ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ධජය අපේ අතට ගන්න ඕනෑ

■ තරිඳු උඩුරගෙදර

පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී
ඩලස් අලහප්පෙරුම

මහින්ද රාජපක්ෂ ඇතුළු පිරිසක් පොදුජන පෙ රමු‍ණ්‍ෙ සාමාජිකත්වය ලබාගැනීම සම්බන්ධයෙන් විශාල සං වාදයක් තියෙනවා. ඇත්තටම සිද්ධවුණේ මොක ක්ද?
පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකත්වය ලබාගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ සියලු‍දෙනා හිටියා. ඒකට අපි මූලික පියවර ගත්තා. ඒත් මොන හේතුවක් නිසාවත් අපි මේ මොහොත දක්වා ශ්‍රීලනිප සාමාජිකත්වයෙන් අයින් වෙලා නැහැ. ඒකේ පළමු පියවර අරගෙන ඇති. එහෙත් අපේ කණ්ඩායම තවම එජනිසය නියෝජනය කරනවා.

ඒ කියන්නේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධූරය අහිමිවීමේ අවදානම නිසා ඔබේ කණ්ඩායම ශ්‍රීලනිපයෙන් ඉවත් නොවී, පොදුජන පෙරමුණ ශක්තිමත් කරමින් දිගටම ඉන්නවාද?
නැහැ. ඇත්තටම අපි පැහැදිළිව ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ වෙනුවෙන් මිට පෙර සිට ප්‍රසිද්ධියේ පෙනී හිටියා. පෙබරවාරි මාසයේ පැවැත්වුණු පළාත් පාලන මැතිවරණයේදී අපි පොදුජන පෙරමුණේ අපේක්ෂකයන්ගේ ජයග්‍රහණය වෙනුවෙන් වේදිකාවල කතාකළා. අපේක්ෂකයන්ව ධෛර්යවත් කළා. මම නම් පුද්ගලිකව ඒ සම්බන්ධයෙන් කිසිසේත්ම හැංගෙන්න සූදානම් නැහැ. අපි එදා පොදුජන පෙරමුණ වෙනුවෙන් පෙනී සිටිමින් කළේ නිවැරදි වැඩක්. අපි කළේ රනිල් වික්‍රමසිංහලාගේ පාලනයට එරෙහිව නැඟිටපු එක. ඊට මාස 6කට පස්සේ ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමාත් පිළිගත්තේ අපි එදා කරපු දේ නිවැරදි බවයි. අපි අවධාරණය කරන්න ඕනෑ කාරණය තමයි ලංකාවෙ එක්සත් ජාතික පක්ෂ විරෝධයේ ප්‍රධානම බලවේගය ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ. මම හිතන්නෑ කාටවත් ඒ ගැන විවාදයක් තියේවි කියලා. ඒ නිසා පොදුජන පෙරමුණ වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම වැරදි නැහැ.

ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා වෙද්දී ජනාධිපතිවරයා හිටියේ යහපාලන ආණ්ඩුව සමගයි. ඒ සමඟ එකඟ නොවූ ශ්‍රීලනිප සාමාජිකයන් වෙනුවෙන් පොදුජන පෙරමුණ නිර්මාණය කරපු එක සාධාරණ බව හිතන්න පුලු‍වන්. ඒත් ඔක්තෝබර් 26න් පසුව ශ්‍රීලනිප සාමාජිකයන් ලෙස දිගටම කටයුතු කිරිමට බාධාවක් නැහැ. එවැනි පසුබිමක ශ්‍රීලනිපය දුර්වල කරමින් වෙනම පක්ෂයක් හදන්නේ ඇයි?
