සමාජ යථාර්ථයේ මතුපිට මත ගොඩනඟන දෘෂ්ටිවාදීමය මිථ්‍යාවන් විසින් එහි අභ්‍යන්තර අර්බුදයන්ගේ සැබෑ ස්වරූපය බොහෝවිට වැසී පවතී. හේගල් නමැති දාර්ශනිකයාට අනුව රාජ්‍යය යනු ‘මානව සවිඥානකත්වයේ ඉහළ ම වර්ධනයක්’ වුවද රාජ්‍යය සහ සිවිල් සමාජය අතර නිරන්තරවම පවතින්නේ ‘සියලු දෙනා සියලු විසින් සියලු දෙනාට එරෙහිව සිදු කරන ආර්ථික යුද්ධයකි.’ එබැවින් සංහිඳියාව ගොඩනැඟීම යනු ‘මානව ප්‍රේමය’ පිළිබඳ දේශනාවන්ට වඩා ‘සමානාත්මතාව’ සහ ‘අයිතිවාසිකම්’ ක්‍රියාත්මක වීම පිළිබඳ ගැටලුවකි. කෙසේමුත්, දාර්ශනික සමාජ විග්‍රහයන් හුදු ප්‍රයෝජ්‍යතාමය ඉසව්වෙන් ඔබ්බට බරපතළ ලෙස බාර නොගැනීම එක්තරා ආකාරයකින් බොහෝ සමාජීය ගැටුම් දේශපාලනීකරණයටත්, එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ආරක්ෂකකරණයටත්, රාජ්‍යය සහ සමාජය අතර පවතින ඝට්ටනය වඩාත් ප්‍රචණ්ඩවීමටත් බලපායි.
ලාංකේය රාජ්‍යය වසර තිහක් මුහුණ දුන් ජනවාර්ගික යුද්ධය සේම, වර්තමානයේ වර්ධනය වෙමින් පවතින හා පසුගිය අප්‍රේල් මස 21 දින ඛේදනීය ලෙස නැවත පුපුරා ගියේ ද රාජ්‍යය සහ එහි සංයුක්ත මූලිකාංගයන් අතර පවතින ගැටුමේ තවත් එක පැතිකඩකි. මෙම ගැටුම ජාතික හා ජාත්‍යන්තර වශයෙන් විහිදෙන සංසිද්ධියක් ලෙස විග්‍රහ කිරීමත් එයට කඩිනම් මර්දනීය පියවර යෝජනා කිරීමත් යනුම එම ගැටලුව ජනප්‍රිය සිතීමේ සීමාවෙන් එහාට නොගෙන යාමකි.
කිසියම් ජනවර්ගයක් තවත් ජනවර්ගයක් හෝ ආගමික කණ්ඩායමක් තවත් ආගමික කණ්ඩායමක් මත ප්‍රචණ්ඩත්වය පතුරවන විට එමඟින් විද්‍යමාන වන සත්‍යයන් කිහිපයකි. පළමුව, ජාතීන් හෝ ආගම් වශයෙන් ඛණ්ඩනය වූ සමාජයක් යනු ‘රාජ්‍යයක්’ වශයෙන් ‘ස්වසවිඥානකත්වයක්’ ඇති නොකරගත් හා ‘එහි ඉහළම තලය තුළ එක්සත් නොවුණු’ එකකි. ශ්‍රී ලංකාව නමැති රාජ්‍යය පිළිබඳව මෙය වඩාත් සත්‍ය වෙයි. ශ්‍රී ලංකාව සම්බන්ධයෙන්, මෙරට පශ්චාත් යුද පරිසරය තුළ ගොඩනැඟුණු වාර්ගික ජාතික සවිඥානකත්වයේ ස්වභාවය එයින් ප්‍රදර්ශන වෙයි. එසේම, නිදහසින් පසු ‘බහුතරවාදය’ සහ ‘සුළුතරවාදය’ පිළිබඳ ගොඩනැඟුණු ප්‍රතිපාර්ශ්වීයත්වය එමඟින් හෙළිවෙයි. තවදුරටත්, ‘ලෞකිකවාදය’ සහ රාජ්‍යයේ ස්වභාවය අතරවන දුරස්ථභාවය ද එමඟින් විශද වෙයි. එසේම, ගෝලීයකරණය විසින් ගොඩනඟන සමීපභාවය තුළ ගෝලීය වාර්ගික ප්‍රවණතාවන් සහ එම ප්‍රවර්ගයේම දේශීය සංසිද්ධි අතර වන සම්බන්ධතාව ද එයින් හෙළිවෙයි. මේ සියල්ලටම වඩා රාජ්‍යයේ ඒකමිතිකත්වය බිඳියාමත්, වාර්ගික හා ආගමික කණ්ඩායම් විසින් රාජ්‍ය බලය තුලනය පිණිස ‘ත්‍රස්ත බල තුලනයක්’ (ඉ්ක්බජැ දf එැරරදර) ගොඩනැඟීමත් පිළිබඳ තත්වයන් මේ හරහා සාකච්ඡා කළ හැක.
