ලයනල් ප්රනාන්දු මහතා ලංකාවේ සිටි ගෞරවණීයම රාජ්ය නිලධාරියෙකි. ඞී.ආර්. ඕ. , දිසාපති ආදී තනතුරුවලට අමතරව අමාත්යාංශ ගණනාවක ලේකම්වරයෙකු ලෙසද, ආයතන ගණනාවක ප්රධානියෙකු ලෙසද, විදේශ තානාපතිවරයෙකු ලෙසද ඔහු සේවය කර ඇත. ඔහුගේ ජීවන අත්දැකීම් ගැන ඔහු සමඟ සංවාදයකට එක්වුණෙමු. බරපතල වගකීම් හිස දරා සිටි කාලවල වුව නිතර විහිළු තහළු කරමින් ජීවත්වූ සරල මිනිසෙකු ලෙස ප්රකට ලයනල් ප්රනාන්දු මහතා, සිය අතීත අත්දැකීම් දෙස හැරී බැලූවේද ඒ සැහැල්ලූවෙන්මය.
පේරාදෙණියේදී මනමේ නාට්යයේ රඟපෑවා නේද?
1956 ජුනි මාසයේදී තමයි මම පේරාදෙණිය විශ්වවිද්යාලයට ඇතුලත් වුණේ. මම විශ්වවිද්යාලයට ගිය කාලයෙ තමයි මනමේ වැඩ පටන්ගත්තේ. මමත් ආචාර්ය සරච්චන්ද්ර ලඟ මනමේ එකේ වැදි රජුගේ චරිතයට පුරුදු පුහුණු වුණා. ඒ කාලෙ මහාචාර්ය නෙවෙයි, ආචාර්ය හෙවත් ඩොක්ටර් සරච්චන්ද්ර. පළවැනි සැරේට ලයනල් වෙන්ඞ්ට් එකේ මනමේ පෙන්වන්න ලෑස්ති කරගත්තා. බස් එකකින් කණ්ඩායම කොළඹ ආවා. ඩොක්ටර් වොක්ස් ඊ.එල්. 479 වොක්ස්වැගන් බීට්ල් එකෙන් ආවා. පළවැනිම දවසේ විස්සක්වත් හිටියෙ නෑ. එහෙව් මනමේ තාමත් දුවනවා. මට මතකයි මගේ කොටස වෙච්ච වැදි දෙටු චරිතය රඟපාලා ඉවරවෙලා ඇඳුම් ගලවලා එළියට බැස්සා. පහළ තියෙන ශාලාවේ ආචාර්ය සරච්චන්ද්ර ඇවිදිමින් හිටියා. මාත් ඇවිත් කතාකරන්න පටන්ගත්තා. එතකොට කෙනෙක් ඇවිත් ඇහුවා කීයටද ඉවරවෙන්නෙ කියලා. අපට තේරුණා නාට්යය බලන්න ආපු කෙනෙක්ව හෝ කණ්ඩායමක් එක්කාගෙන යන්න කියලා. අපි හිතුවා ඒ කෙනාගෙ පවුලෙ අයව වෙන්න ඇති කියලා. බලද්දී ඒ කෙනාගෙ ගෙදර ගෘහ සේවකයන්ව මේ නාට්ය බලන්න එවලා. එයාලාව එක්කාගෙන යන්නයි ඇවිල්ලා තිබුණෙ. ඩොක්ටර්ම ඒකට අහක බලාගෙන හිනාවෙනවා. මුලින්ම මනමේ ගැන සමාජය හිතුවෙ තමන්ට නොගැලපෙන දෙයක් විදියට. නාට්යය ඉවරවුණාම තමයි ඒ ගැන පත්තරවල විචාර ලියැවුණේ. ඊට පස්සේ තමයි සෙනඟ ආවේ.
රාජ්ය සේවයට බැදෙන්න හිතුවේ ඇයි?
