සිරිසේන ලක්‍ෂ 14කින් ජනාධිපති වන්නේ කොහොමද?

මේ අර්බුදය විසඳා ගත හැකි එකම ක්‍රමය මහමැතිවරණයකට යෑම යැයි මිථ්‍යාවක් සමාජගත කරන්නට, ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනත්, ඔහු නීති විරෝධී ලෙස අගමැතිවරයා හැටියට පත්කළ, දැනට වැඩ තහනම් කරනු ලැබ සිටින, මහින්ද රාජපක්‍ෂත් ඔවුන්ගේ කණ්ඩායමත් සෑහෙන උත්සාහයක් දරති. රාජපක්‍ෂ වහලුන් වන නළුනිළියෝද, ඊනියා විද්වතුන්ද, මහජනතාවද මේ මිථ්‍යාව සමාජගත කිරීමේ ව්‍යාපෘතිය සඳහා දැන් ඉදිරියට කැඳවා තිබේ. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුව කුමක් වුවද, මහමැතිවරණයක් ළඟ එන බවට ව්‍යාජ වහසිබස් දොඩවන විමල් වීරවංශ වැනි පාරාජිකාවූ දේශපාලකයන් ද ඒ අතරය. දවසකට තැන් කිහිපයක මේ පිරිස පවත්වන මාධ්‍ය සංදර්ශනවලට, රාජපක්‍ෂවරුන් රැකීමට දිවිහිමියෙන් කැපවී සිටින පෞද්ගලික මාධ්‍ය දෙන ඉමහත් ප්‍රචාරය නිසා, ඒ කියන කතාව ඇත්තක්යැ’යි සාමාන්‍ය මිනිසුන් සිතන්නට ඉඩ තිබේ.
මහමැතිවරණයක් ඉල්ලන්නේ ජනතා පරමාධිපත්‍යයට ගෞරව කිරීම අවශ්‍යයැයි පෙන්වමිනි. හැම දෙයකටම වඩා ජනතා පරමාධිපත්‍යය උතුම්යැ’යි පෙන්වමිනි. එහෙත්, මේ සම්පූර්ණ ව්‍යාජයකි. මෛත්‍රීපාල සිරිසේනටත්, මහින්ද රාජපක්‍ෂටත් ජනතා පරමාධිපත්‍යය මතක් වුණේ, පාර්ලිමේන්තුවේ ඔළුගෙඩි ගණන මිලදී ගන්නට බැරිවුණු නිසාය. ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා, නීති විරෝධී ලෙස අගමැතිවරයකු ජනාධිපතිවරයා පත්කළේ, ඔහුට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක විශ්වාසය දිනා දෙන්නට පුළුවන්යැ’යි කල්පනා කළ නිසාය. මුලින්ම පාර්ලිමේන්තුවේ 113ක බහුතරය මහින්ද රාජපක්‍ෂට හදා දීමේ වගකීම බාරගත්තේ ජනාධිපති සිරිසේනය. සිරිසේන විසින් හදිසියේම රාජපක්‍ෂ අගමැති කරනු ලබන්නේද 113 තමා හදාදෙන්නෙමැයි පොරොන්දු වෙමිනි. 19වැනි සංශෝධනයේදී තමා මැදිහත්වී පාර්ලිමේන්තුවේ ඒකමතික ඡන්දයක් ලබාගන්නට සමත්වුණු බව උජාරුවෙන් කියන සිරිසේන, ඒ හැකියාව තවමත් තමා වෙත ඇති බවට සිතන්නට ඇත. ඒ වන විට එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයේ නායකයා සමග ආරාවුල් ඇතිකරගෙන සිටි මන්ත්‍රීවරුන් ඕනෑම අවස්ථාවක සල්ලිවලට බාගෙන බහුතරය හදාගන්නට තමාට හැකි බවද සිරිසේන කල්පනා කරන්නට ඇත. රවි කරුණානායක ඒ වන විට පක්‍ෂය බරපතළ විදියට විවේචනය කරමින් සිටි නිසා, ඔහුත්, ඔහු සමග සිටින මන්ත්‍රීවරුන් කිහිපදෙනකුත් එකතුකරගන්නට සිරිසේන ගණන් හදන්නට ඇත. රනිල් වික්‍රමසිංහ සමග හිත නොහොඳින් සිටි රංගේ බණ්ඩාර වැනි මන්ත්‍රීවරුන්ට සිරිසේන පෞද්ගලිකවම කතාකරන්නේ ඒ නිසාය. තමන්ගේ පැත්තට එලෙස එන මන්ත්‍රීවරුන්ට පොරොන්දු වන මුදල ගෙවීමට බාරදී තිබුණේ රටේ ප්‍රමුඛ ව්‍යාපාරිකයන්ට බවත් අසන්නට ලැබෙයි. ‘මන්ත්‍රීවරුන්ගේ මිලගණන් ලක්‍ෂ 500 දක්වා ඉහළ ගියා යැ’යි ඔහු කියන විට, ඒ කියන්නේ, තමාද පෞද්ගලිකව සහභාගිවුණු මුදල් ගනුදෙනු ගැනය.
