පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රී ඩලස් අලහපෙරුම – ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ
ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය හා ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ අතර සන්ධානයක් ඇති කරගැනීම පිළිබඳව සාකච්ඡුා කරන්නට ඔබේ ප‍්‍රධානත්වයෙන් කමිටුවක් පත්කළ බව ගිය සතියේ වාර්තා වුණා. ඒ කමිටුවේ ඉදිරි කටයුතු සිද්ධවෙන්නෙ කොහොමද?
කමිටුව තවම රැුස්වුණේ නැහැ. ඒ කමිටුවට දීපු වගකීම තමයි නව සන්ධානයක් සඳහා එකඟතා ඇති කරගැනීම. එතකොට මීට කලින් ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ වටා සිටින පක්ෂ විසින් ඇති කරගත් කමිටුවක් විසින් සූදානම් කරපු මූලික කෙටුම්පතක් තියෙනවා. දැනට විපක්ෂය නියෝජනය කරන ශ‍්‍රීලනිපය හැර අනෙකුත් සියළුම දේශපාලන පක්ෂ ඉන්නවා. ඒ කමිටුවටම තමයි ශ‍්‍රීලනිප නියෝජිතයන්වත් එකතු කරගත්තෙ. අර කිව්ව කෙටුම්පත සංවාද පත‍්‍රිකාවක් විදියට අරගෙන, ඒකට ශ‍්‍රීලනිපය එකතු කරගන්නෙ කොහොමද කියන එක සාකච්ඡුා කරන්නයි බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ. ලබන සතිය පාර්ලිමේන්තු සතියක්. අපි ඒ සතියේ තමයි පළවැනි වතාවට එකතුවෙන්න බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ.
මේ කමිටුවට ශ‍්‍රීලනිප නියෝජිතයන් එක්වෙන්නට පෙර කමිටුවේ සාකච්ඡුා රැුසක් සිද්ධවෙලා තිබුණා. එකඟතාවයන් රැුසක් ඇති කරගෙන තිබුණා නේද?
ශ‍්‍රීලනිපය ආණ්ඩුවෙන් ඉවත් වෙන්න කලින් තමයි මුලින් කීව කමිටුව පත් කළේ. ඒ වෙද්දී ශ‍්‍රීලනිපය එක්සත් ජාතික පක්ෂයත් එක්ක ආණ්ඩුවක කොටස්කරුවන් ලෙස හිටියා. ඒ කාලයේදී අපි ඇති කරගත් පොදු එකඟතාවයන් කිහිපයක් තිබුණා. එතකොට විමල් වීරවංශ, උදය ගම්මන්පිල, වාසුදේව නානායක්කාර, දිනේෂ් ගුණවර්ධන ඇතුළු සියළුම කණ්ඩායම් එකඟවුණ ප‍්‍රතිපත්ති ටිකක් තිබුණා. එකක් තමයි පොහොට්ටුව ලකුණෙන් මැතිවරණයට එන්න ඕනෑ බව. ඒ සන්ධානයේ නායකයා මහින්ද රාජපක්ෂ විය යුතු බව. ඒ සන්ධානයේ විධායක සභාවේ සාමාජිකත්වයෙන් 51%ක් ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට ඉදිරිපත් වෙන්න ඕනෑ. සන්ධානයේ ලේකම්ධූරය පොදුජන පෙරමුණේ නියෝජිතයෙක්ට හිමිවෙන්න ඕනෑ. මේ වගේ එකඟාවයන් රැුසක් ඇති කරගත්තා. ඒ එකඟතාවයන් ගැන කිසිවෙකුට විරෝධයක් තිබුණෙ නැහැ. ඉතින්, අපි දැන් බලන්නෙ ඒ එකඟතාවයන්ට ශ‍්‍රීලනිපයට එකඟ විය හැකිද, එකඟ විය නොහැකිනම් අලූත් එකඟතා ඇති කරගන්නෙ කොහොමද කියලයි.
කෙසේ වෙතත් ඔය කියන කොන්දේසිවලට ශ‍්‍රීලනිපය එකඟ නැහැ. ඔවුන්ට ඕනෑ දෙපාර්ශ්වයටම සම තැනක් ලැබෙන සන්ධානයක් නේද?
