■ අයිඑස් වෙනුවෙන් ලංකාවේ ප්‍රහාරය දියත් කළ සාමාජිකයන් හඳුනාගැනීමට අප කල්පනාකාරී විය යුතුය.
■ මුස්ලිම් අතිබහුතරයක්, මේ අන්තවාදීන් ගැන මහත් කනස්සල්ලෙන් හා විරෝධයෙන් සිටියහ.
■ මේ අන්තවාදීන් ගැන මුස්ලිම් සමාජය වෙතින්ම තොරතුරු ආරක්‍ෂක අංශ වෙත ලැබී තිබුණි.
පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් දවසකට පසු දූරකථනයෙන් මනුවර්ණ ඇමතූ මිත්‍රයෙක්, ‘මේ ප්‍රහාරකයන් මුස්ලිම් නිසා මේ ප්‍රහාරය සමග මුස්ලිම් ජනතාවගේ නම ගෑවෙන එක වළක්වන්න අමාරුයි. ඒක වළක්වන්න පුළුවන් වෙන්නේ, සාමාන්‍ය මුස්ලිම් මිනිස්සු මේ ත්‍රස්තවාදීන්ට විරුද්ධ බව ප්‍රකාශිතව පෙන්වුවොත් විතරයි’ යනුවෙන් කීවේය. ‘එහෙම නැත්නම්, කීදෙනකුට හානි වුණත් කමක් නැහැ, මේ ත්‍රස්තවාදීන් අල ගිය මුල ගිය තැන් එක්කම අල්ලාගත යුතුයි.’ මේ මිත්‍රයාගේ අදහස මේ දිනවල බොහෝ දෙනකුගේද පොදු අදහස වී තිබෙන බව විවිධ අවස්ථාවලදී මිනිසුන් කියන කරන දෙයින් පැහැදිලි වෙයි.
පාස්කු ප්‍රහාරය ගැන ඇඟිල්ල දැන් දිගුවී තිබෙන්නේ අයිඑස් හෙවත් ‘ඉස්ලාමීය රාජ්‍යය’ නමැති ත්‍රස්තවාදී සංවිධානයටය. ඔවුන් මේ ප්‍රහාරයේ වගකීම බාරගත් බවට ඔවුන්ගේ ‘අමෙක්’ පුවත් සේවය උපුටා දක්වමින් රොයිටර්ස් පළකළ වාර්තාව ඇරෙන්නට, ලංකාවේ ප්‍රහාරය දියත්කළායැයි කියන පුද්ගලයන් හත්දෙනකුගේ මුහුණ වසාගත් ඡායාරූප දැන් ප්‍රසිද්ධවී තිබේ. ප්‍රහාරකයන් ඔවුන්මදැයි තහවුරු කරගන්නට තොරතුරු තවම මදි වුණත්, අවසාන නිගමනය, අයිඑස් සංවිධානය මේ පිටුපස සිටින බවයැයි සිතන්නට පුළුවන.
කෙසේ වෙතත්, අයිඑස් වෙනුවෙන් ලංකාවේ ප්‍රහාරය දියත් කළ එහි සාමාජිකයන් වෙන්කර හඳුනාගැනීමට තරම් අප කල්පනාකාරී විය යුතුය. මෙවැනි ආවේගකාරී මොහොතක සිදුවිය හැකි ලොකුම විනාශය නම්, ප්‍රහාරකයන් බලාපොරොත්තු වූ දේ මහජනතාව වෙතින් ඉටුවීමයි. එනම්, මේ ප්‍රහාර නිසා කුපිත වන අනෙකුත් ජනතාව ලංකාවේ මුස්ලිම් ජාතිකයන්ට එරෙහි ප්‍රහාරයක් දියත් කරාවිය යන්නයි. සමාජයේ පොදු වගකීම වන්නේ ඒ අරමුණ ඉටුවීම වැළැක්වීමයි.
