ලංකාවේ පොප් කිරුල රූකාන්තගෙන් පස්සේ හිමිවුණේ භාතිය සන්තුෂ් දෙන්නට. ඇත්තටම භාතිය සන්තුෂ් ලංකාවේ ලොකු සංස්කෘතික පෙරළියක ආරම්භකයෝ වුණා. 98 ‘වසන්තයේ’ සීඩී එක අරන් එද්දි ලංකාවේ ඊට කලින් එහෙම දෙයක් වෙලා තිබුණේ නෑ. බී ඇන්ඞ් එස්ට කලින් හර්ෂයි රනිලුයි මේ විදිහට ඩබල් දාලා ආවාට ඒක බී ඇන්ඞ් එස්ලා වගේ යුනික් වුණේ නෑ. ප්‍රධානම අවුල වුණේ ඒගොල්ලෝ සම්භාව්‍ය එකත් එක්ක පෑහෙමින් යන්න හදපු එක. ඒත් භාතිය ඇන්ඞ් සන්තුෂ් ආවේ හැමදේම අලුත් විදිහට අරගෙන. ඒ වචන සිංදුවල ඒ විදිහට පාවිච්චි වෙලා තිබුණේ නෑ. හරියට බැලුවොත් සිංදුව ඇතුළේ ඒ කියන වචනවලින් හැදෙන සංයුක්ත තේරුමක් පවා නෑ. ඒත් ඒක අඩුපාඩුවකට වඩා ඒ වැඬේ ඇතුළේ තියෙන ඔනස්ටි එක, පියුරිටි එක, මතුකරන කාරණයක්. ලාංකේය සම්ප්‍රදායන්ගේ අත්ඩංගුවට පත් නොවුණු නිදහස් බවේ ප්‍රකාශනයක්. ඒ දෙන්නා වසන්තය සිංදුවට ප්‍රාසංගික වීඩියෝවක් කළා. ඒ වීඩියෝවෙන් වෙනම ස්ටයිල් එකක් ඉන්ට්‍රොඩියුස් වුණා. බටහිර බැක් ස්ටී්‍රට් බෝයිස් උන්මාදය පැතිරීගෙන යද්ද ලංකාවට ඒ පොප් වීරත්වයේ අනුහස අරන් ආවේ බී ඇන්ඞ් එස්. නාගරික බාලිකා පාසල්වල ටීනේජ් කෙල්ලන්ගේ බිත්ති බී ඇන්ඞ් එස් පෝස්ටර්වලින් පිරුණා. ලංකාවේ ඊළඟ පොප් තරු දෙක පෑව්වා.
ඩබල් පිටින් හිට් වෙන සම්ප්‍රදාය පටන් ගත්තෙ භාතිය සන්තුෂ් දෙන්නගෙන්. ඒත් ඩබල් විදිහට සාර්ථකව පවතින්න පුළුවන් වුණේ බී ඇන්ඞ් එස් ටයි, පොඩි මල්ලි චූටි මල්ලිටයි විතරයි. ඒකට ආර්ට් එකට අමතර ව්‍යවසායකත්වයක් පිළිබඳ දැනුමත් බලපානවා. බී ඇන්ඞ් එස් කියන්නේ ආර්ටිස්ට්ලා දෙන්නෙකුට වඩා හොඳ ඔන්ටප්‍රිනර්ස්ලා දෙන්නෙක්.
භාතිය සන්තුෂ් කියන්නෙ ගායකයෝ දෙන්නෙක් නෙමෙයි. ඒක සංස්කෘතියක්. ඒ පිටිපස්සේ ආවා අලුත් සංගීත සම්ප්‍රදායක්. අලුත් වීඩියෝ සම්ප්‍රදායක්. ඒ වගේම ලයිව් පර්ෆෝමන්ස් සම්ප්‍රදායක්. ෆ්‍රෙඩී මර්කරි මයික් එක දික්කරලා ඕඩියන්ස් එකට සිංදුව කියන්න දෙන එක ලංකාවේ මුලින්ම ට්‍රයි කළේ බී ඇන්ඞ් එස්. හරියට කිව්වොත් ඕඩියන්ස් එකත් ස්ටේජ් එකේම කොටසක් බවට පත් කිරීමේ පර්යේෂණාත්මක මෙහෙවරක් බී ඇන්ඞ් එස් කළා. ලංකාව කියන දූපතට කොලිටි සංගීතයක් හඳුන්වා දුන්නා. වැදගත්ම වෙන්නෙ ඉංග්‍රීසියෙන් සිංදු නොකියා උන් දෙන්නා සිංහලෙන් මේක කියන්න ගත්ත උත්සාහය. එහෙම නොවුණා නම් සිංහල සංගීතයේ පොප් රැල්ල ලියවෙන්නේ වෙනස් විදිහකට. ඇත්තටම බී ඇන්ඞ් එස්ට පස්සේ අපේ රටේ පොප් සංගීතය මැරුණා. ෂිහාන් මිහිරංග, සංක දිනෙත් වගේ අය සලකුණු කරන්නෙ ඒ අවසානය.
