පාස්කු දින ප්‍රහාරය හරහා ජාතික දේශපාලනය හා ත්‍රස්තවාදයේ නව මුහුණුවර පිළිබඳ අර්ථකථන සමූහයක් ඉදිරිපත් වෙයි. එක් පසෙකින් ‘ජාතික ආරක්ෂාව‘ සහ ‘ජාතික ආරක්ෂක රාජ්‍යයක්‘ පිළිබඳ අදහස් ද අනෙක් පසින් ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පද්ධතියේ ඉදිරිය‘ සහ ‘ඒකාධිපතිවාදයේ නිසැක ආගමනය‘ පිළිබඳ සැකයත් මතුව තිබේ. එසේම මෙම සන්දර්භය තුළම ජාත්‍යන්තරව සිදුවිය හැකි බලපෑම පිළිබඳ වාමාංශික සහ ජාතිකවාදී කඳවුර විසින් නඟන තර්කයත් මඟ හැර යා නොහැකි ජාත්‍යන්තර දේශපාලන යථාර්ථය පිළිබඳ සත්‍යයකි. භූදේශපාලනිකව වැදගත් ජාත්‍යන්තර මර්මස්ථානයක පිහිටි දුර්වල රාජ්‍යයක් වශයෙන් සහ කලාපීයව ප්‍රබල රටවල් වන ඉන්දියාව සහ චීනයේ බලපෑමට මුහුණ දිය යුතු රාජ්‍යයක් වශයෙන් ශ්‍රී ලංකාව නැවත වරක් ලෝක දේශපාලන බලවතුන් විසින් සිය ජාත්‍යන්තර සහ කලාපීය මූලෝපායයන්ට සේවය කරන රාජ්‍යයක් බවට නාමකරණය කර ගැනීමට උනන්දුවන බව නිසැකය.
මේ පසුබිම තුළ ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලන අනාගතය විය යුත්තේ කුමක් ද? යන පැනයට බොහෝ පාර්ශ්වීය විසඳුම් යෝජනා වෙයි. එම විසඳුම් අතර ඉහළම අවධානය ජනාධිපති බලතල ලබාදිය යුතු පුද්ගලයා කවුරුද යන පැනය වෙත ලඝු වෙමින් පවතී. කිසිදු පක්ෂයක් සිය ජනාධිපති අපේක්ෂකයන් පිළිබඳ ස්ථාවරයන් පැහැදිලිව ප්‍රකාශ කොට නොමැති සන්දර්භයක දී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ උද්ගතව ඇති තත්වය හමුවේ ‘රට බේරා ගැනීමට‘ ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයේදී තමා තරඟ කරන බව ප්‍රකාශ කොට තිබේ.
දැඩි ජාතිකවාදී ආස්ථානයක හිඳිමින් දේශපාලනය තුළ ප්‍රයෝජ්‍යතාවාදය ගවේෂණය කරන ඔහු සේම උද්ගතව ඇති තත්වය තුළ මෙරටට විදේශ ආරක්ෂක සහාය ලබා ගැනීමට සහ ප්‍රතිත්‍රස්ත පනතක් හඳුන්වා දීමට උත්සාහ කරන රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ආණ්ඩුව ද කරමින් සිටින්නේ ප්‍රයෝජ්‍යතාවාදී දේශපාලනය තුළ ගණන් බැලීමකි. එසේම ජනාධිපති සිරිසේන සිය දෙවන වර ජනපති වීමේ සිහිනයෙන් තවදුරටත් ඇහැරී ඇති වගක් නොපෙනුණත් ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ ගැටලුවේදී එජාපය සේම ඔහුද එක සේම අසමත් බව ඔප්පුකොට හමාරය.
යහපාලන ආණ්ඩුව විසින් පුද්ගල ඝාතන, සුදු වෑන් සහ මාධ්‍යවේදීන් මර්දනය පිළිබඳ සංස්කෘතිය අවසන් කර තිබුණද එම පාලනය තුළ පැවති දැඩි අසංගත ස්වභාවය හේතුවෙන් ඇතිවූ ආරක්ෂාව පිළිබඳ අවකළමනාකරණය මඟින් විශාල ජීවිත ප්‍රමාණයක් විනාශ වී, ජාතික ආර්ථිකයට ද දැවැන්ත ව්‍යසනයක් ඇතිවී තිබේ.
යහපාලනයේ පාර්ශ්ව බලයන් ද්වයම, එනම් ජනපති සහ අගමැති, විශේෂයෙන් මෙම ප්‍රහාරයෙන් පසු, සිය දේශපාලන සුජාතභාවය අහිමි කොටගෙන ඇති අතර ඔවුන් නියෝජනය කරන ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දැඩි අර්බුදකාරීත්වයකට යටවීමට නියමිතය. එසේම රාජපක්ෂවරුන්ට මෙම තත්වය තුළ බලය අත්පත් කර ගැනීමට ඉඩ දීමම යනු දුෂ්ටත්වයෙන් යහපත අපේක්ෂා කිරීම වැනි නිසරු ක්‍රියාවක්ම පමණි. කෙසේමුත් බහුතර ජනයා කෙරෙහි විශ්වාස කළ නොහැක්කේ විකල්ප බලයක් ගොඩනැඟීම පිළිබඳ ගැටලුව බහුතරයේ ප්‍රයෝජ්‍යතාවාදී මනසට අවබෝධ කළ හැකි බලයක් තවම ගොඩනැඟී නැති නිසාය.
