහෝ සෙයින් පටුවී සංස්කෘතික මිනිසා නිද්‍රෝපගත කළ පසුබිමක සිට ය.

ලෝකයේ විවිධ මිනිස් කණ්ඩායම් ත්‍රස්ත ක්‍රියාවන් සඳහා මෙහෙයවූ සිතිවිලි පිළිබඳ අපූර්වාකාර පසුබිම් කතා, මනෝවිශ්ලේෂණ අපට කියවන්නට ලැබී ඇත්තේ විශිෂ්ට සාහිත්‍ය කෘති හරහා ය. එවැනි දර්ශන අපට නරඹන්නට ලැබී ඇත්තේ සිනමාපට ඔස්සේ ය. ඒ ඒ චරිතවල මනෝවිද්‍යාත්මක පසුබිම සාක්ෂාත් කරගැනීම සඳහා විශේෂයෙන් අපට ඉඩ ප්‍රස්ථා විවර කරදුන්නේ විශිෂ්ට සාහිත්‍ය කෘති පරිශීලනයම ය. මානව ගවේෂණ මාර්ගයක් වශයෙන් මනෝවිද්‍යාව ලොව පුරා පතළ කළේ විසිවන සියවසේ පහළ වූ ඕස්ටි්‍රයානු ජාතික සිග්මන් ෆ්‍රොයිඞ් වන අතර ඉන්පසු බිහිවූ මනෝවිද්‍යාඥයන් ෆ්‍රොයිඞ්ගේ චින්තනයෙහි ද යම් යම් ඌනතාවන් පෙන්වා දී තිබේ.

රටේ සමාජයේ සිදුවිය යුතු ව්‍යුහමය වෙනස්කම් ගණනාවක් වන බව සැබෑ ය. නීති පද්ධති ක්‍රියාත්මක කිරීමට අවශ්‍ය ව්‍යුහාත්මක ප්‍රතිසංස්කරණ රටට අත්‍යවශ්‍ය ය. ඒවා සිදුවීම හෝ නොවීම රටේ, සමාජයේ ආරෝහණයට හෝ අවරෝහණයට බලපෑම් කරන බව ද පිළිගත මනා ය. එහෙත් ත්‍රස්තවාදය ගැන කතාකරන විට, ත්‍රස්තවාදයට විසඳුම් සොයන විට ත්‍රස්තවාදයේ තිඹිරිගෙය මගහැර යන්නට නොහැකි ය. ඒ අනුව මෙම ප්‍රස්තුතයට අදාළව කතාකිරීමේදී පුද්ගලත්වය යන්න මුඵමනින්ම අමතක කළ හැකි ද නැත. මිනිස් ඉතිහාසයේ ආරම්භයේ පටන්ම පුද්ගලත්වය හා බද්ධ වූ ප්‍රශ්න ගණනාවකට මිනිසා විසින් පිළිතුරු සොයනු ලැබ තිබේ. මිනිසා කවරෙක් ද? මිනිසා පැමිණියේ කොයි සිට ද? යන්නේ කොතැනකට ද? වැනි ප්‍රශ්න කෙරෙහි ඔහු තුළ වූ කුතුහලය මේ වනතුරුත් නිමාවක් දැක නැත. ප්ලේටෝ, ඇරිස්ටෝටල්, ඩෙකාර්ත්, කාන්ට්, නීට්ෂේ වැනි චින්තකයන්, ප්‍රාඥයන් විසින් එදා බටහිර චින්තන සම්ප්‍රදායන් විශ්ලේෂණය කරනු ලැබූ අතර පෙරදිග චින්තනය ව්‍යවච්ඡේදනය කරන ලද්දේ බුදුදහම, හින්දු දහම හා කොන්ෆියුසියස්වාදය ආදිය විසින්ය. ත්‍රස්තවාදියා යනු ඕපපාතිකයෙක් නොවේ. ත්‍රස්තවාදයේ මෙන් ම යුද්ධයේ ද තිඹිරිගෙය වන්නේ මිනිස් සිත ය, යන්න කිසිවකුටත් පිටුදැකිය හැකි කරුණක් ද නොවේ. මේ ප්‍රශ්නය දෙස මනෝවිද්‍යාත්මකව බැලීමේ හා මනෝවිශ්ලේෂණාත්මකව එළිදැක්වීමේ කාලීන අවශ්‍යතාවක් පවතින බව ය, අපගේ අදහස වන්නේ. (‘අනිද්දා’ සාංවත්සරිකෝත්සවයේ සංවාද මණ්ඩපය අතරට අර්බුදයේ මනෝවිද්‍යාත්මක පාර්ශ්වය පිළිබඳව ද එකම අදහසක් හෝ එක් කෙරුණේ නම් වැඩසටහනේ න්‍යායපත්‍රය පූර්ණත්වයට පත්වන බව අපගේ පෞද්ගලික විශ්වාසයයි.)

