නිදහස යනු ‘නිදහස ද ඇතුළු පූර්වයෙන් අප වෙත ලැබී ඇති සියලු ආකල්පනයන් ප්‍රශ්න කිරීමට ඇති හැකියාව‘ බව ස්ලාවෝජ් ජිජැක් කියා දී තිබේ. සැබවින්ම නිදහස පිළිබඳ උක්ත අදහසින් බලන විට අප තවමත් නිදහස් නොමැති බව කීම අතිශයෝක්තියක් නොවෙයි. නිදහස වශයෙන් අප වෙත ලැබී ඇති වපසරිය යනු වෙනත් ආයතන ගණනාවක් මගින් ගොඩනගන ව්‍යුහයකි. අපගේ නිදහසට රාජ්‍යයේ මූලික නීතිය අදාළ වෙයි. පොලිසීය, ආරක්ෂක හමුදාවන්, ඇතුළු ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ සමස්ත පරිකල්පනයම නිදහස පවත්වා ගැනීමට අවශ්‍ය බවට රාජ්‍යය විසින් අපට උගන්වයි. නැතිනම් කිසියම් ජාතික රාජ්‍යක සමාජිකයකුගේ නිදහස යනු එම රාජ්‍යයේ නිල හා නොනිල ආරක්ෂාව පිළිබඳ සැකසුම්වලින් අර්ථ නිරූපණය වීම යම් ආකාරයකින් නිදහස තුළම පුරවැසියාට ලැබෙන නොනිදහස වශයෙන් හඳුනා ගත හැක.
එහෙත් ජාතික රාජ්‍ය සීමාව තුළ එම ආයතන පද්ධතිය ක්‍රියාත්මක වන්නේ කිසිසේත්ම විශ්ව සාධාරණ අයුරින් නොවන බවත්, එම නිසාම රාජ්‍යයේ ප්‍රබල පංතීන් භුක්ති විඳින නිදහස හා එම රාජ්‍යයේ දුබලයන් වන පීඩිත ස්ත්‍රීන්, සමරිසියන්, කුල පීඩිතයන්, කම්කරුවන්, දුප්පතුන්, ආබාධ සහිතවුවන්, සිරකරුවන්, ආදි නොයෙකුත් ආන්තික ප්‍රවර්ගයන්ට හිමි නොවන බව පැහැදිලිය. එම නිසා පංතිමය හා සමාජීය පදනමකින් යුතුව බලන විට නිදහස යනු අසම්පූර්ණ වූ ප්‍රපංචයකි.
රාජ්‍යයේ මූලික නීතිය යටත්විජිතයෙන් මිදුණ පසුව විශාල වශයෙන් වෙනස්කම් ගණනාවක් අත්පත් කරගෙන තිබේ. අද වන විට මූලිකවම මෙරට රාජ්‍ය ව්‍යුහය පිළිබඳව විවිධ ජන වර්ග අතර පවතින්නේ විශාල නොඑකඟතාවකි. එම නිසා මේ රාජ්‍ය ව්‍යුහය මගින් තම නිදහසට තර්ජනයක් එල්ලවන බවට ද්‍රවිඩ හා මුස්ලිම් ප්‍රජාව නඟන දේශපාලනික ගැටලුව යනු පීඩිත ජාතිකවාදී නිදහස පිළිබඳ සටනක් බවට පත්ව තිබේ. මේ සටන දේශපාලන ප්‍රභූ පංතීන් හා සාමාන්‍ය ජනයා අතර වන සටනක් වශයෙන් පෙනී නොගිය ද එය සැබවින්ම ප්‍රභූ දේශපාලන ආධිපත්‍යය පිළිබඳ, නැතිනම් ධනවාදයේ නියමුවන් හා පීඩිතයන් අතර වන සටනක් බව අර්ථ දැක්වීම දේශපාලනිකව නිවැරදි විය හැක.