එහෙත්, රනිල් වික්‍රමසිංහ අරලිගහ මන්දිරය අතනොහැර සිටිමින්, සටනට බට නිසා, සිරිසේනගේ සැලැස්ම මුළුමනින්ම ව්‍යර්ථ විය. මන්ත්‍රීවරුන්ගේ මිල ඉහළ ගිය නිසා, මදිවන මුදල් ගෙවා ඔවුන් මිලදී ගන්නා ලෙස සිරිසේන මහින්දට දැන්වූ බවද දැනගන්නට තිබේ.
සිරිසේනගේත්, රාජපක්‍ෂගේත් සැලැස්ම වුණේ, මේ විදියට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය අල්ලාගෙන, ඉතිරි අවුරුදු දෙක ඔවුන්ගේ පාලනයක් පවත්වාගෙන යමින්, ඒ අතර රාජපක්‍ෂලාගේ සහායෙන් නැවතත් සිරිසේන ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත්වී ජයග්‍රහණය කොට, සියලු රාජ්‍ය සම්පත් සහිතව 2020දී මහමැතිවරණයට යන්නටය. ඒ මොහොතේ ජනතා පරමාධිපත්‍යයක් ගැන කතාවක් තිබුණේ නැත. තිබුණේ කිලිටි මුදල් හරහා මන්ත්‍රීවරුන් බාගෙන තමන්ගේ බලය පවත්වාගෙන යෑමේ කෑදර ව්‍යාපෘතියක් පමණි. එය අසාර්ථක විය. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැර මහමැතිවරණයක් පවත්වන්නට ගැසට් මුද්‍රණය කරන්නේ මේ කිලිටි ව්‍යාපෘතිය අසාර්ථක වුණු තැනය. එහෙත්, මහමැතිවරණය සාධාරණය කරන්නට කතාවක් සොයාගත යුතුය. ‘ජනතා පරමාධිපත්‍යය පිළිබඳ ව්‍යාජයක්’ එළියට ගන්නේ ඒ සඳහාය. මහමැතිවරණයකදී ජනතාවගේ ඡන්ද බලයට ඉඩ ලැබෙන බවටත්, සියල්ලේ අවසාන තීරකයා මහජනතාව බවටත්, මේ අර්බුදය විසඳීම සඳහා ඇති එකම මාවත, ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තු බලයක් සඳහා ජනතාව වෙත ආයාචනය කිරීම බවටත් බොරු සියගණනක් නිර්මාණය කරන්නේ, මේ කිලිටි ව්‍යාපෘතිය වසාගන්නටය. ඒ නිසා මහජනතාව තේරුම් ගත යුත්තේ, පරමාධිපත්‍ය බලයක් ගැන කියමින් තමන් ඔසොවා තබන්නේ බැටළු හම් පොරවාගත් වෘකයන් රැළක් බවයි. ඔවුන්ට තමන්ගේ ‘ආධිපත්‍යය’ මතක් වුණේ, ඔළුගෙඩි බාගැනීමේ ඩීල් අසාර්ථක වුණු තැන බවයි. අද ජනතා පරමාධිපත්‍යයක් වෙනුවෙන් කිඹුල් කඳුළු හෙළන මේ අය, ඡන්දවලදී ජනතා පරමාධිපත්‍යය ආරක්‍ෂා කළ හැටි, 2005-2014 කාලය තුළ ඡන්ද පැවැත්වුණු විධියෙන්ද පැහැදිලි වෙයි.
එහෙත්, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම නීත්‍යනුකූලයැයි තීන්දු කළහොත් මිස, මහමැතිවරණයක් එන්නට කිසිම ඉඩක් නැත. අධිකරණ තීරණය කුමක් වුණත්, මහමැතිවරණයකට යන්නට, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවත්, අධිකරණයේ තීන්දු තීරණත් පසෙක දා සිරිසේන-මහින්ද පාර්ශ්වය පියවර ගතහොත්, රට නවතිනු ඇත්තේ කිනම් විනාසයකදැයි දැන්ම කියන්නට බැරිය.
