ටෙලිනාට්‍ය අධ්‍යක්ෂ ප්‍රදීප් ධර්මදාස
ස්වර්ණවාහිනියේ වැඩසටහන් නිෂ්පාදකවරයෙක් විදියට හිටි ඔබ, රඟපෑමට සහ අධ්‍යක්ෂණය පැත්තට යොමු වුණේ කොහොමද?
මුල් කාලයේ ඉඳන්ම මට සිනමා අධ්‍යක්ෂණය පැත්තට යන්න වුවමනාවක් තිබුණා. ටෙලිවිෂන් එකට ආවේත් ඒ ආසාව එක්ක. ස්වර්ණවාහිනිය ඇතුළේදී දේවල් ඉගෙනගන්න ලැබුණා. ඒ කාලයේ ස්වර්ණවාහිනියේ පරිසරයක් තිබුණා, දේවල් ඉගෙනගන්න. ඒ අතරේදී තමයි රඟපෑමට ආරාධනා ආවේ. රඟපාන්න ගියා. ඒත් ටික කාලයක් ඇතුළේම මම රඟපෑම සීමා කරගනිමින් අධ්‍යක්ෂණයට යොමු වුණේ මගේ හීන හැබෑ කරගෙන. ඒත් මූලිකව තිබුණෙ චිත්‍රපටියක් කිරීමේ ආසාව. මංජුල වෙඩිවර්ධනයි මමයි මුලින්ම චිත්‍රපටියටකට ස්ක්‍රිප්ට් එකක් ලිව්වා. ඒක ලිව්වේ වෙඩිවර්ධනගේ බත්තලංගුණ්ඩුව නවකතාව ඇසුරෙන්. ඒ ස්ක්‍රිප්ට් එක අරගෙන නිෂ්පාදකවරුන් ගාවට ගියා. ඒත් නිෂ්පාදකවරයෙක් ලැබුණේ නැහැ. ඒ නිසා තමයි අපි ටෙලිනාට්‍යයකින් පටන්ගන්න හිතුවේ. මම අධ්‍යක්ෂණය මුලින්ම කළේ ‘සමනලු‍න්ට වෙඩි තියන්න’ ටෙලි නාට්‍යය. ඒක මංජුල වෙඩිවර්ධන ලියලා, මම අධ්‍යක්ෂණය කළා. දෙවැනියට කළේ ‘ඇහිපිල්ලමක් යට’. ඒකත් වෙඩිවර්ධන ලිව්වා. ඉන්පස්සෙ වෙඩිවර්ධනට ලංකාවෙන් යන්න වුණා. එතැන් පටන් මේ වෙන තුරු ටෙලිනාට්‍ය අටක් විතර කරලා තියෙනවා. එක් චිත්‍රපටියක් කළා.
ඔබේ ටෙලිනාට්‍යයක් කරද්දී, ටෙලිනාට්‍යය රසිකයන් අතරේ ජනප්‍රිය වීම හා කලාත්මක වැඩක් කිරීම කියන දෙක ඇතුළේ සමබර වෙන්නේ කොහොමද?
ඇත්තටම සමහර නිර්මාණ කළේ හිතට එකඟවම නෙවෙයි. ටෙලිවිෂන් වල විකාශය කරන්නි පුළුවන් විදියේ ඒවා තමයි කරන්න වුණේ. අපි කැමති ඒවා කරපු පළියට ඒවා රූපවාහිනියේ දාන්නේ නැහැ. අලුත් දේවල්වලට ටීවීවල ප්‍රධානීන් බයයි. ඉතින් අපට සිද්ධවුණා රූපවාහිනී නාලිකාවල විකාශය කරන වර්ගයේ නිර්මාණ කරන්න. අපි රස්සාව විදියටත් කරන්නේ මේක. ඉතින්, අපට ඉල්ලන දේ දෙන්න සිද්ධවෙනවා. මම කැමති දේ ප්‍රේක්ෂකාගාරයට තේරෙන්නේ නැහැ කියලා රූපවාහිනී ආයතනයෙන් හිතනවා.
