පසුගිය ඔක්තොබර් 26 ආණ්ඩු මංකොල්ලයෙන් පසුව මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා පෞද්ගලිකවම දෙමළ ජාතික සණ්ධානය මුණ ගැසී ඔවුන්ගේ සහයෝගය ඉල්ලා සිටියේය. මුස්ලිම් නායකයන්වද මුණ ගැසුනි. තමුන්ම හෝ බලපෑම් කළ හැකි චරිත ගොස් ආගමික නායකකාරක ආදින් හමු වූහ. සමහර දේශපාලන හා ආගමික නායකයන්ට පණිවිඩ යැවූහ. බෞද්ධාගමික නායක ස්වාමින් වහන්සේලා කිහිප නමක් හැරෙන්නට ඉහතින් සඳහන් කරන ලද අනෙකුත් කිසිදු පාර්ශ්වයක් රාජපක්ෂලා හා සිරිසේනලා සමඟ එකඟ නොවූහ. එකී පිරිස් තමනට නතු කර ගැනීමට නොහැකි බව අවබෝධ කරගත් සිරිරාජ හවුල ව්‍යාජ ආණ්ඩු කාලය තුළදී තම සුපුරුදු ජාතිවාදී වර්ගවාදී ගෝත්‍රවාදී ක්‍රමවේදය පාවිච්චි කරමින් දෙමළ මුස්ලිම් ජනතාවට එරෙහිව බහුතර සිංහල ජනයා උසිගැන්වෙන ආකාරයෙන් කටයුතු කරන්නට පටන් ගත්හ. එසේම රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැක ගැනීම උදෙසා කැප වූ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට මඩ ගසන්නට පටන් ගත්හ. සුපුරුදු සිවිල් සමාජ විරෝධය නැවත කරලියට ගෙන ආහ.
එම ව්‍යාජ ආණ්ඩු අර්බුදය කථානායකවරයාගේ සෘජු ක්‍රියා කලාපයත්, අධිකරණයේ මැදිහත් වීමත්, ඉදිරි දැක්මක් ඇති දේශපාලකයන් හා ක්‍රිකාරිකයන්ගේ මැදිහත් වීම් හා ක්‍රියාකලාපයන් හරහාත් විසඳා ගැනීමට මේ වන විට හැකි වී ඇත. එසේ නොවුණා නම් පවුලේ අය පමණක් එකතුව කුස්සි කැබිනට්වල රටේ තීන්දු තීරණ ගත් නමට පමණක් නීති සම්පාදකයන් සිටි රාජපක්ෂලා වෙත ගැති බහුතරයක් සිටින පාර්ලිමේන්තුවක් ද නැවත ඇති වන්නට තිබුණි. 2015 දී සිදුවු අතපසුවීම් ද මඟ හැර ගෙන නැවත රට අපූරුවට පවුල් ආඥාදායකත්වයක් කරා ගමන් කරවන්නට ඉඩ තිබිණි.
පසුගිය සති කීපය තුල ඔවුන්ගේ ක්‍රියා කලාපය දෙස බලන විට පෙනී යන්නේ ජනතාව අතර නැවත සැකය, බිය වපුරා තමනට එන විරෝධය ඒ හරහා කළමනාකරණය කර ගන්නට ඔවුන් සැලසුම් කර ගෙන සිටි බව බවකි. ෂෝට් කට් එකකින් ලබා ගත් ව්‍යජ බලය ගිලිහී ගියද නැවත බලය ලබා ගැනීම සඳහා මේ වන විට දකුණේ සිංහල බෞද්ධ ඡන්ද උපරිම කර ගැනීමට ඔවුන්; සිරිසේනලාද සමඟ එක්ව ජනවාර්ගික වෛරයක් නිර්මාණය කිරීමට උත්සාහ දරමින් සිටින වග පෙනේ. වෛරයේ ඊළඟ පියවර ප්‍රචණ්ඩත්වයයි.
ජන කණ්ඩායමක් තවත් ජන කණ්ඩායමකට එරෙහිව ප්‍රචණ්ඩත්වය මුදා හැර ඇති අවස්ථාවන් දෙස බැලීමේදී පෙනී යන්නේ බොහෝ විට ඒ පිටුපස කිසියම් දේශපාලනික හස්තයක් හෝ අවස්ථාවාදී කණ්ඩායමක සෘජු මෙහෙයවීමක් තිබී ඇති බවයි. උදාහරණ ලෙස ගතහොත් 2016 වසරේදී ම්යන්මාරයේ රෝහින්න්‍යා මුස්ලිමුන්ට එරෙහි ප්‍රහාර පිටුපස එරට හමුදාව සිටි අතර අවුං සාං සුකී ද ඒවා මර්දනය සඳහා නිසි ක්‍රියාමාර්ග අනුගමනය නොකර අනියමින් සහයෝගය දුන්නාය. ලංකාවේද 83 ජූලි කලබල, 1990 උතුරෙන් මුස්ලිම් ජනයා පලවා හැරීම, මෑතකදී අම්පාරෙන් පටන් ගෙන මහනුවර දක්වා පැතිරී ගිය කලකෝලාහල මිනීමැරුම් යනාදිය පිටුපස සිටියේ ආණ්ඩුව, දේශපාලන පක්ෂ, කොටි සංවිධානය, බොදු බල සේනා, සිංහල රාවය, ඉස්ලාමීය අන්තවාදී කණ්ඩායම් වැනි ඒවාය. බොහෝ විට ආගමික මුහුණුවර ඇති සංවිධාන පිටුපස ද දේශපාලකයෝ සිටිති. ඔවුන් විසින් ජනතාව උසිගන්වා ප්‍රචණ්ඩත්වය මුදා හරින විට හමුදා පොලිසිවලට ඒවා මර්දනයට නිසි නියෝග නිකුත් නොකළ හෝ වැඩි වන්නට ඉඩ ලැබෙන ආකාරයෙන් කටයුතු කරන්නට පාලකයන් උපදෙස් දුන් අවස්ථා ලංකා හා ලෝක ඉතිහාසයේ තිබේ.