ඒ සඳහා පළමුව, අප ප්‍රහාරකයන් කවුදැයි හඳුනාගත යුතුය. සමාජයට ඒ ගැන තොරතුරු ලබාදීමේ වගකීම පැවරී තිබෙන්නේ නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන ආයතනවලටය. 21වැනිදා ප්‍රහාරයෙන් පසු ගතවූ පසුගිය දින කිහිපය තුළ, ඒ ආයතන හැකි උපරිම කාර්යක්‍ෂමතාවෙන් යුතුව ඒ වගකීම ඉටුකරමින් සිටින බව පෙනෙයි. සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයක සැකකරුවන් පිරිසක් අත්අඩංගුවට ගැනීම, ඔවුන්ගේ ආරක්‍ෂිත රැඳවුම් ස්ථාන හෙළිදරව් කරගැනීම, ප්‍රහාරයන්ට අදාළ වාහන එළිදරව්කර ගැනීම යනාදිය හරහා විමර්ශන විෂයෙහි සැලකිය යුතු වේගයක් එම අංශ විසින් පවත්වාගෙන යනු පෙනෙයි. ප්‍රහාරයට සම්බන්ධ සියලු පුද්ගයන් කවුදැයි කියා හෙටානිද්දා වන විට දැනගත හැකි වනු ඇත. ඒ අතර, ප්‍රහාරය එල්ල කළ ත්‍රස්තවාදීන් හා ඒ ප්‍රහාර හෝ අපරාධ සමග කිසිම සම්බන්ධයක් නැති ඔවුන්ගේ සමීපතමයන් අතර වෙනස අප හඳුනාගත යුතුය. ඔවුන්ගේ ත්‍රස්ත ක්‍රියාවලට සහාය දුන් මෙන්ම විරෝධය පෑ හෝ සහාය නොදුන් හෝ එහෙත්, ඒ අපරාධ පිළිබඳව එළිදරව් කරන්නට නොහැකි තත්ත්වයක සිටි සමීපතමයන් සිටිය හැකි බව අප අමතක කළ යුතු නැත. තෙවනුව, මේ ත්‍රස්තවාදීන් හා සාමාන්‍ය මුස්ලිම් ජනතාව අතර වෙනසද, එවැනි වෙනසක් ඇති බවද තේරුම් ගන්නට අපට හැකිවිය යුතුය. එය තේරුම්ගත නොහැකි අයට තේරුම් කර දෙන්නටද අපට හැකිවිය යුතුය.
මුස්ලිම් සමාජයේ අතිබහුතරයක්, පසුගිය කාලය පුරා තම ආගමික සමාජය තුළින්ම පැනනැගුණු මේ අන්තවාදීන් පිරිස ගැන මහත් කනස්සල්ලෙන් හා විරෝධයෙන් සිටි බව අපි අත්දැකීමෙන් දනිමු. හරියට බොදුබල සේනා, රාවණා බලය, මහසෝන් බලකාය වැනි අන්තවාදීන් ගැන සිංහල සමාජයේ අතිබහුතරයක්ද මහත් පිළිකුලකින් සිටියාක් මෙනි. එහෙත් ඒ සාමකාමී බහුතරයට මේ ප්‍රචණ්ඩ අන්තවාදීන් ගැන කළ හැකි කිසිවක් තිබුණේ නැතිවන්නට පිළිවන.
කෙසේ නමුත්, 2017 වසරේ සිටම මේ අන්තවාදීන් ගැන තොරතුරු රටේ ආරක්‍ෂක අංශ වෙත ලැබී තිබුණු බව ජනාධිපතිවරයාම, අඟහරුවාදා කළ ජාතිය ඇමතීමේ කතාවේදී පිළිගත්තේය. ඔහු කී පරිදි, පසුගිය කාලය පුරාම ආරක්‍ෂක අංශ ඒ පිරිස ගැන ඇස ගසාගෙන සැලකිල්ලෙන් සිටි නමුත්, ප්‍රකාශිතව නීති විරෝධී කිසිවක් ඔවුන්ගෙන් සිදු නොවූ නිසා, ඔවුන් සම්බන්ධයෙන් නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්නට නොහැකි වුණ බවත්, එක්තරා දුරකට ඇත්තකි.