අනෙක් පැත්තෙන් අපටත් යම් විදියකට ස්වයං සීමාවක් දාගන්නත් සිද්ධවෙනවා. මොනවා කළත් මේක ලංකාවේ ටෙලිවිෂන් එක. ඉතිරිවෙලා ඉන්න පුංචි ටෙලිවිෂන් රසිකයන් පිරිසකට තමයි අපි වැඩ කරන්නේ. ඒ පිරිසක් වේගයෙන් හැකිළෙනවා. ඔවුන් සංකීර්ණ මාතෘකා අවබෝධ කරගන්න පුළුවන් මට්ටමක නැහැ. ඉතින්, අපි මිනිස්සු බලන දේ දෙන්න ඕනෑ. නැත්නම් මිනිස්සු ප්‍රතික්ෂේප කරනවා. ඒ නිසා මගේ පැත්තෙන් මමත් හිතනවා මිනිස්සුන්ට තේරුම් යන විදියට වැඬේ කරන්න.
මෙගා ටෙලිනාට්‍යවලට වඩා සති අන්තයේ විකාශය වෙන ටෙලිනාට්‍යවලට කැමති ඇයි?
මම කැමතියි කොටස් අඩු ප්‍රමාණයකින් වැඩ කරන්න. කොටස් සිය ගණන් යද්දී මිනිස්සුන්ට වුණත් ඒ වැඬේ එක්ක යන්න පුළු‍වන්කමක් නැහැ. අඩු කොටස් ප්‍රමාණයක් තියෙන ටෙලිනාට්‍යයක් නම් දැන් යූටියුබ් එකට ගිහිල්ලා හරි බලන්න පුළුවන්. කොටස් වැඩි ප්‍රමාණයක් කරන එක අධ්‍යක්ෂවරයෙකුටත් අමාරු වැඩක්. කොච්චර හොඳ කෙනෙකුට වුණත් දීර්ඝ වැඩක් කරද්දී අවධානය ගිලිහෙනවා. අනෙක ටෙලිනාට්‍යයකට එක කොටසකට ගෙවන මුදලත් අඩුයි. ඉතින්, හොඳ වැඩක් කරන්න අමාරුයි. ඒ මුදල එක්ක ගත්තාමත් කොටස් අඩු ප්‍රමාණයක් තියෙන නාට්‍යයක නිර්මාණාත්මකභාවය අසීරුවෙන් හෝ පවත්වාගෙන යන්න පුළුවන්.
ඒත් මෙහෙම දෙයක් තියෙනවා. ලංකාවෙ ටෙලිනාට්‍ය බලන්නේ සාමාන්‍ය මිනිස්සු. මේ අයට සතියේ දවස් පහට ටෙලිනාට්‍ය පහක් බලන්න බැහැ. ඔවුන් බොහෝවිට ටෙලිනාට්‍ය බලන්නේත් නැහැ. දැන් සමහරු ටෙලිනාට්‍යයක් ඉඳගෙන බලන්නේත් නැහැ. වැඩක් කරන ගමන් ටෙලිනාට්‍ය අහන අය ඉන්නවා. රේඩියෝ නාට්‍ය වගේ වෙලා. රූපයේ ලොකු වැඩකුත් නැහැ. බැලු‍වාට ලොකු තේරුමකුත් නැහැ. දෙන්නෙක් ඉන්නවා. කැමරා ඈන්ගල් දෙකකින් දෙන්නා පෙන්වනවා. විනාඩි කිහිපයක් මේ අය කතා කර කර ඉන්නවා. එපිසෝඞ් එකකට දර්ශන හතරක් විතර යන්නෙ. පවුලේ කතා තියෙන්නේ. බාප්පායි පුංචි අම්මායි කතාකරනවා වෙන්න පුළුවන්. මොකක්හරි ගිනිගෙඩියක් හැම සතියෙම එනවා. මේක තමයි ඒ අවකාශයේ, ඒ ප්‍රේක්ෂකයා එක්ක කරන්න පුළුවන් වෙලා තියෙන්නේ. ගොඩාක් ලොකු දෙයක් ඒ අවකාශයේ කරන්න බැහැ. එක වෙලාවකට හිතෙනවා සමහර නාට්‍ය දවස් පහේම යන්න ඕනෑ කියලා. මිනිස්සු හුරුවෙලා තියෙන විදිය ඒක තමයි. අඩු තරමේ සති අන්තයේ දවස් දෙකම විකාශය වෙන්න ඕනෑ.
