කොන්ස්ටන්ටයින් අධිරාජ්‍යයේ බිඳවැටීම නිසා ඉතාලියට පැරණි ග්‍රීසියේ සුන්බුන් සොයා ගත හැකිවිය. ප්‍රංශය ධනවත් වීමට ද ග්‍රීසියෙන් ලැබුණු වටිනා සම්පත් හේතුවිණි. අනෙක් අතට විද්‍යාව සහ කලාවේ ඇතිවූ පුනරුදය සමාජීය චින්තන විප්ලවයකට හේතුවිය. රූසෝගේ චින්තනයට අනුව සමාජයේ භෞතික අවශ්‍යතා සැපිරෙන විට නැතිනම් සමාජ ශරීරයේ පදනම වන නීතිය, ආරක්ෂාව සහ සාමුහික යහපැවැත්ම නිර්මාණය වීම නිසා ඒ සමඟම සමාජීය මනස වන විද්‍යාවන්, කලාවන්, ලේඛනයන් ඈ අනෙකුත් චින්තනමය ක්‍රියාකාරකම් වර්ධනය විය. මේ අනුව ‘මනස සහ ශරීරය‘ යන ද්වයම සාමාජයක පැවැත්ම සඳහා අවශ්‍ය වේ.
රාජපක්ෂ පාලනය තුළින් ‘සමාජීය ශරීරය‘ නැතිනම් රාජ්‍යයේ භෞතික අවශ්‍යතා පිළිබඳව වැඩි අවධානයක් ලැබුණු බවට පිරිසක් තර්ක කරති. ඔවුන්ට අනුව ආර්ථික වර්ධන වේගයේ ඉහළ යාම සහ ලංකාවට පහළ මධ්‍යම පන්ති කලාපයේ ආදායම් සීමාවට අවතීර්ණ වීමේ හැකියාව ලැබීමට රාජපක්ෂ ආර්ථික උපාය හේතුවිණ. එහෙත් රූසෝවියානු අර්ථයෙන් බලනවිට රාජපක්ෂ පාලනය තුළ වර්ධනය වූ ‘ශරීරය සහ මනස‘ යන කලාප දෙකම ‘ආඥාදායක‘ විය. එම නිසාම ජනතාවට එම සංවර්ධනය තුළ උරුම වුණේ ‘වහල්භාවය‘ ය. එම වහල් ජීවිතයට එරෙහිවූ සිවිල් සමාජය රාජපක්ෂට එරෙහිව දියත් කළ ‘විප්ලවය‘, සමහරෙකුට අනුව එය ‘ඊනියා‘ එකක් වුවත්, මෙරට දේශපාලන ඉතිහාසයේ සංධිස්ථානයක් වෙයි. 2015 ජනවාරි 08 සලකුණු කළේ එම වහල්භාවයට එරෙහි සටනේ ජයග්‍රහණය යි.
එහෙත්, ආපසු හැරී බලන විට ජනවාරි විප්ලවයෙන් අවසන් වූ වහල්භාවය කුමක් ද? නැතිනම්, වහල්භාවය සහ දූෂණය අවසන් කිරීමට පැමිණි පාර්ශ්වයන් අද කරමින් සිටින්නේ කුමක් ද? ඔවුන් රාජපක්ෂ පාලනයේ සුන්බුන් මතින් කොතරම් පොහොසත් වුවා ද? වැනි ගැටලු ගණනාවක් මතුකළ හැකිය. එහෙත් ඉන් අපට නිර්මාණය කරගත හැකි අර්ථදායි කතාබහක් පවතී ද? සාම්ප්‍රදායික දේශපාලන කඳවුරු දෙකම තීරණාත්මක අර්ථයෙන් පුපුරවා දැමීමෙන් තොරව මෙරට ‘සමාජීය ශරීරය සහ මනස’ විප්ලවයකට බඳුන් කළ හැකිද? නැතිනම් ‘රූසෝ ගේ විප්ලවය’ වර්තමානය තුළ නැවත කියවා ගත හැක්කේ කෙසේද?