අපි ශ්‍රීලනිපය දුර්වල කරන්නේ නැහැ. අපි පළල් සන්ධානයක් හදන්න තීන්දුවක් ගත්තානේ. ශ්‍රීලනිපය සහ පොදුජන පෙරමුණ එක්ව පුළුල් සන්ධානයක් හදන බව ජනාධිපතිතුමාත් කියලා තියෙනවා. පොදුජන පෙරමුණට හා ශ්‍රීලනිපයට එකට වැඩ කිරීමේ නොහැකියාවක් නැහැ. ඒ ගැන දෙගිඩියාවක් නැහැ. මෙතැන වෙන්න ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැර මැතිවරණයට සූදානම් වූ මොහොතේ කණ්ඩායමක් පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකත්වය ලබාගන්න බලාපොරොත්තු වීම. ඒ නිසා කණ්ඩායමක් පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකත්ව අයදුම්පත් බාරගන්න ඇති. ඒ අයදුම්පත් බාරගත්තේ ඊළඟ මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙන්නයි. ඒ අයදුම්පත් ගැනීම ගැන කිසි කෙනෙක්ට පසුතැවිල්ලක් තියෙනවායැයි මම හිතන්නෙ නැහැ. දැන් මැතිවරණයක් නැති නිසා ඒ අයදුම්පත් බාරගැනීමෙන් එහාට ඔවුන් පියවර ගන්නා එකක් නැහැ. එහෙත් ඒක අයදුම්පත් බාරගැනීමක් විතරයි. අනෙක ඒ සියලු‍දෙනා ඉතා පැහැදිළිව ශ්‍රීලනිපය, පොදුජන පෙරමුණ, කොමියුනිස්ට් පක්ෂය, සම සමාජ පක්ෂය ඇතුළු සියලු‍ පක්ෂවල එකතුවෙන් සන්ධානයක් හැදිමේ යෝජනාවට එකඟයි. ශ්‍රීලනිපයේ මිතුරු පක්ෂයක් විදියට පොදුජන පෙරමුණ වැඩ කරයි.
අතීතයේ ඉඳන් එහෙමයි. ශ්‍රීලනිපය 1970 දී නිතරඟ ගිවිසුමක් යටතේ මිතුරු පක්ෂ සමග ඒ ඒ කොට්ඨාස බෙදාගත්තා. එදා තිබුණු සරල බහුතර මැතිවරණ ක්‍රමය යටතේ තමයි එහෙම කළේ. සමානුපාතික ක්‍රමය ඇතිවුණාට පස්සේ පුටුවෙන්, බුලත් කොළයෙන් වගේ පොදු ලකුණුවලින් මිතුරු පක්ෂ එකට තරග කළා. ඒ වගේ තමයි ඉදිරියේදීත්. අලු‍ත් සන්ධානයක් ඉදිරියේ ගොඩනැඟේවී. ඒක වළක්වන්න බැහැ.

ජනාධිපතිතුමා එක්සත් ජාතික පක්ෂයට ආණ්ඩුව පවත් වාගෙන යන්නට ඉඩ නොදී බලපෑම් කරන්නට පට න්f ගන ඇති බව දැනටමත් පෙනෙනවා. මීට පෙරත් රනිල් වික්‍රමසිං හට අගමැතිධූරය ලබා නොදෙන බව ජනාධිපතිවරයා කීවා. මේවා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පැත්තෙන් හොඳ ක්‍රියාමාර්ග නෙවෙයි නේද?
ජනාධිපතිතුමා එදා සෞඛ්‍ය ඇමති විදියට ශ්‍රීලනිපයෙන් ඉවත්වුණ එක ගැන උද්දාමයට පත්වුණ අය තමයි මේ. මෙතැන පේන්නේ දෙබිඩි බව පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක්. දෙපැත්තේම දෙබිඞ්ඩෝ ඉන්නවා. අපේ පැත්තේත් ඇති. 2015 අගෝස්තු මාසයේදී මැතිවරණයට පැය 72කට කලින් කිව්වා මහින්ද රාජපක්ෂ දිනුවත් අගමැතිකම දෙන්නේ නැහැ කියලා. ඒක ඔය සියලුදෙනාම දැක්කේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ යශෝරාවයක් විදියට. රනිල් වික්‍රමසිංහට 225ම තිබුණත් අගමැතිකම දෙන්නේ නැහැ කියන එක දැක්කේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට මාරාන්තික ප්‍රහාරයක් විදියට. එකම කණ්ඩායම තමයි මේ. ජනාධිපතිතුමාගේ ක්‍රියාකාරීත්වය පිළිබඳව මට ප්‍රශ්න කරන්නවත්, උත්තර දෙන්නවත් වුවමනාවක් නැහැ. ඒත් ඒක තමන්ට එනකොට අනතුරක් විදියටත්, දේශපාලන හතුරාට එනකොට ජයග්‍රහණයක් විදියටත් නිර්වචනය කිරීම දේශපාලන වශයෙන් පවතින්න පුලු‍වන් තත්වයක් නෙවෙයි. මේ විග්‍රහ කිරීම් දෙකම එන්නේ වසර තුනක කෙටි කාලයක් ඇතුලත.