ඒත් ‘ත්‍රෛලෝකා’ ටෙලිනාට්‍යය සතියකට එක කොටසක් පමණක් විකාශය වෙන එකක් නේද?
ඒත් කට්ටිය ඇහුවා සතියකට එක එපිසෝඞ් එකක් ඇතිවේවිද කියලා. අඩු තරමේ සෙනසුරාදා ඉරිදා දවස් දෙකටවත් දාන්න කියලා සමහරු ඉල්ලු‍වා. ඒත් ත්‍රෛලෝකා කොටස් දාහතරක ටෙලිනාට්‍යයක් නිසා සති අන්තයේ දවස් දෙකම විකාශය වුණොත් සති හතකින් ඉවර වෙනවා. කෙසේ හෝ ත්‍රෛලෝකා සති අන්තයේ එක් දිනයක් විතරක් විකාශය කරන්න ස්වාධීන රූපවාහිනියෙන් අවස්ථාව ලැබුණා. ඇත්තටම දැන් ස්වාධීන රූපවාහිනිය වගේ නාලිකාවක් හැර අනෙක් නාලිකා සති අන්තයේ ටෙලිනාට්‍යවලට වැඩි අවධානයක් යොමු කරන්නේත් නැහැ. ස්වර්ණවාහිනිය කාලයක් සති අන්තයේ හොඳ ටෙලිනාට්‍ය විකාශය කළා. දැන් ඒකත් නැහැ. වෙනත් නාලිකා ඉලක්ක කරන්නෙ සතියේ දවස් පහ. සති අන්තයේ වෙන වැඩසටහන් යනවා. ඉතින් කොටස් අඩු ප්‍රමාණයක් තියෙන ටෙලිනාට්‍යවලට ලොකු අභියෝගයක් තියෙනවා.
දෙයියන්ගේ රටේ, ත්‍රෛලෝකා කියන ටෙලිනාට්‍ය දෙ කෙන්ම බරපතළ දේශපාලන ප්‍රකාශනයක් කරනවා, මේ වගේ ටෙලිනාට්‍යවලට 2015 ජනවාරි 08 වැනිදාට කලින් නොතිබු ණු ඉඩක් ලැබිලා නේද?
මම දේශපාලනඥයෝ කාවවත් විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. ඒත් 2015න් පස්සේ සාපේක්ෂව නිර්මාණාත්මක නිදහසක් ලැබිලා තියෙන බව පිළිගන්න වෙනවා. ඇඟිලි ගැසීම අඩුවෙලා තියෙනවා. 2014ට කලින් ත්‍රෛලෝකා, දෙයියන්ගේ රටේ වගේ ටෙලිනාට්‍ය විකාශය නොවෙන්න ලොකු ඉඩක් තිබුණා. මම හිතනවා ටෙලිවිෂන් ඇතුළේ දේශපාලනික දේවල් ගැන කතාකරන්නට නිදහසක් ලංකාවෙ කලාව ඇතුළේ තියෙන්න ඕනෑ බව. ලංකාවෙ කලාව කඩාවැටෙන්න ප්‍රධානම හේතුව තමයි දේශපාලනික වැඩ නොකිරීම. ලියන අය දේශපාලනික නැහැ. මොකක් හරි උඩින් අල්ලාගෙන තමයි ලියන්නේ. එතැනින් වෙනස් වෙලා, වැඩක් කිරීමේ නිදහසක් පහුගිය කාලයේ හැදුණා.
‘දෙයියන්ගේ රටේ’ ටෙලිනාට්‍යයට බරපතළ ප්‍රතිචාර ඇවිල්ලා නැද්ද?