මම පුරෝකථන කරන්න කැමති නැහැ. කමිටුවේ කටයුතුවලට ඒක බාධාවක් වෙන්න පුලූවන්. අපි එක තැනක වාඩිවෙලා කතාකරලා බලන්න ඕනෑ.
ශ‍්‍රීලනිප නියෝජිතයන් දැනට ඉදිරිපත් කරලා තියෙන අදහස් සලකා බැලීමක් කළොත්..
මෙතෙක් කල් සන්ධාන ඇතිකරගනිද්දී ප‍්‍රධාන පක්ෂයේ භූමිකාවේ කටයුතු කළේ ශ‍්‍රීලනිපය. ඒත් 2018 වර්ෂයේදී ඒ තත්වය වෙනස් වුණා. ඒ අවුරුද්දේ මැතිවරණ ප‍්‍රථිපල ඇතුලේ ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ ලබාගත් ජයග‍්‍රහණයන් සහ දිනාගත් මන්ත‍්‍රීවරුන්ගේ සංඛ්‍යාව දිහා බලන්න ඕනෑ. ඔවුන් වටේ තමයි වැඩි නියෝජතයන් පිරිසක් එක්වෙලා ඉන්නෙ. බහුතරය අයිති පොදුජන පෙරමුණට. මේ මොහොතේ සිටින පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රීවරුන්, පළාත් සභා මන්ත්රීවරුන්, ප‍්‍රාදේශීය සභා මන්ත්රීවරුන් අතිබහුතරයක් ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකයන්. මේක තමයි යථාර්තය. ඒක පිළිගන්න වෙනවා. එතකොට, මීට පෙර සන්ධාන ගොඩනැඟීමේදීත් ඒ වෙද්දී තිබුණු තත්ත්වය සලකා බැලූවා. එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය උදාහරණයකට ගමුකෝ. ඒකේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ හිටියා. තවත් පක්ෂ කිහිපයක් එකතුවුණා. ඒ ව්‍යවස්ථාවේත් තිබුණා විධායක සභාවේ 51% ක් ශ‍්‍රීලනිපයේ නියෝජිතයන්ගෙන් සමන්විත වෙන්න ඕනෑ බව. එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ ව්‍යවස්ථාව අනුව සන්ධානයේ සභාපති වෙන්නේ ශ‍්‍රීලනිප සභාපතිවරයාමයි. මේකට හේතුව තමයි ශ‍්‍රීලනිපය මේ සන්ධානයේ ප‍්‍රධාන පක්ෂය වීම. ඒ වෙද්දී ශී‍්‍රලනිපයේ මන්ත්රීවරුන් 57ක් හිටියා. ජවිපෙ නියෝජනය කරමින් මන්ත්රීවරුන් 16ක් හිටියා. මීට කලින් පොදුජන එක්සත් පෙරමුණ හදනකොටත් ඔයවගේ ප‍්‍රශ්න තිබුණා. ශ‍්‍රීලනිපය ප‍්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂය ලෙස පිළිගෙන ඒ සන්ධානයේ වැඩි නියෝජනය ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට දුන්නා.
හදාගන්න ඕනෑ සන්ධානයක් පොහොට්ටුව ලකුණෙන් හා ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ කියන පක්ෂ නාමයෙන් මැතිවරණයට එන්න ඕනෑ බවට පොදුජන පෙරමුණේ මතයක් තියෙනවා. ඒ අදහසත් ශ‍්‍රීලනිපයේ අදහසත් එකට ගලපාගැනීම අසීරු කටයුත්තක් නේද?