ඒක කාලෙක පටන් මගේ අධිෂ්ඨානයක් වුණා. ඒ නිසා මම සිවිල් සේවය හා ඞීආර් ඕ සේවයට විභාග දෙකම කළා. 1959 දී. මුලින් ආවේ ඞී.ආර්. ඕ. විභාගය සමත් වුණාය කියන ප්රථිපලය. මම ඇතුළු තුන්දෙනෙක්ව වෙරළබඩ පළාත්වලට ඞී.ආර්. ඕ. විදියට බඳවාගත්තා. ඒ කාලෙ ඬේලි නිව්ස් පළවැනි පිටුවෙ තමයි ප්රථිපල පළවෙන්නෙ. මම තල්පපත්තුවේ ඞී.ආර්. ඕ. වුණා. කාර්යාලය තිබුණේ උණවටුනේ. වැටුප රුපියල් 350යි. ඔන්න මම හරිම ජොලියෙ ඉන්නෙ. ජනතාව අතරට ගිහින් ජනතාවට යමක් කරන්න ඕනෑ කියන හීනෙ තිබුණානෙ. මේකෙන් පස්සෙ තමයි සිවිල් සේවයේ ප්රථිපල ආවේ. සිවිල් සේවයෙන් රැුකියා හතරක් යෝජනා කරලා තිබුණා. ඒවාට තිබුණෙ ඉහළ වැටුප්. ඒත් මම ඒ රැුකියාව ප්රතික්ෂේප කළා. මට නගරෙක ජීවත්වෙන්න ඕනෑ වුණේ නැහැ. මට ඕනෑවුණේ ගමට යන්න. ඉම¥ව, ගොයියාපාන, නාකියාදෙණිය, තල්පෙපත්තුව වගේ ප්රදේශවලට යන්න. ඉතින් මම ඞී.ආර්. ඕ. කෙනෙක් වුණා.
මුල්ම කාලයේ රැකියාව කළේ කොහොමද?
පුංචි ෆෝක්ස්වැගන් බීට්ල් එකක් ගත්තා. අවුරුදු 12ක් පාවිච්චි කරපු ඒ වාහනේ එක්ක මට හරිම ළබැඳියාවක් තිබුණා. මට තිබුණු කාර්යාලයේ ඉහළ තට්ටුව කුලී ගෙවීමේ පදනම මත මගේ නිවස විදියට පාවිච්චි කළා. ඔය කාලෙ තාසිම් මහත්තයාගෙ පෙට්රල් ෂෙඞ් එකේ පෙට්රල් ගැලූම රුපියල් 1.69යි. තෙල් ගහලා කාර් එකේ ඇවිදිනවා. මිනිස්සු මට ඉහළින්ම සැලකුවා. ඒ කාලෙ ගම්මුලාදෑනිවරුන් හිටියේ. අවුරුදු 24 දී මට අවුරුදු 45ට වැඩි ගම්මුලාදෑනිවරුන්ව පවා අම්බාන් කරන්න වුණා.
ඔබ සෝමලතා සුබසිංහ මහත්මියව මුණගැහුණු හැටි කීවේ නැහැනේ..
තව ටිකෙන් ඒක අමතක වෙනවා. ( සිනහසෙයි * මම ආචාර්ය සරච්චන්ද්ර ළඟ වැඩ කරමින් හිටියා. එතුමාගේ පර්යේෂණ නාට්යවලත් වැඩ කළා. මගේ දෙවැනි අවුරුද්දේ විතර නාට්ය සංගමයේ සභාපති ලෙස නිවේදනයක් දැම්මා නාට්යවලට සහභාගී වෙන්න කැමති ළමයි අහවල් කාමරයට එන්න කියලා. ඉතින් පළමු වසරේ ළමයි ආවා. එලොව ගිහින් මෙලොව ආවා, රත්තරන් නාට්ය දෙකට ශිල්පීන්ව ඕනෑවෙලා තිබුණා. ඒකට ළමයි අතරින් දක්ෂයන්ව තෝරාගන්න ඕනෑ. කළුපැහැති ළමයෙක් ඇවිල්ලා හිටියා. කොණ්ඩය ගැනත්, ඇඳුම ගැනත් ඒ තරම් සැලකිල්ලක් දක්වලා තිබුණේ නැහැ. එයාගෙ හැටි හැමදාම එහෙමයි. ඇඳුම් ආයිත්තම්, රත්තරං ආභරණ ගැන කවදාවත් හිතුවේ නැහැ. හැබැයි මම ඔය කාලේ ඕවාට පැටලෙන්න බෑ කියලයි හිතුණෙ. ඒත් පැටලූණා. ඇයත් මගේම විෂයන් කළා. ඞී.ආර්. ඕ. රස්සාවට ගියාට පස්සේත් මම සතිපතා ඇයව බලන්න ගියා. ඇය ගුරු පවුලකින් පැවත ආව බව දැනගත්තා. එකම සහෝදරයයි ඉන්නේ, එයත් ජී.ඩබ්ලිව්. සුබසිංහ නමැති කොමියුනිස්ට්වාදියෙක් බව දැනගත්තා. ( සිනහසෙයි * සුබේත් මට පස්සේ කාලෙක කීව විදියට නඟා යන්නෙ කා එක්කද කියලා විපරම් කරලා බැලූවාලූ. කොහොම නමුත් ප්රශ්ණයක් වුනේ නැහැ. ඇය විශ්වවිද්යාලයෙන් සමත් වුණාට පස්සෙ 1962 දී විවාහ වුණා. ඇය ගුරු පත්වීමක් ලැබුවා. මම හිටියේ ගාල්ලේ හින්දා, සෝමලතාට රිච්මන්ඞ් විද්යාලයට පත්වීම ගත්තා.