චාලක රණසූරිය සහ නිලන්ත පෙරේරා කියන දෙන්නා තමයි දෙයියන්ගේ රටේ පිටපත ලියලා තිබුණේ. ජගත් මනුවර්ණ තමයි පිටපත දුන්නේ. මම පෞද්ගලිකවම දේව සංකල්ප සහ දෙවියන් කියන එක ගැන අංශුමාත්‍රයක්වත් විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. මිථ්‍යාව ලංකාවෙ හැමදාම තියෙනවා. ටෙලිවිෂන් එකේත් මිථ්‍යාව තමයි තියෙන්නේ. චාලකලාගේ පිටපත දැක්ක ගමන් මම තේරුම් ගත්තා මේක කොමඩියක් විදියට කළොත් මිථ්‍යාවට ලොකු අභියෝගයක් වේවි කියලා. අපි මුලින්ම බලාපොරොත්තු වුණා සාමාන්‍ය ජනතාවගෙන් විරෝධයක් ඉල්ල වේවි කියලා. ඒ වගේම දෙවියන්ව අලෙවි කරන කපුවන් වගේ අයත් අභියෝග කරයි කියලා හිතුවා. ඒත් කවුරුවත් ඒ විදියට අභියෝග කළේ නැහැ. හේතුවාදීන්ගේ සංගමය පෞද්ගලිකවම කතාකරලා වැඬේ අගය කළා. තවත් බොහෝ අය අගය කළා. ලංකාවෙ කලා ක්ෂේත්‍රයේත් ඉන්නෙ ගල් පිළිමයට වැඳලා වැඩට යන, දෙවියන්ට වඳින මිනිස්සුනේ. ඒ නිසා ගොඩක් මිනිස්සු මේ වගේ වැඩකට සම්බන්ධ වෙන්න බයයි වස් වදීවි කියලා. මොකක්හරි අනතුරක් වේවි කියලා. හැබැයි දෙයියන්ගේ රටේ ටෙලිනාට්‍යයට රඟපාන්න එකතු වුණේත් මහේන්ද්‍ර පෙරේරා, දිල්හානි අශෝකමාලා, ජගත් මනුවර්ණ, තුසිත ලක්නාත් ඇතුළු මිථ්‍යාවට විරුද්ධ පිරිසක්. ඒ නිසා සම්බන්ධ වුණ හැමෝම වැඬේ වින්දා.
කොහොම වුණත් දෙයියන්ගෙ රටේ ටෙලිනාට්‍යයේ රූගත කිරීම්වලදී අර්බුද ගොඩකට මුහුණදුන්නා නේද?
දරුණු ඛේදවාචකයක් තිබුණා. අසීරුවෙන් වැඬේ කළේ. අපට දෙන බව කිව්ව පහසුකම් සියල්ල ඒ විදියට ලැබුණේ නැහැ. අපට දෙනවා කිව්ව මුදලෙනුත් බාගයක් විතර තමයි අන්තිමට දුන්නේ. ඇත්තටම ලංකාවේ ටීවී එකට ඕනෑ ලාබ ලබන්න පුළුවන් ලාබ වැඩක්. ඒක ඛේදවාචකයක්. හැකි තරම් පුංචි මුදලක් වියදම් කරලා උපරිම වැඩ ගන්න තමයි එයාලා උත්සාහ කරන්නේ. ටෙලිනාට්‍යයකට සැබෑ වටිනාකම ගෙවන්න නාලිකාවලට වුවමනාවක් නැහැ. ඒ බාධක මැද්දේ රංගන ශිල්පීන් කිහිපදෙනෙක්ට වෙලාව වෙන්කරන්න බැරි ගැටලු‍වකුත් ආවා. කමල් දේශප්‍රිය මහතාට විදේශගත වෙන්න සිද්ධවුණා. තවත් එක් රංගන ශිල්පිනියකට පෞද්ගලික ප්‍රශ්නයක් නිසා රූගතකිරීම්වලට එන්න බැරි බව කිව්වා. ඇතැම් මොහොතක රූගත කිරීම් නවත්වන්න සිද්ධවුණා. එක රංගන ශිල්පියෙක් ආබාධයට ලක්වුණා. තිබුණු බාධකවල හැටියට අන්තිමේ අපි විහිළුවට වගේ කතා වුණේ දෙයියෝ ඉන්නවාද දන්නේත් නෑ කියලා.