දෙසැම්බර් 16 වැනිදා ජනාධිපතිවරයා විසින් ජනමාධ්‍යවලට වැට බැඳ මැති ඇමතිවරුන් සීමිත පිරිසක් කාමර අඩස්සියට ගෙන අගමැතිවරයාට දිවුරුම් දීමට සැලැස්වීය. එම පිරිස ඉදිරියේ තමුන් ස්වයං මෝහනය වූ ආකාරයක් පෙන්වමින් කථාවක්ද කළේය. එය හොරෙන් කරන දෙහි කැපිල්ලක් වැනි එකක් මිස රාජ්‍යතන්ත්‍රිකභාවයක් පෙන්වන කථාවක් නොවේ. එම උත්සවය සංවිධානය කර තිබුණේ පැමිණ සිටි සියලු දෙනාටම අගෞරව වන ආකාරයට බව පෙනේ. ජනපතිගේ කථාවේ සංස්කරණය කරන ලද වීඩියෝවක් ජන මාධ්‍යවලට නිකුත් කෙරුණේද සවස්වරුවේය. එසේ කිරීමද ජනමාධ්‍යවල නිදහස් ක්‍රියාකාරිත්වයට හා ජනතාවගේ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතියට එල්ල කරන ලද පහරකි. ජනමාධ්‍ය සදාචාරයක් ඇති රටක නම් මෙවැනි තුන්වැනි පන්තියේ වැඩ පිළිබඳව බරපතළ විරෝධයක් ජනමාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රයෙන්ම එල්ල වීම නියතය.
ජනාධිපතිවරයාගේ ඉහත ක්‍රියා කලාපයත් එදින කථාව තුළ ඔහු පවසා සිටි ”මේ රටේ දේශපාලන බලවේගවලට වඩා ආගමික බලවේග බලවත්ය” යන කරුණත් හික්ෂූණ් වහන්සේලා හා රණවිරුවන් සම්බන්ධ ප්‍රකාශත්, ජනමාධ්‍ය අමාත්‍යාංශය හා නීතිය හා සාමය පිළිබඳ අමාත්‍යාංශය තමා වෙත තබා ගැනීමට මේ දිනවල කරන උත්සාහයත් එකට ගෙන කල්පනා කරීමේදී මහු ඇතුළු කණ්ඩායමේ ඉදිරි දේශපාලන උපාය මාර්ගයන් පිළිබඳව නිගමනය කළ හැකිය. ත්‍රිවිධ හමුදාවද පොලීසියද තමා අත තබාගෙන කරන්නට උත්සාහ කරමින් සිටින්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වැඩක් නම් නොවේ. කඩුවද පෑනද යන දෙකම ඔහු අතය. ප්‍රජතන්ත්‍රවාදයේ කුලුනු සතරෙන් දෙකක්ම (විධායකය හා ජනමාධ්‍ය) තමා අත තබාගෙන නීතිය හා සාමය රැකීමද කරන්නට උත්සාහ කිරීම දුෂ්ට ක්‍රියාවලියක පෙරනිමිතිය. ජනමාධ්‍ය මර්දනයක් අවශ්‍ය ලෙස හැසිරවීමක් අත ළඟය. තම දේශපාලන උපාය මාර්ගවලින් එකක් ලෙස සිංහල බෞද්ධ වර්ගෝත්තමවාදයක් මවා ජනමාධ්‍ය හරහා එය ජනගත කර ඉදිරි මැතිවරණයකදී දකුණේ ඡන්ද උපරිම කිරීමේ වැඩ පිළිවෙළකට අනුගත වන්නට ඔවුන් සිතාගෙන සිටින බවක් පෙනේ. එසේ කරන්නට ඉඩ කඩ ලැබුණහොත් නැවතත් රට තුළ ජනවර්ගයන්ට එරෙහි වෛරයක් හා ප්‍රචණ්ඩකාරී වාතාවරණයක් ද නිර්මාණය වන්නට ඉඩ ඇත.■
ප්‍රියදර්ශනී ආරියරත්න
