විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම දැන් අම්මෙක් අප්පෙක් නැති ගානට වැටී ඇත. මේ සටන් පාඨය හදාවඩා ගත් විවිධ පියවරු සහ මව්වරු උන්හ. මුලින්ම මේ ගැන රටට කියා දුන්නේ ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා ය. ඔහු එදා බොහෝ දුර දැක්කේය. අනතුරුව ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ඡන්ද ඉල්ලීමකට යටත්ව චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක මේ සටන් පාඨය අතට ගත්තාය. ඉන් පසුව, මහින්ද රාජපක්ෂ ඒ කාරිය පවරා ගත්තේය. එහෙත් එය හැම දාමත් වේදිකා සරසන සටන් පාඨයකට පමණක් සීමා වී තිබුණි. අවසානයේ පූජ්‍ය මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමියෝ එය තනි සටන් පාඨයක් වශයෙන් සමාජගත කොට, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන සහ රනිල් වික්‍රමසිංහට ඒ කාරිය පැවරූහ.
ඒ දෙන්නාම අද හොරගල් අහුලති. මො වු න් දෙන්නාගේ නූල් සූත්තර සාර්ථක වී යම් හෙ යක ින් මේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය තවදුරටත් මෙරටේ පැ වතුණොත්, ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයකදී ඒ තනතුරට වැඩියත්ම නුසුදුස්සන් වන දෙපළ වශයෙන් අප සැලකිය යුත්තේ ඔවුන් දෙන්නා ය. මන්ද යත්, එය අහෝසි කිරීමේ සෑම අඩුවැඩියක්ම තමන් අතේ තබාගෙනත් එය අහෝසි නොකර සිටීමේ වංචනික පාප කර්මයට ඔවුන් දෙන්නා මේ මොහොතේත් සම්බන්ධ වෙමින් සිටින බැවිනි.
සිරිසේනව පැත්තකින් තියන්න. ඔහු ඒ පුටුවේ දැන් වාඩි වී සිටින පුද්ගලයා වශයෙන්, මීට පෙර ඒ පුටුවේ වාඩි වූ වෙනත් සෑම පුද්ගලයෙකුටම වැළඳුණු රෝගයට ඔහුත් ගොදුරු වී ඇතැයි අපි සිතමු. එහෙත් රනිල් වික්‍රමසිංහ මේ ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම සම්බන්ධයෙන් අද ගෙන ඇති ක්‍රියාමාර්ග කවරේද? රටේ අගමැතිවරයා වශයෙන් ඔහුගේ පක්ෂයේ දේශපාලනික නායකත්වය මෙය අහෝසි කිරීම සඳහා අවශ්‍ය කෙරෙන බව කාටත් පැහැදිලි කාරණයකි. එසේ නොකොට, අදාළ සෑම පාර්ශ්වයක් සමගම සාකච්ඡා කොට විසඳූමකට එළැඹීම නැමැති සූත්‍රයක් ඔහු බොහෝ විට වරන ගනු දක්නට ලැබේ. බැලූ බැල්මට ඒ ආස්ථානයේ තද ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආටෝපයක් තිබේ. එහෙත් එය ප්‍රශ්නවලින් පලා යාමේ කූට ක්‍රමයක් බව දැන් දැන් හෙළිවෙමින් තිබේ.
සෑම පාර්ශ්වයක් සමගම සාකච්ඡා කළ යුතු බව ඇත්ත. එහෙත් සාකච්ඡා ඇරැඹීමට කලින් කෙනෙකුට තමන්ගේ මතයක් තිබිය යුතුය. ‘ඔව්, මම ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමට එකඟයි’ නැත්නම්, ‘මගේ පක්ෂය ජනාධිපති ක්‍රමය අහෙ ා්සි කිරීමට එකඟයි’ කීම ඊට කොහෙත්ම නොසෑහේ. එවැනි වාචික සහතිකයක් දීමෙන් සෑහීමකට පත්විය හැක් කේ රාජ්‍ය බලයෙන් පිටස්තරව සිටින පාර්ශ් වවලට පමණි. රාජ්‍ය බලය හොබවන පාර්ශ් වය වශයෙන්, එම මතය වෙනුවෙන් ප්‍රායෝගි කව උරදීම අත්‍යාවශ්‍ය කෙරේ. වෙනත් පාර්ශ්ව සමග ඒ ගැන සාකච්ඡා කළ යුත්තේ, ඒ මූලික අධිෂ්ඨානය ඇති කර ගැනීමෙන් පසුව ය. එසේ නැති වුවහොත් සිදුවන්නේ, වෙනත් ඕනෑම පාර්ශ්වයක් ගෙන එන ඊට පටහැනි ඕනෑම යෝජනාවකට මුල් වටයේදීම යට වී, ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ නාමයෙන්’ මේ ඉල්ලීම ඉවතලීමට කටයුතු කිරීමයි.