බාධක මැද්දේ වුණත් මිනිස්සු ආසාවෙන් බලපු සාර්ථක නිර්මා ණයක් කරන්න පුළුවන් වුණා..
ඔව්. මිනිස්සු දෙයියන්ගේ රටේ බැලු‍වා. මේ වගේ බාධක ආවාම සමහරු ටෙලිනාට්‍යය අයාලේ ගෙනියනවා. මූලික පිටපතෙන් එළියට යනවා. ඒත් අපට ඕනෑ වුණා ටෙලිනාට්‍යයේ මූලික හරයට සහ ගුණාත්මකභාවයට අවුලක් වෙන්න ඉඩ නොදී වැඬේ කරන්න.
ත්‍රෛලෝකා ටෙලිනාට්‍යයේ මූලිකම උත්සාහය ජනවාර්ගි ක ගැටුම් ගැන කතාකිරීම. ඒ වගේ මාතෘකාවක් ගැන කතාකරන්න පාපන්දු ක්‍රීඩාව තේමාවක් කරගැනීමත් කොටස් දාහතරෙන් අවසාන කිරීමත් හරිම නැවුම් වැඩක් නේද? ඇත්තටම ලංකාවෙ ජනවාර්ගික විවිධත්වය වැඩිපුරම තියෙන ක්‍රීඩාව පාපන්දු වෙන්න ඇති….
මීට කලින් මම ටෙලිනාට්‍යයක් කළා. ‘සික්කා ටීම්’ තමයි ඒකේ නම. ඒකත් කොටස් දාහතරකින් අවසාන වුණා. ඒක විකාශය වුණේ ජාතික රූපවාහිනියේ. ජාතික රූපවාහිනියෙන් ඒකට ඒ තරම් ලොකු ප්‍රචාරයක් දෙන්න උත්සාහ නොකරපු නිසා ඒක කාටවත් නොදැනීම අවසාන වුණා. ඒකත් අපි නිර්මාණය කළේ දෙමළ හා සිංහල ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නය තේමා කරගෙන, ක්‍රිකට් කණ්ඩායමක් තමයි ඒකට පදනම් වුණේ. මැල්කම් මචාඩෝ, දසුන් පතිරණ ඇතුළු පිරිසක් තමයි රංගන ශිල්පීන් විදියට හිටියේ. කණ්ඩායම් ක්‍රීඩා කියන්නේ මේ වගේ ප්‍රශ්නයක් කතාකරන්න හොඳ තේමාවක්. එකිනෙකා සමීප නැත්නම් කණ්ඩායමකට දිනන්න බැහැ.
ඔබ ඇතුළුව නූතන පරම්පරාවේ ටෙලිනාට්‍ය අධ්‍යක්ෂවරු න්, සාම්ප්‍රදායික ටෙලිනාට්‍යවල රූපවලින් මිදෙන්න උත්සාහ කරන බව පෙනෙන්නට තියෙනවා. සාම්ප්‍රදායික රූපරාමුවලින් මිදිලා, නැවුම් රූපරාමු මවන්න උත්සාහ කරන බව පෙනෙනවා…
ඇත්ත. අපි රූගත කිරීම් කළේ ස්වාභාවික විදියට. රඟපාන්න ගියාමත් මට තිබුණ ප්‍රශ්නයක් තමයි ඔබ පෙන්වපු සාම්ප්‍රදායික ගතිය. කැමරාවට අදාල පරණ තියරි අස්සේ මිනිස්සු හිරවෙලා ඉන්නවා. වයිඞ් එකයි ක්ලෝස් එකයි තමයි දන්නේ. රඟපානකොට නළුනිළියෝ පොඞ්ඩක්වත් හෙළවෙන්නේ නැහැ. එකම තැන හිටගෙන තමයි දෙබස් තියෙන්නේ. මම රඟපානකොට අධ්‍යක්ෂවරුන්ගෙන් අහලා තියෙනවා, පොඞ්ඩක් ඇවිදින ගමන් කතාකරන්නද කියලා. ඒවාට ඉඩ දෙන්නේ නැහැ. වැරදීමකින්වත් කැමරාව හෙළවෙන්න දෙන්නේ නැහැ. අධ්‍යක්ෂවරයෙක් විදියට මම දැකපු දේ තමයි නූතන පරම්පරාවේ බහුතරයක් ටෙලිවිෂන් නළුනිළියෝ ඇඟ හොලවන්න නොදන්නා බව. ඔවුන් රඟපාන්න දන්නේ නැහැ. එයාලා දන්නේ මොකක් හරි ටෙලිනාට්‍යයකට ගිහිල්ලා, දෙබස් කියලා, සෙල්ෆියක් ගහලා ෆේස්බුක් එකේ දාන එක. මම අධ්‍යක්ෂවරයෙක් විදියට නළු නිළියන්ව එක තැනක හිර කරන්න කැමති නැහැ. ස්වාභාවික සහ සජීවී ගතියක් නිර්මාණය කරන්න උත්සාහ කරනවා.