ලාංකේය රාජ්‍යයේ ඒකමිතිකභාවය හා එහි අභ්‍යන්තර බල තුලනය මේ වන විට නැවතත් දෙදරීමකට ලක්වී තිබේ. දේශීය ආගමික වාර්ගික ගැටුම් ප්‍රවණතාවන් විසින් රාජ්‍යයේ පවතින එම අභ්‍යන්තර අසමතුලිතභාවය හා එහි පාලක පංතියේ බෙදීම හෙළි කොට තිබේ. මෙම තත්වය තුළ නිසැකවම රාජ්‍යයේ ‘වර්තමාන සබඳතාවල’ ස්වභාවයට එරෙහිව එහි හේගලියානු නිශේධනය වර්ධනය වෙමින් පවතී. එහෙත්, පාලක පංතියේ අභ්‍යන්තරික දෙදරා යාම තුළ ගොඩනැඟෙන එම නිශේධනය තුළ රාජ්‍යයේ පංතිමය ස්වභාවයේ වෙනස් වීමක් සිදුවිය හැකිද?
‘රාජ්‍යය යනු සවිඥානක ආයතනයක්ය, එහි නීතිය, පරිපාලනය ආදි උපාංගයන් සතු ස්වසවිඥානකත්වයක් පවතී’ යන හේගලියානු විඥානවාදය තුළ මෙම තත්වය සමථයකට පත්නොවෙයි. ඒ සඳහා උපයෝගී විය හැක්කේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දර්ශනයක් සහිත භෞතිකවාදයක් විය යුතුය. මන්ද, රාජ්‍යය නැමති අධිපති දෘෂ්ටිවාදීමය ආයතනික ව්‍යුහයේ සවිඥානකත්වය අබිබැවිය හැකි ප්‍රජාතන්ත්‍රීය බලය සතුවන්නේ ජනතාව සතුව වන බැවිනි. එම භෞතික බලය ගොඩනැඟිය හැක්කේ පාලක පංතියේ අර්බුදයට පැහැදිලිවම විකල්පයක් ගොඩනැඟිය හැකි පංතියට පමණි. නැතිනම්, පවතින ප්‍රභූ වාර්ගික බලයට එදිරිව ගොඩනැඟෙන පුළුල් ජනතා බලයකින්ය.
හේගල්ගේ විඥානවාදයට එරෙහිව, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ලෙස, රාජ්‍යයට වඩා ජනතාව උත්තරීතර වන භෞතිකවාදී දර්ශනයක් ගෙන ආවේ කාල් මාර්ක්ස් ය. එම දර්ශනයට අනුව වාර්ගික හෝ ආගමික අනන්‍යතාවන්ට වඩා පංතිමය සවිඥානකත්වය රාජ්‍ය බලය මානුෂීයව පරිවර්තනය කිරීමේ දී උපකාරීවෙයි. එහෙත් පසුකාලීනව නිර්ධන පංතිමය රාජ්‍යය ගොඩනැඟීමට බලහත්කාරීත්වය භාවිත වීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස එම ඉගැන්වීම බරපතළ ලෙස ලිබරල් සන්දර්භයන් තුළ ප්‍රතික්ෂේප වෙයි.
එම තත්වය තුළ ලාංකේය රාජ්‍යයේ දේශපාලන බලය සම්බන්ධව පවතින තියුණු බල අරගලය සහ ඒ හා බැඳුණු ගෝලීය ධනවාදී බලය සහ ත්‍රස්තවාදී බලය යන තත්වයන් ගැඹුරින් වටහා ගෙන ශිෂ්ටමය ලෙස එම තත්වය විසඳමින් සැබෑ ලෙසටම සාමාන්‍ය ජනයාට බලය ලැබෙන දේශපාලන මාවතක් අනිවාර්යයෙන්ම අප විසින් ගොඩනැඟිය යුතුව තිබේ.
ඒ සඳහා ක්‍රියා කිරීමේ දී අපට ප්‍රචණ්ඩත්වය වෙනුවට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයත්, බහුතරවාදය වෙනුවට බහුත්වවාදයත් පිළිගැනීමට සිදුවෙයි. එමඟින් හේගල් විසින් ආර්ථික යුද්ධයක් වශයෙන් හඳුනාගත් රාජ්‍යය සහ සිවිල් සමාජය අතර ගැටුම සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ආදි සියලු ජනවර්ගයන්ගේ සමානාත්මතාව සඳහා වන භෞතික අරගලයක් බවට පරිවර්තනය කළ යුතුය. එතෙක් ජාතික ආරක්ෂාව යනු දූෂිත ප්‍රභූන්ගේ ආරක්ෂාවම පමණි.
