අප්රේල් 21 වැනිදා පාස්කු ඉරිදා ත්රස්ත ප්රහාරය එක දශමයකින් හෝ සාධාරණීකරණය කිරීම කිසිවෙකුට කළ නොහැක්කකි. එය කිසිසේත්ම සාධාරණීකරණය කළ නොහැකි අපරාධයකි. එය අන්ත ජාතිවාදී විෂෙන් උමතු වූ පිරිසක් විසින් කළ ප්රහාරයකිග ඒ ගැන කතා දෙකක් නැත.
ඒ ජාතිවාදී විෂ ශ්රී ලංකාවේ මුස්ලිම් ජන සමාජයට එන්නත් කරන්නට පළමු හේතුවල ලංකාවේ මහපොළොවේ සිදුවූ සිදුවීම් නොව ජාත්යන්තර වශයෙන් පිළිලයක්ව පවතින ඉස්ලාමයට මුවා වූ අන්තවාදීන්ගේ අදහස් බවත් අපි කියන්නෙමු. ඒ අන්තවාදය ලංකාවේ ඉපැදුණු එකක් නොවන බව පැහැදිළි කාරණයකි. ලෝක ඒ නිසා අපි මේ කතාකරන්නේ මේ ප්රහාරයට පසුවූ පළවැනි හේතුව ගැන නොවේ.
එහෙත් ලෝකයේ විවිධ තැන්වල ක්රියාත්මක වූ ඉස්ලාම් අන්තවාදය ලංකාවේ පැළ කරන්නට සුදුසු පසක් පසුගිය වසර ගණනාවක් තිස්සේ ලංකාවේ මහපොළොවේ නිර්මාණය වෙමින් පැවති බව පැහැදිළි කාරණයකි. අයි.එස්. සංවිධානය මේ ප්රහාරය පිළිබඳව නිකුත් කළ අන්තවාදී නිවේදනයේදීත් කියන්නට උත්සාහ කරන්නේ නවසීලන්තයේ ක්රයිස්ට්චර්ච් ත්රස්ත ප්රහාරයට උත්තර ලෙස මෙය සැලසුම් කළ බවය.
අයි.එස්. සංවිධානයට ක්රයිස්චර්ච් ප්රහාරයේ උත්තරය නවසීලන්තයේදී ලබාදීමට නොහැක්කේ මන්දැයි පැහැදිළිව තේරුම් ගත යුතුය. ක්රයිස්ට්චර්ච් ප්රහාරයෙන් පසුව නවසීල්ත අගමැතිනිය ප්රමුඛ සාමාන්ය ජනතාව වින්දිත මුස්ලිම් ජනතාව අතරට පැමිණ උණුසුම් මනුෂ්ය හැඟීමෙන් ඒ මිනිසුන්ව වැළඳගනිද්දී අයි.එස්. ත්රස්තවාදීන්ගේ විෂකුරු අදහස් මුස්ලිම් ජනතාව අතර පතුරවන්නට ඉඩක් ඉතිරිවෙන්නේ නැත. ඒ නිසා නවසීලන්තයෙන් ඉස්ලාම් අන්තවාදීන්ව සොයාගැනීම අසීරුය.ඇත්තෙන්ම එවැනි පොළොවක ඉස්ලාම් විරෝධී අන්තවාදයත් පැළවෙන්නේ නැත.
එහෙත් ලංකාවේ පසුගිය වසර කිහිපය තුළ මුස්ලිම් ජනතාව ඉලක්ක කරගනිමින් අන්තවාදී ප්රහාර ගණනාවක් සිදුවිය. කුඩා සිදුවීම්ද සමඟ එක්ව සැලකුවහොත් එවැනි ප්රහාර සිය ගණනක් සිදුවී තිබුණිග සාමාන්ය ජනතාවගේ නිවෙස්වලට කඩාවැදී බියගැන්වීමේ සිට නගර පිටින් ගිනිතැබීම දක්වා විවිධාකාර සිදුවීම් දකින්නට ලැබුණි.
වඩා භයානක කාරණය ඒ අන්තවාදී පීඩනය නොවේ. ලෝකයේ ඕනෑම ජනවර්ගයක් මුස්ලිම් ජනතාව කෙරෙහි සැකයක් , බියක් හා වෛරයක් ඇති කරගැනීමට සාධාරණ හේතු තිබෙන බව අප ලියද්දී, අපගේ මුස්ලිම් මිතුරන් පවා එයට එරෙහි නොවෙතැයි අපි විශ්වාස කරන්නෙමු. ඇත්තය, බියක් හා සැකයක් ඇති කරගන්නට සාධාරණ හේතු තිබුණි.
ත්රස්ත ප්රහාරය පිළිබඳව අප්රේල් 23 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්රකාශයක් කරමින්ල තමන් බාරදුන්නේ සාමකාමී රටක් බව හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ කියා තිබුණි. එහෙත් ඒ කතාව ඇත්තක් නොවේ. මහින්ද රාජපක්ෂ යහපාලන ආණ්ඩුවට බාරදුන්නේ අලුත් ගිනිපුපුරු දැල්වූ රටකි. එතැනින් එහාට ඒ ගිනිපුපුරු තව තවත් වර්ධනය වෙන්නට යහපාලන ආණ්ඩුව ඉඩහැර තිබුණි. එය මහා ගිනිජාලාවක් බවට අද පත්ව ඇත.
