ජවිපෙ දේශපාලන හුදෙකලාවේද?

නීතිඥ චන්ද්‍රසිරි සෙනෙවිරත්න

ගිය සතියේ ලිපියේ එක් තැනක මෙසේ සඳහන් විය.

‘‘සිරිසේන, රනිල් මහින්ද තිදෙනාම මතවාදීව ප‍්‍රතික්‍ෂේප වී සිටිති. ඒ රික්තය හිදැස පිරවීමට ජවිපෙය කන් හැන්දක්වත් තරම් හෝ ප‍්‍රමාණවත් නැත. ගෙයින් ගෙට බෙදා හැරිය, ජාතික විද්වත් පෙළගැස්ම පිළිබඳ ප‍්‍රකාශනයේ පිටපතක් මහනුවර නීතිඥ පුස්තකාලයේ පුවත්පත් අතර තිබිණ. කවුදෝ එහි ප‍්‍රතිපත්ති සම්පාදන කමිටු ලේඛනයේ නාමල් කරුණාරත්න වැනි ‘සමහර’ ජවිපෙ කි‍්‍රයාකාරීන්ගේ නම් ඉදිරියේ ප‍්‍රශ්නාර්ථ ඇඳ තිබිණ. ජවිපෙය ඉබිකට්ටක් මෙන් ශක්තිමත්ය. එහි විවාදයක් නැත. ජවිපෙ කි‍්‍රයාකාරීන් ඉබි මස් කෑ එවුන් මෙන් දේශපාලනිකව ශක්තිමත්ය. එහෙත් අර මතවාදී ඉබිකට්ට නිසා රටේ ගතික තත්වයෙන් ජවිපෙය පෝෂණය ලබන්නේ නැත.’’
එය විග‍්‍රහය ගැන කිහිප දෙනෙක් විමසා සිටියහ. එහි යටි අදහස ජවිපෙය ගැන කළ විග‍්‍රහය විය හැකිය. එකී ලිපියෙන් මා උත්සාහ කළේ 1956 පෙරළිය ගැන මාර්ටින් වික‍්‍රමසිංහ කළ විග‍්‍රහය වර්තමාන තත්වය සමග ගළපා සාකච්ඡුා කිරීමකි. එහිදී කිසිදු පක්‍ෂයක් උස්සා තබා නැත.
අදටත් රටේ 2015 ජනවාරි ජවය එසේම පවතී. මුදල් සහ ආමිසලාභී ගිහි පැවිදි බලවේග තවමත් රාජපක්‍ෂලාට කඬේ යති. සමහර මාධ්‍ය ව්‍යාපාර නිර්ලජ්ජී ලෙස උඩගෙඩි දෙමින් සිටියි. මල්වාන නඩුවේ විත්තිකාර බැසිල් රාජපක්‍ෂ උසාවියෙන් එළියට එද්දී මාධ්‍යවේදීන් හැසිරුණ ආකාරය උදාහරණයකි. අපේ මාධ්‍ය එදා සර් යනුවෙන් බැසිල් අමතා ඇසුවේ නඩුවේ තත්වය නොවේ. පන්සලේදී මහින්දගෙන් අසන්නේ සස ජාතකය ගැන නොවේ. ලසන්ත මැරූ අය ගැන දන්නා ගෝඨාභය පොලිසියට නොයන්නේ ඇයිදැයි කිසිවෙකු අසන්නේ නැත. මේ බොරුව නිහඬ සමාජය දැඩි සේ නිරීක්‍ෂණය කරමින් සිටියි. මේ රංගනය නිසාම ජනවාරි බලවේග වඩාත් සන්නද්ධ වෙමින් සිටියි.

2015 ජනවාරියේදී පොදු එකඟතාවකින් එජාපය සහ ජවිපෙ කි‍්‍රයාකළහ. ආපස්සට නොයන ජනවාරිය සමග පෙළ නොගැසුණොත් මේ පක්‍ෂ දෙකම ඉතිහාසයේ කුණු බක්කියට තල්ලූ වෙනවාමය. එහි දෙකක් නැත. මේ පක්‍ෂ දෙකම ඓතිහාසිකව පැවරුණ ජනවාරි වගකීම් කරට ගත යුතු වේ.