අගමැතිවරයාගේ පැත්තෙන් දැන් ගම්‍යමාන වන්නේ, ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ කර්ත ව්‍යය මගහරින ඉතා සූක්ෂම දේශපාලනය කි. ‘සෑම පාර්ශ් වයක් සමගම සාකච්ඡා කොට තීරණය කට පැමිණීමේ’ අර කී ලිච්ඡවි සම්ප්‍රදායට එය සාකල්‍ය යෙන් සමාන ය. ඒ වනාහී, මේ වන විට පාර්ලිමේන්තුව තුළ සාකච්ඡාවට ගැනෙන සහ එක්තරා ආකාරයකින් ව්‍යවස්ථා ක්‍රියාවලියක් වශ යෙන් යම් දුරක් පැමිණ ඇති, බලය බෙදාහදා ගැනීමේ පුළුල් ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ පැකේජය වෙනුවෙන් තමන් පෙනී සිටින බව ඇඟවීමයි. එහිදී පවා, ඒ වෙනුවෙන් සද්භාවයෙන් කැපවන බවක් රනිල් වික්‍රමසිංහගෙන් විද්‍යමාන වන්නේ නැත. පාර්ලිමේන්තු ක්‍රියාවලිය තුළ ඊට අවශ්‍ය ප්‍රතිපාදන සැලසීමට අමතරව ඔහු ඒ සම්බන්ධයෙන් යමක් සිදුකොට ඇත්නම් ඒ ඉතා අල්පයකි. විශේෂයෙ න්, මේ සා දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ එය දිග් ගැස්සීම නිසා ඇති වී තිබෙන හානිය විශාල ය. විවිධ පාර්ශ් වවල අදහස් සහ යෝජනා ලබා ගැනීම, මෙහෙයුම් කමිටු සහ අනුකමිටු පිහිටුවීම, විශේෂඥ වාර්තා ලබා ගැනීම සහ ඒවා ගැන වාද විවාද කිරීම ආදිය පමණක්, ඒ සා දීර්ඝ කාලයක් ගත කිරීමට හේතු විණැයි පිළිගැනීමට ප්‍රමාණවත් නොවේ.
කෙසේ වෙතත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යනු පාර්ලි මේ න්තු සභා ගර්භය තුළ පමණක් සා ක්ෂාත් කර ගත හැකි ගනුදෙනුවක් නොවේ. එවැනි බලය බෙදාහදා ගැනීමේ පුළුල් ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසං ස්ක රණ වැඩපිළිවෙලක් සමාජගත කිරීම සඳහා රනිල් වික්‍රමසිංහවත්, ඔහුගේ පක්ෂයවත් මේ දක් වා රට ‘ඇතුළට’ ගොස් නැත. තවත් විදිහකින් කිව හෙ ාත් බිම් මට්ටමට ගොස් නැත. පාර්ලිමේන්තුවෙ න් පිටට විත්, රට ‘ඇතුළට’ ගිය පසුගිය කාලය්‍ෙ අවස්ථා කිහි පයකදීම ඔහු කියා ඇත්තේ, ‘සංඝ සාසනය කියන දෙයකට පිටස්තරින් තමන් කිසි වක් නෙ ාක රන’ බවයි. සංඝ සාසනය නියෙ ා්ජනය කරන ත්‍රෛනිකා යික නායක හිමිවරු එකී ව්‍ය වස් ථා ප්‍රතිසංස්කරණ යෝජනාවලියට තමන් එකඟ නැති බව මේ වන විට දේශනා කොට ඇත. ඒ අනුව, රනිල් වික්‍රමසිංහගේ හේතුපාඨයටම අනුව, ඒ කාරිය සඳහා අවසාන විග්‍රහයේදී ඔහු උර නො දෙන බව අපට උපකල්පනය කළ හැකිය. ගිය සති යේ තවත් අවස්ථාවකදී, මේ කියන ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසං ස්ක රණ වැඩපිළිවෙල සාර්ථක කර ගැනීමේ ඉඩක් වර්තමාන පාර්ලි මේන්තුව තුළ නැති බවත්, එය කර ගැනී මට සිදුවන්නේ ඊළඟට පත්කර ගන්නා පාර්ලි මේ න්තු වකදී බවත් ඔහු කියූ බවක් වාර්තා විය.
