මේ කතාව පෞද්ගලික අත්දැකීම් ඇසුරෙන් ලියැවෙන කතාවක්. එහෙත්, මේ කතාව ලියන්නට මේ වෙද්දී වතු කම්කරුවන්ගේ වැටුප රුපියල් දහස දක්වා වැඩි කරන්නැයි ආරුමුගම් තොණ්ඩමන්ලා සිදුකරන වර්ජනය හේතු වුණා. ඇත්තෙන්ම මේ වෙද්දී වර්ජනයක් මෙහෙයවමින් සිටින තොණ්ඩමාන්ලා දකිද්දීම දැනුණේ කේන්තියක් නොවෙයි, උපහාසයක්. බැලූ බැල්මට ඒ පිළිබඳව හැඟු‍ණේ කඳුරට දෙමළ ජනතාව වතු කම්කරුවන් ලෙසම තබාගැනීමේ අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදෙන පිරිසක් ලෙස.
වතු කම්කරුවන්, තමන්ගේ වැටුප් වැඩි කරගැනීම පිණිස සටන් කිරීම යහපත් කාරණයක්. උපහාසාත්මක හැඟීම ආවේ ඔවුන් පිළිබඳව නොව, තොණ්ඩමාන්ලා පිළිබඳව බව පැහැදිළිව කියන්නට ඕනෑ. තොණ්ඩමාන් මන්ත්‍රීවරයා මහින්ද රාජපක්ෂ මන්ත්‍රීවරයාගේ නීතිවිරෝධී ආණ්ඩුව සමග සම්බන්ධ වීමට හේතුව විදියට ඉදිරිපත් කළේ රාජපක්ෂලා වතු කම්කරුවන්ගේ වැටුප් වැඩි කරවායැයි පොරොන්දු වීම. දින ගණනාවක් ආණ්ඩුව ලෙස බලහත්කාරයෙන් ක්‍රියාත්මක වුණත්, ඒ පොරොන්දුව රාජපක්ෂලා වෙනස් කර තිබුණේ නැහැ. අනෙක මේ හදිසියේ රාජපක්ෂලා වතු කම්කරුවන්ගේ වැටුප වැඩි කරතැයි බලාපොරොත්තු වීම විහිළුවක්. තොණ්ඩමාන්ලා සහ රාජපක්ෂලා 2014 දක්වා ආණ්ඩු කළත්, වතු කම්කරුවන්ගේ වැටුප් වැඩි කළේ නැහැ.
වැටුප් වැඩි කිරීම කෙසේ වෙතත්, වතු කම්කරුවන් ලෙස රැකියා කරන කඳුරට දෙමළ ජනයාගේ මූලික ප්‍රශ්න විසඳන්නටවත් තොණ්ඩමාන්ලා සමත් වී නැහැ. ලංකාවේ කඳුරට දෙමළ ජනයාව රජය නිල වශයෙන් හඳුන්වන්නේ ඉන්දීය දෙමළ ජනතාව ලෙස. අඩු තරමේ ඉන්දීය යන යෙදුම ඉවත් කරන්නටවත් තොණ්ඩමාන්ලා සමත් වී නැහැ.
බදුල්ල, බණ්ඩාරවෙල හා වැලිමඩ යන ප්‍රධාන නගරවලට මැදිව ඇටම්පිටිය නම් වූ අපේ පුංචි නගරය පිහිටා තියෙනවා. එය කඳුරට දෙමළ ජනවර්ගය සහ සිංහල ජනවර්ගය මිශ්‍ර වී ජීවත්වෙන නගරයක්. ඒ පුංචි නගරය ආශ්‍රිත ගම්මානවල මේ ජනවර්ග දෙකටම අයත් ජනතාව පදිංචිව සිටිනවා.
තොණ්ඩමාන්ලා දැන් රුපියල් දහසක වැටුපක් ඉල්ලීම ගැන ඇටම්පිටියේ කඳුරට දෙමළ ජාතික මිත්‍රයෙක්ගේ වචනවලින් තොණ්ඩමාන්ව ආමන්ත්‍රණය කරන්න ලැබුණොත් මෙසේ කිව හැකියි.
