ආචාර්ය ජෙහාන් පෙරේරා
ඔබ පාස්කු ඉරිදා ත්‍රස්ත ප්‍රහාරය කියවාගන්නේ කොහොමද?
දැන් ලැබී තිබෙන තොරතුරු අනුව අපි දන්නවා ඉස්ලාම් අන්තවාදී කණ්ඩායමක් මරාගෙන මැරෙන ප්‍රහාරයට සැකපිට අත්අඩංගුවට අරගෙන තිබෙන බව. එහෙත් මේ කතාකරන මොහොත වෙනතුරුත් මම දන්නේ නැහැ ඔවුන් පසුපස ඉන්න කණ්ඩායම මොකක්ද කියලා. ඒ කණ්ඩායම විදේශික සංවිධානයක්ද, අයිඑස් වගේ අන්තවාදී සංවිධානයක්ද කියලා දන්නේ නැහැ. ජාත්‍යන්තර වශයෙන් ක්‍රියාත්මක වෙන අන්තවාදී සංවිධානයක් මෙවැනි ප්‍රහාරයක් එල්ල කළොත් ඒ සංවිධානය ප්‍රකාශයක් කරනවා. තමන් මේ ප්‍රහාරය එල්ලකරපු බව ප්‍රකාශ කරනවා. මොකක්හරි අන්තවාදී අරමුණක් ඉදිරිපත් කරනවා. ඒත් මම දන්නා විදියට ලංකාවේ පරීක්ෂණ අංශවත් එහෙම දෙයක් හෙළි කරගෙන නැහැ. ඒ නිසා මේ ප්‍රහාරය පසුපස ඉන්නේ කවුද කියන එක පැහැදිළි නෑ.
එසේ වීම භයානකයි. ඒ නිසාම අපි දැන් සටන් කරන්නේ නොදන්නා හතුරෙක් එක්ක. මේක එල්.ටී.ටී.ඊ. කාලයට වඩා භයානක තත්වයක්. ඒ කාලයේ අපි දන්නවා හතුරා කවුද කියලා. අපි ඔවුන්ගේ ඉලක්කය දන්නවා. ඔවුන් වැඩ කරන ස්වභාවය, ඔවුන්ට තිබුණු සම්පත්, දැනුම ගැන අපට අවබෝධයක් තියෙනවා. එතකොට අපේ ආරක්ෂක අංශ හා බුද්ධි අංශවලට පුලුවන් ඒ තත්වයට මුහුණදෙන්න. ඒත් මේ ඉන්නේ අදෘෂ්‍යමාන හතුරෙක්. ඒ නිසා මේ තත්වය වඩා භයානකයි.
මේ තරම් භයානක ප්‍රහාරයක් එල්ලවේවි කියලා අපි කිසිසේත්ම අනුමාන කළේ නැහැ…
අපි කවුරුත් ඒ ගැන හිතුවේ නැහැ. කවුරුවත් මේකට සූදානම් වෙලා හිටියේ නැහැ. අද මම මුස්ලිම් සිවිල් සමජයේ දියුණු නමක් තියෙන, මම විශ්වාස කරන කෙනෙක් එක්ක කතාකළා. ඔහු කීවේ මේ තරම් භයානක සිදුවීමක් ගැන කිසිම සූදානමක් නොතිබුණු බව. මම ඔහුට කිව්වේ, එහෙනම් ඔබ බිම් මට්ටමට කිට්ටු නැතිව ඇති කියලා. ඒත් ඔහු කීවේ ඔහු සමාජය සමඟ ගැවසෙන බව. ඔහු කියන විදියට මේ තරම් භයානක ප්‍රහාරයක් ගැන සාමාන්‍ය සමාජයට ඉඟියක්වත් නොලැබුණු බව. ඒ නිසා මේ ඉන්නේ අදෘෂ්‍යමාන සතුරෙක්. අපි දැන් ඒ සතුරා සමඟ කතාකළ යුතුයි.