ජනවාරියේ පරාජයවූ රාජපක්‍ෂලා ඇදුම රෝගීන් මෙන් හුස්ම ගනිමින් සිටිති. සිරිසේන ආපසු හැරී ගොස් රාජපක්‍ෂ ඇදුම වාට්ටුවේ වැතිර පිස්සුවෙන් නන් දොඩවයි. එක මිනිහෙකු සිරකරගෙන සිටි රට 19 වෙනි සංශෝධනයෙන් නිදහස් කර හමාරය. තමන් නම් කළ අධිකරණ විනිසුරුවන් ව්‍යවස්ථා සභාව අනුමත කර නැතැ’යි සිරිසේන දොස් කියයි. 19 අහෝසි කර රට රාජපක්‍ෂලාට පාවාදී ගෙදර යාමට සිරිසේන තැත් කරයි. සෙලින්කෝ මන්දිරය ඉදිරිපිට සුරක්‍ෂිතව ඇති ශී‍්‍ර වික‍්‍රම රාජසිංහ සිරකළ කුටිය සිරිසේනට සිහිපත් වෙනවා විය හැකිය.
එජාපය හෝ ජවිපෙ තම දේශපාලනයෙන් පිට සිටින, ජනතාවගේ අරමුණු තේරුම් ගෙන නැත. 2010න් පසුව, එජාපයට ජාතික දේශපාලන භූමිකාවක් නොවීය. සරත් පොන්සේකා ආවේ ඒ හිල්කාවෙන් රිංගලාය. එදා ජවිපෙ පොන්සේකා සමග සිටගත් විට, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ 1994දී ගාමිණි දිසානායකට කළා මෙන් පොන්සේකාගේ කකුලෙන් ඇද්දේය. රනිල් 2015දී සත්‍ය ලෙසම දායක විය. 2015දී ජවිපෙය රඟපෑවේ ඇඟ බේරාගන්නා චරිතයකි. සිරිසේන ජයගත්තේ එජාප ශක්තියෙනි. තීරණාත්මක සටනකදී මගහැරීමේ තුච්ඡුභාවය මේ පක්‍ෂ දෙකම ඔප්පු කර හමාරය. බලලෝභයෙන් හැසිරෙන මොවුහු 2019 මැතිවරණ වර්ෂය ඉදිරියේ පිස්සන් මෙන් හැසිරෙති. ජනතාව තුළ පවත්නා දේශපාලන අවබෝධය මොවුහු නොතකා හරිමින් සිටිත්.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ගැන ඉහත විග‍්‍රහය කළේ එකී අවබෝධයෙනි.