“දැන් දඟලපල්ලා. අපි තවත් උඹලාගේ වහල්ලු නෙවෙයි. එක එකා වහල්බවින් නිදහස් වෙද්දී, වහලු‍න්ව රැකගන්න දඟලපල්ලා. අපි තවදුරටත් වතු කම්කරුවෝ නෙවෙයි.” එසේ කියන මිත්‍රයා වතු කම්කරුවෙක් වෙන්න කිසිදු බලාපොරොත්තුවක් තියෙන කෙනෙක් නෙවෙයි. ඇඳුම් මසන්නෙක් වන ඔහු මසකට රුපියල් 50,000කට එහා උපයනවා. ඔහුට වතු කම්කරුවන්ගේ වැටුප කීයක් වුණත් අදාළ නැහැ. මේ තත්ත්වය ඔහුට පමණක් අදාළ නැහැ. අප ජීවත්වෙන ගම්මානයේ සිටින දෙමළ තරුණයන් අතරින් අති බහුතරය වතු කම්කරුවන් නොවෙයි. වතු කම්කරුවන් ලෙස රැකියාව කරන්නට ඔවුනට කිසිදු බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. ඒ නිසා ශ්‍රමයට ගැලපෙන වැටුපක් නොගෙවීම අනාගතයේදී ප්‍රශ්නයක් වනු ඇත්තේ ශ්‍රමිකයන්ට නෙවෙයි. ශ්‍රමිකයන්ව මිලදී ගන්නා වතු හිමියන්ට. අඩු වැටුප් ගෙවමින් දිළින්දන් ලෙසම ශ්‍රමිකයන්ව තබාගැනීමට උත්සාහ කරනා ගෝත්‍රික දේශපාලනඥයන්ට.
කඳුකර දෙමළ ජනතාවගේ කතාව ඛේදවාචකයක් යැයි බොහෝ දෙනෙකුට මෙන් මටත් හැඟෙනවා. ඔවුන්ගේ ඉඩම් අයිතිය, ජීවන තත්ත්වය ආදී බොහෝ කාරණා ගැන කම්පාවීමට සිදුවෙනවා. එහෙත් යම් කතාවක් ඛේදවාචකයක් නම්, එය අනාගතයේ කතාන්දර සුන්දර කරන්නට හේතුවනු ඇතැයි කියනවා. ඒ නිසා ඛේදජනක අවසානයක් යනු කතාවක සැබෑ අවසානය නොවන බව කියනවා. එය එතැනින් පසු පටන්ගන්නා සුන්දර කතා බොහොමයක ආරම්භය වන බව කියනවා. කඳුකර දෙමළ ජනයා මත පැටවෙන පීඩනය එන්න එන්නම ලිහිල් වෙමින්, ඔවුන්ගේ අයිතිවාසිකම් පුළුල් වූ ආකාරය ගමේ අතීතය දෙස හැරී බලද්දී මට පෙනෙනවා. ඒ ගැන කතාව පටන්ගන්නට නම් පරම්පරා දෙකක් අතීතයට යා යුතුයි.
සීගාගේ පරම්පරාව
සීගාගේ ඇත්තම නම කේ. කරුපයියා. හැමෝම ආදරයට කියන්නේ සීගා කියලයි. තරහට කියන්නේත් සීගා කියලයි. දැන් ඔහුගෙ වයස හැත්තෑවක් විතර ඇති. අසූව අනූව දශකවලදී සීයා සහ ආච්චි අම්මා නිවසේ කුලී වැඩවලට ගෙන්වාගත්තේ සීගාව. පොන්නසාමි මියයෑමෙන් පසුව සීගා අප පවුලට සමීප වූ බව කියනවා.
සාමාන්‍යයෙන් වතු කම්කරුවන් ලෙස ඔවුන් ලබන වැටුප ප්‍රමාණවත් නොවන නිසා වතු කම්කරුවන් කුලී වැඩ කිරීම සාමාන්‍ය දෙයක් වුණා. එක් එක් නිවෙස්වල කුලී වැඩ කිරීම සඳහා නිතර ආ ගිය වතු කම්කරුවෙක් සිටියා. එය මෙහෙකරුවෙක් ලෙස අර්ධකාලීනව සේවය කිරීමක් බඳුයි. වැඩ කිරීම වෙනුවෙන් නිසි වැටුපක් ලැබුණේද නැහැ. කෑම වේලට අමතරව සේවය ලබාගත් පුද්ගලයාගේ හිතට සතුටු ආකාරයෙන් මුදලක් ගෙවනු ලැබුවා. සීගා අප නිවසට එද්දී, ඔහුට ගෙවන මුදල තීරණය කළේ ආච්චි අම්මා විසිනුයි.