මේ අනුව ගෝලීය ත්‍රස්තවාදය ගැන කතා කිරීමේදී ද බුදුදහමට අදාළ කරුණු කාරණා කිහිපයක් ඉදිරිපත් කිරීම ප්‍රශ්නයෙන් පීලිපැනීමක් වනු ඇතැයි අපි නොසිතමු. කවර හෝ ත්‍රස්තවාදී සංවිධානයක් සාමාජිකයන්ගේ චින්තනය හැඩතල ගැන්වීමේදී එක්තරා මොළ සෝදා හැරීමකට ලක් කරන බව අසන්නට ලැබෙයි. මොළශෝධනය යනු කලින් දැරූ අදහස් වෙනස් කොට වෙනත් අදහස් ඊට බද්ධ කිරීමයි. කැවීමයි. මොළ සේදීම යන පදය යොදා නොගැනුණ ද වසර 2500කට පෙර බුදුන් වහන්සේ විසින් පහත සඳහන් ආකාරයෙන් අවධාරණය කරන ලද්දේ ද මේ ශෝධනය ම මිස අන් කිසිවක් නොවන බව පැහැදිලි වන්නේ ධම්මපදය දණ්ඩ වර්ගයේ ගාථාවක එන පහතින් දක්වා ඇති සිංහල අරුතට අනුව ය. ‘දියාලුවෝ තමන් කැමති තැනකට ජලය ගෙන යති. හී වඩුවෝ තමනට වුවමනා පරිදි හී දඬු නමති. වඩුවෝ තමන්ට කැමති පරිදි ලී නමති. සුවචයෝ රිසි සේ ආත්මය දමනය කරති.(ධම්මපදය, 145 වැනි ගාථාව) මෙහි සරල අදහස වන්නේ මිනිස් සිත කැමති අයුරින් කැමැති අතකට නැවීමට, දිගහැරීමට හැකිවන බවයි. මොළ ශෝධනය හෝ බුද්ධි ශෝධනය යනු ද එයමයි. රෝගයක් වැළඳුණ පසු බේත්හේත් ලබාදීමට වඩා වැදගත් වන්නේ රෝග වෛරසය ශරීරගතවීම වැලැක්වීම ය. ශෝධනය කළ හැකි මිනිස් සිත, විශේෂයෙන් ළමා සිත ප්‍රචණ්ඩත්වය කෙරෙහි ආසක්ත වීමට ඇති ඉඩකඩ අහුරා තැබීම අත්‍යවශ්‍ය වන්නේ ඒ නිසා ය. ත්‍රස්තවාදය තුරන් කළ යුතු යැයි මුඵමහත් ලෝකයම එකහඬින් කියා සිටින අද දවසේ දී අප බෙහෙවින්ම සැලකිලිමත් විය යුත්තේ ත්‍රස්තවාදයේ තිඹිරිගෙය වූ මිනිස් සිත කෙරෙහි යැයි සිතමු. මුල සිඳ දැමූ ගසක් සිටුවා ඊට උදේ හවා දිය පොහොර යෙදුව ද පසුවදා සිටම එහි පත්‍ර කහ පැහැ ගැන්වීම අරඹන බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ.

වර්තමාන තරගකාරී අධ්‍යාපන විලාසිතාව අතරේ දරුවාට ලබාදිය යුත්තේ දැනුම හා බුද්ධිය පමණකැයි බොහෝ දෙමවුපියෝ සිතති. මේ දෙක ද දරුවාට අවශ්‍ය වන මුත් ඔහුගේ බුද්ධිය පමණක් පෝෂණය කිරීම සෑහෙන්නේ ද? අප්‍රේල් 21 වන දා සිද්ධිය මෙන් ම වරින්වර ලෝකයේ හතරදිග්භාගයෙන්ම අපට අසන්නට දකින්නට ලැබෙන හද සසලවන සිද්ධීන් ද සැලසුම් වන්නේ බුද්ධිය මෙහෙයවා නොවන්නේ යැයි කාට නම් කිව හැකි ද?