ජවිපෙ කළමනාකාරිත්වයෙහි මෙන්ම මතවාදීවද බෙහෙවින් ශක්තිමත්ය. එහෙත් ඡුන්ද පදනමක් නැත. මේ ගැන ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ දැනුවත්ද? 1982 ජනාධිපති මැතිවරණයේදී ඡුන්ද 273428ක් ලැබූ ජවිපෙ 2010දී ඡුන්ද 441251ක් ලැබීය. 2015දී එය 543944කි. 2018දී පළාත් පාලන ඡුන්දයේදී ජවිපෙ සිය වැඩිම ඡුන්ද ප‍්‍රමාණය එනම් 710932ක් ලැබිය. ජවිපෙ 2015ට පසුව ව්‍යාප්ත වෙමින් සිටියි. 1982 සිට 2018 තෙක් ගෙවුණ වසර 36ක ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පැවැත්ම තුළ ජවිපෙ ලංකා දේශපාලනයෙහි ලත් සංඛ්‍යාත්මක වර්ධනය 437516කි. ඔවුන් තවමත් රටක් වෙනස් කිරිමට අපොහොසත් සුළු පක්‍ෂයකි. මේ අනුව 2019දී තනිව මුහුණ දීමට ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ අමතර ඡුන්ද 6789068ක් සොයා ගත හැකිද? ඔවුන් සිය ක‍්‍රමෝපායන් වෙනස් කළ යුතු වේ. ගෙයින් ගෙට බෙදාහැරිය, ජාතික විද්වත් පෙළගැස්ම පිළිබඳ ප‍්‍රකාශනයේ හැම ප‍්‍රතිපත්ති සම්පාදන කමිටුවකටම නාමල් කරුණාරත්න වැනි ‘සමහර’ ජවිපේ කි‍්‍රයාකාරීන් ඇතුල් කර තිබිණ. ඔවුන් මාදැළ එළා එහි කඹය අල්ලා ගෙන සිටිනු පෙනේ. 1970දී විජේවීර පේරාදෙණි සරසවි සිසුන්ට දුන් හැම උත්තරයක්ම අවසන් කළේ අපේ පන්ති පහට එන්න කියාය. තිස් නව වසරකට පසුව ඒ විජේවීර ක‍්‍රමය ජාතික විද්වත් පෙළගැස්ම තුළටද රිංගවා ඇත. කාටත් විවෘත ජාතික දේශපාලන භූමිය රතු කොඩිවලින් වට නොකළ යුතු වේ.

ගමේ කඩමංඩියකට ගොස් ජවිපෙ ගැන අසන්න. වැඩිහිටි ජනතාව තුළ ඇත්තේ කලකිරීමකි. සමහරු කතා කරන්න කැමති නැත. ජවිපෙ සංඛ්‍යාත්මකව වර්ධනය නොවන රහස එය විය හැකිය. වසර තිස් ගණනාවක් පුරා ඡුන්ද හත්ලක්‍ෂ දස දහසක් සමග තම මතවාදය තුළ ගුලි වී සිටීම වෙනසක් ඉල්ලන මිනිසුන්ගේ අපේක්‍ෂාවලට කරන හානියකි. අදටත් ප‍්‍රහාරක න්‍යෂ්ටිය එජාපය වේ. (අගෝස්තුවේ එජාපය ලත් පනස් ලක්‍ෂය ජනවාරියේ හැට දෙලක්‍ෂයේ බෙදීම විය හැකිය.* එජාපයේ ඉරණම එජාප අනුගාමිකයන් මත රඳා පවතී. 2013 විසි ලක්‍ෂ ගණනකට බැස්ස එජාපය 2015 පනස් ලක්‍ෂයක් වී පෙබරවාරියේ තිස් හය ලක්‍ෂයක් වුණේ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ නිසාය. පෙබරවාරියේ ගිළිහුණ දාහතර ලක්‍ෂය එක්කෝ ඡුන්ද පොළට ගියේ නැත. එක්කෝ සිරිසේන වෙත ඇදී ගියා විය හැකිය. ඒ දාහතර ලක්‍ෂය වෙනසක් අපේක්‍ෂා කරන එජාප බලවේගයෙන් කොටසකි. රටේ විශාල පිරිසක් එජාපයට ළෙන්ගතුය. ඔවුහු ඡුන්ද පොළට නොයනු මිස ඊට වඩා යමක් නොකරති.