‘අප හිටියා නම් මෙවැනි තත්ත්වයක් ඇතිවන්නේ නැතැ’යි මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඇතුළු පිරිස කියන කතාව ඇත්තය. ඔවුන් සිටියා නම් සිදුවිය හැක්කේ කුමක්ද? මේ පුද්ගලයන් සුදුවෑන්වලින් පැහැරගෙන ගොස් අතුරුදහන් කිරීමය. නැතිනම් ඔවුන්ගේ නිවෙස්වලට ආයුධ සන්නද්ධව කඩාපැන ඝාතනය කිරීමය. මොනවා වුණත් එසේ කළා නම්, 21 වැනිදා වැනි විනාශයක් සිදුවන්නේ නෑ නේදැයි කිසිවකු කියන්නේ නම්, එහිද ඇත්තක් තිබේ. එහෙත්, ලංකාව එවැනි බිහිසුණු රටක්, එනම් කිසිම නීතියක්, තහවුරු කරගැනීමක් නැතිව, නඩු ඇසීමක් නැතිව හිතුමනාපේ තමන්ට වුවමනා වුවමනාවුන් පැහැරගෙන ගොස් අතුරුදහන් කිරීම හා මරාදැමීම වැනි රාජපක්‍ෂ පන්නයේ අපරාධ, රාජ්‍යය විසින් කරනු ලබන රටක් විය යුතුයැයි අප කිසිවකු ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ නැත. එහෙනම්, ලෙඩා මැරුණත් බඩ සුද්දවී ඇතිවා නේදැයි කිසිවකු අසන්නට පුළුවන. යුක්තිගරුක මිනිසුන් ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ බඩ සුද්දවී ලෙඩා මියයෑමක් නොවේ. බඩත් සුද්දවී ලෙඩාත් ජීවිතය බේරාගන්නා ක්‍රමයකි.
එහෙත්, මේ ආණ්ඩුව ඒ අතින් බලවත් අසමර්ථභාවයක් පෙන්වූයේය. දැන් මියගොස් ඇත්තේ තුන්සිය පනහකට ආසන්න පිරිසකි. ඒ වනාහි සුළුපටු අපරාධයක් නොවේ. මනුවර්ණට ලැබී ඇති තොරතුරු අනුව, 2016දී අයිඑස්අයිඑස් ත්‍රස්තවාදීන් ඉරාකයේ බෑග්ඩෑඞ්හි කළ බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් මියගිය අහිංසක පිරිස 340කි. 2017දී ඊජිප්තුවේ සිනායිහි කළ ප්‍රහාරයෙන් මියගිය ගණන 305කි. 2015 පැරිසියේ කළ ප්‍රහාරයෙන් මියගිය අහිංසකයන්ගේ ගණන 130කි. ලංකාවේ 21 පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරයෙන් දැනට මියගිය සංඛ්‍යාව 359කි. ඒ අතින් ගත්කල, අයිඑස්අයිඑස් ත්‍රස්තවාදීන්ගේ මෙවැනි සැලසුම්සහගත ප්‍රහාරයන්ගෙන් මියගිය වැඩිම පිරිස, මේ වන විටත් ලංකාවේ අහිංසක වැසියෝය.
තමන් අතරම සිටින මේ අන්තවාදීන් ගැන මුස්ලිම් සමාජයේ විවිධ අය හා කණ්ඩායම් වෙතින්ම තොරතුරු ආරක්‍ෂක අංශ වෙත ලැබී තිබුණු බව දැන් රහසක් නොවේ.