අප ජීවත්වෙන නිවස නිර්මාණය කළ දිනවල සීගා ගැන කියැවෙන කතාවකින් සීගා සහ අප පවුල සමග පැවති සම්බන්ධයේ ස්වභාවය තේරුම් ගත හැකියි. ඒ කාලයේ ඔහු තරුණයි. සීගා වැඩ කරන්න කම්මැලියිලු. වැඩ මඟහරිනවාලු. ඒ නිසා ගෙදර වැඩ කරපු බාස් සීගාට දඬුවමක් දෙන්න හිතුවාලු. සීගා වැඩට එන්න කලින් අලවංගුවක් හෙවත් යකඩ ඉන්නක් ලිපේ දාලා රත් කරලා පැත්තකින් හිටවපු බාස්, සීගා ආවාට පස්සෙ කිව්වාලු අර යකඩ ඉන්න අරන් දෙන්න කියලා. උණු යකඩ ඉන්න අත් දෙකෙන්ම අල්ලන්න ගිහින් සිගාගේ අත් පිච්චුණාලු. මේ සිදුවීම එකල ඉතාම රසවත් විහිළුවක් ලෙස හුවමාරු වූවක්. කල් යද්දී එය කෙතරම් දරුණු දඬුවමක්දැයි සිහිපත් වෙද්දී මා ගැනම ලජ්ජාවට පත්වුණත් මාද මුලින් ඒ කතාවට හිනාවූ අයෙක්.
එකල නිවසේ ‘දෙමළ පිඟාන’ සහ ‘දෙමළ කෝප්පය’ කියලා පිඟන් කෝප්ප තිබුණු බවත් මගේ මතකයේ තිබෙනවා. වෙනත් අමුත්තන්ට කෑම්බීම් ලබාදෙන පෝසිලේන් පිඟන් වගේ නොව, දෙමළ පිඟාන ලෙස තෝරාගෙන තිබුණේ බෙලෙක් පිඟන්. ඒවා තිබුණේ කුලී වැඩවලට හා වෙන විවිධ හේතුවලට ගෙදරට එන දෙමළ උදවියට කන්න බොන්න දෙන්නට. ඔවුන් ආහාර ගන්නේ කුස්සියේ ඉඳගෙන. බොහෝවිට ඔවුන් ආවේ ගියේ නිවසේ පසුපස දොරටුවෙන්. සීගා සහ චන්ද්‍රලේඛා අලුත් අවුරුද්දට දෙමළ නිවාසවලින් කෑම්බීම් රැගෙන ආ අවස්ථාවල ඒවා බොහොම ආදරයෙන් පිළිගෙන, ඔවුන් ගිය පසුව විසිකර දැමූ බවත් මතකයි. මේ සියල්ල එකල ඔවුන්ට දැක්වූ සැලකිල්ලේ ස්වභාවය නිරූපණය කරනවා.
කෙසේ වෙතත් ඕනෑවට වඩා නපුරු විය යුතු නැහැ. මේ සියල්ල කරන්නේ ඒ දෙමළ ජනතාවට ආදරයත් එලෙසම තිබියදී බව කියන්නට සිද්ධවෙනවා. සීගාට කරදරයක් වූ විට මුලින්ම උදව් පැතුවේ අපේ නිවසෙන්. සීයාත් ආච්චීත් ඔවුන්ට ආදරය කළා. එ නිසාම අසූතුනේදී දෙමළ විරෝධී මැරයන්ට එරෙහිව කඳුකර දෙමළ ජනතාව ආරක්ෂා කරන්නට සීයා පෙළැඹී තිබුණා. ඒ කාලයේ හැටියට ඔහුව සැලකුවේ දෙමළ ජනතාවට ආදරය කරන පුද්ගලයෙක් ලෙස. එය විකාර සහගත බව ඇත්ත. එහෙත් ගැටලු‍ව තිබුණේ ඔවුන් ආදරය කළ ස්වරූපයේයි. තම මනුෂ්‍යත්වයට වඩා අඩු මනුෂ්‍යත්වයක් සීයාගේ පරම්පරාව විසින් සීගාගේ පරම්පරාවට ආරෝපණය කළා.