‘දේශපාලනික නිරවද්‍යතාව’ වශයෙන් අදහ ස් කෙරෙන යම් දෙයක් තිබේ. එහිදි සිදුවන්නේ, ප්‍රගතිශීලී යැයි සම්මත දෙයකට හානියක් වන ප්‍රකාශ කිරීමෙන් හෝ ක්‍රියා කිරීමෙන් හෝ වැළකී සිටීමයි. උදාහරණයක් වශයෙන්, ධනපති පංතියේ මිනිසුන්ට වඩා, කම්කරු පංතියේ මිනිසුන් ජාති වාදී විය හැකි බව කීම, ‘දේශපාලනික නිරවද්‍යතාව’ උල්ලංඝනය කිරීමක් වශයෙන් ප්‍රගතිශීලී කඳ වුරරේදී සැලකේ. තවත් උදාහරණයක් ගත්තොත්, කාන්තා විමුක්තිය නැති කරන්නේ පිරිමියා විසින් ය යන්න අර්ධ සත්‍යයක් පමණක් බවත්, ඇත්ත වශයෙ න්ම කාන්තා විමුක්තිය නැති කර ගැනීමේ විශාල පද ාස යක් ව්‍යුත්පන්න වන්නේ කාන්තාවගෙන්ම බවත් කීම, ‘දේශපාලනික නිරවද්‍යතාවට’ පිටුපෑමක් වශයෙන් සැලකේ. එනිසා, බොක්කෙන් ‘ප්‍රගතිශීලී’ බව පෙන්වීමට කැමැත්තක් දක්වන බොහෝ දෙනා මෙවැනි දේවල් විහිළුවටවත් කීමෙන් වැළකී සිටිති. සරළව කිව්වොත්, “හා හා, එහෙම කියන්න හොඳ නැහැ” යන්නයි.
ජාතික ප්‍රශ්නයට දේශපාලනික විසඳුමක් සැප යීම පිළිබඳ ප්‍රශ්නයේදීත්, මේ කියන ‘දේශප ාලනි ක නි රවද්‍ය භාවය’ ගැන ප්‍රගතිශීලීහූ විශේෂයෙ න් පරිස් සම් වෙති. එහිදී, දේශපාලනික විසඳුම ක් සඳහා ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ පැකේජයක් මේ අවස් ථා වේ සාර්ථක කර ගැනීමේ ඉඩක් නැති බව කීම, අර කියන ‘දේශපාලනික නිරවද්‍ය භාවය’ උල්ලංඝණය කිරීමක් සේ සැලකෙනු ඇත. විවිධ ජාතීන් වෙසෙන, විවිධ භාෂා කතා කරන ජනතාව ක් වෙසෙන රටක බලය බෙදහදා ගැනීමේ ක්‍රමයක් ඇති කර ගැනීම අත්‍යාවශ්‍ය බව අමුතුවෙ න් කිව යුතු නැත. ඊට අදාළ ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ වෙනසක්, මිනිසත් බව සම්බන්ධයෙන් ගත්තත්, ප්‍රජ ාතන්ත්‍රව ාදය සම්බන්ධයෙන් ගත්තත්, රටක ඒකීය/එක්සත් භාවය සම්බන්ධයෙන් ගත්තත්, ප්‍රගතිගාමී පරි වර්තනය කි. එහෙත් 364 දවසක් තිස් සේ ඊට අවශ්‍ය බිම් මට්ට මේ කොන්දේසි සම්ප ාදනය නොකරන පාලක පිරිස ක්, 365 වැනි දවසේදී බලය බෙදාහදා ගැනී මේ ව්‍ය වස් ථා ප්‍රතිසං ස්කරණ යෙ ා්ජනාවලිය ක් සඳහා පාර්ලි මේන්තුව තුළ උරදෙන බවක් පෙ න්වීම ප්‍රතිග ාමී ක්‍රියාවක් වශයෙන් දැකීමට, අර කියන ‘දේශපාලනික නිරවද්‍ය භාවය’ නැමැති තහනම අපට බාධාවක් කර ගත යුතු නැත.