2009 යුද්ධය අවසාන වීමෙන් පසුවවත් ශ්රී ලංකාව ජනවාර්ගික වෛරයෙන් තොර භූමියක් බවට පත්කිරීමේ වගකීම පැවරී තිබුණේ මහින්ද රාජපක්ෂ හිටපු ජනාධිපතිවරයාටය. ඔහු ඒ කටයුත්තෙහි අසමත් විය. මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාට ධූරය අහිමි වුණේද ඔහු ඒ කටයුත්තට අසමත් වූ නිසාය. මුස්ලිම් හා දෙමළ ජනතාව සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාට එරෙහිව ඡන්දය දුන්නේ ඒ නිසාය. අද මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා කඳුලු සැලුවද මේ විනාශයට ඔහුත් වගකිව යුතුය.
එල්ටීටීඊ සංවිධානය සිය පළමු මරගෙන මැරෙන ත්රස්ත ප්රහාරය එල්ල කර තිබුණේ 1987 ජූලි 05 වැනිදා යාපනයේදීය. කොළඹ බස් නැවතුම්පොලේ පළමු බෝම්බය එල්ල කළේත් එම වර්ෂයේදීමයග ඒත් අප්රේල් 21 වැනිදාවකම වීම දෛවෝපගත ලෙසය.
දෙමළ ජනතාවගේ පීඩාව හා අසහනය උග්ර අතට පත් කරමින් තොග ගණන් එල්ටීටීඊයට යොමු කළ කළු ජූලිය ඉන් වසර හතරකට පෙර සිදුවිය. ත්රස්තවාදය සාධාරණීකරණය කරන්නට කිසි හේතුවක් නැතත් කළු ජූලියෙන් ත්රස්තවාදයට පොළොව හැදුණු බව පැහැදිළි කාරණයකි.
පාස්කු ඉරිදා ත්රස්ත ප්රහාරයට වසර පහකට පෙර ශ්රී ලාංකික මුස්ලිම් ජනතාවගේ අසහනය හා පීඩනය උග්ර අතට පත්කළ අලුත්ගම දර්ගා නගරයට කළු ජූනි ප්රහාරය එල්ලවිය. ඒ 2014 ජුනි 15 වැනිදාය. බොදුබල සේනාව මෙහෙයවූ ඥාණසාර හිමිගේ කුප්රකට අඹ සරණ ප්රකාශයෙන් පසු ඒ ප්රහාරය එල්ලවිය. දර්ගා නගරයේ ප්රහාරය ඇඳිරි නීතිය දැමීමෙන් පසුව, එස්ටී.එෆ් නිලධාරීන් බලා සිටියදී මුස්ලිම් ජනතාවට ප්රහාර එල්ල කළ බව දකින්නට තිබෙන කතාවයි. සිදුවීමෙන් පසුව රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව ඒ සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් යුක්තිය ක්රියාත්මක කළේ නැත. අන්තිමේ රාජපක්ෂලා පරාජය විය. මුස්ලිම් සමාජය රාජපක්ෂ රජයට විරුද්ධව ඡන්දය දෙන්නට ඇත්තේ යහපාලන ආණ්ඩුවෙන් සාමය බලාපොරොත්තුවෙන් විය යුතුය.
එතැන් පටන් ඥාණසාර හිමිල ඩෑන් ප්රියසාද්ල අමිත් වීරසිංහලාගේ අන්තවාදී ක්රියා සම්බන්ධයෙන් නීතිය ක්රියාත්මක නොවීය. ඔවුන්ගේ මෙහෙයවීමෙන් පහරදීම් ගණනාවක් සිදුවිය. එය මුස්ලිම් සමාජය තුළ අනාරක්ෂිත හැඟීම් ඇති කරවීය.
2017 නොවැම්බර් 14 ගිංතොට ප්රදේශයේ මුස්ලිම්වරුන්ට පහරදී තිබුණි. එයින් නිවාස 74කටල වෙළඳසැල් 16කට හා වාහන 09කට හානි වී තිබුණි. 2018 පෙබරවාරි 04 හා 05 දිනවල තෙල්දෙණියට එල්ලවූ ප්රහාරවලින්ද ජීවිත හානි පවා සිදුවිය. මේ සියල්ලේදීම පාහේ නීතිය ක්රියාත්මක වුණේ සුපුරුදු ලෙස මන්දගාමීවය. මුස්ලිම් සමාජයේ අසරණභාවයල අසහනය ආදිය පැතිරෙන්නට එය හේතුවක් වන්නට ඇත.
සැකය එතැනින් නැවතුණේ නැත. තවුහිද් ජමාත් සංවිධානයත් ඉතාම භයානක අන්තවාදී ප්රකාශ සිදුකර තිබුණි. ඒවාටත් නීතිය ක්රියාත්මක වුණේ නැත. ඒ ගැන අපි පුවත්පතේ වෙනත් තැන්වල කතා කරන නිසා මේ සටහනෙන් ඒ ගැන කතාකරන්නේ නැත.
එදා සිදුවීම් දෙස හැරී බලා අපි කලින්ම කීවායැයි වාගාම්බර දොඩවන්නට සිංහල අන්තවාදී සංවිධානවලට මෙන්ම, අන්තවාදී දේශපාලන කණ්ඩායම්වලටත් කිසිදු අයිතියක් නැත. මේ අන්තවාදීන්ට වැඩෙන්නට පොහොර, ජලය,හිරු එළිය ආදිය ජාත්යන්තර ත්රස්තවාදී සංවිධානවලින් ලැබෙද්දීල සරු පසක් සපයා තිබුණේ මේ අන්තවාදීන්ල අදූරදර්ශී පොලීසිය හා මුග්ධ දේශපාලන නායකයන්ය.