කෞෂල්යා ප්රනාන්දු දියණියව ලැබුණේත් මුල් කාලයේද?
කෞෂල්යා කෙල්ල හම්බවුණේ තල්පෙපත්තුවේ හිටපු කාලෙ. මගේ අම්මා කෞෂල්යාව බලාගැනීම භාරගත්තා. මම උදේම සෝමලතාව ඉස්කෝලෙට දානවා. ඉන්පස්සෙ කෙල්ලව පරෙස්සමෙන් නාවනවා. ඒ ටික කළාට පස්සෙ අම්මාටයි සේවිකාවන්ටයි බාර කරලා, පහල තට්ටුවේ කාර්යාලයේ කන්තෝරුවට යනවා.
එතැනින් පස්සේ ඞී.ආර්. ඕ. විදියට විවිධ පළාත්වල වැඩ කළා. මා එක්කම සෝමලතාත් දියණියන් දෙදෙනාවත් අරගෙන පාසැල්වලට මාරුවීම් ලබමින් ගියා. දේශපාලන වශයෙන් මාව නිතරම මාරු කරලා යැව්වා. එක්කො කොමියුනිස්ට්කාරයෙක් කියලා, නැත්නම් ශ්රී ලංකාකාරයෙක් කියලා. මම ඕවා ගණං ගත්තේ නැහැනේ. හැමතැනම ගියා.
සාමාන්ය ජනතාව සමඟ උණුසුම් සම්බන්ධයක් පවත්වාගැනීම ගැන ඔබ ප්රකටයි නේද?
මිනිස්සු එක්ක හරිම හොඳ සම්බන්ධයක් මට තිබුණා. සමාජ සම්බන්ධතා පැත්තෙන් මම හරි සාර්ථක බව ඇත්ත. ඉතින්, මිනිස්සු එක්ක ඉක්මනින් හිතවත් වුණා. ගොඩක් වෙලාවට ගම්වල මිනිස්සු කියනවා ‘සර් ඡුන්දෙ ඉල්ලන්නකෝ’ කියලා. ( සිනහසෙයි * මම කවදාවත් දේශපාලනය කරන්න හිතුවෙ නැහැ. මම දේශපාලනය අධ්යනය කළා විතරයි. මම නම බේරාගෙන හිටියා. කිසිදේකට අහුවුණෙත් නෑ. යටවුණෙත් නැහැ. හෘදය සාක්ෂියට අනුව වැඩකිරීම තමයි මගේ මුඛ්ය පරමාර්ථය වුණේ. ඒ අධිෂ්ඨානයට සෝමලතාගේ ආභාෂයකුත් තිබුණා. මාත් මගේ චරිතයත් ඒ අනුව හැඩගස්වාගත්තා.
යාපනයේ දිසාපති ලෙස ලබපු අත්දැකීම් ගැන කතාකළොත්..