ශ්‍රී ලංකාවේ 2009 දක්වාම අන්තවාදී ඉස්ලාම් සංවිධාන ගැන අවදානමක් හෝ තිබුණේ නැහැ. ලංකාවේ ඉස්ලාම් ජනතාව අතරේ එවැනි අදහස් පැතිරයෑමේ ඉඩක් තිබුණේ නැහැ. එහෙත් පසුගිය වසර දහයක පමණ කාලය තුළ ඉස්ලාම් ජනතාවට එරෙහිව පැතිර ගිය අදහස් නිසා ඉස්ලාම් අන්තවාදී සංවිධානවලට ලංකාවේ ඉඩ හැදෙන්න ඇති..
ඔව්. මේක අලුත් ආරම්භයක්. මෙතැනින් ශ්‍රී ලංකාව අලුත් තැනකට යනවා. ඒක බියජනක තත්වයක්. ඒත් අපි දන්නේ නැහැ ලංකාවට ජාත්‍යන්තර අන්තවාදී ඉස්ලාමය ලංකාවට ඇතුලුවුණාද, නැත්නම් මෙය නව සංවිධානයක්ද, වෙනත් දේශපාලන ක්‍රියාවක්ද කියලා දන්නේ නැහැ. ජාත්‍යන්තර සංවිධානවලින් මේ ප්‍රහාරවලට ආභාෂය ලැබිලා තියෙන බව පැහැදිළියි. එතැනින් එහාට අපි දන්නේ නැහැ.
සංවිධානය ගැන දැන නොසිටියත්, සංකල්පයක් විදියට මෙය ලෝකයට අලුත් නැහැ නේද?
ඒක ඇත්ත. සංකල්පයක් විදියට මේක අලුත් ප්‍රශ්ණයක් නොවෙයි. බටහිර රටවල්වලට මේක වසර ගණනාවක් පැරණි ප්‍රශ්ණයක්. අපට ඒ සම්බන්ධයෙන් උදාහරණ ගත හැකි තැන් තියෙනවා.
ප්‍රහාරයේ ස්වභාවයෙන් පෙනෙන්නේ ලංකාවේ ජනතාවට නොව, ජාත්‍යන්තර සමාජයට පණිවුඩයක් දෙන්න ප්‍රහාරකයන් උත්සාහ කර තිබෙන බව..
මේ ප්‍රහාරය එල්ලකරපු අය ජාත්‍යන්තරයට පණිවුඩයක් දෙන්න උත්සාහ කරනවා. ඔවුන් කතෝලිකයන්ට පාස්කු ඉරිදාවේ පහරදීමෙන් ලෝකයට විශාල බලපෑමක් ඇතිවුණා. ඔවුන් බෞද්ධ පන්සලකට හෝ හින්දු කෝවිලකට පහරදුන්නානම් ජාත්‍යන්තරයට එතරම් බලපාන්නේ නැති බව පැහැදිළියි. එහෙම වුණානම් ඒක ලෝකයේ කොණක සිදුවන තවත් ඛේදවාචකයක් විදියට බටහිර සමාජය දකින්න ඉඩ තිබුණා. එහෙත් පාස්කු ඉරිදාව කියන්නේ බටහිර ලෝකයේ ලොකුම උත්සවයක්. පාස්කු උත්සවය නත්තලට වඩා බරපතළ උත්සවයක් ලෙස ඔවුන් සලකනවා. සාමාන්‍යයෙන් නත්තල වැදගත් වෙන්නේ ආර්ථික වශයෙන්. ඒක විනෝද වෙන කාලසීමාවක් විදියට හඳුන්වන්න පුලුවන්. ආගමික වශයෙන් වඩා වැදගත් වෙන්නේ පාස්කු ඉරිදාව. ඉතින්, පාස්කු ඉරිදාවේ ක්‍රිස්තියානීන්ට සිදුවූවක් නිසා බටහිර ලෝකයට බලවත් ලෙස පණිවුඩය ගිහින් තියෙනවා. අයිෆල් කුළුණේ විදුලි පහන් නිවා දැමුවේත් ඒ නිසා. මට ඒක හොඳින්ම දැනෙනවා. ජාත්‍යන්තර මාධ්‍ය ආයතනවලින් සම්මුඛ සාකච්ඡා සඳහා එකදිගට දූරකථන ඇමතුම් එනවා. මට සාමාන්‍යයෙන් එවැනි සම්මුඛ සාකච්ඡා සඳහා ඇමතුම් ආවත්, මේ තරම් ඇමතුම් ප්‍රමාණයක් මට පහුගිය අවුරුදු දහය තිස්සේම ඇවිත් නැහැ. ඒ නිසා මට වැටහෙනවා අන්තර්ජාතික මාධ්‍යවලට මේක ඉතාමත්ම විශාල ප්‍රවෘත්තියක් බව.