මේ සියල්ල එලෙසින් පිළිගැනීමට සීගා වැනි උදවිය පෙළැඹීම පුදුම සහගත කාරණයක්. අද වුව සීගා කතාකරන්නේත් ඉතාම ගැති රිද්මයකින්. හැකි තරම් ගැති වීම ජීව්ත ගැටගසාගැනීමේ මාර්ගය ලෙස ඔවුන් දුටුවා විය යුතුයි. ඒ නිසාම එකල පැවති පීඩනය සීගා වැනි පුද්ගලයන් විසින්ද නඩත්තු කළාදැයි දැන් හිතෙනවා.
සීගා වත්තේ සේවකයෙක් ලෙස වැඩ කළා. ඔහුට අප නිවසට පැමිණෙන්නට සිදුවුණේ වතු කම්කරුවෙක් ලෙස ඔහු ලද වැටුප ප්‍රමාණවත් නොවූ නිසා. ඔහුට ජීවිත ගැටගසාගැනීමට තිබුණු ක්‍රමය වන්නේ වත්තේ වැඩ කරන අතරතුර අතිකාල වැටුපක් ලබමින් කුලී වැඩ කිරීම.
අන්නදාන්ගේ පරම්පරාව
වයස අතින් ගත්තොත් සීගාට වඩා අන්නදාන් අවුරුදු විස්සකින් පමණ බාලයි. අන්නදාන් ගණුදෙනු කළේ සීයාට පසු පම්පරාව සමග. එනම්, මගේ මවගේ පරම්පරාව සමග. අම්මා සීගාට වඩා අන්නදාන්ගෙන් කුලී සේවා ලබාගන්න කැමැත්තක් දැක්වුවා. අද පවා සීගා ගමේ ජීවත්වුණත් අම්මා බර ඇඩකට අඬගැසුවේ අන්නදාන්ට. අන්නදාන් සීගාට වඩා ආඩම්බර යැයි මුල් කාලයේදී මා කල්පනා කළා. පුංචි මට ‘මහත්තයා’ හෝ ‘සර්’ යැයි කී සීගාට වෙනුවට පුංචි මට ‘බබා’ යැයි කියන අන්නදාන්ව ගෙන්වාගැනීම ගැන මුල්ම කාලයේ මට නොසතුටක් තිබුණු බව මතකයි.
අම්මා විසින් අන්නදාන්ට නිවසේ ආහාර වේලක් දීමේදී ආච්චි අම්මා අනුගමනය කළ පිළිවෙත් අතහැර දමා තිබුණා. ඒ අනුව නිවසේ තිබුණු ‘දෙමළ පිඟන් ක්‍රමය’ අහෝසි වුණා. නිවසේ තිබෙන හොඳ පෝසිලේන් පිඟානක අන්නදාන්ට කෑමවේල ලබාදෙන්නට පටන්ගත්තා. ඔහු කෑම මේසයේ හෝ සාලයේ සිට ආහාර ගත්තා. ඔහු අනවශ්‍ය ලෙස බයාදු ගති පෑවේ නැහැ. අන්නදාන්ලා අඩු සැලකීම් ඉවසුවේ නැහැ. තමන් සතු මනුෂ්‍යත්වයේ ගෞරවය ඔහු තේරුම්ගත්තා. ඔවුන් කුලී සේවා සපයන්නන් වුණත්, මෙහෙකරුවන් වුණේ නැහැ. යම් සේවාවක් සැපයීමෙන් පසුව අන්නදාන්ට ගෙවන වැටුප තීරණය කළේ අම්මා විසින් නොවෙයි. අන්නදාන් විසින් තමන්ගේ ශ්‍රමයේ වටිනාකම නියම කළා. අම්මා විසින් ගෙව්වේ අන්නදාන් නියම කළ වැටුප. අලුත් අවුරුද්දට, පොංගල් උත්සවයට අන්නදාන් ගෙන ආ කෑම්බිම් කන්නට අපට අම්මාගේ අවසරය ලැබුණා. එතැනින් නොනැවතී, අපට දෙමළ භාෂාව ඉගැන්වීම පිණිස කඳුරට දෙමළ අක්කා කෙනෙක්ව ගෙන්වීමටත් අම්මා ක්‍රියා කළා.
කෙසේ වුව අන්නදාන්ටද සීගා විසින් අනුගමනය කළ ක්‍රමයම අනුගමනය කරන්නට සිදුවී තිබුණා. වත්තේ වැඩ කරන අතර, අතිකාල රැකියාවක් ලෙස කුලී වැඩ කරන්නට ඔහුටද සිදුවී තිබුණා.