මගේ වෘත්තිමය ජීවිතයේ වඩා විශිෂ්ඨම කොටස තමයි යාපනයේ හිටපු කාලසීමාව. ඒ තරම් වැඩ කොටසක් මම කළා. ජනතාව අතිශයින් මට හිතවත් වුණා. 1978 දී විතර තමයි මම යාපනේට ගියේ. ඒ වෙද්දී මම හිටියෙ සංචිතයෙ. සංචිතයට දාන්නෙ තමන්ට ඕනෑ විදියට වැඩ නොකරන අයවනේ. හිරේ දාන්න බැරිකමට දාන තැන වගේ තමයි සංචිතය කියන්නෙ. මාව බාරව හිටපු ඇමතිවරයා තමයි මොන්ටේගු ජයවික්රම. එවකට හිටපු යාපනයේ දිසාපතිවරයා ආණ්ඩුවට ගැලපුණේ නැහැ. කලබලයක් අස්සේ දිසාපතිවරයාව හොයාගන්නත් බැරිවුණාලූ. ඔය යාපනයේ ලොකු පීඩනයක් තිබුණු කාලයක්. ආණ්ඩුවට දැන් මිලිටරි නිලධාරියෙක්ව යවන්නත් බැහැ. ගැලපෙන සිවිල් නිලධාරියෙක්ව ඕනෑ වුණා. හදිසියේ තමයි මාව කැදෙව්වේ. එක්වරම මට යන්න කිව්වා. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ජනාධිපතිවරයා පත්වීම දුන්නා. විසිහතරපැයෙන් යාපනයෙ ගියා. මගේ අම්මාත් යාපනයේ හිටියා. සෝමලතා එක්ක දුවලා දෙන්නා වැල්ලවත්තේ හිටියා. වැල්ලවත්තේ ගෙදරත් දෙමළ අසල්වැසියන් තමයි හිටියෙ. මට එල්.ටී.ටී.ඊ. එකෙන් කිසි කරදරයක් තිබුණෙ නැහැ. මට කොළඹට වරින් වර එන්න වෙනවානේ. එහෙම වුණාම ?ට කෑම කාලා පද්මනාදන් එක්ක පිටත් වෙනවා. ආරක්ෂාවට කිසිම කෙනෙක් නැහැ. කෙවිටක්වත් නැහැ. එලිෆන්ට්පාස් වෙනකන් පද්මනාදන් ඩ්රයිව් කරනවා. පද්මනාදන්ට නිදිමත ආවාම මම වාහනය හැතැප්ම දෙසීයක් එළවනවා. ? කඬේක නවත්වලා කෝපි එකක් බොනවා. කවුරුවත් දන්නවා කවුද මේ කියලා. මට කිසිම ආපදාවක් වුණේ නැහැ.
ඔබේ මව යාපනයේදී මියගිය අවස්ථාවේදී විශ්මයජනක අත්දැකීමකට මුහුණපෑවා නේද?
අනේ ඔව්. මිනිස්සු අම්මාගේ දේහය කොළඹට ගේන්න ඉඩදුන්නේම නැහැ. එහේ මිහිදන් කරන්න කියලා ඉල්ලූවා. පුදුමාකාර සෙනඟක් එකතුවුණා. මිනිස්සු කඩ වහලා අවසන් කටයුතුවලට ආවා. හැමතැනම පෝස්ටර් ගහලා තිබුණා. මට ඒ පෝස්ටර් ගලවන්න තව කණ්ඩායමක් යවන්න සිද්ධවුණා. ඒ සිදුවීම් ටික එක්ක සිරිල් මැතිව් මහත්තයාගේ බලපෑමෙන් මාව යාපනෙන් එව්වා. මම ඉතින් ආවා. මගේ හැටි එහෙමයි. යවන ඕනෑ දිහාකට යනවා. චීනය ලංකාවෙ කොලණියක් වෙලා මාව චීනෙට යැව්වත් යනවා ඉතින්.
බලය අයුතු සහගත ලෙස පාවිච්චි කරමින්, වංචා සහගත වැඩ කරන්න දේශපාලඥයන්ගෙන් බලපෑම් ආවේ නැද්ද?
