විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ශ්‍රී ලංකාවෙන් අතු ගා දැමීම සඳහා සාධාරණ හේතුවක් හැටියට පෙන්වීමට ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන තරම් කෙනෙක් දැන් ඇත්තේ නැත.
උත්ප්‍රාසය නම්, ඔහු ජනාධිපති ධුරයට පත්වන්නේ ම විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අතු ගා දමනවා යැ’යි පොරොන්දු දී වීම ය. පොදු අපේක්‍ෂකයා හැටියට ජනාධිපතිවරණයට එළැඹෙන විට, මහජනතාව ඔහුගෙන් බලාපොරොත්තු වුණු ප්‍රමුඛතම කාර්යය වුණේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම හැර අන් කිසිවක් නොවේ. මීට පෙර ද විවිධ ජනාධිපතිවරුන්, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන බවට පොරොන්දු දී බලයට පැමිණියත්, ඒ කිසිවකුගේ මුඛ්‍ය වගකීම, සිරිසේන තරමට, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම වූයේ නැත. ඒ කාර්යය පොදු අපේක්‍ෂක සිරිසේනට තවත් පහසු කරවන්නක් වුණේ, ඔහු ඒ වන විට කිසි ම පක්‍ෂයක සාමාජිකයකු නොවන, ස්වාධීන පුද්ගලයකු වීම නිසා ය.
එහෙත්, ජනාධිපතිවරයා හැටියට පත් වීමෙන් අවුරුදු හතරකට පසු, දැන් ඔහු විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ අවලස්සන, බිහිසුණු හා අපරාධකාරී ස්වභාවයේ ප්‍රතිමූර්තිය බවට පත් වී සිටියි.
කුමන්ත්‍රණය අවසානයේ දස අතින් ම පරාජයේ අවමානයට පාත්‍ර සිටියදීත්, ඔහු තවමත් ඒ විනාශකාරී පිළිවෙතින් ඈත් වන බවක් පෙනෙන්නේ නැත. නීත්‍යනුකූල අගමැතිවරයා නැවතත් ධුරයට පත් කළ පසු වුවත්, ඇමති මණ්ඩලය පත් කිරීම, ඇමතිවරුන්ට විෂය බෙදා දීම, තමා වෙත විෂයයන් තබා ගැනීම යනාදි කාරණාවලදී එක අතකින් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යළි යළිත් උල්ලංඝනය කරමින් ද, අනෙක් අතින් අත්තනෝමතික ලෙස ක්‍රියා කරමින් ද ඔහු තවමත් සිය බලය අපයෝජනය කරයි.
මේ නිසා තවදුරටත් පුද්ගලයන් මත රඳා පැවතීම අතිශය භයානක දෙයක් බවට පැහැදිලි වී තිබේ. විධායක ජනාධිපති ධුරය අහෝසි කරන බවට මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමියන් ඉදිරියේ දණ ගසා පොරොන්දු වූ මිනිසකු පවා මේ සා විනාශකාරී ලෙස හැසිරෙනවා නම්, තවත් ‘යහපත්’ පුද්ගලයන් ගැන විශ්වාසය තැබීම තේරුමක් නැති බව පැහැදිලි ය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යැ’යි කියමින් පසුගිය දිනවල ඒ වෙනුවෙන් දිවි දෙන්නට ආ දේශපාලන නායකයන්ගෙන් කිසිවකු විධායක ජනාධිපති ධුරයට පත්වූව ද, ඇති වන ප්‍රතිඵලය ජනාධිපති සිරිසේනගේ ම පිළිබිඹුව මිස අන් යමක් නොවේ.
ඒ නිසා, කළ යුතු එක ම දෙය වන්නේ ක්‍රමය හෙවත් ආණ්ඩුකරණ ව්‍යුහය වෙනස් කිරීම යි. එනම්, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම යි.
ඒ සඳහා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඉදිරිපත් කර ඇති 20වැනි සංශෝධනය දිනවීම කළ යුතු ය. සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාගේ ඇති තරම් බැට කා ඇති එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුවේ සියලු බලවේග ද, දෙමළ ජාතික සන්ධානය හා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණද සමග පාක්‍ෂික නොවන පුරවැසි සමූහයාද එක්වුණු කල එය කළ නොහැකි දෙයක් නොවනු ඇත. ඒ නිසා, අලුත් අවුරුද්ද තුළ රටක් හැටියට අපට යා හැකි විශාලතම ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණය වන්නේ එයයි.
එවිට, යළිත් ජනාධිපතිවරණයක් අවශ්‍ය වන්නේ නැත. ජනාධිපතිවරයා තෝරා ගැනෙනු ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තුව විසිනි.
යම් හෙයකින්, ඒ ඉලක්කය කරා යෑමට අපට නොහැකි වුවහොත්, 2019 වසරේ අවසානයේ දී ජනාධිපතිවරණයක් පැවැත්විය යුතු ය.
ජනාධිපතිවරණයක් පවත්වනවා නම්, ඒ සඳහා මේ වසර අවසාන වන තෙක් බලා සිටිය යුතු නැත. මේ ජනවාරි 8න් පසු ඊට ස්වර්ණමය අවස්ථාවක් උදා වේ. සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාට තමාගේ ධුර කාලයෙන් අවුරුදු හතරක් ඉක්ම ගිය තැන නැවත මහජනතාවගෙන් වරමක් ඉල්ලා ගැනීම සඳහා සිය අභිමතය ප්‍රකාශ කළ හැකි ය. පසුගිය අවුරුදු හතරක කාලය තුළ තමා ගමන් කළ දිශාව නිවැරදි දැ’යි මහජනතාවගෙන් ම අසා දැන ගැනීමේ වරම එහි දී ඔහුට උදා වෙයි. ඔහු නිරන්තරයෙන් කියන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින 225කට වඩා ලක්‍ෂ 150ක මහජනතාවගේ මතය වැදගත් බව යි. ඒ විදියට ම, ජනාධිපති ධුරයේ සිටින එක් අයකුට වඩා ලක්‍ෂ 150ක මහජනතාවගේ මතය වැදගත් වනු ඇත. ඒ නිසා, දැන් කළ යුතු හොඳ ම දෙය තමා අවුරුදු හතරක් තිස්සේ විධායක ජනාධිපති ධුරය හෙබ වූ ආකාරය කෙසේ දැයි මහජනතාව ඉදිරියට ගොස් විමසීම යි. ■