බුද්ධියත් යහගුණයත් සමාන්තරව යන අධ්‍යාපනයක් දරුවාට ලබා දිය යුතු බව කීම සඳහා සුභාෂිතය ලියූ අලගියවන්න මුකවෙටි කිවිඳුන් එහි මුල් කවියට මෙවැනි පදයක් එක් කර තිබේ.
ගුණ නැණ බෙලෙන් යුතු පුතුමය ඉතා ගරූ

මේ අදහස ගැන, මේ අධ්‍යාපනික අවශ්‍යතාව ගැන බර්ට්‍රන්ඞ් රසල් නම් වූ අද්විතීය චින්තකයා, ප්‍රාඥයා මෙන් ම මහා කවි රබීන්ද්‍රනාත් තාගෝර් ද බොහෝ අවස්ථාවලදී මතක් කර ඇති බව අපි දැන සිටිමු. තවත් පැත්තකින් මිනිසා දයාවන්ත විය යුතු වන්නේ සහෝදර මානව වර්ගයාට පමණකැයි කල්පනා කිරීම ම ද බරපතළ වරදවා ගැනීමකි. ඔහු නැංගුරම් ලා ගත යුත්තේ මානව දයාව අසලදී පමණක් ම නොවේ.

මිනිසා හැරුණු විට පරිසරයෙහි ඇති මූලික සාධක තුන නම් කෙරෙන්නේ සත්ත්ව ලෝකය, ශාක ලෝකය හා ජල ලෝකය වශයෙනි. තමා හුදෙකලා සත්ත්වයකු නොවන බවත් මහා පරිමාණ පරිසරයේ ජීවත්වන කුඩා ඒකකයක් පමණක් ම බවත් සහජීවනයකින් තොරව මිනිසකුට පැවැත්ම සහතික කරගත හැකි නොවන ආකාරයත් අවධාරණයෙන් ම පෙන්වා දී ඇත්තේ බුදුදහම ය. (මේ ලිපියේ වෙනත් තැනක සඳහන් වන නූතන භෞතික විද්‍යාඥයකුගේ අදහස් දැක්වීමෙන් ගම්‍ය වන්නේ ද මේ අදහසම නොවන්නේ දැයි විමසා බලනු වටී.)

මානව දයාව ඉක්මවා යන සත්ත්ව කරුණාව කෙරෙහි මිනිසා අවදිමත් විය යුතු ආකාරය ගැන මිනිසාට වඩ-වඩා පැහැදිලිව පෙනී යනු ඇත්තේ අද නොව තවත් සැලකිය යුතු කාලයක් ඉක්ම වූ පසුව ය. මිනිසකු ඝාතනය කිරීම සඳහා උත්තේජනය ලබා දීමට ඇතැම් ත්‍රස්තවාදී සංවිධාන ආධුනිකයන්ට ලබා දෙන බාලාංශ පාඩම වන්නේ තිරිසන් සතකු ඝාතනය කිරීම ය. තිරිසන් සත්ත්වයාගේ මෙන් ම මිනිසාගේ රුධිරයේත් ඇත්තේ එක ම රතු පැහැයකි.

ත්‍රස්තවාදය මුලිනුපුටා දැමීමේ ක්‍රියාදාමයට අවතීර්ණ වීමේදී පෙර නොවූවිරූ ගැටලු ගණනාවක්ම පැන නැගීම ද වළකනු බැරි ය. ‘නිදහස’ හා ‘මානව හිමිකම්’ ද මෙහිදී අභියෝගයට ලක් වනු ඒකාන්ත ය. බුර්කාව තහනම් කිරීම, මුස්ලිම් පාසල් නියාමනය ආදිය හමුවේ උද්ගත විය හැක්කේ රැවුළත් කැඳත් බේරාගැනීම වැනි වූ ගැටලුවකි. ප්‍රශ්නය විසඳාගත හැකි වන්නේ වඩා වටින්නේ රැවුළද? කැඳ ද? යන්න සාවධානව විමසීමෙනි.

කෙසේ වුව ද නිර්දෝෂි මුස්ලිම් ජනතාවගේ අතිමහත් බහුතරය මේ වනවිට මුහුණ පා සිටින්නේ අතිශයින් අවිනිශ්චිත ගැටලු සමුදායකට ය. රැකියාව සඳහා තැන්තැන්වල නවාතැන් ගෙන සිටින ශ්‍රමිකයන්ට මෙන් ම කුලී නිවැසියන්ට ද ඇතැම් වෘත්තිකයන්ට ද උන්හිටි තැන් අහිමි වීමේ බරපතළ ප්‍රශ්නයක්, ප්‍රශ්න රාශියක් උද්ගත වී අවසන් ය. ඊට හේතුවී ඇත්තේ හාම්පුතුන්ගේ, නිවාස හිමිකරුවන්ගේ හා ව්‍යාපාරිකයන්ගේ ද බිය හා සැකයයි.