මට හෘදය සාක්ෂියක් තියෙනවා. මම ඉතිහාස පොත් කියවලා තියෙනවා. ලොකුම පූර්වාදර්ශය තමයි දෙවැනි ලෝක යුද්ධය අවසානයේදී හිට්ලර්ගේ නියෝගවලට වැඩකරපු නිලධාරීන්ට ලැබුණු දඬුවම. මේ නිලධාරීන් යුද්ධය අවසාන වුණාම කීවා තමන් ඝාතක නිලධාරීන් විදියට ක්රියාකලේ හිට්ලර් දුන්න නියෝගවලට කියලා. ඒත් නියුරම්බර්ග් නඩුවේදී මේ නිලධාරීන්ට දඬුවම් කළේ දේශපාලන නායකයන්ගේ නියෝගවලට වැඩකළාය කියන එක නිදහසට කරුණක් නොවන බව කියලයි. තමන්ගේ ලොක්කා කොච්චර හොඳ වුණත් නියෝගයක් හෘදයසාක්ෂියට අනුව ක්රියාත්මක කළ හැකිද කියලා කල්පනා කරන්න ඕනෑ. තමන්ගේ බිරිඳ එක්ක ගෙදර ඇවිත් ඒ ගැන කතාකරන්න පුලූවන්. එතකොට බිරිඳ කියයි, ඕවා කරන්න එපා මහත්තයෝ කියලා. රස්සාව නැතිවුණොත් අපි ගෙදර ඉමු කියලා බිරිඳ කියයි. සෝමලතා මට එහෙම කියලා තියෙනවා. මටනම් ඔයවගේ වැඩක් කරලා ගෙදර එන්න බැහැ. මොකද සෝමලතා එක්ක ඒවා බැහැ.
සිද්ධියක් කියන්නම්. එක කාලෙක ලොකු සීනි ටෙන්ඩරයක් ආවා. පාස්කරලිංගම් මහත්තයායි, මමයි, සිරිල් ගුණපාල කියලා තවත් මහත්තයෙකුයි තමයි කැබිනට් මණ්ඩල ටෙන්ඩර් කමිටුවේ හිටියේ. පාස්කරලිංගම් මහත්තයා තෝරපු සමාගමේ වතුර සාන්ද්රණය වැඩියි. සීනිවලට වතුර ගැහුවොත් රාත්තල රාත්තල් දෙකක් විදියට පෙන්වන්න පුලූවන්. මම කිව්වා වතුර සාන්ද්රණය වැඩි හින්දා මේකට එකඟ වෙන්න බැරි බව. ගුණපාල මහත්තයා පාස්කරලිංගම් මහත්තයාගේ යෝජනාවට එකඟ වුණා. ඒත් මම පාද සටහනක් ලිව්වා කමිටුවේ බහුතර මතයට මම එකඟ වෙන්නේ නැති බව. ඒත් අත්සන් කළා. ඔය සිද්ධිය අහවර වෙලා මම ගෙදර ඇවිත් කෑම කාලා නිදාගත්තා. සිකුරාදා දවසක්. පහුවදා උදේ අටහමාරට මගේ අමාත්යාංශයේ හිටපු ඇමතිවරයා ගෙදරට ඇවිත්. මම පුදුම වුණා. ඇමතිවරයා කිව්වා සීනි ටෙන්ඩරය ගැන. සීනි ටෙන්ඩරය ගැන කතාව ලොකු ප්රශ්ණයක් වෙලා. ඒ වෙද්දී සී.අයි.ඞී. එකටත් ගිහිල්ලා. මං දන්නෑ, මම කාලා බුදි. ( සිනහසෙයි. *
නියමිත වයසේදී විශ්රාම යන්න ලැබුණේත් නැහැ නේද?
මට අවුරුදු 55 පිරුණු 1991 අවුරුද්දේ මම විශ්රාම ගියා. ඉන් ටික කාලයකට පස්සේ හැන්දෑවක බලාපොරොත්තු නොවූ දුරකථන ඇමතුමක් ආවා. මම ලක්ෂ්මන් කතාකරන්නේ කියලා අනෙක් පැත්තෙන් කිව්වා. මම බැලූවා කවුද මේ ලක්ෂ්මන් කියලා. රාමායනයෙත් ලක්ෂ්මන් කෙනෙක් ඉන්නවානෙ. බලද්දී ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර්. මට ගෙදරට එන්න කියලා ආරාධනා කළා. ඒත් මම ගෙදර තියෙන තැන දන්නේ නැහැ. ඉන්පස්සේ එයා එඩ්රස් එක කිව්වා. ඉතින්, මම එහේට ගියා මොකක්ද මේ ගිනිවිජ්ජුම්බරය කියලා බලන්න. ආලින්දයේ ඉඳගෙන කතාව පටන්ගත්තා. ඔහු කිව්වා චන්ද්රිකා බණ්ඩාරණායකට මැලේෂියානු මහකොමසාරිස් විදියට විදේශ අමාත්යාංශයේ නොවන නිලධාරියෙක්ව පත්කරන්න ඕනෑ බව. මාව ඒ තනතුරට යෝජනා වෙලා. මම ඒක පිළිගත්තා. එතැනිනුත් එහාට පොඩි සාකච්ඡුාවකුත් ගියා. ටික වෙලාවකින් මීවිත වීදුරු දෙකකුත් ආවා. නරක නෑ වැඬේ. හොඳම ස්කොච් බෝතලයක් තිබුණෙ. ( සිනහසෙයි * කොහොමහරි අවසානයේදී අවුරුදු දෙකකට මැලේෂියාවට ගියා. එතැන් පටන් 2018 ඔක්තෝබර් වෙනතුරු විවිධාකාර රැුකියා ලැබුණා. එකකටවත් මම ඉල්ලූම්පත්ර යැව්වේ නැහැ. එක් තැනක වැඩ අවසන් වුණාම තවත් තැනක වැඩකට ආරාධනාවක් ලැබුණා.