ශ්‍රී ලංකාවට ඉස්ලාම් අන්තවාදී සංවිධානවලට එරෙහි යුද්ධයක් කරන්න සිද්ධවුණොත්, එයට ලෝක ප්‍රජාවෙන් කෙබඳු ප්‍රතිචාරයක් ලැබේවිද?
මම හිතන්නේ මේකයි. මීට පෙර අපි සිංහල ජනතාව හා රජයත් දෙමළ ජනතාවත් අතර යුද්ධයක් තිබුණා. ඒත් ඒක අපේ රට ඇතුලේ තිබුණු දැවැන්ත ප්‍රශ්ණයක්. ලෝක සමාජයට මේක එතරම් දැවැන්ත ප්‍රශ්ණයක් වුණේ නැහැ. ඔවුන්ට යම් තරම් බලපෑමක් හෝ වුණේ ලංකාවේ දේශපාලන සරණාගතයන් ඒ රටවලට ගිය හින්දා. ඒත් ඒක ලොකු ප්‍රශ්ණයක් නෙවෙයි. එයාලාට දරාගන්න පුලුවන් එකක්. ඒත් මේක අන්තවාදී හා සටන්කාමී ඉස්ලාමය සමඟ තිබෙන සටනක්. මේක එයාලාටත් මේ අන්තාවාදී කණ්ඩායම් විශාල ප්‍රශ්ණයක්. ඒ රටවලත් බෝම්බ පිපිරීම් සිද්ධවෙනවා. විශාල විනාශයන් සිද්ධවෙනවා. ඒත් එල්.ටී.ටී.ඊ.ය එතරම් ප්‍රශ්ණයක් වුණේ නැහැ.
ඔවුන් අපේ රටෙන් පාඩම් ඉගෙනගන්න උත්සාහ කරයි. අනෙක් පැත්තෙන් ඔවුන් අපට උදව් දෙන්නත් උත්සාහ කරයි. මොකද කුමන හෝ රටක අන්තවාදී ඉස්ලාම් අදහස් ශක්තිමත් වෙනවාට ලෝක සමාජය කැමති නැහැ. ඒ නිසා ඔවුන් අපේ රට දිහා දැඩි අවධානයෙන් බලයි. ඒත් ඒ බලන විදිය අපේ රටට යහපත් තත්වයක් වේවිද කියලා අපි දන්නේ නැහැ. ඒක මොන පැත්තට කැරකේවිද කියලා දන්නේ නැහැ. ඔවුන් අපේ ප්‍රශ්ණය සුවකරන්න බලයිද, නැත්නම් මේක අත්හදාබැලීම්වලට භූමියක් වේවිද කියලා දන්නේ නැහැ. කෙසේ වෙතත් ශ්‍රී ලංකා රජය හා අන්තවාදී ඉස්ලාමය අතර සටන ලෝකයේ ලොකු තැනක් ගනීවි.