පසුගිය සඳුදා පැවැති අමාත්‍යවරුන්ගේ ප්‍රවෘත්ති සාකච්ඡාවේදී කතාකළ, ඇමති කබීර් හෂීම්, මාවනැල්ලේ බුදුපිළිම විනාශ කිරීමේ සිදුවීමෙන් පසුව ඊට අදාළ අන්තවාදීන්යැයි සැකකෙරෙන පුද්ගලයන් පිළිබඳ විස්තර තමා ඇතුළු පිරිසක් රජයට ලබාදුන් බවද, ඒ තොරතුරු ගැන ඉදිරි කටයුත්තක් සිදු නොවුණ බවද කීවේය. මාවනැල්ලේ බුදුපිළිම කඩාදැමීමේ සිද්ධියෙන් පසු මාවනැල්ලේම සාමාන්‍ය මුස්ලිම් ජනතාවම ඒ ප්‍රහාරය හෙළාදුටු බවත්, තමන්ගේ පාලනයෙන් එපිට තිබෙන කිසියම් විනාශකාරී ක්‍රියාවලියක පෙරනිමිති ගැන ඔවුන් විසින්ම තොරතුරු හෙළිදරව් කෙරුණු බවත් අප අමතක කළ යුතු නැත. අඟහරුවාදා රාත්‍රියේ රූපවාහිනි වැඩසටහනකට සහභාගි වුණු බස්නාහිර ආණ්ඩුකාර අසාද් සාලි, මේ අන්තවාදීන් ගැන තොරතුරු තමා විසින්ද සෑහෙන කාලයකට පෙර එළිදරව් කෙරුණු බව කීවේය. රටේ තිබෙන ‘ජාතික’ නොවන තවත් තවුෆික් ජමාත් සංවිධානවල ක්‍රියාකාරිකයන්ද, මේ ‘ජාතික’ තව්ෆික් ජමාත්’හි අපරාධකාරී සැලසුම් පිළිබඳව කරුණු රාජ්‍ය අංශවලට එළිදරව් කර තිබුණු බව රහසක් නොවේ. මේ ආදි ලෙස පසුගිය කාලය පුරාම සාමකාමී මුස්ලිම් සමාජයෙන්ම මේ අන්තවාදීන්ට එරෙහිව බලවත් විරෝධයක් නැගුණු බව අප තේරුම් ගත යුතුය.
මේ ප්‍රහාරයට වගකිව යුතු ලංකාවේ ජාතික තවිහිඞ් ජමාත් (එන්ටීජේ) සංවිධානය, 2014 වසරේදී කාත්තන්කුඩියේදී ආරම්භ වුණ එකක්යැයි තොරතුරු තිබේ. එහි නායක, ෂැංග්‍රිල්ලා හෝටලයට මරාගෙන මැරෙන ප්‍රහාරය එල්ල කළ, සරාන් හෂිමි හෙවත් අබු උබෙයිදා කාත්තන්කුඩි වැසියෙකි.
මීට අවුරුදු දෙකකට පෙර, කාත්තන්කුඩි මුස්ලිම් වැසියෝ, තව්හිඞ් ජමාත් සංවිධානයට හා එහි නායක සරාන් හෂිමිට විරුද්ධව ඔහුගේ ඡායාරූපද පෙන්වමින් මහපාරට බැස උද්ඝෝෂණයක් පවා කළෝය. ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම වුණේ, හෂීමි ගැන සොයාබලා ඔහු ඇතුළු පිරිස අත්අඩංගුවට ගෙන නීතිය ඉදිරියට පමුණුවන ලෙසත්, තවාහිඞ් ජමාත් සංවිධානය තහනම් කරන ලෙසත්ය.
එහෙත් මේ කිසිවක් ගැන නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන අංශ සැලකිල්ලක් දක්වා ඇති බව නොපෙනේ. එහි ප්‍රතිඵලය වුණේ, 21 වැනි ඉරිදා බිහිසුණු පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරයයි.
මේ බැරෑරුම් අවස්ථාවේදී, සමාජයේ දැනුම් තේරුම් ඇති උදවිය වහා මැදිහත් විය යුත්තේ. වැඩිදුර සිතන්නට බැරි මනස් ඇතියවුන්ගේ ආවේගකාරි ප්‍රතිචාරවලින්, මේ සාමකාමී හා අපරාධවලට විරුද්ධ මුස්ලිම් ජනතාව ආරක්‍ෂා කර ගැනීමටය.■