සන්ධාන පිහිටවූ හැමදාම ඔය තත්ත්වය ඇතිවුණා. පුටුවෙන් සන්ධානය පිහිටුවද්දී ඕකම තමයි වුණේ. කොට්ඨාශ මැතිවරණ ක‍්‍රමය යටතේ මීට කලින් සන්ධාන ඇතිකරගනිද්දී මීටත් වඩා අසීරුතා වලට මුහුණදුන්නා. අපි පුංචි කාලයෙ. එතකොට එක් ආසනයක් නියෝජනය කරන්නෙ මොන පක්ෂයෙන්ද කියලා වාද විවාද තිබුණා. ඒ කාලයේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂය වගේ පක්ෂ හරිම බලවත්. ඒ නිසා පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී ආසන රැුසක් කොමියුනිස්ට් පක්ෂයට මාතර දිස්ත‍්‍රික්කයේ ආසන හතක් අතරින් තුනක්ම දෙන්න ශ‍්‍රීලනිපය එකඟ වුණා. ඒ කාලයේ ඉතාම අභියෝගාත්මක තීන්දු ගන්න වුණා. සන්ධානයක ගොඩනැඟීම කියන්නෙම අභියෝගයක් තමයි. මේ වතාවේ විතරක් ඒක අභියෝගයක් වුණා නෙවෙයි.
මේ කණ්ඩායම් දෙක එකිනෙකට පසමිතුරු කණ්ඩායම් ලෙස පහුගිය අවුරුදු තුනක් තිස්සේ දේශපාලනය කරලා තියෙනවා. ඉහළ අය මිතුරු වුණත්, පහළ අයව එකතු කළ නොහැකි බව කියනවා..
එහෙම ගත්තොත් එජාපය එක්ක ශ‍්‍රීලනිපය එකතුවෙන්නෙ කොහොමද. එජාපයත් ශ‍්‍රීලනිපයත් අවුරුදු කීයක් තිස්සේ පසමිතුරු කණ්ඩායම් වෙලා හිටියාද. අවුරුදු තුනක් නෙවෙයි, අවුරුදු තිහකටත් වඩා පසමිතුරන් විදියට හිටියානේ. ඒ දෙපාර්ශ්වය එක්වෙලා අවුරුදු තුනක් ආණ්ඩුවක් ගෙනිච්චානේ. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ හා ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය සන්ධානගතවේවි කියලා කවුරුවත් විශ්වාස කළේ නැහැ. ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ ප‍්‍රධාන පක්ෂය විදියට පිළිගන්න බැරිනම්, එහෙම පිළිනොගන්නට සාධාරණ ලෙස තර්කයක් ඉදිරිපත් වෙන්න ඕනෑනේ. උදාහරණයක් විදියට මුළු ලංකාවේම පළාත් පාලන නියෝජිතයන් 8300ක් පමණ අතරින් 4000කට වැඩි පිරිසක් ඉන්නෙ ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ නියෝජිතයන්. ඉතිරි අර්ධය තමයි ලංකාවෙ සියළු දේශපාලන පක්ෂ අතර බෙදී යන්නෙ. ඉතින්, ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට ප‍්‍රමුඛතාවයක් ලබානොදෙන්නට නම් ප‍්‍රමාණවත් හේතු ඉදිරිපත් වෙන්න ඕනෑනේ.
දැන් දුමින්ද දිසානායක, මහින්ද සමරසිංහ වැනි නියෝජිතයන් කියලා තියෙනවා ශ‍්‍රීලනිපය තනිව මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වුණොත්, පොහොට්ටුව යටතේ සන්ධානය වෙනවාට වඩා වැඩි නියෝජතයන් පිරිසක් පත් කරගැනීමට හැකියාවක් තිබෙන බව. ඒ නිසා සම තැන නොලැබුණොත් තනිවම ඉදිරිපත් වෙන බව..
ඔය ප‍්‍රකාශ පසුපස තියෙන සැබෑ අරමුණ මොකක්ද කියලා බලමු. එක් සන්ධානයක් ගොඩනැඟීමේ අරමුණ නෙවෙයි. ඔවුන් බලන්නෙ තමන් නැවත වතාවක් පාර්ලිමේන්තුවට යන්නෙ කොහොමද කියලයි. ඔවුන්ගේ එකම දැක්ම එපමණයි. මම කොහොමද පාර්ලිමේන්තුවට යන්නෙ කියලා. ඒක සන්ධානවලට ගලපන්න හදනවා. මැතිවරණවලට ගලපන්න හදනවා. ඒක ඔවුන්ගෙ දේශපාලන නොහැදිච්චකම. එතැනින් එහාට ඒ ගැන කතාකරලා වැඩක් නැහැ.