මියුසික් ඉන්ඩස්ටි්‍ර එකක් හදන්න බී ඇන්ඞ් එස් ලොකු මෙහෙවරක් කළා කියන එක පිළිගන්න ඕන. නාගරික ප්‍රාදේශීය භේදයක් හෝ වයස් භේදයක් නැතුව ලංකාවම එක පිට්ටනියකට ගන්න උන්ගේ මියුසික්වලට පුළුවන් වුණා. එක පැත්තකින් එහෙම දකින්න පුළුවන් සාර්ථකත්වයම මං දකින්නෙ බී ඇන්ඞ් එස් ෆේල් වුණු තැන විදිහට.
භාතිය ඇන්ඞ් සංතුෂ්ගේ මියුසික් ගැන කතා කර කර ඉඳිද්දි මගේ යාළුවා චන්දන හරිම සරල ඇත්තක් කිව්වා.
‘දුකාට අහුවුණු තැන ඉඳන් උන්ට කෙළවුණා’
‘ලයිෆ්’ ඇල්බම් එකට පස්සේ බී ඇන්ඞ් එස් ලංකාවේ සම්භාව්‍ය සංගීතය එක්ක පෑහෙන්න ට්‍රයි කළා. ඒකෙන් ඒ ගොල්ලොන්ට තිබුණු අත්තටු ඇකිළුණා. වෙල් නියර දිගේ බඩගාන්න ගත්තා. ඒක මොඩර්න් එකයි ට්‍රැඩිෂනල් එකයි එකතු කරන්න ගත්ත සබුද්ධික උත්සාහයක්. කෝට් දාගෙන වෙස්මූණු බැඳන් සිංදු කියන්නත්, ඒවා නිසාම වඩ වඩා ජනප්‍රිය වෙන්නත් පටන් ගත්තා.
සිංදුවක වචන කියන්නේ සිංදුවේ සම්ප්‍රදාය තීරණය කරන වැදගත්ම කාරණයක්. කොයිතරම් අලුත් සංගීත ආරක් හඳුන්වා දුන්නත් සම්ප්‍රදාය එක්ක ගැටගැහෙන වචන කලාවකට පුළුවන් ඒ සංගීතය මස්තබාල්දු කරන්න. අපිට ඇත්තට මොඩර්න් ලිරික්ස්ට්ලා හිඟයි. අපි තාම වැඩ කරන්නේ මොඞ්-ට්‍රැඩි ලිරික්ස් කලාවක. ඒක හිට් කරන්න ලේසියි. ඒත් අලුත් තැනකට යන්න අමාරුයි. දුකාගේ වචන එක්ක ලැබුණු පිළිවෙළ හින්ද බී ඇන්ඞ් එස් සංගීතයේ යුනික්නස් එක, අවංකකම නැති වුණා.
කාලෙකට ඉස්සර ලංකාවට රැප් එද්දි රෝහණ බැද්දගේ ටීවී එකට ආවා. එයා කිව්වා, ඔය රැප් අපේ ජනකවිවලත් තිබුණා කියලා. එතනදි බැද්දගේ නොදැන හිටපු දේ තමයි එහෙම ජනකවිවල පද ළඟ ළඟ කිව්වට ඒවා රැප් නොවෙන වග. රැප්වලට ඊටම අදාළ විලාසිතාවක් වගේම භාෂාවකුත් තියෙනවා. ඕනම සංගීත සම්ප්‍රදායකට ඒක එහෙමයි. අපේ පරණ ඒවා මොඞ් කරලා ඔබන එකෙන් අපි කරන්නෙ කොටළු කලාවක් බිහි කරන එක. බී ඇන්ඞ් එස් මේ විදිහට ‘සිරි සඟ බොදි’ කියලා රටේ සංගීතය එක්සේසත් කළා. ඉපැරණි සාහිත්‍යය සහ නූතන සංගීතය එක මිටට ගන්න ට්‍රයි කළා.