ත්‍රස්තවාදය පරාජය කිරීම ගැන අපට අත්දැකීම් තියෙන බව කෙනෙක් කියන්නට ඉඩ තියෙනවා. එහෙත් එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය ඉන්නේ කොතැනද, ඔවුන්ට ඕනෑ මොනවාද කියලා අපි දැනසිටියා. දෙමළ ජනතාවගේ ඉල්ලීම් සමඟ ගණුදෙනු කරන ආකාරය ගැන දීර්ඝකාලීන දැනුමක් නිර්මාණය වෙලා තිබුණා. එහෙත් ඉස්ලාම් අන්තවාදීන්ගේ වුවමනා අපි හරිහැටි දන්නේ නැහැ..
හරියටම හරි. අපි ඒක දන්නේ නැහැ. ඒ නිසා තමයි මම අදෘෂ්‍යමාන සතුරෙක් යැයි ඔවුන්ව හැඳින්වුවේ. මරාගෙන මැරුණු අය භටයන් පමණයි. ඔවුන්ව මෙහෙයවන පිරිසක් ඉන්න ඕනෑ. ඔවුන්ගේ ඉලක්ක තියෙන්න පුලුවන්. ඒ ගැන සංවේදී විය යුතුයි.
ශ්‍රී ලංකා රජයට මේ හදිසි අවස්ථාවේ පැවරෙන වගකීම මොකක්ද?
එක පැත්තකින් බලන්න ඕනෑ කොහොමහරි බිම් මට්ටමේ සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ජන කණ්ඩායම් අතර සාමය පවත්වාගැනීම ගැන. පුංචි සිදුවීම් සම්පූර්ණයෙන් නවත්වන්න බැරිවේවි. එහෙත් මහා පරිමාණ පහරදීම් ආදිය නවත්වන්න ඕනැ. රජය පෙන්වන්න ඕනෑ එවැනි සිදුවීම් අවම කරන්න රජය කටයුතු කරන බව. සියලු ජනවර්ගවලට සමානව සලකන බව. රජයේ ඔත්තු සේවාවන්, දේශපාලන නායකයන් එක හිතින් වැඩ කරන්න ඕනෑ. දැන් අගමැතිවරයා කියන විදියට ජනාධිපතිවරයා යටතේ හමුදාව හා පොලීසිය තියෙනවා. ඔවුන් එකිනෙකා අතර සම්බන්ධයක් නැහැලු. එහෙමනම් රටේ පාලනයක් ගෙනියන්නේ කොහොමද. ඔවුන් පුංචි දරුවන් වගේ කතානොකර, බෙදී ඉන්න හොඳ නැහැ. ඔවුන් පෙන්වන්න ඕනෑ තමන් පරිණත බව.
හැකිනම් මහින්ද රාජපක්ෂගේ සහාය ලබාගන්න ඕනෑ. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා මුල්ම අවස්ථාවේ හොඳ ප්‍රකාශයක් නිකුත් කළා. මේ තත්වය සෙල්ලමක් නොවෙයි. මගේ දරුවන් යන්නේ කතෝලික පාසැලකට. අපි දන්නේ නැහැ අපේ දරුවන්වත් ඉලක්ක වේවිද කියලා. ඉතින්, මේ නායකයන් රටේ ජනතාවගේ හිත්වල තියෙන බය තුරන් කරන්න ඕනෑ.
ඇමෙරිකාව වැනි රටවල් ඉස්ලාම් අන්තවාදයට එරෙහි සටන සඳහා ලෝකයේ ඉහළම තාක්ෂණය පාවිච්චි කළා. වියදම් කළා. ලංකාවට එවැනි තාක්ෂණයක් නැතිව, එවැනි සටනක් කරන්නේ කොහොමද?
