තුෂාරිකා
ඇන්තනි
කවිය ප්‍රකාශන මාධ්‍යයක් විදියට තෝරාගත්තේ කො හොමද?
චිත්‍රපටි, කෙටිකතා, නවකතා වගේ සියලුදේට වඩා ඉක්මනින් කවියෙන් ප්‍රකාශනයක් කරන්න පුළුවන්. ඉස්සර ඉඳන්ම මම කවිවලට කැමතියි. මම කොළඹ හැදුණු කෙනෙක්. මගේ තාත්තා දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවේ වැඩ කරන්නේ. කොළඹ ආශ්‍රිතව තැන් කිහිපයක ක්වාටස්වල හිටියා. මම ඉස්කෝලේ යන කාලයේ පොඞ්ඩක් කවි ලියලා තියෙනවා. ඒත් ගොඩක් කාලයක් ගෙවුණාට පස්සේ සමර විජේසිංහ සහ රසිකා ගුණවර්ධන කියන දෙන්නා නිසා තමයි ප්‍රකාශන මාධ්‍යයක් විදියට කවිය තෝරාගත්තේ. ෆේස්බුක් එකේ ඒ දෙන්නා ‘වළාකුළු අතර’ කියලා පිටුවක් කළා. ඒක පටන්ගන්න තෙක්ම මම ලියපු දේවල් ප්‍රසිද්ධ කරලා නැහැ. ඒ දෙන්නා මාව උනන්දු කළා කවි ලියන්න කියලා. අවුරුදු නවයකට විතර කලින් තමයි ඒ විදියට ලියන්න පටන්ගත්තේ. ඔවුන් නැත්නම් මම ලියන්නේ නැහැ. ඒ නිසා මම ‘වළාකුළු අතරින් ආ’ කෙනෙක්.
තුෂාරිකා කවි ලියන්න පටන්ගන්නේ විවාහ වුණාටත් පස් සේ නේද? බොහෝ නව යොවුන් කවි කිවිඳියන්ට වඩා ඔබේ කවිවල වෙනසක් දැනෙනවාද?
විවාහ වුණාට පස්සෙ තමයි මම කවි ලියන්න පටන්ගත්තේ. විවාහ වෙලා විතරක් නෙවෙයි, පටන්ගනිද්දීත් මම මවක්. ඒත් මම ඒ බැඳීම් නැති යෞවනයන් එක්ක මම ලියන දේවල් සංසන්දනය කරලා නැහැ. ඒක කියවන අය කරන්න ඕනෑ දෙයක් කියලයි මම හිතන්නේ.
දරුවන්, රැකියාව වගේ දේවල් ලියන එකට බලපාන්නේ කොහොමද?
ඒ ඔක්කොමත් එක්ක තමයි මේවා කරගෙන යන්නේ. ඔක්කොම සමබර කරගන්න වෙනවා. කවි ලියන එක මගේ විනෝදාංශයක් වගේ. මගේම තෘප්තියට කරන්නේ. ඒ අතරෙ ජොබ් එකත්, නිවසත් සමබර කරගන්නවා. මගේ රැකියාව ඉතාම කාර්යබහුලයි. ඇඞ්වර්ටයිසින් ක්ෂේත්‍රයේ තමයි වැඩ කරන්නේ. සාමාන්‍යයෙන් ඔෆිස් එකෙන් පිටවෙන වෙලාවක් හිතාගන්න බැහැ. කොහොම වුණත් මට කවි පොත් එළිදැක්වීම්, වෙනත් හමුවීම්, සාකච්ඡා වගේ තැන්වලට යන්නට වෙලාවක් ලැබෙන්නේ නැහැ.
ඔබ කවියක් ලියද්දී, කවි ලිවීම ගැන තියෙන විවිධ ආකෘති ආදිය ගැන හිතන්නේ මොකක්ද?
කවිය ගැන විවිධ නීති තියෙනවා කියලා ඇහෙනවා. ඒත් මම ලියන්න ගියාම ඕවා මුකුත් හිතන්නේ නැහැ. මට ඕනෑ විදියට ලියනවා. මම ලියන්න පටන්ගත්තේ මට. මුලින්ම තෘප්තිමත් වෙන්නේ මම. ගොඩක් වෙලාවට දුක, සතුට කේන්තිය වගේ හැඟීමක් ආවාම ලියනවා. ඒවා පිට කරගන්න ලියනවා. කාටවත් ඕනෑ විදියට මම ලියන්නේ නැහැ. ගොඩක් වෙලාවට සඳැස් නැහැ. මට හිතෙන විදියට ලියනවා. ඉස්සර නම් නැවත හදන්නේ නැතිව තමයි කවියක් ප්‍රසිද්ධ කළේ. දැන් නම් කිහිප වතාවක් මුලින් ලියන කවිය හදනවා. මම අඩුවෙන් කතාකරන කෙනෙක්. මම මගේ හැඟීම් පිට කරන්නේ ලිවීමෙන්. සතුට, ශෝකය, වේදනාව වගේ විවිධ හැඟීම් කවියෙන් ලියනවා. හැඟීමක් එන වෙලාවක ලියන්නේ නැතිව බෑ මට. නැත්නම් හරිම අමාරුයි. දැන් මේ විදියට හැඟීම් පිට කරන්න මම පුරුදුවෙලා.
එදිනෙදා ජීවිතයේ අත්දැකීම් ඔබේ කවිවලට පාදක වුණාට, ඔබේ කවිවල බොහෝවිට දකින්න ලැබෙන්නේ ස්වාභාවික වස්තූන්. ඍජුව අත්දැකීම නොකියා, විශාල වශයෙන් ස්වභාව සෞන්දර්ය සංකේතයක් විදියට පාවිච්චි කරන්න ඔබ කැමතියි නේද?