එහෙත් ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ඒ මොහොතේ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ නායකයා. ඔහු කළේ තමන් නායකත්වය දරණ සන්ධානයේ අගමැති අපේක්ෂකයා මහින්ද රාජපක්ෂ නොවන බව ප්‍රකාශ කිරීමක් නේද? රනිල් වික්‍රමසිංහ පිළිබඳව ජනාධිපතිවරයා විදියට කළ ප්‍රකාශයත්, සන්ධානයේ නායකයා විදියට මහින්ද රාජපක්ෂ පිළිබඳව කළ ප්‍රකාශයත් සමාන නැහැ නේද?
ඒක තර්කයක් විදියට හරියන්න පුලු‍වන්. ඒත් මම කියන්නෙ කෙස් පැලෙන තර්කයක් ගැන නෙවෙයි. පැහැදිළිවම මම කියන්නෙ පක්ෂයෙ ව්‍යවස්ථාවේ තියෙන අයිතිය පිළිබඳ කාරණාව නෙවෙයි. මහින්ද රාජපක්ෂ දිනුවත් අගමැතිකම දෙන්නේ නැහැ කියන එක සහ 225ම කැමති වුණත් දෙන්නේ නැහැ කියන එක අර්ථකතනය කරපු ආකාරය ගැනයි.

ඔක්තෝබර් 26න් පසුව ලංකාවේ දැවැන්ත දේශපාලන අර්බු දයක් ඇතිවුණා. ආර්ථික පාඩුවක් සිදුවුණා. මේ කාලසීමාව තුළ සිදුවූ දේවල් පිළිබඳ වගකියන්නේ කවුද?
අපේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අපි සියළුදෙනාම විසින් කඩල ගොඩුවලට පාවිච්චි කරන තැනට පත්කරමින් හිටියේ. ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය, අධිකරණය කියන ආයතන තුනම මේ ගැන වගකියන්න ඕනෑ. පාර්ලිමේන්තුවේ සාමාජිකයන් හැසිරුණු විදිය අපි දැක්කා. මාත් ඇතුළුව අපි සියළුදෙනාම ගැනයි මම කියන්නේ. විධායකය හා අධිකරණයත් හැසිරුණු ආකාරයේ අඩුපාඩු තිබුණා. කිසි කෙනෙක්ට චෝදනාවෙන් ගැලවෙන්න බැහැ. විධායකය විසින් ගත් තින්දු අධිකරණය විසින් ප්‍රතික්ෂේප කළා. ජනාධිපතිවරයා දුන්න ගැසට් නිවේදන අධිකරණය විසින් ප්‍රතික්ෂේප කළා. කළේ කොහොමද. නොවැම්බර් 09 වැනිදා ගැසට් නිවේදනය නිකුත් කළා. නොවැම්බර් 12 වැනිදා මේ ගැන පෙත්සම් විභාග කිරීමට පටන්ගත්තා. ඒ වෙනුවෙන් අතුරු තහනම් නියෝගයක් නිකුත් කළා. එහෙත් ඒ අතුරු තහනම් නියෝගය දුන්නාට පස්සේ අවසාන නියෝගය දෙන්නට දින 21ක දීර්ඝ කාලයක් ගත්තා. මේක හදිසි අවශ්‍යතාවයක් තිබුණු කාරණයක්. අතුරු තහනම් නියෝගය එක් පාර්ශ්වකරුවන් කණ්ඩායමක් විසින් විකෘති කළා. අතුරු තහනම් නියෝගයක කියන්නේ ගැසට් එක වැරදියි කියන එක නෙවෙයි. ඒ නිසා අධිකරණයට තිබුණා පාර්ලිමේන්තුවේ න්‍යායපත්‍රයට අයත් නොවන වෙනත් ක්‍රියාමාර්ග ගත නොහැකියි කියලා කොන්දේසියක් සහිතව අතුරු තහනම් නියෝගය නිකුත් කරන්න. මම මේ කතාව අධිකරණයට ගෞරවය පෙරදැරිව කියන්නේ. අධිකරණයත් මේ අර්බුදය පිළිබඳ වගකීම බෙදාගත යුතුයි.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් පෙනීසිටින, දේශපාලන පක්ෂවල සාමාජිකයන් නොවන විශාල පිරිසක් ලංකාවේ ඉන්නවා. උගත් මධ්‍යම පන්තියක්, උගත් තරුණ ප්‍රජාවක් ඉන්නවා. රාජප ක්ෂ පිළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට ගරු නොකරන බව ඔවුන් අතර සං වාදයක් තියෙනවා. ඔබේ කණ්ඩායම ප්‍රජාතන්ත්‍රවි රෝධී බවට තියෙන චෝදනාවෙන් ගැලවීමේ අවශ්‍යතාවයක් තියෙන වා නේද?