පරිස්සම් සහගතව ක්‍රියාකාරීමේ අයිතිය සියලු දෙනාටම ඇතත් මේ වෙසක් සමයේ බෞද්ධයන් විසින් හැකිතාක් දුරට අත්හදා බැලිය යුත්තේ තමා උපමා කොට අනෙකා දෙස බැලීමේ ධර්මතාව බව මතක් කරදීමට අපි කැමැත්තෙමු. එය මල් පූජා, පහන් පූජා, බෝධි පූජා ආදි අතිමහත් පූජා සම්භාරය අබිබවනසුලු මහා පුණ්‍යකර්මයකිය යන්න අපගේ විශ්වාසයයි.

මීළඟට අප විමසිලිමත් වන්නේ ගෝලීය ත්‍රස්තවාදය පෝෂණය කිරීම සඳහා ගෝලීය මට්ටමින් කලාකරුවනගෙන්, සාහිත්‍යයෙන් ලැබුණු දායකත්වය පිළිබඳව ය. මිනිසා නම් වූ සත්ත්වයාගේ ස්වභාවය ඔහු නිර්මිතව ඇති ආකාරය ද මෙහිදී කිසියම් ප්‍රමාණයකින් හෝ හඳුනාගත යුතුව තිබේ. ත්‍රස්තවාදය උපදින්නට ගෝලීය ත්‍රස්තවාදියකු ගැබ්ගන්වන්නට ගෝලීය කලාවෙන්, සිනමාවෙන්, සාහිත්‍යයෙන් යම් කිසි අනුබලයක් නොලැබුණේ ද යන ප්‍රශ්නය මෙහිදී මගහැර යන්නට නොහැකි ය. ඈත අතීතයේ පටන් ම මනුෂ්‍යයාගේ යටි සිත ව්‍යසනයට, යුද්ධයට, රුධිරයට ආසක්ත වූ බව අපි මනාව දැන සිටිමු. ස්පාඤ්ඤ ගොන්පොර, රෙස්ලින් වැනි ක්‍රීඩා නරඹන අතරේ පරාජිතයා ලේ වගුරුවමින් වැටීසිටිනු දකිමින් අත්පුඩි සලමින් ඔල්වරසන් දෙන්නේ ද අප දියුණු යැයි කියන මනුෂ්‍යයාම ය. මගතොටදී බස්රියකදී පොකට් ගැසුවකු, මාල කැඩූවකු දුටුවහොත් ලේ විසිවන තුරු තඩිබෑමේ පවසකින් පෙළෙන්නෝ ද ඔවුහුම වෙති. එසේ චුදිතයාට පහර දෙන මිනිසුන් අතරේ කවර ආකාරයේ හෝ සොරකමකට දායක වූවෝ නොසිටිත් ද? එසේ නම් ඒ කීයෙන් කී දෙනා ද?

ත්‍රස්තවාදය කුඵගන්වන ත්‍රස්තක්‍රියා සඳහා පාඩම් කියාදෙන කලා නිර්මාණ, සිනමා නිර්මාණ එදා මෙදා තුර කොතරම් නම් බිහිව ඇත්තේ ද යන කරුණ කෙරෙහි ද මෙහිදී සැලකිය යුතු තරමේ අවධානයක් යොමු කළ යුතුව තිබේ. කුඩා ළමුන් ඒවා නරඹන්නට දක්වන අභිරුචිය ගැන මනාව දැනසිටින්නේ ඔවුනගේ වැඩිහිටියන් ම මිස අන්කිසිවෙක් නොවේ. අන්තර්ජාලයෙන් හෝ සිනමාහලකින් හෝ රූපවාහිනියෙන් හෝ එවැනි චිත්‍රපට නරඹා අපරාධයේ ප්‍රහර්ෂය අත්විඳිමින් ලේ වැකි සිරුරු ආස්වාදනය කරමින් ක්‍රීඩා භාණ්ඩයක් ලෙස තුවක්කු ඉල්ලා සිටින පොඩිත්තෝ කොතක් නම් සිටිත් ද? දරුවන්ගේ මේ ආශාවන් සන්තර්පණය කර නොදුන් වැඩිහිටියන් ඇත්තේ නම් ඒ කොතරම් නම් අල්ප වශයෙන් ද?