මේ සන්ධාන සාකච්ඡුා අතරේ මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන සහ මහින්ද රාජපක්ෂ කියන නායකයන් දෙපළ සාකච්ඡුා කරලා, මීළඟ ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා කවුද කියලා තීන්දුවක් ගත යුතු බවට එකඟ වී තිබෙනවා නේද?
ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයෙක් ගැන නිල වශයෙන් මේ දක්වා සාකච්ඡුා කරලා නැහැනේ. පහුගිය සාකච්ඡුාවකදී එකඟ වුණා නායකයන් දෙදෙනා සාකච්ඡුා කරලා අනාගතයේදී මේ ගැන තීරණයක් ගන්න ඕනෑ බව. ඉදිරියේදී එන්නට නියමිතව තියෙන්නෙ පළාත් සභා මැතිවරණය. අපි සන්ධානයක් ඇතිකරගන්නෙ පළාත් සභා මැතිවරණය ඉලක්ක කරගනිමින්. අපි සාකච්ඡුා කරන්නේ ඒ ගැන. ආණ්ඩුව මේ වෙද්දී පළාත් සභා මැතිවරණය ලබානොදී කල්දාන්න උත්සාහ කරනවා. ආණ්ඩුව පැත්තෙන් පළාත් සභා මැතිවරණය වෙනුවට ජනාධිපතිවරණයක් ගැන කතාවක් ඇදගන්න උත්සාහ කරනවා. පළාත් සභා මාතෘකාව යටගහන්න උත්සාහ කරනවා. එහෙම පසුබිමක අපේ පැත්තේ ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා ගැන කතාකරමින් වාද විවාද කරගැනීම ආණ්ඩුවට කරන උදව්වක් කියලා අපි එකඟවුණා. ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා පිළිබඳ විවාදය ආණ්ඩුව විසින් ඇතිකරපු විවාදයක්. ඒකට අපි අහුවෙන්න ඕනෑ නැහැ.
පළාත් සභා මැතිවරණය කල් දැමීම ගැන සියළු පක්ෂවලට චෝදනා එල්ලවෙනවා නේද?
පළාත් සභා සඳහා මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමා කැබිනට් පත‍්‍රිකාවක් ඉදිරිපත් කළා. ඒ මැයි 31 වැනිදාට පෙර පළාත් සභා මැතිවරණය පවත්වන්න ඕනෑ බව කියමින්. එතුමා ඒ කැබිනට් පත‍්‍රිකාව ඉදිරිපත් කරන්න කලින්, දින 51 ආණ්ඩුව සමයේදීත් කැබිනට් පත‍්‍රිකාවක් ඉදිරිපත් වුණා. ඒ නොවැම්බර් 15 වැනිදා. එවකට ඇමති හිටියේ ෆයිසර් මුස්තාෆා ඇමතිතුමා. ඒ කැබිනට් පත‍්‍රිකාවෙන් යෝජනා කළේ පළාත් සභා මැතිවරණ සමානුපාතික නියෝජිත ක‍්‍රමයට තියන්න ඕනෑ බව. ඒ අනුව අපි පැහැදිළිවම ඡුන්දය ඉක්මණින් පවත්වන්නට උත්සාහයක් අරන් තියෙනවා. ඉන්පස්සෙ දින 51 ආණ්ඩුව අවසාන වුණා. ඉන්පස්සේ ජනවාරි 26 වැනිදා ජනාධිපතිතුමා නැවත කැබිනට් පත‍්‍රිකාවක් ඉදිරිපත් කළා. ඒ අනුව මැයි 31 වැනිදාට පෙර පළාත් සභා මැතිවරණය තියන්න ඕනෑ බව යෝජනා වුණා. ඒත් ඒ කැබිනට් පත‍්‍රිකාව ගැන පක්ෂ නායකයන් ගැන සාකච්ඡුා කරන්නට ඕනෑ බව කියමින් අගමැතිවරයා විසින් සතියක කාලයක් ඉල්ලූවා. ඒ සතිය අවසාන වුණේ පෙබරවාරි 05 වැනිදා. ඒ කැබිනට් මණ්ඩල රැුස්වීමට විෂයභාර අමාත්‍යවරයා ආවේ නැහැ. නැවත කැබිනට් මණ්ඩලය රැුස්වුණේ පෙබරවාරි 12 වැනිදා. එදින විෂයභාර අමාත්‍ය වජිර අබේවර්ධන ආවා. ඒත් ඊයේ දවසෙත් මේක කල්දාන්න කල් අරගෙන තියෙනවා. ඒකෙන් පැහැදිළි වෙනවා කුමන හේතුවක් නිසාවත් පළාත් සභා මැතිවරණය පවත්වන්නට රනිල් වික‍්‍රමසිංහ එකඟ නැති බව. ඡුන්දය කල්දාන්නෙ කවුද කියන එක අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෙවෙයි.