1994ට පසුව, එජාපය වෙත බුද්ධිමතුන් පැමිණෙන්නේ නැත. මේ කුඩා ¥පතට අවශ්‍ය මහල් නිවාස මිස කුකුල් කූඩු සහිත උදාගම් නොවන බව අනාගත නායක සජිත්ට නොවැටහෙයි. ඔහු අලෙවි කරන තාත්තා මැරුණ බව ඇසූ මිනිස්සු රතිඤ්ඤා පත්තු කර කිිරිබත් කෑහ. එජාපය යනු එජාපයම මිස පේ‍්‍රමදාස නොවේ. සජිත්ට ඇති එකම වාසිය රනිල් හැර ඕනෑ එකෙක් යන එජාප කල්පනාව පමණකි. රනිල් දෙවන පෙළක්, නව මිනිසෙක් තනා නැත. කරුලා හර්ෂලා එරාන්ලා ගැන කතා නොකරති. මේ පක්‍ෂ දෙක ජනවාරි පෙරළිය හොඳින් අධ්‍යයනය කළ යුතු වේ. ජනවාරි 8 වෙනිදා හැට දෙලක්‍ෂයක් ජනතාව එක මතයකින් ඡුන්ද පොළට ගියේ සෝභිත හාමුදුරුවන්ට අවනතව මිස, එජාප ජවිපෙ සටන් පාඨ නිසා නොවේ. සෝභිත හාමුදුරුවන් ඉල්ලා සිටි කරු ජයසුරිය නොදීමෙන් එජාපයද, පොදු වේදිකාවට නොනැගීමෙන් ජවිපෙද කළේ ද්‍රෝහිකම්ය. සිරිසේන පරිප්පු බෙදන්නේ ඒ ඓතිහාසික වරද මතට නැගිලාය. ජනවාරි ජයග‍්‍රහණය සහතික කළේ නිර්පාක්‍ෂික නව පෙරමුණක අවශ්‍යතාවයි.

ජවිපෙය සිය 36 අවුරුදු ඉතිහාසයෙහි ප‍්‍රගමනය අනුව, සිය ජාතික අරමුණ වෙත ළගා වීමට කොපමණ කාලයක් ගත යුතුද? එය සමහර විට අනුර කුමාරගේ මුණුපුරන්ට පැවරෙනු ඇත. එහෙත් ජනවාරි ගැම්ම සිරිසේන සමග මහින්ද රාජපක්‍ෂ වෙත ආපසු ගමන් නොකරති යන ප‍්‍රගතිශීලි සිතිවිල්ල හමුවේ ජවිපෙ සිටින්නේ කොතැනද? සිරිසේන, මහින්ද, රනිල් නැති හෙටක් ගැන හිතන රටේ ජනතාවට අනුර කුමාර දිසානායකගේ කතාවලින් පමණක් පලක් වේද? 2019 යනු මැතිවරණ වසරකි. රනිල් වික‍්‍රමසිංහලා, සිරිසේනලා රාජපක්‍ෂලාට එරෙහි වංචා ¥ෂණ නඩු යටගැස්වූ බව කියති. ජනවාරියේ හොරුන්් ලෙස නම් කළ කිසිවෙකුට හෝ් මේ දක්වා දඬුවම් ලබාදී නැත. ජනාධිපති වෙන්න බලා සිටින ගෝඨාභයට පමණක් නඩු ගණනාවකි. මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනවාරියේ ලබාගත් ඡුන්ද පනස් අට ලක්‍ෂයෙන් පෙබරවාරියේදී ලැබුණේ හතලිස් නව ලක්‍ෂයක් පමණකි. එජාපය සිටින්නේ ඡුන්ද තිස් හය පක්‍ෂයක් සමගය. සියල්ලන් සිටින්නේ ජය කණුවට බොහෝ ඈතිනි. ජනවාරියේ මෙන්ම සකල ශක්තීන් සිවිල් කි‍්‍රයාකාරීන් වෙත ගොනුව පවතී. රනිල් වික‍්‍රමසිංහට ඡුන්ද දිනන්න බැරිය. ඔහුට ඇත්තේ දිනා දුන් ආණ්ඩු විනාස කළ ඉතිහාසයකි. ක‍්‍රමෝ්පායන් යොදා බලය අල්ලා ගැනීමට ඔහු අසමත්ය. මාකඳුරේ මදුෂ් ඇල්ලීමේ සැලැස්ම අපේ යයි සාගල