අයිඑස්අයිඑස් හෝ තව්හිද් ජමාද් සංවිධාන සමඟ නොවූවත් වෙනත් විනාශකාරි කවර වූ හෝ සංවිධානයකට කවදා හෝ ඔවුන් එක්විය නොහැකි බවට කවර නම් සහතිකයක් ද මේ වැඩිහිටියන්ට ලබාදිය හැක්කේ ද? මෙලෙක් ලීදණ්ඩකට සමකළ හැකි ළමා මනස ත්‍රස්තවාදය කෙරෙහි ඇදී යන්නේ අනුක්‍රමයෙන් මිස ක්ෂණිකව නොවන බව ඔවුන් සැලකිල්ලට ගෙන ඇත්තේ ද? ලෝකයේ අයිතිකාරයා, බලවතා මිනිහාය යන අදහස ක්වොන්ටම් යාන්ත්‍රණය ඇතුඵ විද්‍යාවේ නවසොයාගැනීම් ඔස්සේ උඩුයටිකුරු කෙරෙන අවස්ථා ද තිබේ. මනුෂ්‍යයන් වශයෙන් අප සුවිශේෂ වීම ස්වභාව ධර්මයෙන් වෙන් වූ කොටසක් වශයෙන් සිතා සාඩම්බරයෙන් පාරම්බෑමට හේතුවක් නොවේ යැයි පවසමින් ඒ අදහසට කනේ පහරක් එල්ල කර ඇති එක් භෞතික විද්‍යාඥයෙකු වන්නේ Carlo Rovelli (කාලෝ රොවෙල්ලි) ය. භාෂා හතළිස් ගණනකට පරිවර්තනය වී ඇති Carlo Rovelli f.a Seven Brief Lessons on Physics නම් වූ කෘතියේ සඳහන් වන තවත් එක්තරා කොටසක් (එහි සිංහල පරිවර්තනයෙන්) මෙහිදී උද්ධෘත කොට දක්වන්නේ එය අපට අමතක කළ නොහැකි පාඩමක් උගන්වන නිසා ය.
මා විශ්වාස කරන අන්දමට අපේ සත්ත්ව විශේෂය දිගුකලක් පවතින සත්ව විශේෂයක් නොවේ. උදාහරණයක් වශයෙන් ගතහොත් අප සැදී ඇත්තේ අඩු වැඩි වශයෙන් කිසිදු වෙනසකට භාජනය නොවී වසර මිලියන ගණනාවක්, එනම් අපේ සත්ව විශේෂය මිහිපිට බිහිවී සිය වාරයකට වැඩි කාලයක්, වාසය කරන කැස්බෑවන් සැදී ඇති ආකාරයට නොවෙයි. අප අයත් වන්නේ කෙටි කාලපරිච්ඡේදයක දී බිහි වී නැතිව යන සත්ව විශේෂයකටයි. අපේ සත්ව ගණයට අයත් අනෙක් සත්ව විශේෂ සියල්ල ම දැනටමත් වඳ වී ගොස් තිබෙනවා.

ඊටත් වඩා සැලකිය යුතු කාරණය අප විනාශකාරීන් බවයි. අප විසින් ම දියත් කළ දරුණු කාලගුණ ව්‍යසන හා පාරිසරික වෙනස්කම් අප ව ඉතිරි කරනු ඇතැ’ යි සිතීම අසීරුයි. මේ තුමුල පෘථිවියට නම් ඒවා නොවැදගත් සු`ඵ සිදුවීම් විය හැකියි. එහෙත් විශේෂයෙන්ම, මහජන හා දේශපාලන මතය අප මුහුණ දෙන අනතුර නොතකමින් හිස වැලි තුළ ඔබා ගැනීමට වැඩි මනාපයක් දක්වන බැවින්, ඒවායින් අනතුරට ලක් නොවී අපට ගැලවී ගත හැකි වෙතැයි මා හිතන්නේ නැහැ. ඇතැම් විට අපේ ම මරණීය ඉරණම ගැන සවිඥානිකව මහ පොළොවේ ජීවත් වන එකම සත්ව විශේෂය ද අප විය හැකියි.(භෞතික විද්‍යාව ගැන කෙටි පාඩම් හතක්, සිංහල පරිවර්තනය: විජයානන්ද ජයවීර, 107 පිටුව)

මෙහිදී සැලකිල්ලට ගත යුතු කරුණ වන්නේ මේ ප්‍රකාශය කර ඇත්තේ න්‍යායික භෞතික විද්‍යාඥයෙකු මිස විඥානවාදියෙකු නොවන බවයි. ත්‍රස්තවාදය හඳුනාගැනීමේදී ඊට ප්‍රතිකර්ම යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීමේදී මේ පසුබිම ද සැලකිල්ලට ගත යුතු බව අපගේ පෞද්ගලික විශ්වාසයයි.■