තිරය මත පැරණි බටහිර සිනමා සිත්තමකි. එහි ප්රධාන නළුවා කඳුකර පෙදෙසක නිසොල්මන් වංගු පාරක මොටෝරියක් පදවාගෙන යයි. පහතින් ගලා යන ගඟුලක්ද, ඉහළින් වන වැටියක්ද හසු වන රූප රචනය හාත්පසින් ග්රහණය කර ගන්නේ පාළුවයි. එහෙත් එය නරඹන්නාගේ සිතට යම් ප්රබෝධයක්ද දනවන බවක් දැනේ. බිඳුණු, ඉරිතැලූණු රූ තිරය ඇස වෙහෙසවන නමුත් අතීතයකින් ගලා එන ඒ නොදිලිසෙන වර්ණ කැලතුමෙන් සිත එකවර ඉවතට ඇද ගත නොහැකිය. සිනමා පටයේ රූපම විනා පසුබිම් සංගීතයක් නොමැත. පුදුමයකි. ඒ දසුන් පෙළට මුසු කළ හැකි සංගීත ගැලපුමක් සිත තුළ සෙමෙන් මිමිණෙනු දැනේ. ඒ ඇකෝස්ටික් ගිටාරයක පැහැදිලි මිහිරි කම්පන සමග යා වූ බරසාර සොම්නස් කටහඬකින් ගැයෙන ගීයකි. ඒ කුමක්දැයි ඔබ පවා නිවැරදිව අනුමාන කරනු ඇත. ඔ්නැ පැ යදපැ, ක්දමබඑරහ ඍද්ාි ගීතය ගැන කතා බතා අනවශ්යය. ජෝන් ඩෙන්වර් ගැන හැඳින්වීම් නුවුවමනාය.
ඇගේ හඬ ඇසෙයි උදා පැයෙහි ඈ මා අමතයි මාගේ නිවහන තව බෝ දුර බව රේඩියෝව මට මතක් කරයි මාවත දිග රිය පදවා යන විට මට සිතුණා ඊයේ….ඊයේවත් මා ගෙදර යා යුතුව තිබුණා
පිරිසිදු ගිටාර් තත් හඬක, සුමිහිරි තනුවක සහ කදිම ගැයුමක සංකලනයකින් හුදකලාවක් ආලෝක ගන්වා ගැනුමට අවශ්ය වූ කල්හි මම ඔහුගේ නම ටයිප් කරමි. අතීතය තුළ කෙමෙන් ඈත්ව යන්නේ වුවද ඒ හඬ කිසි විටෙකත් පැරණි වී තිබුණේ නැත. Leaving on a Jet Plane” Sunshine on my shoulders” Rocky mountain high” Fly away” Annie’s Song යනාදී මියුරු ගීත කොතරම් වාර ගණනක් සවන් දුන්නද රසය විනාශ වන්නේද නොවේ.
ඩෙන්වර් සැලකෙනුයේ ඔහුගේ යුගයේ සිටි ආදරවන්තම රසගන්වන්නා වශයෙනි. 1943 වසරේ රොස්වෙල්හි උපත ලබන ඔහු, පියාගේ යුද හමුදා සේවය හේතුවෙන් විවිධ ප්රදේශවලට සංක්රමණය වෙමින් තරුණ වියට එළඹෙන්නේ දෛවෝපගත ලෙස සංගීතය මුණ ගැසීමටය. නමසිය හැටේ දශකය අගදී ජන සංගීත කණ්ඩායම්වල ආගමනය සමග කළ එළි බසින ඔහු තනි ගායකයෙකු ලෙස වහ වහා ජනප්රිය වෙයි. ඔහුගේ ජනප්රියතම ගීත තුන්සියයක් පමණ අතරින් දෙසීයයක පමණ පද රචකයාද ඔහුමය. සංගීතයට පමණක් සීමා නොවූ ඔහු නළුවෙකු, නිෂ්පාදකයෙකු, මානවවාදියෙකු සහ සමාජ ක්රියාකාරිකයෙකු ලෙසද වැදගත් කාර්ය භාරයක් ඉටු කළේය. පසු කලෙක කොලරාඩෝහි වාසය කරමින්, එහි ජනතා ප්රශ්න සහ පරිසර ගැටළු වෙනුවෙන් පෙනී සිටිමින්, එහි සොබා සෞන්දර්යය ගැන ගයමින් ජීවත් වූ ඩෙන්වර් කොලරාඩෝහි පූජනීය කවියා ලෙසද නම් කරනු ලැබිණි. ඔහුගේ ඍදජනහ පදමබඒසබ යසටය ගීතය කොලරාඩෝවේ පූජිත ගීත දෙකෙන් එකක් ලෙසද සැලකෙයි.
ජෝන් ඩෙන්වර් නමැති ගායනවේදියා, ගායනවේදීත්වය ඉක්මවා යන ආකාරයේ කාව්යක්කාරයෙකියි මට සිතෙයි. ඔහු ගීතවලට යෙදූ වදන් අතරින් කාව්යමය සුන්දරත්වය උතුරා යයි. එසේම ඔහු පරිසරය සහ සොබා සෞන්දර්යය තුළින් උකහා ගන්නා සංකල්පනා, ජීවිතය හා සමබද්ධ කරමින් දාර්ශනික කවියෙකුගේ නියැදීන් වෙත රිද්ම රටා විහිදුවන අයුර චමත්කාරජනකය.