දේශීය දේශපාලන පද්ධතියේ ප්‍රධාන බලවේග සියල්ල සහ පද්ධතියේ මානුෂවාදී පැවැත්ම අතර පැවතිය යුතු අධ්‍යාත්මීය බන්ධනය වෙනුවට ඇතිවී තිබෙන ආත්මාර්ථකාමී ප්‍රයෝජ්‍යතා දේශපාලනය පැරදවීමකින් තොරව අපට කිසිදු ජාත්‍යන්තර තර්ජනාත්මක බලයකට මුහුණ දීමකට හෝ යුක්තිගරුක රාජ්‍යයක් බිහිකර ගැනීමට නොහැක.
ඇමෙරිකාවට එල්ලවූ සැප්තැම්බර් 11 ප්‍රහාරයෙන් පසු එම රාජ්‍යය තම ජාතික ආරක්ෂාව ගෝලීය යුද්ධයක් මඟින් තහවුරු කරගත්තේය. ‘අභ්‍යන්තරිකව හමුදාව යෙදවීමෙන් සහ බුද්ධි අංශයන් හරහා පමණක් මහා බලවතෙකුට තම ආරක්ෂාව සහ අභිලාෂයන් තහවුරු කරගත නොහැකිය සහ ඒ සඳහා ජාත්‍යන්තරව ආරක්ෂක පරිසරයක් ඇතිකළ යුතුය‘ යන මූලෝපාය අනුව යමින් බටහිර ආසියාවේ සහ දකුණු ආසියාවේ විශාල යුද්ධයක් ඉස්ලාමික මුලධර්මවාදයට එරෙහිව බුෂ් ආණ්ඩුව විසින් දියත් කෙරිණ.
එම ගෝලීය යුද්ධය නිසා මුස්ලිම් රාජ්‍ය ගණනාවක් බිඳීගිය අතර ජීවිත ලක්ෂ ගණනක් අහිමි විය. ඉස්ලාමික මූලධර්මවාදය ‘දේශපාලනිකව ආගමක්‘ බවට පත්වන්නේ තුෂ්ණි යුද සමයේ ඇමෙරිකාවේ සෝවියට් විරෝධී පරිසරය තුළය. කෙසේමුත් පසු කාලීනව ඇමෙරිකානු ගෝලීයකරණ ව්‍යාපෘතියට හිසරදයක් වූ අල්කයිඩා සහ අයිඑස් වැනි ජිහාඞ්වාදී ත්‍රස්තවාදයන්ගේ උපත සිදුවුණේ ඇමෙරිකානු බුද්ධි අංශ තුළින්ම බව රහසක් නොවෙයි. ලංකාවේ ද ඉස්ලාම් මුලධර්මවාදී කොටස්වලට ත්‍රස්තවාදයක් කරා වර්ධනය වීමට උදව්වූ මුලික හේතු අතර ඔවුන් ද පාලක පක්ෂයන් විසින් එල්ටීටී ත්‍රස්තවාදයට එරෙහිව යොදාගත් නිසා බවට වන චෝදනාව මේ වන විට මතුවෙමින් තිබේ. එබැවින් ත්‍රස්තවාදයන්ගේ ආරම්භක අවස්ථාව බොහෝවිට දේශීය හේතු බවට සැකයක් නොමැත.
නමුත්, ජාත්‍යන්තර ත්‍රස්තවාදය සමඟ බද්ධවී අතිවිශාල මිනිස් ඝාතන කිරීමට පෙළඹුණ මෙම ත්‍රස්තවාදය මැඬ පැවත්වීම යනු කිසියම් පාර්ශ්වයකට තම දේශපාලන ප්‍රතිරූපය වර්ධනය කරගැනීමට අවස්ථාවක් නොසලසයි. එයට හේතුව මෙම ත්‍රස්තවාදය බිහිවන්නේ ම ප්‍රයෝජ්‍යතා දේශපාලනයේ භයානක අතුරුඵලයක් වශයෙන් බැවිනි. අද දවසේ පාලක නඩය සහ විපක්ෂයේ දූෂිතයන් නැවත උත්සාහ කරන්නේ ත්‍රස්තවාදී බිල්ලාගේ එල්ලී දූෂිත දේශපාලන බලය ඉදිරියට ගෙනයාමටයි. එම ජඩ ප්‍රයෝජ්‍යතාවාදයට අප තවදුරටත් ඉඩදිය යුතු නැත.■
