පරාක්‍රම
කොඩිතුවක්කු
අද මේ රටේ තිබෙන දේශපාලන වියවුල ඔබ දකින්නේ කෙසේ ද?
නිදහස ලබාගත් තැන් සිට අවුරුදු 70ක් පුරා සක්‍රිය වෙමින් තිබුණු ගිනි කන්දක් පුපුරා යෑමක් තමා මේ. පසුගිය කළු දවස් 50 තුළ අප දුටුවේ මේ රටේ ව්‍යාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මුහුණුවරයි. මේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ උපරිම පල නෙළාගන්නේ ධනේශ්වරයයි. පවුලවාදයට, දූෂණයට හොඳම පැවැත්ම ලබාදෙන්නේ මේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයයි. ව්‍යාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයත් බොරු සමාජවාදයත් යන දෙකම භයානකයි. ‘ඕනෑම කෙනෙකුට ඕනෑම දෙයක් කරන කියන නිදහස’ මේ වගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක් ලෝකයේ කොහේවත් නෑ. හැම දියුණු රටකම තියෙන්නේ දැඩි රාජ්‍ය අධිකාරියක්. මේ රටේ සිටි සියලු නායකයන් දුප්පත්කම නිපද වූ රජවරු. අද ලෝකයට චීනය උග්නවන පාඩම ලිබරල් සමාජවාදයයි. ධනේශ්වර සමාජවාදයෙන් තොරව ඉදිරි ගමනක් නෑ. ධනේශ්වර කියන එජාපයටත් සමාජවාදී කියන ජවිපෙටත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කියන ශ්‍රීලනීපයටත් ගෝලීය සන්දර්භය තුළ ලිබරල් සමාජවාදී ගමනක් යෑමට අවශ්‍ය යාන්ත්‍රණය නෑ. අපේම මොඩලයක් කියන්නේ එහි විකල්ප මිථ්‍යාවයි. පුවත්පත්වලට ලියන හොඳ ලේඛකයන්ගේ ලිපිවල අන්තිම ඡේදය හිස්. විවේචනයෙන් එහා ගොඩනැග ීම ගැන අදහසක් නෑ. විකල්ප මතවාද, ජනතාව දැනුවත් කිරීම වැනි වචනවලින් එහාට සක්‍රිය දේශපාලන වැකියක් ඔවුන්ට නිර්මාණය කරගන්න බෑ. ලෝකයට විවෘත වීම, විවෘත වෙළඳපොළ ක්‍රමය, ලිබරල් දර්ශනය දිහා අලුත් ඇසකින් බැලීම අද දවසේ අවශ්‍යතාවක්. නෝම් චොම්ස්කි කියන විදිහට සිතීමේ හැකියාව නැතිවුණු සමාජයකට අවශ්‍ය වෙලාවට වෙනස් වෙන්න බෑ. අපි බලමු අදින් පටන්ගන්නා අවුරුදු දෙක තුළ මොවුන් හොයාගන්නා අලුත් පාර මොකක් ද කියලා. අද ලෝකයේ අලුත් ආර්ථික දර්ශනවාදීන් පෙන්වා දෙන්නේ ලිබරල්වාදයත් සමාජවාදයත් අතිනත බැඳගෙන යන ගමන මෙතෙක් මනුෂ්‍ය ඉතිහාසයේ බිහි වී ඇති හෙඳම නිර්මාණය බවයි. මේක තේරුම් ගන්නා තෙක් ජනතාවට අලුත් දවසක් උදාකර දෙන්න බෑ.
අද අපේ රටේ ජනමාධ්‍ය ගැන ජනතාව අතර බලවත් උදහසක්, විවේච නය ක් තිබෙනවා. මේ ගැන ඔබගේ අදහස?