දෙමළ ජාතික සන්ධානය ඉල්ලා සිටින්න්‍ෙ, බලතල බෙදාහදා ගැනෙන, පුළුල් ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසං ස්කරණ පැකේජයකි. ඊට අඩු, ‘විධායක ජන ාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම’ නැමැති කේවල සටන් පාඨයට ඔවුන්ට උරදිය නොහැක. විශේෂ යෙන්, උතුරේ හිටපු මහඇමති විග්නේෂ් වර න් සහ සිවාජිලිං ගම් වැනි දැඩි ජාතිකවාදීන් විසි න් දෙමළ ජනතාව වඩාත් ජාතික වාදී තලයකට තල්ලු කරමි න් සිටින අවස් ථාවක, බලතල බෙදාහදා ගැනෙන පුළුල් ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ ඉල්ලී ම පසෙක ලා ‘ජන ාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ’ දකුණ්‍ෙ ඒකල සටන් පාඨයට ගාල් වීම, දෙමළ ජාතික සන්ධානයට, දේශපාලනික ව්‍යපාරය ක් වශ යෙන් කළ නොහැකි දෙයකි. අනිත් අතට, යුද්ධයෙන් බැටකෑ ලක්ෂ සං ඛ්‍යාත දෙමළ ජනතාව කගේ දෛනික ප්‍රශ්න (ඉඩම් ප්‍රශ්නය, අතුරුදහන් වූවන් පිළිබඳ ප්‍රශ්නය සහ යුද අපරාධවලට අදාළ ප්‍රශ්න ආදිය) ගැන ප්‍රමාණවත් පරිද්දෙන් මැදිහත් වී නැති දකුණේ චූල දේශපාලනයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම එම පක්ෂ යට, මැතිවරණමය අර්ථයකින් ගත් විට, අන්තරායකාරී ය.
දැන් බිහිවන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහට ගැළපෙන පසුබිමකි. දෙමළ ජනතාවගේ ඉල්ලීම එක පැත්තක තිබේ. දකුණේ සංඝ සමාජය ඇතුළු සිංහලයන්ගේ ප්‍රතික්ෂේපය තවත් පැත්තක තිබේ. නිදහසේ පටන් අප මුහුණදුන් පූර්ණ අවහිරය එයාකාරයෙන්ම නැවතත් කරළියට විත් ඇත. එහෙත් අද එදාට වෙනස්ව අලුත් සාධකයක් ඊට එක්ව තිබේ. එනම්, මේ පූර්ණ අවහිරය තුළ, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම යන කාරණය ප්‍රාණඇපයට ගත හැකිව තිබීමයි. එසේ කරන්නේ දෙමළ ජාතික සන්ධානය විසින් නොව, රනිල් වික්‍රමසිංහ ඇතුළු එක්සත් ජාතික පක්ෂය විසින් වීම මෙහි ඇති විශේෂත්වයයි.