මංජුල වෙඩිිවර්ධන සහ ඔබ අතර තියෙන බැඳීම මො න වගේ ද?
මංජුල වෙඩිවර්ධන මගේ මිත්‍රයා. මම ඔහුගේ ලියැවිල්ලට හරිම පුදුම වුණ කෙනෙක්. ඒ නිසා තමයි අපි මුල ඉඳන්ම එකට වැඩ කළේ. ඔහු මට තවත් චිත්‍රපටි පිටපතකුත් ලිව්වා. වෙඩිවර්ධන එක්ක ‘බෝංචි ගෙදර ඉන්ද්‍රජාල’ කියලා ළමා ටෙලිනාට්‍යයක් කළා. ඔහු ලියපු තවත් ටෙලිනාට්‍යයක් තියෙනවා. ‘අත්තටුවක පිහාටුවක’ තමයි ඒකේ නම. වෙඞ්ඩාගේ පිටපතක ඇලපිල්ලක්වත් කපලා අයින් කරන්න ඕනෑ නැහැ. අපේ රටේ ලොකුම ප්‍රශ්නයක් තමයි ලියන්නෝ සහ අදහස් නැති ප්‍රශ්නය. වෙඩිවර්ධන කියන්නේ හොඳ අදහස් තියෙන ලියන්නෙක්. වෙඞ්ඩා මට වාසනාවක්. මගේ වැඩ එක්ක වෙඩිවර්ධන ලියපු ගීත ටිකකුත් ආවා. මම කරපු හැම නිර්මාණයකම වගේ ගීත ලියන්නත් මංජුල වෙඩිවර්ධනට බාරදුන්නා. මේ වෙද්දී ඔහු ලියපු ත්‍රෛලෝකා තේමා ගීතය සෑහෙන ජනප්‍රිය වෙලා තියෙනවා.
ඔබ අයිස්ක්‍රීම් නමින් චිත්‍රපටියක් නිර්මාණය කරමින් හිටියා. ඒකේ තත්ත්වය කොහොමද?
චිත්‍රපටියෙ වැඩ ඔක්කෝම ඉවරයි. ඒක සාම්ප්‍රදායික ජනප්‍රිය චිත්‍රපටි ශානරයට අයිති එකක්ම නෙවෙයි. ඒත් මිනිස්සුන්ට සරල වින්දනයක් ලබාදීමේ අරමුණෙන් නිර්මාණය කළ එකක්. කලණ ගුණසේකර තමයි පිටපත ලිව්වෙ. හේමාල් රණසිංහ ප්‍රධාන චරිතය රඟපානවා. චිත්‍රපටිය හදන එකටත් වඩා ඒක පෙන්වන එක තමයි අමාරුව. මම විතරක් නෙවෙයි. තරුණ නිර්මාණකරුවන් බොහොමයක් හොඳ නිර්මාණ කරලා පෙන්වන්න බැරිව බලාගෙන ඉන්නවා.■