මහමැතිවරණයක් තැබිය හැක්කේ, වර්තමාන පාර්ලිමේන්තුවට වසර හතරහමාරක් ගෙවුණු පසුව පමණි. ඒ කාලය එළැඹෙන්නේ 2020 පෙබරවාරියෙන් පසුවය. ඊට මෙහා මහමැතිවරණයක් පැවැත්වීමට, රටේ මූලික නීතියෙන් නම් ඉඩක් නැත. මේ වන තෙක් කළාක් මෙන්, රටේ මූලික නීතිය යළි යළිත් කඩකරමින් කවුරු හරි එවැනි දෙයක් කරන්නට යනවා නම්, හැකි සෑම බලයක්ම යොදවා, ඒ අවභාවිතය වැළැක්විය යුතුය. රටක් යනු, නීති විරෝධී මංපහරන්නන් කල්ලියකගේ නැතහොත් අලිබබෙකුගේ හා හොරු හතළිහකගේ බූදලයක් නොවේ. රටක සිටින යුක්ති ගරුක මිනිසුන්, නිශ්ශබ්දව සිටියා වුවද, මෙවැනි මංපහරන්නන් පිරිසකට කිසිසේත් යටත් විය යුතු නොවේ.
‘අපේ ඡන්දය අපට දෙන්න’යැයි කිසිවකු තවදුරටත් ඉල්ලනවා නම්, මහමැතිවරණයක් ඉල්ලන්නට පෙර යා හැකි හොඳම මැතිවරණය ජනාධිපතිවරණයයි. ජනාධිපතිවරණය පැවැත්වීම සඳහා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කළ යුතු නොවේ. එය නීත්‍යනුකූලව පැවැත්විය හැකිය. 2019 ජනවාරි 8න් පසු, නැවත වරක් ජනාධිපතිවරයා හැටියට තේරී පත්වීම සඳහා සිය අභිලාෂය ප්‍රකාශ කරන්නට වර්තමාන ජනාධිපතිවරයාට හැකිය. එසේ සිය අභිලාෂය ඔහු ප්‍රකාශ කළ විට, එය ජනාධිපතිවරණයක් පැවැත්වීම සඳහා කරන ලද නියමයක් හැටියට පිළිගෙන, ජනාධිපතිවරණයක් සඳහා සූදානම් වීම මැතිවරණ කොමිසම කළ යුතුය. ඒ සඳහා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන්ම ජනාධිපතිට බලය ලබාදී තිබේ. ඒ නිසා, අප ඉල්ලා සිටිය යුත්තේ ජනාධිපතිවරණයකි.
ජනාධිපතිවරණයක් ඉල්ලන්නට සාධාරණ හේතු තිබේ. ජනාධිපති සිරිසේන හැම කෙනකුගේම ජනබලය ප්‍රශ්න කරයි. ඔහු රනිල් වික්‍රමසිංහ ඉවත්කරන්නට එක හේතුවක් හැටියට දක්වන්නේ පෙබරවාරි 10වැනිදා පළාත්පාලන ඡන්දයේදී එජාපය පරාජය ලැබූ බවයි. ඒ තර්කය පිළිගන්නවා නම්, ඒ ඡන්දයේදී තමාගේ ඡන්ද බලය ලක්‍ෂ 14 දක්වා අඩුවූ බවද ඔහු පිළිගත යුතුය. මීට අවුරුදු හතරකට පෙර, ලක්‍ෂ 62ක ජනබලයක් හිමිව තිබුණු තමාට, දැන් තිබෙන්නේ ලක්‍ෂ 14ක් නම්, තවදුරටත් රටේ ජනාධිපති වීමට සිරිසේනට ඇති සදාචාරාත්මක හැකියාව කුමක්ද? අනෙක් අතට, 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී ඔහු දිනවා, පරාජයට පත්කළ පොදු ජනහතුරා වූ මහින්ද රාජපක්‍ෂ නීති විරෝධී ලෙස ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා අගමැති පදවියට පත්කිරීමෙන්, ජනාධිපති සිරිසේන තමාට ආරම්භයේදී තිබුණු මහජන වරම සම්පූර්ණයෙන්ම අහිමි කරගෙන තිබේ. එවැන්නකුට ජනාධිපතිධුරයේ සිටින්නට කිසිම අයිතියක් නැත. ඒ නිසා, අප ඉල්ලා සිටිය යුත්තේ නීත්‍යනුකූල ජනාධිපතිවරණයකි. සිරිසේන බිය නැතිව ජනාධිපතිවරණයකට ගොස් තම ජනවරම පිරික්සා බැලිය යුතුය. ■