අපගේ සමාජයේ ‘ශරීරය’ නිර්මාණය කිරීමේ කාර්යය භාර කළ යුත්තේ කුමන පාලකයන්ට ද? මෙරට ජනයා ආණ්ඩු පත්කරන්නේ පාලකයාගේ බාහිර ලක්ෂණ විමසා බලා බව පෙනේ. ‘මිනිසාගේ පොහොසත්භාවය සහ ඔහුගේ රසවින්දනය ඔහුගේ ඇඳුම් තුළින් ප්‍රදර්ශනය විය හැකි මුත් එම මිනිසාගේ ශරීර සෞඛ්‍ය සහ ශක්තිය එමගින් දැක ගත නොහැකි වග’ රූසෝ කියයි. ඔහුට අනුව සමාජීය ශරීරය ඔසවා ගත හැකි සැබෑ ශක්තිමත් මිනිසුන් සිටින්නේ සාමාන්‍ය ජනයා අතරේය. ඒ අනුව ආටෝපකාරී බාහිර ආයිත්තම්වලින් සැරසී සිය දුර්වල ‘ශරීරයන්, සහ දූෂිතභාවයන්’ සියල්ලක්ම වසන් කරගෙන අප හමුවට පැමිණෙන ගතානුගතික පාලකයා වෙනුවට අප විසින් නායකත්වයට ගෙනා යුත්තේ ශක්තිමත් කම්කරුවන්, ගොවියන්, ධීවරයන් ආදි සැබෑ ලෙසටම සමාජීය සිරුරේ බර උසුලන මිනිසුන් හා ගැහැනුන් ය.
පාලකයන් පත් කිරීමේ දී තම කතිරය සැබෑ ශරීරවලට ලබා දෙන ලෙස ජනතාවට අපට සරලව ආයාචනය කළ හැක. නමුත් දිගින් දිගටම අප අසමත් වී ඇත්තේ ඒ සැබෑ ‘ශක්තිමත්‘ පාලක පිරිස සොයා ගැනීමට බව පැහැදිලිය. එක් අතකින් ‘ශිෂ්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ කඩතිරය‘ විසින් මෙරට ජනයා දිගින් දිගටම මුලා කරනු ලැබ තිබේ. ‘ස්වාභාවික ලෝකයෙන් සංස්කෘතික‘ ලෝකයට පැමිණෙන විට අපගේ සමාජීය ‘ආත්මය සතුව පැවති ශක්තිය’ අපට නැතිව ගොස් ය. ‘බාහිරින් ඇඳගත් ආයිත්තම්’ අපගේ ‘සධාර්මිකභාවයට’ ආගන්තුකය. හොඳ පාලකයාට පවතින තත්වයන් සමඟ සටන් කරමින් ජනතාව විමුක්තියේ මාවතට ගෙනයාමට හැකිවිය යුතුය. එහෙත්, ‘දුර්වල හා දූෂිත’ පාලකයා අපට දිගින් දිගටම ආගමික යහපත්භාවය හෝ යහපාලනික ශිෂ්ටත්වය පෙන්වමින් අප සතු ස්වාභාවික ශක්තියේ, සැබෑ විප්ලවීය ජවයේ බලය අපගෙන් උදුරා ගනිමින් සිටියි. යහපාලන විප්ලවය අසාර්ථක වන්නේ සහ එය තවමත් නොපැමිණි විප්ලවයක් වන්නේ එමගින් මතුකළ ඊනියා ලිබරල් ශිෂ්ටත්වය තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ ජනතාව විශ්වාස කළ විප්ලවීය ජවය ඔවුන්ට එමඟින් අහිමි කළ නිසාය. 2019 දී දූෂණ විරෝධී සටන යළි අරඹන බවට සිරිසේන ජනපති ප්‍රකාශ කරන විට ඉතිහාසය පුනරුච්චාරණය විය හැක්කේ ‘සරදමක්’ වශයෙන් පමණක් බව ඔහු අපට සිහිකර දෙයි. ජනතා ශක්තිය පමණක් විශ්වාස කරන ඊනියා ශිෂ්ටත්වයට එරෙහි විප්ලවයක අවශ්‍යතාව මතුව තිබේ.■
අතුලසිරි සමරකෝන්