අපට තාක්ෂණය අඩුයි. අපි දුප්පත් රටක්. ඒක ඇත්ත. ඒත් ඔවුන්ට නැති එක දෙයක් අපට තියෙනවා. අපේ සංස්කෘතියට අනුව බටහිර ප්‍රජාව හා මුස්ලිම් ජනතාව අතර බැඳීමට වඩා වෙනස් තත්වයක් ලංකාවේ තියෙනවා. අපේ රටේ විවිධ ජනවර්ගවලට අයත් මිනිස්සු එකිනෙකා බැඳී ඉන්නවා. මුස්ලිම් ජනතාව ටිකක් ඈතින් ඉන්න බව පිළිගන්න ඕනෑ. එහෙත් සමස්ථයක් විදියට බටහිර රටවල්වල වගේ අපේ රටේ ජනවර්ග අතර තද ඈත්වීමක් නැහැ. බටහිර රටවල්වල ජනවර්ග අතර ඉතිහාසය ඉතාම දරුණු විදියට හිංසනයෙන් පිරී පවතින, ගැටුම් සහිත එකක්. ලංකාවේ ඈත ඉතිහාසයේ පටන්ම ජනවර්ග අතර බැඳීමක් තියෙනවා. වෙන රටවල මුස්ලිම් යැයි කීවාම දරුණු විරෝධයක් මතුවෙනවා. ඒත් ලංකාවේ මිනිස්සු එකට ක්‍රීඩා කරනවා, එකට වෙළඳසැල්වලට යනවා. එකට කෑම්බීම් ගන්නවා. ඒ එකමුතුභාවය අපි පාවිච්චි කරන්න ඕනෑ.
ස්වභාවයෙන්ම එකිනෙකා එතර සුහද බැඳීමක් ලංකාවේ තියෙනවා. අපි දෙමළ ජනතාව හා සිංහල ජනතාව අතර වුණත් දීර්ඝකාලීන යුද්ධමය ගැටුමක් පැවතුණු බව ඇත්ත. එහෙත් දෙමළ ගම්මානයකට අපි ගියොත් පුංචි ළමයින් අපි සමඟ හුරතල් වෙන බව දකින්න පුලුවන්. මනුෂ්‍යයන් විදියට ජනවර්ග භේදයක් නැතිව අපි එකිනෙකා සමඟ බැක්‍ෂෙනවා. ඒක වෙනත් රටවල්වල නැති සමාජ තත්වයක්. ඒ තත්වය අපි පාවිච්චි කරන්න ඕනෑ. අපේ රටවල් දිළිඳු වුණත්, ඒ සමාජ ප්‍රාග්ධනය පාවිච්චි කරන්න ඕනෑ.
අනෙක් අතර බටහිර රටවල්වල ඉස්ලාම් ජාතිකයන් හා ස්වදේශිකයන් අතර හමේ වර්ණයෙනුත් බෙදීමක් තියෙනවා. එහෙත් ලංකාවේ මුස්ලිම් ජනතාව හා සිංහල ජනතාව හමේ වර්ණයෙන් එකවගේ. මේ හදිසි තත්වය ගැන සලකා, මුස්ලිම්වරුන් ඔවුන්ට ආවේණික ඇඳුම් පැළඳුම් වෙනුවට අනෙකුත් ජනවර්ගවලට සමාන ඇඳුම් පැළඳුම් හා විලාසිතාවලට පුරුදු වුණානම් එදිනෙදා සමාජයේදී මුස්ලිම්වරුන්ව වෛරයේ ඉලක්කයන් බවට පත්වීම වළක්වන්න පුලුවන් නේද?
ඒකත් ඇත්ත. අපි එකවගේ. හඳුනගන්න අමාරුයි. අපි එකවගේම ඇඳුම් ඇන්දොත් කවුද කියලා කියන්න අමාරුයි. ඒක අපට තියෙන සමාජ ප්‍රාග්ධනයක්. ඒක පාවිච්චි කළ යුතුයි.