දෙමළ ජාතික සන්ධානය, මීට දශක කිහිපය කට පෙර පැවති ප්‍රධාන ප්‍රවාහයේ වෙනත් දෙමළ දේශපාලනයන්ගෙන් වෙනස්ව, දකුණේ ප්‍රශ්න ගැන සංවේදී වන ස්වභාවයක් පෙන්නුම් කොට තිබේ. ඔවුන් ඒකීය රාජ්‍ය සංකල්පය සහ බුද්ධාගමට මුල් තැන දීම ගැන විරෝධයක් නොදක්වන් නේ එබැවිනි. ඒ ආකාරයෙන්ම, ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ ඉල්ලීම, තමන්ගේ පුළුල් ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසං ස්ක රණ ඉල්ලීම හේතුකොටගෙන මේ මො හොතේ ඉවතලී මට සිදුවන්නේ නම් සහ ඒ මගින් තමන්ගේ පුළුල් ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ ඉල්ලීමට වුව අබමල් රේණුවක සුගතියක් අත්කර නොදෙන්නේ නම්, මේ කියන ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ කාරණය ගැන වඩාත් ප්‍රායෝගි ක අර්ථයකින් සලකා බැලී මට දෙමළ ජාතික සන්ධානය නොපසුබට වන බවට සැකයක් නැත. විශේෂයෙන්, තමන්ගේ පිටින් දමා දකුණේ දේශපාලඥයන් ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ ප්‍රතිඥාව නැවත වරක් කුණු කූඩයට දැමීමට සැරසෙන්නේ නම් ඔවුන් ඒ ගැන බරසාරව සලකා බලනවාට සැකයක් නැත.
දැනට පාර්ලිමේන්තුවේ සාකච්ඡාවට ලක්වන පුළුල් ව්‍යවස්ථා ව්‍යාපෘතිය තව මාස දෙක තුනක් ඉදිරියට ඇදගෙන යති යි අපි සිතමු. ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයට එවිට ඉතිරි වන්නේ මාස කිහිපයක් පමණි. ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමක් ගැන කතා කිරීමේ කිසි ඉඩක් එවිට ඉතිරිව නොතිබෙනු ඇත. ඉතිං, ඒ ජනාධිපතිවරණයට ‘පොදු අපේක්ෂකයා’ වශයෙන් රනිල් වික්‍රමසිංහ ඉදිරිපත් වනු ඇත. ඔහු විසින් මේ ජනාධිපති ක්‍රමය ඊළඟ පාර්ලිමේන්තුව හරහා අහෝසි කරනු ඇතැයි යළිත් වරක් පිළිගැනීමට එවිට අපට බල කෙරේවි.
දොඩම් ගෙඩි පහක් එක විට අතින් ගැනී මට බලන්න. එක දොඩම් ගෙඩියක්වත් ඔබේ අතේ ඉතුරු නොවනු ඇත. යමෙකු හිතමතා එය කරන්න්‍ෙ නම් එහි අදහස වන්නේ, අල්ලා ගත හැකි දොඩම් ගෙඩියත් මග හැරීමේ අවශ්‍යතාවක් ඔහුට ඇති බවයි. සරළ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් මගින් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කර ගත හැකිව තිබියදී, රනිල් වික්‍රමසිංහ ඊට වඩා පුළුල් ව්‍යාපෘතියක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටිතැ යි බොරුවට හෝ ඇඟවීම අප තේරුම් ගත යුත්තේ ඒ අර්ථයෙනි. අවසානය්‍ෙදී පුළුල් ව්‍ය වස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ පැකේජය දෙමළ ජනතාවට ලැබෙන්නේත් නැත, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම සාධනය වන්නේත් නැත.
ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ කාරණය උතුරට ඇඟිල්ල දිග් කරමින් පසෙකලා ගැනීමේ එකී ප්‍රයත්නයට අමතරව, දකුණේ ප්‍රධාන විපක්ෂය වන ‘පොහොට්ටුව’ සහ ශ්‍රී ලංකා නිදහ ස් පක්ෂ යත් ඊට විරුද්ධ බව කාලයක් තිස්සේ මේ පිරිස් පෙ න්වා දෙමි න් සිටි කාරණයකි. දැන් ‘පොහෙ ාට්ටු වේ’ නායක හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජප ක්ෂ ගිය සති යේ ප්‍රසිද්ධ නිවේදනයක් නිකුත් කරමින්, විධායක ජන ාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමට තමන් විරුද් ධ නැති බව පැහැදිළිවම කියා තිබේ. ඉතිං, රනිල් වික්‍රමසිංහට තවත් අවශ්‍ය කරන්කේ කුමක් ද? ■
සෝභිත හිමියන්ගේ ‘දරුවා’ තවමත් අනාථයි
- Advertisement -