රත්නායක කියන විට, අර්ජුන් මහේන්ද්‍රන් ලංකාවට ගෙනෙන්නේ කවදාද කියා රටම අසයි. අවාසනාවට එජාපයට ඇති මිනිස් බලය වෙනත් කිසිදු පක්‍ෂයකට නැත. ඒ ශක්තිය මාර්ටින් වික‍්‍රමසිංහ කී ආකාරයෙන් සංස්කෘතික බැම්මක් හෝ ආකර්ෂණයකි. මේ තත්වය තුළ පවත්නා අස්්ථාවර තත්වය මත ජනාධිපති මැතිවරණයට අලූත් පෙළගැස්මක් අවශ්‍ය වේ. මාදුළුවාවේ හාමුදුරුවන් අප අතර නැත. වර්තමාන ලංකාව පවතින්නේ නව දැක්මක පුරෝගාමීත්වයක් අපේක්‍ෂාවෙනි. එහෙත් ඉහතින් විස්තර කළ සියලූ කරුණු ගොනුකළ විට මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමියන් අතින් ගිළිහුණ ඒ නිර්දේශපාලනික ධජය, සාධාරණ සමාජයක් කරා ව්‍යාපාරයට පමණක් තනිව එසවිය නොහැකිය. සියලූ අරමුණු අවසානයේ ජනාධිපති මැතිවරණයක් වෙත තල්ලූ වේ. අවශ්‍ය වන්නේ උන්නතිකාමී පුද්ගලයෙකු රටේ නායකත්වයට පත්කොට රට අලූත් මගකට යොමු කිරීමය. ජනවාරියේ වැරදි මිනිසෙකු තෝරාගැනීමේ වරද රටම භුක්ති විඳිමින් සිටියි. විධායක ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීමට දිවුරා පැමිණි මිනිසා දැන් නුහුරට ගමන් කරමින් සිටියි. ඔහු දකින්නේ තමා නම් කරන විනිසුරුවන් පත් නොකිරීම වරදක් බවය. ඒ කතාවට අපි ඒ ගොනා වික්කා නොකියා කරු ජයසූරිය කතානායක ලෙස ප‍්‍රශස්ත පිළිතුරක් දී තිබිණ. ශී‍්‍ර ලංකා මානව හිමිකම් කොමිසමද තම ස්ථාවරය දැක්විය. නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව තම යටතට ගෙන අගවිනිසුරුවරිය නෙරපා යකා නැටූ මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ සුරතලියන් විනිසුරුවන් ලෙස පත්කිරීමට සිරිසේනට අවශ්‍ය විය හැකිය. එහෙත් ජනවාරි තේමාව ඊට වෙනස්ය. ඊවා වනසුන්දර වැනි ජ්‍යෙෂ්ඨ විනිසුරුවන් සිටියදී නලින් පෙරේරා පමණක් අගවිනිසුරුකමට නම් කළ සිරිසේනට හදිසියේ දිපාලි විජේසුන්දරලා සිහිපත්වූ කාරණය රටට රහසක් නොවේ. පැරණි සම්භාව්‍ය සිංහල සාහිත්‍ය ග‍්‍රන්ථ භාෂාවට අනුව නන්දොඩවමින් සිටින මේ පණ්ඩිතයා එළු බෙටි නැලියක්ම වළඳන දවස අත ළගය. සිරිසේන මේ කතා කරන්නේ මොනවාද? ජනවාරි පෙරළියට අවශ්‍ය වුණේ තනි මිනිසෙකුගේ පාලනයෙන් රට ගලවා ගැනීමටය. ජවිපෙයද අපද එක්ව එය ඉතා සාර්ථකව සිදු කර ඇත්තෙමු. 19 වෙනි ව්‍යවස්ථා උගුලෙහි සිරිසේන සිරවී සිටියි. මේ රටේ කිසිවෙකු යළි ඒ තත්වයට රට ගමන් කරනවාට කැමති නැත.

