දැනට දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයේ දක්නට ලැබෙන සියලු‍ම වර්ධනයන්ගෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ වත්මන් දේශපාලන අර්බුදය ඉක්මනින් සමනය වීමට ඇති ඉඩකඩ බෙහෙවින් සීමා සහිත බවයි. අර්බුදය එලෙස දිගට ඇදී යාමට ප්‍රමුඛ හේතුව වන්නේ ජන මතය තියුණු ලෙස දේශපාලන කඳවුරු දෙකකට බෙදී ගොස් තිබීමයි. ජනවාරි 8 පරාජයෙන් පසුව රාජපක්ෂ කඳවුර නැවත ශක්තිමත් ලෙස සිය බලය දකු‍ණේ දේශපාලන අවකාශය තුළ තහවුරු කරගෙන නැවතත් ආණ්ඩු බලය ලබා ගැනීමට කල්යල් බලමින් සිටින බව පෙනෙන්නට තිබුණත් ඔක්තෝබර් 26 දින ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන විසින් ගනු ලැබූ තීරණයේ ප්‍රතිඵලය වූයේ කිසිවකු බලාපොරොත්තු නොවූවකි. එනම් ප්‍රති-රාජපක්ෂ කඳවුරට නැවත වතාවක්, තාවකාලිකව හෝ, එක්සත්භාවයක් ඇති කරගැනීමට අවස්ථාව ලැබීමයි. පාර්ලිමේන්තුවේ සංයුතිය විසින් එයට ප්‍රායෝගික වශයෙන් අවස්ථාව සලසා දුන්නා පමණක් නොව, ජනාධිපතිවරයාගේ ක්‍රියාවේ දක්නට ලැබුණු ඉතාම පැහැදිලි ආචාරධර්ම විරෝධී ස්වරූපය විසින් එම ප්‍රති-රාජපක්ෂ කඳවුරට ක්‍රමයෙන් අහිමිවෙමින් තිබූ සදාචාරාත්මක සුජාතභාවය මෙන්ම දේශපාලන විශ්වසනීයත්වය ද යළි අත්පත් කර ගැනීමට ඉඩ ලබා දුනි.
2005 ජනාධිපතිවරණයෙන් පසුව දකු‍ණේ දේශපාලනය තුළ ඇති වූ සුවිශේෂී වර්ධනයක් වූයේ මහින්ද රාජපක්ෂගේ බෙහෙවින් ඉහළ පොදුජන ආකර්ෂණය යටතේ සිංහල-බෞද්ධ සමාජය තුළ පෙර නොවූ විරූ දේශපාලන එකසත්භාවයක් ඇති වීමයි. මෙම දේශපාලන එක්සත්භාවය සාක්ෂාත් වන්නේ බෙහෙවින් ආකර්ශනශීලී වූ ‘රට රැකීම’ යන සටන් පාඨය කේන්ද්‍ර කරගෙනයි. එල්ටීටීඊ සාධකය නිසා මේ සටන් පාඨයට බෙහෙවින් ඉහළ ආකර්ෂණයක් ලබා ගැනීමට හැකි වුව ද, එල්ටීටීඊ සාධකය ඉවත් වීමෙන් පසුව එම ආකර්ෂණය ඒ ලෙසින් ම පවත්වාගෙන යාම පහසු වූයේ නැත. එය පවත්වාගෙන යාමට දැරූ උත්සාහය වෙනුවෙන් විශාල දේශපාලන මිලක් ගෙවීමට රාජපක්ෂ කඳවුරට සිදු වීය. ඒ මගින් රාජපක්ෂ කඳවුරට සිදු වූ විශාලම බලපෑම වූයේ එය තියුණු ලෙස සිංහල-බෞද්ධ නොවන ජනකොටස් වෙතින් කොන් වීමයි. එසේ ම වර්ධනය වූ දැඩි අධිකාරිවාදී හා දේශපාලන වශයෙන් මර්දනකාරී වාතාවරණය තුළ ඊට ආකර්ෂණය වූ සිංහල-බෞද්ධ ඡන්ද දායක පදනමේ ද පතුරු ගැලවී යාමක් දක්නට ලැබුණි. 2015 ජනවාරි 8 ජනාධිපතිවරණය සඳහා ගොනු වූයේ මේ ප්‍රති-රාජපක්ෂ කඳවුරයි.