ජීවිතය කවි රැුසක එකතුවකි. ඒ අතර සිනහ කවි මෙන්ම හැඬුම්බර කවිද, පුංචි පුංචි සිතුවිලි සංවේදනා සහිත කවි කැබලිද තිබ්බ හැකිය. ඒ අතර ආදර ආයාචනා, සුබපැතීම්, යැදුම් ඇතුළත් අපේක්ෂා පිරි හැඟුම් දහරකි. සෞන්දර්යාත්මක අර්ථයෙන් ජීවිතය විනිවිද දකින අතරම එහි යථාර්ථ ලක්ෂණයන්ද වටහා ගැනීම වටනේය. එකඟතා සහ පොරොන්දු දැවටුණු, සියුම් මානව බැඳීම් ගැවසුණු මේ ජීවිතය, නිම්තෙරක හිඳ නිරීක්ෂණය කරන්නාක් වැනි දෙයක් ඩෙන්වර් එක් ගීතයකින් සිදු කරයි. සවන් දෙන වාරයක් පාසා ජීවිතාවබෝධයේත්, අතීතාස්මරණයේත් සාවධාන කල්පනාවන්ගෙන් සිත පුරවන එයින් කොටස් ටිකක් සමවැහි රේඛාවකට පෙළගස්වන්නට සිතුණේ කලකට ඉහතදීය. මෑත සැන්දෑවක පාළු ඉසිඹුවකදී මතකය පෑදී අවුත් ඒ ගීය නැවත සවනට පෑ කල්හි තවත් ඊට පමා නොවිය යුතුයැයි සිතුවෙමි.
හැම දේ සලකන විට හොඳ ජීවිතයකි මෙය අගෙයි එහි රැුඳී ඉන්න වරමක් තිබුණා මට ගිනි මැළය අසළ ඇල වී නවතින්න හැන්දැකරයක වෙහෙස දැක ගන්න මිතුරනුත් මගෙ පැරණි ප්රියාවිත් එක්ව හිඳ පයිප්පය අතිනත යවන විට කවි පැතුම් සහ පොරොන්දු අප ඇදහූ දේවල් ගැන කතා කළ හැකියි කෙනෙකුට පෙම් කිරීම කෙතරම් මිහිරිද සැලකිල්ලක් දැක්වීම කොච්චර නිවැරදිද ඊයෙ පටන් කොතරම් කල් ගත වීලද හෙට වෙනකොට කුමක් වෙයිද කුමක් වෙයිද අපේ සිහිනවලට අප බෙදා ගත් සේරම මතකයන්ට
මේ Poems” prayers and promises නමැති ඩෙන්වර්ගේ ගීය ජීවිතයේ දුරක් ගෙවා අවුත් මඳක් හැරී බලන විට අපට පෙනෙන සැමරුම් සලකුණු, මතකාදී බොඳ පැල්ලම් තුළින් සැහැල්ලූ සුබවාදී සොම්නසක් විඳ ගැනීමට අපට කරන ඇරයුමක් නොවේද?
දැන් දවස් ගත වෙනවා ඉතාම වේගෙන් රැුයවල් දිගුවෙන්නෙත් කලාතුරකින් කාලය මා වටා සීතලේ කෙඳිරිගාමින් වෙනස්කම් ඇත කෙසේ හෝ මා බය කරමින් එතෙකුදු මා සිනාසිය යුතුයි වියපත් බව මතක් කර කර සිනාව පැමිණෙයි ජීවිතය මේ තාක් හොඳක් කළ බව සැබැයි එහෙත් කළ යුතු තවත් බොහෝ දේ තිබෙයි
ජීවිතය ගෙවි ගෙවී යන්නකි. ආපසු හැරීමක් නැත. ‘කාලය කවුළු දොරින් මිය යද්දී’ අපට කළ හැක්කේ කුමක්ද? ජීවිතයේ කුඩා මොහොතවල් හැකි උපරිම අයුරින් විඳ ගැනීම නොවේද? මෙබඳු සිහිනමය ගී පද සහ සර නද තුළ ශෝකය නොව ප්රසාදයම තරඟ නගන්නේ එබැවිනි. ඩෙන්වර්ගේ ඛැ්ඩසබට සබ ් වැඑ චක්බැ ගීය ගැයෙන්නේ මෙසේය.
මාව සිපගන්න මට සිනාවක් දෙන්න මා එනතුරු ඔබ බලා සිටින බව කියන්න මට කවමදාවත්ම යන්න නොදෙනා ලෙසින් මා වැළඳ ගන්න මන්ද මම ගුවන් යානයකින් යන්න යමි යළි එන්න ලැබේදැයි නොදන්නෙමි
ඇත්තෙන්ම ඔහු යන්න ගියේ ගුවන් යානයකින්මය. ගුවන් ගමන් ලෝලියෙකු වූ ඔහු 1997 වසරේදී තම ගුවන්යානය පදවාගෙන යද්දී මාරයාට සම්මුඛ වූයේ ඉහත ගීතයද සදාතනික කරවමිනි.
ලක්ෂාන්ත අතුකෝරල