ඕනෑම දෙයක් එක පාර කියන්න මම කැමති නැතිව ඇති. මට ලියැවෙන්නේ ව්‍යංගයෙන්. මම හිතලා කරන දෙයක් නෙවෙයි. ලියලා ඉවරවෙලා හැරිලා බලද්දී තමයි මට ඒක වැටහෙන්නේ. අනිවාර්යයෙන්ම මම ලියන කවියක් පිටිපස්සේ අත්දැකීමක් තියෙනවා. මගේ වුණත්, සමීපතමයෙකුගේ වුණත්, පාරෙදි දකින කෙනෙකුගෙ වුණත් අත්දැකීමක් නිසාම තමයි ලියන්නේ.. ගොඩක් වෙලාවට මම මිනිස්සු වෙනුවට ස්වාභාවික වස්තු තේමා කරගෙන ලියනවා. ඒ නිසායි නිතරම මුහුද මගේ කවිවලට එන්නේ. මොකද මුහුදට සමීප තැනක මම වැඩ කරන්නේ. නිතර මුහුද පෙනෙනවා. මෑත කාලයේදී මගෙන් කෙනෙක් ඇහුවා මෙච්චර මුහුද ගැන ලියන්නේ ඇයි කියලා. ඒත් ඇත්තටම මම ලියන්නේ මුහුද ගැනම නෙවෙයි.
ෆේස්බුක් අවකාශයේදී කාන්තාවන් අනවශ්‍ය ලෙස අගය කරන විචාරකයන් ඉන්නවා. මේ තත්වය ගැන තුෂාරිකා සංවේදීද?
ඔය තත්ත්වය මට ලොකුවට දැනෙන්නේ නැහැ. මම ෆේස්බුක් එකේ ඉන්න විදිය නිසා වෙන්න ඇති. සාමාන්‍යයෙන් මට ෆේස්බුක් එකේ ලොකු පිරිසක් ප්‍රතිචාර දක්වන්නේ නැහැ. මම ෆේස්බුක් තරුවක් නෙවෙයි. ෆේස්බුක් එකේ ඉන්න තරුවලට අපිත් සහයෝගය දෙනවා. ඒත් මම තරුවක් නොවීම ගැන මට කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැහැ. මොකද මුල ඉඳන්ම අපි කවි ලිව්වේ අපේ තෘප්තිය වෙනුවෙන්. මට ලිවීම නිසාම ෆේස්බුක් එකේදී හමුවුණ පොඩි පිරිසක් ඉන්නවා. ඒ අය ඇති.
කාන්තාවක් වීම නිසාම, ලියද්දී ප්‍රශ්න වලට මුහුණදෙන අවස් ථා තියෙ නවාද?
එහෙම ප්‍රශ්න තියෙනවානේ. මම මේ කරන දේවල් ගැන තෘප්තිමත් වෙනවා තමයි. ඒත් මම ලොකු කැපකිරීමක් කරනවා. ලියන ඕනෑම කෙනෙකුගෙ හිතට අදහසක් ආවොත්, ඒ හැඟීම ආ විගස ලියන්න ඕනෑ. ඒත් ඒ හැඟීම උයන මොහොතේදී හෝ රෙදි හෝදන මොහොතේ ආවොත් ඒක ඒ වෙලාවේම ලියන්න බැහැ. ඒක ඔලු‍වේ තියාගන්න ඕනෑ. මම කීවෙ එක උදාහරණයක් විතරයි. තවත් කාරණයක් තියෙනවා. බොහෝවිට අපේ ඔලු‍වට එන හැඟීමක් ඒ විදියට ලියන්න බැහැ. කාන්තාවක් වීම නිසාම. හරියට කිව්වොත් ෆේස්බුක් එකේ අපි සමහර හැඟීමක් ලියනවා නම්, පෞද්ගලිකව අපව දන්න කිසිම කෙනෙක් ෆේස්බුක් එකේ යාළුවෝ විදියට ඉන්න බැහැ. මොකද ලියන දේවල් පෞද්ගලික දේවල් විදියට අර්ථකථනය කරගන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒ නිසා මම අරගලකාරියක් නොවුණාට, කාන්තා ප්‍රශ්න ගැන සංවේදීයි. සමහර දේවල් පිරිමි කෙනෙක් ලීවා නම් ඒ කෙනාව දඟකාර කොල්ලෙක් කියලා ලේබල් වෙනවා. ගෑනු කෙනෙක් ලිව්වොත් එයාගෙ නමට අගින් වචනයක් එකතුවෙනවා. ඒ ගැහැනු කෙනාව පහතට වැටෙනවා.
‘ෆේස්බුක් නිසා හැමෝම කවියෝ වෙලා’ය, කියන අදහස ගැන ඔබට හිතෙන්නේ මොකක්ද?
මිනිස්සුන්ට දැනෙන කේන්තිය, වේදනාව වගේම සතුට වගේ හැඟීම් තමයි කවියෙන් ලියන්නේ. මිනිස්සු තමන්ගේ හැඟීම් පිට කරන්න හිංසාකාරී ක්‍රම පාවිච්චි කරනවාට වඩා කවි ලියන එක හොඳයි. මම හිතන විදියට හැමෝම කවි ලියන්න පටන්ගන්නවා නම් ඒක හොඳයි. ඒ කවි හොඳ නම් ඒක සාහිත්‍යයක් විදියට රැඳෙයි. එහෙම නැත්නම් ලියපු කෙනාගේ හිතේ රැඳෙයි. වැදගත් කාරණය තමයි හැමෝම තමන්ගේ හැඟීම් කලාත්මක විදියට පිට කරන එක.■