කම්කරුවන් හා හාම්පුතුන් අතර වන සදාතනික අරගලය පිළිබඳව වතුකරයේ පවතින වැටුප් සටන මනා නිදසුනකි. තවමත් වත්තටම බැඳ දමා ඇති වහල් සේවයක් වන වතුවගා කම්කරුවන්ගේ අවම මූලික අවශ්‍යතා හෝ නොසැපයෙන තත්ත්වයක දී ජාතික දිනයක් සැමරීම සඳහා ඔවුන් ඉපයූ ජාතික ධනය විනාශ කිරීම නින්දා සහගත ක්‍රියාවකි. අනෙක් අතට, ජාතිය යන පදය ප්‍රාථමික ජාතිකවාදය තුළින් එනම්, භෂාව, ආගම ආදියෙන් පමණක් අර්ථ දැක්වෙන විටත්, බහුතර ගැමි ගොවියා සහ ධීවරයා එම ජාතිකවාදී ගොහොරුවේ ම ගිලී සිටිමින් ඔවුන් පීඩාවට පත් කරන දේශපාලන පංතියේම අභිලාෂයනට හසුව සිටීම දේශපාලන නිදහස මතු නොව රාජ්‍යයේ ඉදිරි බල හුවමාරුව සම්බන්ධයෙනුත් අප වෙත ගෙන එනුයේ බියකරු චිත්‍රයකි.
දුෂිත ප්‍රභූ බල හවුල හැමවිටම සිය පාලනයේ සුජාතභාවය සපයා ගන්නේ ජාතික ආරක්ෂාව නමැති බිල්ලා මවා පෑමෙනි. ඉතාමත් සූක්ෂ්මව ජාතික ආරක්ෂා ව පිළිබඳ පටු මනෝභාවයකින් සමාජය වෙලමින්, ජාතික හා ජාත්‍යන්තර අර්බුදයන් ගණනාවකට විටින් විට මෙරට ඇදදැමීමට නිදහසේ පියවරුන් හා ඔවුන්ගේ දරුවන් හා මුණුපුරන් ක්‍රියා කොට තිබේ.
එම ප්‍රභූ දේශපාලනයේ පවතින පංතිමය ස්වභාවය යනු සමස්ත පීඩිත පංතීන් සියල්ලම එකට එක් කළ හැකි දෘෂ්ටිවාදයක් ගොඩනගන්නකි. නමුත් එම දෘෂ්ටිවාදීමය අවිය තියුණු ලෙස භාවිත කරනු ලබන පුළුල් දේශපාලන හා මහජන ව්‍යාපාරයක අවශ්‍යතාව අප හමුවේ තිබේ. අප කොතරම් කීවද ධනවාදය විසින් ඇති කරන ව්‍යාජ විඥානයෙන් ජනතාව මුදවා ගැනීම යනු විමුක්තිය පිළිබඳ සමාජීය හා අධ්‍යාපනික මූලධර්ම මත පිහිටා සිදුකළ යුතු සබුද්ධික දේශපාලන භාවිතාවකි.
අධිකාරීවාදී ජනප්‍රියවාදය විසින් ග්‍රහණය කරගෙන තිබෙන ග්‍රාමීය දේශපාලනය නැතිනම් ගැමි ගොවියන් පිළිබඳ වූ විමුක්ති දේශපාලන කතිකාවක් ද මේ මොහොත තුළ ප්‍රභූ ජාතිවාදයට එරෙහිව අවශ්‍ය කරන මූලෝපායක ප්‍රබල කොටසකි. මන්ද සාතිශය බහුතරය වන ගැමි ගොවියා සහ ධීවරයා වෙත පවතින වත්මන් ගැටලු සමූහය අධ්‍යයනය කරමින් ඒවා විමුක්ති දේශපාලන ව්‍යාපාරයකට යා කළ යුතුය. පසුගාමී ජාතික දේශපාලනය තවදුරටත් ගැඹුරු කිරීමට ග්‍රාමීය ප්‍රදේශවල සිදුවන දේශපාලන ආර්ථික පරිවර්තනයන් ලෝක මට්ටමකින් දායකවන බව හෙළිවෙයි. විශේෂයෙන්ම බහුජාතික කෘෂිකර්මයේ සූරා කෑම, ඉඩම් අත්පත් කරගැනීම, මිලිටරියේ ග්‍රහණය, ග්‍රාමීය කෘෂි ණය හා ජාතිවාදී ආගමික හා දේශපාලනය යන තත්වයන් විසින් ග්‍රාමීය විමුක්ති දේශපාලන කතිකාමය එළඹුමක් නිර්මාණය වී තිබෙන අතර එය වඩාත් තීව්‍ර ලෙස ගොඩනැගිය යුතුය.■
අතුලසිරි සමරකෝන්