රටක ඉදිරි ක්‍රියාවලියට ශක්ති වේගය දිය යුතු ජනමාධ්‍ය සන්නිවේදනය අද ලෝකයේම නවතම අර්බුදයක් බවට පත් වී තිබෙනවා. ට්‍රම්ප්ගේ මැතිවරණයේ මුල් දවසේ සිට අද දක්වාම බීබීසී, සීඑන්එන් සහ අල් ජසීරා වැනි බටහිර දැවැන්ත විද්‍යුත් ජනමාධ්‍ය සියල්ල ඔහුට එරෙහිව ක්‍රියාකරන සැටි නිදහස් ලෝක ජනතාව මවිතයෙන් බලා සිටිනවා. ඇමරිකාවේ ප්‍රභූ දේශපාලන තලයට පිටින් මතුවුණු මේ ව්‍යාපාරික, දේශප්‍රේමී අලුත් මිනිසා පිළිගන්න වඳ වූ දේශපාලන අධිකාරීන් සූදානම් නැහැ. එතැනදී අද සිදුවන්නේ ජනමාධ්‍ය යුද්ධයක්. අද අපේ රටේත් රූපවාහිනී ජාලයේ තියෙන්නේ ඒ වෙළෙඳ මුදලාලිලාගේ MEDIA WAR එකයි. මේවාට ජනසන්නිවේදනය කිව්වාට ඒවායේ ජන යථාර්ථයක් නැහැ. කවදාවත් රූපවාහිනියක ගොවීන්, කම්කරුවන්, තරුණයන් එක්ක ඇත්ත සංවාදයක් විකාශය වෙලා නැහැ. කරවල වේලන මිනිස්සු ළඟට, කම්කරු වැඩබිම්වලට යන නිවේදිකාව සන්ග්ලාස් දාපු මෝඩ කෙල්ලක්. මෙගා ටෙලිනාට්‍ය බොහෝමයක සිටින චරිත මේ රටේ සිටින ඇත්ත ගෑනුන් මිනිසුන්ගේ චරිත නෙමෙයි. මේවා නිපදවන්නන් සමාජ අපාරධකරුවන් ලෙස හඳුන්වා දිය යුතුයි. වෙනසක් කිරීමට සෝමරත්න දිසානායක, ඉනෝකා සත්‍යාංගනී වැනි හොඳ කලාකරුවන් දෙතුන් දෙනෙක් පත් කළත් ඔවුන්ගෙන් සිදු වුණු කිසි දෙයක් නැති බව සමාජයට පෙනුණා. අපේ රටේ ජනප්‍රිය විතරක් නෙමෙයි වාමවාදී කලාකරුවන් යැයි කියන වැඩි දෙනාටත් සංකීර්ණ සමාජ වීඥානයක්, පු`ඵල් ලෝක දැක්මක් නැහැ. ජනතාවගේ සංස්කෘතික අරගලය සවිබලග ැන්වීමට හැක්කේ ප්‍රඥාවක් ඇති සමාජ ක්‍රියාධරයන්ටයි. බලයට ගිජු සිවලෙකු සංස්කෘතික ඇමති පදවියට පත්කිරීම දැවැන්ත අපරාධයක්. පත් වූ විගස ඔවුන් පන්නා දැමීමට බුද්ධිමතුන් හඬනැඟි ය යුතුයි. මාධ්‍යයත් විද්‍යාවත් අධ්‍යාපනයත් අද ලෝකයේ සේවය කරන්නේ ධනේශ්වරයටයි. මේ මිථ්‍යා විද්‍යාව, මිථ්‍යා අධ්‍යාපනය, මිත්‍යා තාක්ෂණය පරාජය කරන වීප්ලවයක් අවශ්‍ය බව ලෝකයේ නිදහස් බුද්ධිමතුන් පෙන්වා දෙනවා. අපේ රටේ ජාතික අධ්‍යාපන ආයතන, විශ්වවිද්‍යාල, සෞන්දර්ය පීඨ මේවා චින්තන විප්ලයක් නොදැක ගල් ගැසුණු ආයතන. සමාජ වෙනසකට ඒවායින් කිසිදු බලපෑමක් වෙන්නේ නැහැ. සමාජයක වැරදි සන්නිවේදනයටත් වඩා අසන්නිවේදනය භයානකයි. අපේ රටේ තාමත් මහජන සන්නිවේදනයක නිරත වන්නේ පුවත්පත් පමණයි. මිනිස්සු පත්තර කියවන්නේ ඒකයි. විකල්ප පුවත්පත් වැදගත්වන්නේ එහෙමයි.