කන්නාගේ පරම්පරාව
කන්නා කියන්නේ සීගාගේ පුතා. සීගාගේත් අන්නදාන්ගේත් පරම්පරා දෙකටම වඩා කන්නා වෙනස් වී සිටියා. කන්නා වතු කම්කරුවෙක් නොවෙයි. ඔහු අන්නදාන් හෝ සීගා යන දෙදෙනාම තෝරාගත් මාර්ග ප්‍රතික්ෂේප කළා. ඔහු කුලී රැකියාවල යෙදීම සම්පූර්ණයෙන්ම ප්‍රතික්ෂේප කළා.
ඔහු අසූ ගණන්වල ඉපැදුණු තරුණයන්ගේ පරම්පරාවට අයිතියි. ඔහු ඉහළටම අධ්‍යාපනය ලැබූ තරුණයෙක් නොවුණත් බණ්ඩාවෙල නගරයේ ටයර් වෙළඳසැලක රැකියාවක් කරමින් වතු කම්කරුවෙකුට වඩා වැඩි ආදායමක් ඉපැයුවා. වත්තේ තිබුණු තම නිවස හොඳින් නිර්මාණය කරගත්තා. මෝටර් සයිකලයක් සහ ත්‍රීවීලරයක් ගත්තා. පිළිවෙලට ඇන්දා. ඔහු කිසිවෙකුට ගැති වුණේ නැහැ. කන්නා අප සමඟ වැඩිපුර කතාබහ කළේත් නැහැ. කන්නා සියල්ලන්ටම වඩා ආඩම්බර යැයි එකල මා සිතුවා. ඔහු අප සමඟ ඉඳහිට හිනා වී ආ ගිය තොරතුරක් විමසීම හැර කිසිම සම්බන්ධයක් දක්වා නැහැ.
නවීන්ගේ පරම්පරාව
නවීන් නව සහස්‍රයේ තරුණයෙක්. ඔහු අයත් වෙන්නේ ගමේ දැන් සිටින නව යොවුන් පරම්පරාවට. එකල මෙන් කඳුරට දෙමළ හා සිංහල ජාතීන් දෙක වෙන වෙනම සැලකිය නොහැකියි. එකම පාසැලක එකම පන්තියේ ඉගෙනගැනීම හැර, දෙන් මේ කණ්ඩායම් දෙකම අතර කිසි වෙනසක් නැහැ. නවීන්ගේ පරම්පරාවට අයත් ඇතැම් තරුණයන් විශිෂ්ඨ ලෙස අධ්‍යාපනය ලබනවා. කොහොම වෙතත් නවීන් අධ්‍යාපනය මඟ නවතා තිවීලරයක් මිලදී ගෙන, ත්‍රීවීලර් රියැදුරෙක් බවට පත්වුණා. ගමේ සිටින සිංහල, දෙමළ තරුණයන් බොහෝ දෙනෙක්ට වඩා මාසික ආදායමක් තරුණ නවීන් ලබනවා. වැඩි විශ්වාසය නිසා හදිසි ගමනකට නවීන්ට කතාකරන බොහෝ දෙනෙක්. සිටිනවා.
නවීන්ලාගේ පරම්පරාව තුළ බොහෝවිට උස් පහත් ජාතිභේදයක් නැති තරම්. එය මහා ජාතික සමඟියක් නොවුණත්, මුහුණ ඉදිරියේ අනෙකාව පහත් කොට කතා නොකරන තැනකට ඇවිත්. එකිනෙකා සමග ‘මචං’ කියාගෙන සහෝදරත්වයෙන් ආමන්ත්‍රණය කරන පරම්පරාවකට ඇවිත්. අපත් ඔවුනුත් අතර භාෂාවේ, ආගමේ, සංස්කෘතියේ වෙනසක් හැර වෙන කිසිම වෙනසක් නැහැ. වඩා නිවැරදිව කීවොත්, බැලූ බැල්මට අසමානතාවයක් නැහැ. සිත් යට තිබෙන ජනවාර්ගික තැවුල් කිසිදා සුව කළ නොහැකි බවත් ඔය අතරේ පැවසිය යුතුයි.