මගේ පිළිතුරට කොටස් දෙකක් තියෙනවා. අපව ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධීයි කියලා හඳුන්වද්දී, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය උල්ලංඝනය කරන වෙනත් කණ්ඩායම්වලට ඒ විරෝධය එල්ල නොවීම ගැන මට තියෙන්නේ විවේචනයක්. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය උල්ලංඝනය කරන ඇතැම් කණ්ඩායම් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආරක්ෂා කරන අයට හිමිවිය යුතු ගෞරවය ලබනවා. මම පහුගිය දින කිහිපයේ සිදුවීම් ටිකක් විතරක් කියන්නම්. රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයා දිවුරුම් දුන්නා. ඉන්පසුව මුලින්ම කළේ ඇමති මණ්ඩලය සඳහා නම් 36ක් යෝජනා කරමින් ලැයිස්තුවක් යවපු එක. කැබිනට් මණ්ඩලය 30ට සීමා විය යුතුයි කියලා පැහැදිළිව දැන දැනම තමයි නම් 36ක් යවන්නේ. කිසි කෙනෙක් මේක ප්‍රශ්න කරන්නේ නැහැ. දැන් රනිල් වික්‍රමසිංහලා ව්‍යවස්ථාව රැකගැනීමේ පාර්ශ්වය විදියට තමයි පෙනී සිටියේ. ඒත් අගමැතිවරයා පත්වෙලා පළවැනි පැය ඇතුලත ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 46 (1) වැනි ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කළා. ඊළඟට කළේ මොකක්ද. පාර්ලිමේන්තුවට ගිහිල්ලා ජනමාධ්‍ය වෙත ඉතාම බරපතල ප්‍රහාරයක් එල්ල කළා. මාධ්‍යවලට චෙක් ලෑස්ති කරගන්න කිව්වා. මේ ජනමාධ්‍ය නිදහස වෙනුවෙන් පෙනි ඉඳපු පක්ෂයම තමයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ උපනායකයා සහ නියෝජ්‍ය නායකයා ඉතාම පැහැදිළිව ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ප්‍රකාශ කළා. මීට පස්සේ රැකියා දෙන්නේ එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයන්ට පමණක් බව කීවා. චක්‍රලේඛ බලන්නේ නැතිව වැඩ කරනවා කිව්වා.