ඔබ බොහෝ විට ලංකාවේ භික්ෂු සමාජය ගැන විවේචනයක් කරනවා. මේ ගැන තවදුරටත්
යමක් කියන්න…
1920 අවධියේ අනගාරික ධර්මපාලතුමා දුටු ප්‍රධාන සමාජ අතෝරයක් තමා භික්ෂු ශාසනයේ පරිහාණිය. එදා සුද්දන්ගේ සමාජයෙ කාමභෝගී සංස්කෘතියට ගිජු වී භික්ෂූන් දෙබිඞ්ඩන් වීම ගැන ධර්මපාලතුමා දැඩි විවේචනයක් කළා. එදා අලජ්ජී භික්ෂූන් ගැන පාප අවතාර කියා කවි කොළකාරයෝ බය නැතුව කතා කළා. අද තිබෙන්නේ ඒ පරිහාණියේ අන්තිම අගාධයයි. සංඝ දේශපාලන අධිකාරියක් පිහිටුවා ගැනීමට තැත් දරන භික්ෂූ නායකකාරකාදින් ජාතිවාදයක් අවුලන සැටි හෙට දවසේදී හොඳට බලාගන්න පු`ඵවන්. ඔවුන් නීතියට ඉහළින් සිටින පිරිසක් කියා හිතාගෙනයි මේ දේවදත්ත දේශපාලනයට ඇවිත් සිටින්නේ. ඉදිරි මැතිවරණවලදී මේ එකම භික්ෂු නියෝජිතයෙකුටවත් ඡන්දය නොදීමට ජනතාව කතාකරමින් සිටිනවා.
ඔබ ‘රතු රෝස සහ නිල් රෝස’, ‘රෝස මල් රතුයි ප්‍රියේ’ සහ දැන් ‘යැංසි කාව්‍ය නදී’ වැනි දැවැන්ත පරිවර්තන කෘතීන් කර තිබෙනවා. එහි අභිලාෂය කුමක් ද?
කුඩා දූපතක අභිනව සාහිත්‍ය කලා නවෝදයක් ගොඩනැගීමට නම් ලෝකයේ මිනිස් ජයග්‍රහණයන් සමඟ ගනුදෙනුවක් අවශ්‍යයි. පරිවර්තන කාර්යය ඒ ගනුදෙනුවේ මහා පාලමයි. අද කිසිම රටකට ගෝලීයව සිටන්නේ නැතුව ස්වාභාවිකව ක්‍රියාකරන්න බැහැ. රාවණාගේ සිටම අපේ මහා යටගියාව තුළ විශිෂ්ට ප්‍රඥාවට, තාක්ෂණයට උරුමකම් කී සෞභාග්‍ය සමාජයක් ගොඩනැගී තිබුණාට සැකයක් නැහැ. අද නවීන පුරාවිද්‍යාඥයන්, ඉතිහාසඥයන් පෙන්වා දෙන්නේ අද පවතින විද්‍යාව දෙවැනි විද්‍යාවක් බවත් අවුරුදු 15,000කට උඩදී ආසියාවේ ප්‍රථම විද්‍යාවක් පැවති බවත්. පාරවෝ රැජිනගේ ප්‍රතිමූර්තිය අධිතාක්ෂණික ක්‍රමවේදයෙන් නිපදවන ලද්දක් බව දැන් හෙළි කෙරෙනවා. එළිසබෙත් ෂටෝරිස්, සෙල්ට්‍රොෆ් හැන්කොක්, දීපක් චොප්රා වැනි නවීන ජීව විද්‍යාඥයන්, පරිණාමවාදයේ විද්‍යාඥයන් හෙළිකරන මේ දැනුම අලුත් දේශීය මෙන්ම ලෝක දැක්මක් ලබාගත හැකි මාර්ගයක්. අවුරුදු 75,000කට වැඩි මේ රටේ උරුමය ගැන අපි පර්යේෂණ කරලා නැහැ. ඊට අවශ්‍ය චින්තන මාර්ගයක් මෙහි ගොඩනැගිලා නැහැ. අපේ ඉතිහාසඥයන්, විශේෂඥයන් තාමත් දේශනා කරන්නේ පන්ති කාමර පාඩම්. අමරදේවගෙන්, සේකරගෙන් එහාට කාව්‍ය ගීත ගැන මොකුත් හිතාගන්න බැරිව ගිහින්. අපේ විද්‍යා කලා මහාචාර්යවරු ඉන්නේ 1900 මානසික ආකෘතියක. මේ ඥානමය සංස්කෘතික කාන්තාරයෙන් එගොඩවීමට නම් ලෝකයේ ක්‍ෂේම භූමි, නිදන් බිම් සොයා යුතුයි. ගෝලීයකරණය ලොව බිහි වූ නවීනතම මානව සංවිධානයයි. එහි ධනවාදය හොල්මන් කරන බව ඇත්ත. එහෙත් ඒ තුළ බිහිවන ඥාන පද්ධති මානව ඉතිහාසයේ මින් පෙර නොවූ විප්ලවයක්. ඒ දැනුමට අපි පරිවර්තනය වෙමු.■
■ අමිල යහලවෙල
