තවත් කරන්නට කිසිවක් නොතිබුණු තැන ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, යළිත් අගමැතිවරයා ලෙස රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා පත් කෙළේ ය. ඔහු එය කෙළේ, කිසි ම කැමැත්තකින් නොවේ. අගමැතිවරයා ධුරයේ දිවුරුම් දීමෙන් පසු ඔහු කළ, මීට පෙර කිසි ම ජනාධිපතිවරයකු නොකළ අන්දමේ දේශනයෙන් තවදුරටත් තමා අත නොහැර සිටින වෛරී ස්ථාවරය ඔහු මනා ලෙස විශද කළේ ය.
ඇත්ත වශයෙන් ම ඔහු ඉන්නේ දෝෂාභියෝග යෝජනාවක් ගෙනැවිත් තනතුරෙන් පහ කළ යුතු තරමේ දේශපාලනික හා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය වශයෙන් වරදකාරී තැනක ය. එසේ තිබියදීත්, තවදුරටත් වහසිබස් දොඩවමින් ඔහු හැසිරෙන ආකාරය ද විස්මය ජනක ය. ස්වයංවරදකාරීත්වය පිළිබඳ ශේෂමාත්‍ර හැඟීමක් තිබෙන සාමාන්‍ය සිහිබුද්ධියක් ඇති ගැමියකු වත් මේ අන්දමට නොහැසිරෙනු ඇත.
ජනාධිපතිවරයා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කළ බවට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තීන්දු කොට තිබේ. අගවිනිසුරුවරයා ඇතුළු විනිසුරුවරුන් හත්දෙනකුගේ මතය අනුව ය. ලංකාවේ ජනාධිපතිවරයකු එවැනි පහත් තත්ත්වයකට වැටුණේ පළමුවැනි වරට ය.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 38(2) ව්‍යවස්ථාව ජනාධිපතිවරයකුට එරෙහි ව දෝෂාභියෝග යෝජනාවක් පාර්ලිමේන්තුවට ගෙන ආ හැකි අවස්ථා දක්වයි. එහි එවැනි යෝජනාවක් ගෙන ආ හැකි අවස්ථා හයක් දැක්වේ. ඉන් එකක් වන්නේ, චේතනාන්විත ව හෙවත් හිතාමතා ම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීමයි.
පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම සඳහා නිකුත් කළ නොවැම්බර් 9 දරන ගැසට් පත්‍රය, ජනාධිපති සිරිසේන හිතාමතා ම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කළ බවට ඇති හොඳ ම සාක්‍ෂියයි. එහෙත්, දැන් ඔහු කියන්නේ, තමා සියලු ම ගැසට් පත්‍ර නිකුත් කළේ සද්භාවයෙන් බවත්, ප්‍රවීණ නීතිඥවරුන්ගේ උපදෙස් ඇති ව බවත් ය. සමහර විට දෝෂාභියෝග යෝජනාවක් තමාට එරෙහි ව ඉදිරිපත් වේ ය යන සැකය මත ඔහු මෙසේ තමාගේ සද්භාවය ගැන කතා කරනවා වන්නට පුළුවන.
පුද්ගලයකුගේ සද්භාවය (හෙවත් යහපත් චේතනාව) ගැන හෝ අසද්භාවය ගැන හෝ තීරණය වන්නේ හුදෙක් ඔහු කියන නිසා ම නොවේ. පුද්ගලයකු ඝාතනය කළ අයකු, තමා එම ඝාතනය කෙළේ සද්භාවයෙන්යැ’යි කියූ පමණින් එය පිළි ගත හැකි වන්නේ නැත. ඒ ගැන සලකා බැලිය යුත්තේ, ඔහු ක්‍රියා කර ඇති ආකාරයත්, එහි ප්‍රතිඵලයත් අනුව ය.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව, අවුරුදු හතරහමාරක් යන තුරු පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිය නොහැකි ය යන්න පැහැදිලි හා තීරණාත්මක කාරණයකි. පාසල්වලදී ද ඒ බව උගන්වන අතර, 19 වැනි සංශෝධනය ගැන සඳහන් කරන විට එහි ප්‍රධාන අරමුණක් හැටියට සඳහන් වන්නේ ද එයයි. හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂ පවා ප්‍රසිද්ධ සාකච්ඡාවල දී, මේ බව තහවුරු කොට තිබේ. වෙනෙකක් තබා, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට විරුද්ධ මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම් විභාගයේ දී ජනාධිපතිවරයාගේ ස්ථාවරය තහවුරු කරමින් කරුණු දැක්වූ ජනාධිපති නීතිඥ මනෝහර ද සිල්වා සිය ‘බෙදුම්වාදීන්ගේ උපායමාර්ග හා ව්‍යවස්ථා සංශෝධන’ (2017, විසිදුනු ප්‍රකාශකයෝ) නමැති පොතේ 19 වැනි සංශෝධනයේ අරමුණු හැටියට පෙන්වන එක කාරණයක් වනුයේ ද ‘පාර්ලිමේන්තුව අවුරුදු හතරහමාරක් යන තුරු විසුරුවා හැරීමට නොහැකි වන පරිදි විධිවිධාන සකස් කිරීම’යි. (90 පිටුව) මෙවැනි පැහැදිලි තත්ත්වයක් තිබිය දී, තමාට හිතුමතේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්නට බැරි බව දැන දැන ම, එය කිරීමෙන් ජනාධිපතිවරයා හිතාමතා ම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කර තිබෙනවා නොවේ ද?
සිදු වුණු දේ සිතා ගන්නට හැකි ය. මහින්ද රාජපක්‍ෂට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර බලයක් නැති බව පැහැදිලි වෙද්දී පරාජය භාර ගන්නට නොකැමති වන ජනාධිපතිට, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්නට වුවමනා විය. 19 සංශෝධනය අනුව ඊට ඉඩක් තිබේ ය යන්න ලංකාවේ සිටි අපකීර්තිමත් ම අගවිනිසුරුවරයා ඔහුට දුන් වැරදි උපදෙස ය. එහෙත් වරද ඇත්තේ නීතිඥවරයාගේ අත නොව, ජනාධිපති අත ය. මිනිසකු මරන්නට නීතිඥයකු උපදෙස් දුන් පමණින් එසේ කරන මිනිසුන් ලොවේ නැත. ■