එම ප්‍රති-රාජපක්ෂ කඳවුරේ දේශපාලන දැක්ම සකස් වී තිබුණේ ඒ කඳවුර විසින් ම නිර්මාණය කරගෙන තිබූ දේශපාලන අදහස් පද්ධතියක් තුළින් නොව රාජපක්ෂ ව්‍යාපෘතියේ පැවැති නිෂේධාත්මක ලක්ෂණ කෙරෙහි, එයින් ඉවත් කෙරුණු ජන කොටස් අතර පැවැති කළකිරීම තුළිනි. ජනවාරි 8 බල පෙරළියෙන් පසු ඉතාම ඉක්මනින් එම ප්‍රති-රාජපක්ෂ කඳවුර තුළ පැවැති එක්සත්භාවය කැඩීබිඳී ගියේ ය. ඒ බලයට පත් වූ ආණ්ඩුවේ සීමිත න්‍යායපත්‍රයන්හි ආචරණයට ගොදුරු වීම මගින් එහි දේශපාලන සුජාතභාවය අහෝසි වී ගිය බැවිනි. රාජපක්ෂ කඳවුරට නැවත වතාවක් ශක්තිමත් ලෙස හිස එසවීමට ඉඩකඩ විවෘත වූයේ ඒ පසුබිම තුළ යි.
2015 ජනවාරි 8 වන විට රාජපක්ෂ කඳවුරෙන් විතැන් වූ පිරිස් නැවත ඒ වෙත ආකර්ෂණය කර ගැනීම පැත්තෙන් රාජපක්ෂ කඳවුර ඉහළ සාර්ථකත්වයක් පෙන්නුම් කළේ නොමැති වුව ද, ප්‍රති-රාජපක්ෂ කඳවුර සී සී කඩ විසිර යාම නිසා ඊට දේශපාලන ආකර්ෂණයක් අත්පත් කර ගැනීමට හැකි විය. පසුගිය පෙබරවාරී පළාත් පාලන මැතිවරණයේ ප්‍රතිඵලය මගින් පෙන්නුම් කළේ එම යථාර්ථය යි. බැලූ බැල්මට පෙනෙන්නට තිබුණේ රාජපක්ෂ කඳවුර ඉතා පහසුවෙන් නැවත රාජ්‍යබලය අත්පත් කර ගැනීම කරා ගමන් කරමින් සිටින බව යි.
විශේෂයෙන්ම රනිල්-මෛත්‍රී ගැටුමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මෙන් ම, රනිල් පාර්ශ්වයේ අතිශය ගැටලු‍කාරී සහ කිසිසේත් ජනප්‍රිය නොවූ ආර්ථිකය මෙහෙයවීමේ ප්‍රවේශය මගින් රනිල්-මෛත්‍රී ආණ්ඩුව දැඩි ලෙස දුර්වල තත්වයකට පත් කොට තිබිණි. ‘ඔක්තෝබර් 26’ පැමිණෙන්නේ මේ සංදර්භය තුළ ය. පැහැදිලි ලෙස පෙනෙන්නට තිබෙන දෙය වන්නේ මේ පියවර ශීඝ්‍රයෙන් අහෝසි වෙමින් යන සිය භූමිකාව යළි ස්ථාපිත කරගැනීම සඳහා ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල විසින් ගනු ලැබූ පියවරක් බව යි.
කෙසේ වෙතත් ඒ මගින් සිදු වූයේ කිසිවෙක් නොසිතූ විරූ දෙයකි. එනම් ‘ජනවාරි 8 ප්‍රති-රාජපක්ෂ කඳවුරට’ නැවත තාවකාලික හෝ එක්සත්භාවයක් ලබා ගැනීමට ඉඩකඩ ලබා දීම යි. එ පමණක් නොව රාජපක්ෂ කඳවුරේ ‘රට රැකීමේ’ සටන් පාඨයට පරස්පර ලෙස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ සටන් පාඨය ශක්තිමත් ලෙස රාජපක්ෂ කඳවුරට පමණක් නොව මෛත්‍රීපාල සිරිසේනට එරෙහිව ද යොදා ගැනීමට දැන් ප්‍රති-රාජපක්ෂ කඳවුර සමත් වී ඇත. ඒ අනුව ගත් කල ඔක්තෝබර් 26 ප්‍රති-රාජපක්ෂ කඳවුරට වෙස්වලාගත් ආශීර්වාදයක් විය. අර්බුදය නොවිසඳී දිග්ගැස්සෙන තත්වය තුළ මේ කඳවුරු දෙක ද ශක්තිමත් ලෙස එකිනෙකාට ප්‍රතිවිරුද්ධ ලෙස සංවිධානය වීම ද දක්නට ලැබේ. ■
නිර්මාල් දේවසිරි