අමාත්‍ය මණ්ඩලය 50ක් විතර කරන්නත් උත්සාහ කරනවා. ඒ මුස්ලිම් කොංග්‍රසය තනි පක්ෂයක් විදියට සලකමින්. ඒත් ඇත්තටම මුස්ලිම් කොංග්‍රසයේ මන්ත්‍රීවරුන් පාර්ලිමේන්තුවට පත්වුණේ එක්සත් ජාතික පෙරමුණෙන්. අලියා ලකුණෙන්. නැගෙනහිර පළාතේ එක් මන්ත්‍රීවරයෙක් පමණක් මුස්ලිම් කොංග්‍රසය නියෝජනය කරමින් පාර්ලිමේන්තුවට පත් වුණා. එතකොට මුස්ලිම් කොංග්‍රස් මන්ත්‍රීවරු එක්කෙනෙක් පමණයි නිල වශයෙන් ඉන්නෙ. දැන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් උගුර ලේ රහ වෙනකන් කෑගහපු අය කියනවා තනි පක්ෂයක් එක්ක ජාතික ආණ්ඩුවක් හදන්න පුලු‍වන් කියලා. තනි පක්ෂය කියලා කියන්නේ මුස්ලිම් කොංග්‍රසයේ තනි මන්ත්‍රීවරයා. ව්‍යවස්ථාවේ තියෙන්නේ වැඩිම ආසන සංඛ්‍යාවක් ලබාගන්නා දේශපාලන පක්ෂය හෝ ස්වාධීන කණ්ඩායම, පාර්ලිමේන්තුවේ අනෙකුත් දේශපාලන පක්ෂ හා ස්වාධීන කණ්ඩායම් සමග එක්ව ජාතික ආණ්ඩුවක් නිර්මාණය කරගන්න පුලු‍වන් කියලා. එහෙම ජාතික ආණ්ඩුවක් තියෙන මොහොතක පාර්ලිමේන්තුවේ සරල බහුතරයකින් ඇමතිධූර සංඛ්‍යාව වැඩි කරගන්න පුලු‍වන්. දැන් ව්‍යවස්ථාවේ ඇමතිවරුන් 30කට තියෙන සීමාව තනි මන්ත්‍රීවරයෙක්ව පාවිච්චි කරලා 50 දක්වා වැඩි කරගන්න උත්සාහ කරනවා. මේක මොන තරම් ලැජ්ජා විරහිත වැඩක්ද. මේකට විරුද්ධ නොවෙන්නේ ඇයි. මේවා වික්‍රමසිංහලාගේ පාර්ශ්වයෙන් කරන දෙයක් නිසා.
අපි මේ කතාකරන මොහොතේ තියෙන සංවාදය තමයි ඇමති මණ්ඩලයේ සංඛ්‍යාව 32 කරන්න ඕනෑ බව. ව්‍යවස්ථාවේ පැහැදිළිවම තියෙනවා ජනාධිපතිවරයා කැබිනට් මණ්ඩලයේ සාමාජිකයෙක් හා ප්‍රධානියා වෙන බව. අගමැතිවරයා කොහොමත් සාමාජිකයෙක්. ඒත් දැන් කැබිනට් මණ්ඩලය 32 ක් බවට පත් කරන්න උත්සාහ කරන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මුර බල්ලන්. මෙතැන තමයි අර දෙබිඩි බව නැවතත් මතු වෙන්නේ. මේ වගේම දෙයක් අනෙක් පැත්තෙන් කළොත් මහා විශාල විරෝධයක් මතු වෙනවා. මගේ පිළිතුරේ පළවැනි කොටස ඒක. මම මුලින්ම ඒක කිව්වේ පිළිතුරෙහි දෙවැනි කොටස වරදවා වටහාගත යුතු නොවන නිසා.

දෙවැනි කොටස මොකක්ද?
ඇත්ත. අපි අතින් සමහර කාරණා ගැන කල්පනා කළේ නැහැ. විග්නේෂ්වරන් මැතිතුමා 2013 දී උතුරු පළාත් සභාවේ මහඇමති විදියට දිවුරුම් දෙන්න අරලියගහ මන්දිරයට ආවා. ඒ වෙලාවේ දයාන් ජයතිලකත් මමත් අරලියගහ මන්දිරයේ කෙළවරක ඉඳන් පුදුම සතුටකින් හිටියා. උතුරේ භෞතික සංවර්ධනයක් වෙනුවෙන් අපි වැඩ කළා. ඒත් අපි උතුරේ මිනිස්සුන්ව දිනාගන්න අපි වැඩ කළාද කියන ප්‍රශ්ණය තියෙනවා. ඒ ප්‍රශ්ණය අපි අපෙන් අහගන්න ඕනෑ. මේ වගේ, අපි විසින් අපව නිවැරදි කරගත යුතු තැන් බොහොමයක් තියෙනවා. මම පිළිගන්නවා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ධජය අපේ අතට ගන්න ඕනෑ.
පහුගිය දින 50 ඇතුලේදී බටහිර ප්‍රජාව තමන්ගේ සීමාව ඉක්මවලා වැඩ කළා. තානාපති සේවාවේ මූලධර්ම උල්ලංඝනය කරමින් ඔවුන් වැඩ කරමින් වැඩ කරපු බව චෝදනා කරනවා. එහෙත් අපේ පාර්ශ්වයෙනුත් බටහිර ප්‍රජාව මහා රුදුරු යක්ෂයන් පිරිසක් විදියට අර්ථකතනය කරගනිමින් ඔවුන්ගෙන් ඈත්වෙන්න උත්සාහ ගන්නවා. මේක හොඳ තත්වයක් නෙවෙයි. පැහැදිළිවම මේ කණ්ඩායම් එක්ක සංවාදයක් ඇති කරගන්න ඕනෑ. පටු සීමා වලින් අපි මිදෙන්න ඕනෑ.