විශ්රාම ගැනීමෙන් පස්සේ අවුරුදු 28ක අතිරේක කාලයක් රාජ්ය සේවයේ හිටපු ඔබ, 2018 ඔක්තෝබරයේ ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයේ රැුකියාවෙන් ඉල්ලා අස්වුණා. මෛත්රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා ළඟ වැඩකරලා ගෙදර ආවේ කළකිරීමෙන්ද?
මට තේරුම් ගියා ඔහු ඉතාම උමතුවෙන් පිරුණු ප්රධානියෙක් කියලා. 2018 ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා ඒ උමතුව උච්චස්ථානයට පත්වුණ අවස්ථාවට සති දෙකකට පෙර මම තනතුරෙන් ඉල්ලා අස්වුණා. මගේ ජීවිතයට මේ වගේ ප්රධානියෙක් මුණගැහිලා නැහැ. මට පමණක් නොවෙයි, එතැන රාජකාරී කරපු බොහෝදෙනෙක්ට සැලකුවේ නරක විදියට. ඒ නිසා මම ඉවත්වෙන්න තීරණය කළා. ඒත් මට කළකිරීමක් තිබුණේ නැහැ. එහෙම නොවෙන්න තරම් අත්දැකීම් මට තිබුණා. එහෙත් කෙනෙක් තමන්ට අවුරුද්දක් තිස්සේ සේවය කරලා යනකොට තේ එකක් නොදුන්නත් ටිකක් කතාකරන්න පුලූවන් වෙන්න එපැයි. මම වෙලාවක් ඉල්ලගෙනම ඔහුව මුණගැහුණා. ‘සර් මම අයින් වෙනවා‘ කියලා කිව්වා. කතාව එච්චරයි. එයාත් එහෙමම හිටියා. මාත් මෙහෙමම නැඟිටලා එළියට ආවා. නිල වාහනය බාරදුන්නා. පයින් ඇවිදගෙන මහ බැංකුව පැත්තට ගියා. අවුරුදු 58ක රාජ්ය සේවය අවසන් කරමින් ත්රීවීල් එකක් අරගෙන කෝට්ටේට ආවා. ත්රීවීල් එකටත් රුපියල් 350ක් ගෙව්වා. මම මුලින්ම ඞී.ආර්. ඕ. විදියට ලබපු වැටුපත් රුපියල් 350යි.
නැවත රාජ්ය සේවයේ තනතුරක් ලැබුණොත් බාරගන්නවාද?
නෑ දෙයියනේ. දැන් මම කොච්චර නිදහස් මනුස්සයෙක්ද. කියවන්න ඕනෑ තරම් පොත් තියෙනවා. බලන්න නාට්ය, චිත්රපටි තියෙනවා. ඊයේ පෙරේදා මම හඳගමගේ අසන්ධිමිත්තා බැලූවා. නියම චිත්රපටිය.. මගේ දුවලා දෙන්නාත් මම නැවත රැුකියාවක් කරනවාට කැමති නැහැ. තාත්තෙ අවුරුදු 58ක් රාජ්ය සේවයේ හිටියා. සමහර මිනිස්සු ඒ තරම් කාලයක් ජීවත්වෙන්නේත් නැහැ. ඉතින්, දැන් ගෙදරට වෙලා ඉන්න කියලා ඔවුන් කියනවා.
