‘කේ පොයින්ට්’ ප්‍රවීණ මාධ්‍යවේදියෙකු සහ දේශපාලන ක්‍රියාකරුවෙකු වන අජිත් පැරකුම් ජයසිංහගේ දෙවැනි නවකතාවයි. සිය පළමු නවකතාව වූ “ශාස්තෲ” තුළින් සංවිධානමය ව්‍යුහයන් තුළ දැකිය හැකි මානසික තත්ත්වයන් සමහරක් පාඨකයා වෙත සමීප කළ ඔහු “කේ පොයින්ට්” තුළ ඉදිරිපත් කරන්නේ අප ඉතිහාසයේ එක්තරා අවිචාර යුගයක් වූ 89/90 කාලවකවානුවේදී කැරලිකරුවෙකු සහ සිරකරුවෙකු ලෙස ඔහු ලද අත්දැකීම් කිහිපයකි.
ඉතිහාසයේ ඛේදවාචකයන් නැවත නැවතත් කියවීම සමාජයකට වැදගත් වේ. ඒ එවැන්නක් නැවත සිදුවීම වැළැක්වීමට එවන් කියවීම් ඉඩ සලසන බැවිනි. අප සමාජය තුළ ඉතිහාසයේ බේදවාචකයන් කියවන ජනප්‍රිය ආකාරයක් වී ඇත්තේ එක් පාර්ශ්වයක් ස්වකීය දේශපාලන අභිලාෂයන් ජයගැනීම සඳහා ජනමනස තුළ අනෙක් පාර්ශ්වය කෙරෙහි බියක් නිර්මාණය කිරීමට අදාල බේදවාචකය යොදා ගැනීමයි. මේ තුළ මර්දනයන්, වධකාගාර, බෝම්බ, සුදුවෑන් හෝ ඒකාධිපතිවාදයන් කෙරෙහි බිය ඇති කරනමුත් එවන් අවස්ථාවන් නැවත සිදුවීම වැළැක්වීම සඳහා සමාජය යොමු කිරීමක් සිදුනොවේ. වඩා වැදගත් වන්නේ එවන් තත්වයන් සමාජය තුළ ඇතිවීම වළක්වනු වස් සිදු වූ දෙයින් අපට උගත හැක්කේ මොනවාද යන්න විමසා බැලීමයි. මේ ඒ සඳහා කෙරෙන සුළු දායකත්වයකි.
කතාව ඉදිරපත් කෙරෙන්නේ “රචක” නම් සිරකරුවාගේ මතකයන් මාලාවක් වශයෙනි. රචකට පෙර පරම්පරාවේ අත්දැකීමක් වූ 71 තරුණ නැගිටීමට සාපේක්ෂව ගත් කල බොහෝ සෙයින් දරුණු කැරැල්ලක් සහ මර්දනයක් පිළිබඳ විස්තරයක් ඔහු අප හමුවේ තබයි. අදාල තරුණ නැගිටීම් සිදුවූ යුගයන්හි සමාජයේ සහ ලෝක දේශපාලන පෙළ ගැස්මේ ඇති වෙනස්කම් ඇසුරින්ද මේ වෙනස තේරුම්ගත හැකිය. ඒ අතරම කුතුහලය දනවනසුලු සමානකම්ද වෙයි. එක් ප්‍රධාන සමානකමක් වන්නේ අදාල අවස්ථා දෙකේදීම විප්ලවය යෝජනා කරන සංවිධානයට සිය ශක්තිය පිළිබඳව පැවති අධිතක්සේරුව සහ රජය සතු මර්දක ශක්තිය පිළිබඳව පැවති නොදැනුවත්භාවයයි. එසේම නැගිටීම් දෙක තුළදීම හමුදාව තුළින් එන සහායක් මගින් විප්ලවයේ තීරණාත්මක හැරවුම සිදුකරනු ඇතැයි ඔවුහු විශ්වාස කරති. මෙය රුසියානු අත්දැකීම ඇසුරින් පැමිණි බලාපොරොත්තුවක් ලෙස සැලකිය හැකිය. (අවුරෝරා නැවකින් එන විප්ලවයේ සංඥාව ගැන බලාපොරොත්තුවක් රචකද විස්තර කරයි). රුසියාව තුළ එවන් තත්වයක් උදාවූයේ සාර් පාලනය විසින් ඉතාම දරුණු ආකාරයකට සලකන ලද හමුදාවක් යුද්ධයකින්ද පරාජය වූ වටපිටාවක් තුළ බව සිහි තබා ගැනීම වැදගත්ය. රචකලාගේ පරම්පරාව සටනට එළැඹෙන විට සිටින්නේ උතුරේ සහ දකුණේ තරුණ කැරලි දෙකක් මර්දනය කිරීමේ අත්දැකීම් සහිත හමුදාවකි. අනෙක් අතට සමාජය තුළ සැලකිය යුතු මට්ටමේ මුල් බැසීමක් විප්ලවවාදී සංවිධානය සතුව පවතින්නේද නැත. ප්‍රතිඵලය වන්නේ කතාව තුළ නිරූපණය වන ආකාරයේ සංවිධානයත් පොදුවේ සමාජයත් විනාශ කරදමමින් දීර්ඝ ලෙස ඇදී යන භීෂණයකි.