ගෝලීය තත්ත්වයන් යටතේ මේවා වෙනස් වෙනවා. තරුණ පරම්පරාව මේ එක දෙයක් ගැනවත් අපි බලන සීමාව ඇතුලේ ඉඳලා බලන්න ඕනෑ, අපි මැතිවරණ දේශපාලනයට ආපු කාලයේ හිටියා කැපුවත් නිල්, කැපුවත් කොළ, කැපුවත් රතු කණ්ඩායම්. ඒත් මේ වෙද්දී කැපුවත් නිල්, කැපුවත් කොළ, කැපුවත් රතු තීරුව ඉතාම පටු තීරුවක් බවට පත්වෙලා තියෙනවා. ඒ පිරිස හැකිළිලා ගිහිල්ලා. ඒත් ලංකාවේ දේශපාලඥයෝ බහුතරයක් මේ යථාර්ථය තේරුම් ගන්නෙ නැහැ. පළමු වතාවේ ඡන්දය දෙන අය අතරේ කැපුවත් යම් පක්ෂයකට සහාය දෙන පුංචි පිරිසක්වත් ඉන්නවාද කියලා හිතන්න අමාරුයි. ඒ නිසා අපි ගෝලීය දේශපාලනයේ ඇතිවුණ තාක්ෂණික වෙනස්කම් තේරුම් ගන්න ඕනැ. දේශපාලන සංවාදයේ ඇතිවුණ වෙනස්කම් තේරුම් ගන්න ඕනෑ. සිද්ධාන්තවල වෙනස්කම් තේරුම්ගන්න ඕනෑ. ඒ තේරුම් ගැනීම ඇතුළේ තමයි ඔබ මතුකරපු කාරණාවලට පිළිතුර ලැබෙන්නේ. මොනවාහරි බඩු ටිකක් බෙදලා, ටීෂර්ට් ගහලා, කැප් දීලා, ටකරමක් දීලා, හන්දි ගානේ කාර්යාල විවෘත කරලා, අරක්කු පොවලා, පෙළපාලි ගිහිල්ලා දේශපාලනය කරන්න බැහැ. දැනටත් බහුතරය ඉන්නේ එහෙම දේශපාලනය කරන්න පුළුවන් කියලා හිතන දේශපාලනඥයෝ.
මම නැවත පිළිතුරෙහි පළවැනි කොටසට ගියොත්, සිවිල් සමාජය දැන් කැපුවත් කොළ කියන එකෙන් මිදෙන්න ඕනෑ. අපේ අය අතරේ තියෙන බටහිර විරෝධය වගේ තමයි ඔවුන් අපට තියෙන විරෝධය. ඔවුන් මුද්‍රා තබා වෙන් කරගත් න්‍යායපත්‍ර තියෙනවා. බුද්ධිමතුන්, කලාකරුවන්, සිවිල් ක්‍රියාකාරිකයන්, පූජ්‍ය පක්ෂය දේශපාලන නිකායන්ට බෙදිලා ඉන්නවා. මේ රට විඳින ලොකුම ඛේදවාචකය තමයි ඒක. එයාලා හැම දෙයක්ම විග්‍රහ කරන්නෙ නිකායන්ට බෙදිලා. පොදුවේ දේශපාලනඥයන් බලලෝභීයි, අවස්ථාවාදීයි වගේ කාරණා ලෝකයේ පිළිගත් සිද්ධාන්ත. මම ඒවා නිවැරදි බව කියන්නෙ නැහැ. එහෙත් ඒ සිද්ධාන්තය පිළිගැනීම ගැන තේරුම්ගන්න පුලු‍වන්. එහෙත් දේශපාලන නිකායන්ට බෙදිලා එක් කණ්ඩායමක දේශපාලනඥයන්ට විතරක් අර නරක ගතිගුණ තිබෙන බව කීම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පැත්තෙන් ලොකු ඛේදවාචකයක්.■