එතන ඉඳන් ඒ දෙන්නා කළේම සබුද්ධික වැඩ. ඒවා නිර්මාණ නෙමෙයි. එකලස් කිරීම්. ඒවා ඇතුළේ ආත්ම ප්‍රකාශනයක් තිබුණේ නෑ. ඒත් බී ඇන්ඞ් එස් බ්‍රෑන්ඞ් එක නිර්මාණය කරන්න මේ අපගමනයට පුළුවන් වුණා. මෙතනදී රූකාන්තව ආපහු මතක් කරන්න ඕන. කොයිතරම් අවකාශ තිබුණත් රූකාන්ත කිසි දවසක අපේ සාම්ප්‍රදායික සාහිත්‍ය උගුලට වැටුණේ නෑ. ලාංකේය වෙන්න ගිහින් තමන්ගෙ ප්‍රකාශනය නැති කරගත්තෙ නෑ.
බී ඇන්ඞ් එස්ලා කරපු තව වැදගත්ම දෙයක් තමයි අපිට යන්න පුළුවන් ජාත්‍යන්තරයේ සීමාව පෙන්නපු එක. මේ මොඞ්-ට්‍රැඩි සිංදු අරන් ඒගොල්ලෝ ඉන්ටර්නැෂනල් හිට් ලිස්ට්වලට යන්න ලංකාවේ කෙනෙක් මෙතෙක් දරපු ලොකුම උත්සාහය ගත්තා. ඒගොල්ලෝ ඉන්දියාවේ ගිහින් ආශා බෝස්ලි, කොලොනියල් කසින්ස් එක්ක සිංදු හැදුවා. ඒත් ජාත්‍යන්තර තාප්පෙන් එහාට පනින්න බී ඇන්ඞ් එස්ට බැරි වුණා. ඊට වඩා දුරක් නදීර නෝනිස්ගේ දැවෙනා දුක සිංදුව, නටාලියා ඩොකො කියන ගායිකාව එක්ක ජාත්‍යන්තරේට ගියා.
අන්තිමට ලංකාවේ පොප් වීරයෝ දෙන්නා මහින්දගේ කැම්පේන් කරන ගානටම වැටුණා. ඒ තරමටම නාගරික පොප් එක ලංකාවේ ග්‍රාමීය ජනප්‍රිය එකත් එක්ක සමපාත වුණා.
මේ ගමන ගැන මගේ විචාරය කොහොම වුණත් අපේ පරම්පරාවෙන් බිහිවුණු දැවැන්තම පොප් තරු දෙක බී ඇන්ඞ් එස් කියන එකට එකඟ වෙන්න සිද්ධ වෙනවා. අපේ පරම්පරාවෙන් බිහිවුණු දැවැන්තම බ්‍රෑන්ඞ් එකත් බී ඇන්ඞ් එස්. ඒකෙ වටිනාකම අවුරුදු විස්සක සංගීත විප්ලවය වෙනුවෙන් ඒගොල්ලෝ පවත්වපු, දවස් කීපයම හවුස්ෆුල් වුණු මියුසිකල් ෂෝ එකෙන්ම පේනවා. ෂෝ එකක් කරන්නේ කොහොමද කියන එක ගැන ලංකාවේ තිබුණු නිර්ණායකයන් පවා බී ඇන්ඞ් එස් සංස්කෘතිය ඇතුළේ ඔසවා තැබුණා.
ඒ අවසාන පොප් තරු දෙකට හදවතින්ම සුබ පතන්නේ 98 වසන්තයෙන් අවදි වුණු ඒ නිදහස් නාගරික පොප් රැල්ල අභාවයට ගිය එක ගැන හදවතේ කොනක තියෙන වේදනාවත් එක්කමයි.
(බී ඇන්ඞ් එස්ට පස්සේ ඩැඩී කණ්ඩායම නාගරික පොප් සංගීතයේ ඊළඟ කඩඉම පනින්න සූදානම් වුණා. ඒකට ඕන කරන හිතුවක්කාරකම ඒ අයට තිබුණා. ඒත් ගයාන් පෙරේරාගේ සමුගැනීමත් එක්ක ඒ හීනෙත් බොඳ වුණා) ■
■ චින්තන ධර්මදාස