2010 ජනාධිපතිවරණයේදී රනිල් සටන මගහැරියාට යුඇන්පීකාරයන් කිසිවෙකු මගහැරියේ නැත. 2015දී ජවිපෙය වෙනම සිටගත්තාට ජවිපෙ ඡුන්ද ටික නොමසුරුව පාවිච්චි විය. මේ කියන්නේ දේශපාලන පක්‍ෂ නොතකා රටේ මිනිස්සු අරමුණ වෙත ළඟා වෙන බවය. මේ ක‍්‍රමය වෙනස් කරනු හැර වෙන විසඳුමක් නොමැති බව ලංකාව තේරුම් ගෙන සිටියි. මේ තත්වය තුළ එකිනෙකාගේ පිට කසාගන්නා රනිල් සිරිසේන මහින්දලාගේ දේශපාලනය අවසන් කිරීමට අවශ්‍ය නව ජවයක් උත්පාදනය විය යුතුය. ඒ සඳහා ජවිපෙය ඉබිකට්ටෙන් පිටතට ආ යුතුය. විජේවීරගේ දැක්මෙන් බැහැරව අලූතෙන් කල්පනා කළ යුතු වේ. බොහෝ කැපකිරිම් කළ යුතුව ඇත. රටේ වේදිකාව ඔවුන් සතුය. විශිෂ්ට ප‍්‍රකාශකයන්, විශ්වසනීය චරිත ඔවුන් සතුය. එහෙත් 1982 සිට 2018 තෙක් ගෙතුණ ඉතිහාසයෙන් මිදිය යුතු වේ. ඔවුන් එක්රැුස් කළ ඡුන්ද ප‍්‍රමාණය සහ ගෙවුණ කාලය සසඳන විට තමන් රටට අවශ්‍ය වේගයෙන් යාමට ජවිපෙය අසමත්ය. ජවිපෙ දැක්ම පුළුල්ය. එහෙත් පරාසය පටුය. පොල්පිතිගම ප‍්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාලයට ගිය නාමල් කරුණාරත්න අත නොතිබුණේ ගල්කටස් එක පමණකිි. ආයතන වටලා රෙගුලාසි අනුව කි‍්‍රයා කරන නිලධාරීන් කොටු කිරීම තුළ කලකිරීමට වැඩි යමක් ඉතිරි නොවේ. වට්ටක්කා ගොවීන් සමග පාර අවහිර කිරීම….? සාම්ප‍්‍ර‍්‍රදායික කෘෂිකර්මය යනු හිතුවක්කාරකමකි. නිලධාරීන් වගා කළ යුතු දේ ගැන අපේ් ගොවීන්ට කියා දී ඇත. එහෙත් තවමත් කන්නයක් අවසානයේ බොහෝ අස්වැන්න විසි කරන්නේ සැලැස්මක් දැක්මක් අපේ ගොවීන්ට නැති බැවිනි. රටේ ප‍්‍රශ්නය නිලධාරීහුම නොවෙති. මේ රික්තය පිරවිය හැකි ගොවීන් දැනුවත් කළ හැකි එකම ව්‍යාපාරය සමහර විට ජවිපෙ විය හැකිය. එහෙත් රතු කමිසය ඇඳ සීනුව අතට ගත් විට ඒ වැඬේ කළ නොහැකිය. එක් වසරකට ජවිපෙ අලූත් ඡුන්ද 19750ක් උපයන ක‍්‍රමය පලදායී නැත. ලංකාවේ සාම්ප‍්‍රදායික වමේ කාර්යභාරය ජැක් ගැසීම පමණක් විය. ජවිපෙද චන්ද්‍රිකාට මහින්දට පොන්සේකාට ජැක් ගසා අද හුදෙකලාවී සිටී. අත්දැකීම් කියන්නේ ඒවාටය. ලංකාවේ වමේ ව්‍යාපාරය හේනක බැන්ද කටයකට එහා යමක් කර තිබේදැයි යමෙකු ඇසුවොත් කිසිවෙකු ඊට උරණ විය යුතු නැත. යථාර්ථය එයයි.