එජාපය පැත්තෙන් පාර්ලිමේන්තුව හරහා නිසි පියවරක් ගන්නේ නැත්නම්, පළාත් පාලන ඡුන්දය පිළිබඳව දැන් ගතයුතු ක‍්‍රියාමාර්ගය ගැන ජනාධිපතිවරයාට ශේෂ්ඨාධිකරණයෙන් උපදෙස් විමසිය හැකියි නේද?
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් විමසන්න දෙයක් නැහැ. දැනට 2017 අංක 17 කියන පනත තමයි ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නෙ. ඒ පනතේ සීමා නීර්ණය තමයි කල් ගිහින් තියෙන්නෙ. අපේ යෝජනාව තමයි ජනාධිපතිතුමා කැබිනට් පත‍්‍රිකාවක් නැවත දාන්න ඕනෑ බව. පැරණි ක‍්‍රමයට මැතිවරණය පවත්වන්න ඕනෑ කියලා කැබිනට් පත‍්‍රිකාවෙන් යෝජනා කරන්න ඕනෑ. ඒක අසීරු කටයුත්තක් නෙවෙයි. 2017 අංක 17 දරණ පළාත් සභා මැතිවරණ විමසීමේ පනත ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නේ 2020 ජනවාරි 31 සිටය කියන අදහස එන වගන්ති දෙකකින් යුතු පනතක් පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කරගත් බව හිතමු. එහෙම වුණොත් නැවතත් ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නෙ පැරණි පනත. එතකොට ඒ මැතිවරණ ක‍්‍රමය යටතේ මැතිවරණය පවත්වන්නට මැතිවරණ කොමිෂමට අවස්ථාව ලැබෙනවා. මේ පුංචි කටයුත්ත කරන්නයි තියෙන්නෙ. ඒකට තමයි කල් මරන්නෙ.
පාර්ලිමේන්තුවෙන් තමයි ගැටේ ගහලා තියෙන්නෙ. ඒ ගැටේ ලිහන්න ඕනෑ පාර්ලිමේන්තුවම තමයි. කොමිෂන් සභාව කියන කතාව හරි. කොමිෂන් සභාවේ එක් සාමාජිකයෙක් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරිය අවස්ථාවේ උසාවියට ගියා. ඒත් කල් දැමූ අවස්ථාවේ නිහඬයි. ඒ සම්බන්ධයෙන් මට තියෙන්නෙ බරපතළ විවේචනයක්. ඒත් කොමිෂන් එකේ සභාපතිතුමා මැතිවරණය පවත්වන්නට අවංක උත්සාහයක් ගන්න බව මම විශ්වාස කරනවා. ඒත් එතුමා ඉල්ලා අස්වෙන බව කීව කාලසීමාව ගැන මම එකඟ නැහැ. ඔහුට මැයි මාසයේ හෝ ජුනි මාසයේ හෝ දිනයක් නම් කරලා, ඊට කලින් මැතිවරණය නොපැවැත්වුවොත් ඉල්ලා අස්වෙන බව කීවානම් හරි.