සමාජය තුළ සැලකිය යුතු මට්ටමේ මුල් බැස ගැනීමකින් තොර විප්ලවීය සුළුතරයක් බලය ලබාගැනීම වෙනුවෙන් අවි අතට ගැනීමේ දී ඔවුනගේ අවධානයට ලක්නොවන තවත් කාරණයක් වේ. එනම් විප්ලවීය නොවන සෙසු සුළුතරයන්ටද (ආගමික සුළුතරයන්, ප්‍රාදේශීය බලගොනුවීම්, වාර්ගිකත්වය මුල් කරගත් සුළුතරයන්, අතුරු හමුදාමය සුළුතරයන් යනාදි) එම ක්‍රියාමාර්ගයම අනුගමනය කිරීමට හැකි බවයි. සාමාන්‍යයෙන් මෙවන් සුළුතරයන් සන්නද්ධ ක්‍රියාමාර්ග හරහා බලය අත්කර ගැනීමේ ක්‍රමවේදයන්ගෙන් ඈත් කර තබන්නේ නීතිය කෙරෙහි ඔවුන් තුළ පවත්නා ගෞරවය විසිනි. එම ගෞරවය බිඳදැමීමේ ක්‍රියාකාරීත්වයක් සමාජය වෙනස් කරනු වස් කෙටිකාලීනව යොදාගත් විටක විප්ලවීය සංවිධානයට යම් ජයග්‍රහණයක් සාක්ෂාත් කරගත හැකි වුවත්, එය දීර්ඝ ලෙස ඇදෙන විටක නම් අරාජිකත්වය නැවතිය හැකි නොවේ.
කෙසේවුවද ඉහත කී නීතිය කෙරෙහි වූ ගෞරවය බිඳදැමීමේ ක්‍රියාවලිය අදාල සංවිධානයට සීමා කිරීම සාධාරණ නොවේ. කතාවේ සඳහන් අරාජිකත්වයට ඔවුන් තල්ලු කරදැමීම නම් කාරණයේදී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මාවතේ ගමන් කළ දේශපාලන පක්ෂ තහනම් කරමින්, සාධාරණ සටන් මර්දනය කරමින් සහ මැතිවරණ කල් දමමින් එවකට පැවති රජය කළ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ක්‍රියා කළ බලපෑම අතිමහත්ය. ඔවුන්ගේ ප්‍රචණ්ඩත්වය මතුවන්නේ ඔවුන්ගේ හඬ ප්‍රකාශ කළ හැකිව තිබූ සියලු මාධ්‍ය ඔවුන් වෙත අහිමි කරන ලද වටපිටාවක් තුළය. අනෙක් අතින් රට තුළ පවතින අනීතික ස්වරූපය, ඔවුන්ගේ ප්‍රචණ්ඩත්වය යම් පමණකට ඉවසා සිටීමකට සමාජය යොමුකරවීමක්ද දැකිය හැකිය.
නීතිය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යනාදි වූ සමාජ සම්මුතීන් සමාජය තුළ පවතින්නේ අතිශය ශක්තිමත් ආයතන ලෙස නොවේ. ඒවායේ ශක්තිය රඳා පවතින්නේ සමාජය ඒවාට දක්වන ගෞරවය මතය. එම ගෞරවය රටක පාලකයන් විසින් නැති කර දමන විටක මතු වන්නේ ඉතිහාසයේ එක්තරා යුගයකදී එම සමාජ සම්මුති නිර්මාණය කරමින් මැඬපැවැත්වීමට යත්න දරන ලද අචිචාරයයි.
වර්තමානය වන විට අප පසුකරමින් සිටින්නේද සැලකිය යුතු තරමක අචිචාර යුගයකි. වගකීම් සහගත භූමිකාවන් අත්කරගෙන සිටින නායකයන් විසින් පෙන්නුම් කරන්නේ සිය පුද්ගලික සිතැඟියාවන් වෙනුවෙන් නීතිය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වැනි සමාජ සම්මුතීන් විහිළුවකට ලක් කිරීමේ ක්‍රියාවලියකි. මෙවන් සම්මුතින් බිඳවැටීම තුළ සමාජයක් වශයෙන් අප වැටිය හැකි අගාධය කෙබඳුද යන්න පසුගිය දශක ගණනාව පුරාවට සිදුවූ ඛේදවාචක මාලාවක් ඔස්සේම අපි අත්දැක ඇත්තෙමු. එවන් අගාධයකට සමාජය ගමන් කළ පසු එහි නිර්මාපකයන් කිසිවෙකුටත් එය පාලනය කළ හැකි නොවන බව දැක ගැනීමට “කේ පොයින්ට්” කියවීම වුව ප්‍රමාණවත් වෙයි.■
■ නිශාන්ත කුලරත්න