රට අපේක්‍ෂා කරන්නේ ජනවාරියේ මෙන් සහභාගිත්ව කි‍්‍රයාකාරිත්වයකි. නායකත්වයක් නොවේ. ඒ බව ජවිපෙය තේරුම් නොගන්නේ ඇයි? 2005දී පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීන් තිස් ගණනක් හිමිව සිටි ජවිපෙය සුනාමි සහන මණ්ඩලය නිසා එළියට බැසීම ප‍්‍රඥාගෝචරද? එවැනි ආවේගශීලි හැසිරිම්වලින් සාම්ප‍්‍රදායික තක්කඩි දේශපාලනඥයන් ලබන වාසි අනන්තය. ලැබුණු අවස්ථාව ප‍්‍රවේශමෙන් කළමනාකරණය නොකර ඉතිහාසය හැඩකරන ආකර්ෂණීය ඩිංගි නැටිලි නතර කළ යුතු වේ. ධනවාදී එජාපය දිය කිරීමට ඔවුන් කී වරක් වැරදි මිනිසුන්ට බලය ලබා ගැනීමට කඬේ ගොස් ඇත්ද? එහෙත් ඔක්තෝබරයේ මැදිහත්වීම විශිෂ්ට බවද කිව යුතු වේ. රනිල් මහින්ද ගජමිතුරන් පසුපස යන්නේ පීඩිතයන් බව ජවිපෙ තේරුම් ගත යුතුවේ. එසේම එකී පිරිස් කිසිවිට සීනුවට රතු කමිසයට වශී වන්නේ නැත. හේතුව මෝඩකම හෝ වහල්කම නොවේ. 1971 සිට ජවිපෙය පිළිබඳ අත්දැකීම්ය. ඒ පලූදු වූ විශ්වාසය 48 වසරකට පසුවත් වෙනස්ව නැත. ගෙවුණ පෙබරවාරි ප‍්‍රතිඵලය ගෙන බලන්න. සිරිසේන මහින්ද ඇතුළු නඩය 58.07%කි. ඔවුන්ට එරෙහි සකල ලංකාවටම 41.93%කි. එය මේ වසරේ අභියෝගය වේ. ඊට මුහුණ දීමට අලූතින් සිතිය යුතුව ඇත. මේ සාකච්ඡුාවක් මිස ජවිපෙයට එරෙහි එකක් නොවේ. ලංකාවේ අධ්‍යාපනය ගැන ජවිපෙ මතය රටේ බහුතරය ප‍්‍රතික්‍ෂේප කරති. ඔවුන් මුදලට අධ්‍යාපනය ලබාදීම වෛද්‍ය අධ්‍යාපනයට ලඝු කිරීම තාර්කික නැත. කුරුණෑගල ගුරුවරිය දරුවෙකුට පහර දී හිරේ ගිය හේතුන් අතර අමතර ටියුෂන් කතා ද වේ. ජවිපෙය මෙය නොදන්නවා නොවේ. එහෙත්….?
සිරිසේනට මහින්දට මුහුණ දිය හැකි ශක්තියක් තමන් සතු බව ගෝල්පේස් පැමිණි එජාප හිතවතුන් සහතික කළහ. එදා රැුස්වීමේදී සජිත් පේ‍්‍රමදාස, සිරිසේනට අතිගරු කීමෙන්ද රනිල් වික‍්‍රමසිංහ සිය රටාව වෙනස් නොකිරීමෙන්ද ඒ ප‍්‍රවණතාව බිඳවැටිණ. එදා ආ ජනතාව රටට අවශ්‍ය දේ කිරීමට සූදානම්ය. පොදු සටනකදී එජාප බහුතරය යකා සමග හෝ එක් වෙනවාමය. මධ්‍යම පන්තික පාවෙන ඡුන්ද සූදානම්ය. සාම්ප‍්‍රදායික මිනිස්සු ජවිපෙ වෙන්න කැමති නොවෙති. ජවිපෙය සිය ඉතිහාසයේ ලබාගත් උපරිමය 710932කි. ඒ සමග මේ වර්ෂයේ තමන් රට තුළ හුදෙකලා වෙනවාද යන්න අප බලාසිටිමු. විසිනි.