ඒ නිසා අපේ ගම්මානවල සිටින නව පරම්පරාවේ බහුතරයකට වතු කම්කරු වැටුප් ප්‍රශ්නය වැදගත් වෙන්නේ ඔවුන්ගේ මාපියන් රැකියාව කිරීම හේතුවෙන්. නැත්නම් මිතුරු මිතුරියන් කිහිපදෙනෙක් පමණක් වත්තේ රැකියා කරන නිසා. අනෙක පරම්පරා පුරුද්දකට වතු කම්කරු වැටුප වැදගත්යැයි සිතන නිසා. එසේ වුවත් ඔවුන් බොහෝ දෙනෙක් වතු කම්කරුවන් ලෙස සේවය කරන්නේ නැහැ.
මේ අර්බුදය ගැන දන්නා අයට වැටහෙන දෙයක් තියෙනවා. එනම්, නුදුරේම වතු කම්කරු වැටුප රුපියල් දාහක් බවට පත්වේවි. එය තොණ්ඩමාන්ලා අරගල කොට ලබාගත් ජයග්‍රහණයක් ලෙස අර්ථකතනය වේවි. එසේ වුව රුපියල් දහස කියන්නේ කම්කරුවාට කිසිසේත් ප්‍රමාණවත් වැටුපක් නොවෙයි. අඩුම තරමේ 1300 දක්වාවත් මේ මොහොතේ වැටුප වැඩි විය යුතුයි. වැඩි කළ හැකියි. එය එසේ වැඩු වුණත් මහා වෙනසක් නොවේවි. ඉදිකිරීම් වැඩපළක අත්වැඩ දීමෙන් වුව දිනකට ඒ මුදල මෙන් දෙතුන් ගුණයක් ඉපැයිය හැකියි. මුලින්ම කී ආකාරයට අපේ මිත්‍රයා තොණ්ඩමාන්ගේ ව්‍යාජ අරගලයට උපහාසයෙන් හිනා වුණේ ඒ නිසායි.
ජයසේකර ෆැක්ටරිය
ගමේ අලු‍තෙන් ෆැක්ටරියක් ඉදිවුණා. එය ගමේ දැවැන්තම තේ ව්‍යාපාරිකයා වන ජයසුන්දරලාගේ ෆැක්ටරිය. ජයසේකරලා සතු තේ ඉඩම්වලට අමතරව කුඩා තේ වතු හිමියන්ගේ ඉඩම්වලින් තමයි ජයසේකර ෆැක්ටරියට තේ එන්නේ. රසවත්ම කතාව එය නොවෙයි. නව ෆැක්ටරියට සම්බන්ධ තේ ව්‍යාපාරයෙහි ශ්‍රමය කඳුරට දෙමළ ජනතාවට සීමා වෙලා නැහැ. මේ වෙද්දී රුපියල් හත්සීයක වරුවක වැටුපට ෆැක්ටේරියේ වැඩට යන කාන්තාවන්ගෙන් බහුතරය වෙන්නේ ගමේ සිටින සිංහල ජාතික කාන්තාවන්. ෆැක්ටේරියට සපයනු පිණිස කුඩා තේ වතුවල තේ දළු කඩන අය අතරිනුත් බහුතරය සිංහල ජාතිකයන්. ඒ නිසා තවදුරටත් වැඩවසම් ආරේ වතු කම්කරු දෙමළ ජනතාව යන යෙදුම ඇටම්පිටියට අවලංගු වෙමින් තිබෙනවා.
කොහොම වුණත් ගමේ තවමත් සීයාගේ පරම්පරාවේ මිනිසුන් ජීවත්වෙනවා. ‘වැඩකට දෙමළෙක්වත් සොයාගන්නට නැතැයි’ ඔවුන් ඉඳහිට කියනු ඇසෙනවා. ඒ ඇසෙද්දී හිතට සියුම් චිත්ත ප්‍රීතියක් නැඟෙනවා.
ඒ සියල්ල එසේ පවසන අතර, අපේ ගමේ තත්වය පොදු තත්වයක් නොවන බවත් කිව යුතුයි. වත්තේ රස්සාව අමතක කර දමන තත්වයට කඳුරට දෙමළ ජනතාව අතරින් සැලකිය යුතු පිරිසක් තවම ළඟා වී නැහැ. විශේෂයෙන්ම නුවරඑළිය, හැටන් දිස්ත්‍රික්කවල දුෂ්කර ප්‍රදේශවල දෙමළ ජනතාව තවමත් විඳින්නේ සීගාගේ පරම්පරාව විඳි පීඩනයමයි. එහෙත්, ලෝකය අනාගතයට ගමන් ගනිද්දී අද සිරව සිටින්නන්ද තමන්ගේ නිදහස සොයා ගනීවි.■
