විශ්‍රාමික රාජ්‍ය නිලධාරී ලයනල් ප්‍රනාන්දු
ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා විසින් ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා ගත් තීන්දුව ගැන ඔබේ මතය කීවොත්…
සම්පූර්ණයෙන්ම වැරදි වැඩක්. විකෘති විදියට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අර්ථකථනය කරමින් ඔහු වැඩ කළා. ව්‍යාජ හේතු ඉදිරිපත් කළා. මිනිහෙක් යමක් කරනවා නම් ඒක කරන එක අවසානයේදී ඒක අර්ථගත වෙන්න එපැයි. ඒකෙන් යම්කිසි කෙනෙකුට හෝ යම්කිසි පාර්ශ්වයකට යහපත් දෙයක් වෙනවායැයි හිතන්න පුළුවන් නම් ඒ තීරණය සාධාරණය කරන්න තිබුණා. ඒත් මේ තීන්දුවෙන් කිසිම කෙනෙකුට හොඳක් වෙලා නැහැනේ.
අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහගෙන් දැවැන්ත පීඩාවකට ලක්වූ බවත් අන්ති මේදී ඝාතන කුමන්ත්‍රණයක් දක්වා එය වර්ධනය වූ බවත් ජන ාධිපතිවරයා නිදහසට කරුණු විදියට ඉදිරිපත් කරනවා නේද?
මට අවුරුදු අසූ දෙකක්. මම රාජ්‍ය සේවයේ ඉහළ තනතුරු බොහොමයකට හිටපු කෙනෙක්. මේ පෙරහැරවල් යන්නේ කොහාටදැයි මම හොඳට දන්නවා. හැටේ දශකයේ ඉඳන් මම මේ පෙරහැරවල් බලාගෙන හිටියා. එකපාරම සංවිධානයක ක්‍රියාකාරී අධ්‍යක්ෂ කියාගත්ත කෙනෙක් ඇවිල්ලා පදනම් විරහිත කතාවක් ඉදිරිපත් කරනවා. ඉන් පස්සේ ඝාතන කුමන්ත්‍රණයක් ගැන කියනවා. සති තුනකට පමණ කලින් දිනමිණ පත්තරයක තිබුණා, මාස තුනක් ගතවෙද්දී රනිල් වික්‍රමසිංහ විසින් ලංකාව වළපල්ලට ඇදගෙන ගිය බවට ජනාධිපතිවරයා කළ ප්‍රකාශයක්. ඔහු කරන මේ ප්‍රකාශයේ අර්ථය කුමක්දැයි අපි දන්නේ නැහැ. මොකක්ද මේ කියන වළපල්ල. ජනාධිපතිතුමා මීට කලින් එක වළපල්ලක් ගැන කිව්වා. තමන්ගේ මුළු පවුලම අඩි හයක් වළපල්ලට යවන්නට හිටි බව කාලයක් මතුරමින් හිටියා.
මේ වගේ ප්‍රකාශවලින් හැම වෙලාවේම ස්වයං අනුකම්පාවක් ලබාගන්නට මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා උත්සාහ කරනවා. මීට කලින් ජනාධිපතිවරු එහෙම කළේ නැහැ. ජනාධිපතිවරු කෙසේ වෙතත් අගමැතිධුරයේ සිටි කාන්තාවක් වූ සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිනියවත් ඔය තරම් මැසිවිලි නැඟු‍වේ නැහැ. කාන්තාවකට වැඩ කටයුතු කරන්න විවිධ බාධා එල්ලවූ බව ප්‍රකාශ කරනවා නම් පිළිගන්න පුළුවන්. ජනාධිපතිතුමා කියන විදියට රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා මාස තුනක් ඇතුළත රට වළපල්ලට ගෙනගියා නම්, තවත් අවුරුදු තුනක් රනිල් වික්‍රමසිංහ එක්ක වැඩ කළේ කොහොමද? දැන් තියෙන විරසකය එදා තිබුණේ නැහැනේ.
මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා තම අසරණභාවය පෙන්වන අතරේම, තමන්ට බලය ඇති බව පෙන්වන්නට උත්සාහ කිරීම අපූරු තත්ත්වයක් නේද?
ඒක ඇත්ත. එක රැයකින් ඔහු සියල්ල වෙනස් කළා. ඔහු හැමවෙලේම කියනවා මට වෙනසක් කරන්න ඕනැ බව. ඔහු දැන් නිතර කියන තවත් දෙයක් තමයි, තමන් විශේෂ ප්‍රකාශයක් කරන බව. ඒත් ඔහුගේ විශේෂ ප්‍රකාශවල තියෙන්නේත් මැසිවිලි සහ අවලාද පමණයි. ඔහු තමන්ට නැති බලතල පවා අත්තනෝමතික ලෙස පාවිච්චි කරමින් තමන්ගේ අසරණබව පෙන්වන්නට උත්සාහ කරන නායකයෙක්.
මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා වසර තුනක් ඇතුළත වෙනස් වූ හැටි ඔබ විග්‍රහ කරගන්නේ කො හෙ ාමද?
මම රාජ්‍ය සේවයේ සිටියදී කිසිම පක්ෂයකට පක්ෂපාතීව වැඩ කරලා නැහැ. මම පක්ෂපාතී වුණේ මගේ හෘදය සාක්ෂියට විතරයි. එහෙත් විශ්‍රාමික නිලධාරියෙක් විදියට මම 2015 ජනවාරි 08 වැනිදා වෙනසක් වෙනුවෙන් නිශ්ශබ්දව කටයුතු කළා. නොවැම්බර් 21 වැනිදා ඔහු ශ්‍රීලනිපයෙන් එළියට ආ මොහොතේ මමත් නව නගර ශාලාවට ගිහිල්ලා ඉදිරිපස අසුනක ඉඳගෙන හිටියා. ඒ වෙලාවෙ ආපු මනුස්සයා මේ තරම් වෙනස් වුණ විදිය අපූරු කාරණයක්.
මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ජනාධිපති ධුරයේ වැඩ බාරගනිද්දී බෝල්පොයින්ට් පෑනක් පෙන්වලායි අත්සන් කළේ තම සරල බව පෙන්වන්න්. දැන් ඔහුට වෙලා තියෙන දේ මීට කලින් සෝභිත හිමි පෙන්වලා දුන්නා. මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි තමයි 2015 ජනවාරි 08 වැනිදා වෙනසක් සිදුකිරීම වෙනුවෙන් පෙරමුණේ ගියේ. එහිමියන් පුදුම ශක්තියක් වගේම දැක්මක් තිබුණු කෙනෙක්. එහිමියන්ට ආරාධනා කළා පොදු අපේක්ෂකයා වෙන්න කියලා. සෝභිත හිමි ඇහුවේ, කොහොමද මහත්තයෝ මම පොදු අපේක්ෂකයා වෙන්නේ කියලා. ඕකට පත්වුණොත් මටත් රසය දැනේවි, මටත් රසය දැනුණොත් එන්න හිතෙන්නේ නැහැ කියලා එහිමියන් කිව්වා. ඒක තමයි ඇත්තටම වුණේ. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමාට අවුරුදු හතර කිට්ටු වෙද්දී බලය සඳහා රසය වැටුණා. අපි මෝඩයෝ නෙවෙයි. අපි වැන්නවුන්ට තේරෙනවා මේ කියන කරන දේවල්වල සැබෑ අරමුණ මොකක්ද කියලා. දැන් මේ සැලසුම් කරන්නෙ තවත් අවුරුදු පහක ධුර කාලයකට පත්වෙන්නට බව අපි දන්නවා. එතුමා කරපු තවත් දේවල් පත්තරවල තිබුණා. ඒ චෝදනා ගැන කතාකරන්න මම කැමති නැහැ. මම කතාකරන්නේ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීම ගැන පමණයි.
ඔහු විසින් ව්‍යවස්ථාදායකයේ සම්මත වූ විශ් වාසභංගයක් ප්‍රතික්ෂේප කළා…
මේ විදියට විශ්වාස භංගයක් ප්‍රතික්ෂේප කිරීම කවදාවත් සිද්ධවෙලා නැහැ. පාර්ලිමේන්තුව සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිතුමාගේ කාර්යභාරය මොකක්ද. එතුමා තමන්ගේ පුටුවේ ඉන්න ඕනෑ. තමන්ගේ බලතල පාවිච්චි කරන්න ඕනැ. පාර්ලිමේන්තුවෙන් සම්මත වෙන අණ පනත්වලට අනුව කටයුතු කරන්න ඕනෑ. දැන් බැලු‍වාම ජනාධිපතිතුමා දෙකයි දෙකයි හතරයි කියලා දන්නේත් නැහැ. බහුතරයක් කියන්නේ මොකක්ද කියලා දන්නේත් නැහැ. මහින්ද රාජපක්ෂ කියනවා බහුතරය එයාලාට තියෙනවාලු. එස්.බී. දිසානායක කියනවා අද බහුතරය නැතිවුණාට දවස් හතරකින් ගේනවාලු. එස්.බී. දිසානායක වගේ පුද්ගලයන් පිළිබඳව නම් කතාකරලා ප්‍රයෝජනයක් නැහැ. ස්ථාවර නියෝග අත්හිටුවලා හදිසියේ විශ්වාසභංග යෝජනාව සම්මත කරගන්නට හේතු බොහොමයක් තිබුණා. පාර්ලිමේන්තුවේ අන් සියලු කටයුතුවලට වඩා වැදගත්කම තිබුණු ප්‍රශ්නය මේක. ඒත් මම කල්පනා කළේ මේක ගැන ඒ විදියට කතා කරනවා නම් එදා ශිරාණි බණ්ඩාරනායකට පාර්ලිමේන්තුවේදී කරපු දේවල් සැලකිය යුත්තේ මොනවා හැටියටද?
ලංකාවේ ඇතැම් විද්වතුන් කියන වා ව්‍ය වස් ථාවේ අහවල් සිදුර තියෙන නිසා, ඒකෙ න් රිංගා යන්න පුළුවන් බව. ජන ාධිපති වරය ාත් ලංකාවෙ ලිඛිත ව්‍යවස්ථාවෙ අඩුපාඩු පෙන්වමින් බලය අවභාවිත කරනවා. එහෙත් එංගලන්තය වගේ රටවල් පැහැදිලි ලිඛිත ව්‍යවස ්ථාව ක් නැති වත් අපූරුවට පාලනය ගෙන යනවා. ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍ය වස් ථාවේ ගැටලු‍වක් තිබෙන බව ඔබ විශ්වාස කරනවාද?
ඔබ කීවා හරි. එංගලන්තයේ මැග්නා කාර්ටා ගිවිසුමෙන් පස්සේ කිසිම ලිඛිත ව්‍යවස්ථාවක් නැහැ. තියෙන්නේ පනත් හා ගිවිසුම් කිහිපයක් විතරයි. අතීතයේ ලේ හැලීම් සිද්ධවෙලා තිබුණත්, මේ වෙද්දී හැම ආයතනයක්ම දන්නවා තමන්ගේ සීමාව. ලංකාවට ලිඛිත ව්‍යවස්ථාවක් තිබියදී මෙසේ කරන ජනාධිපතිවරයා, එංගලන්තයේ වගේ අපැහැදිලි දේවල් තිබුණොත් මොනවා නොකරාවිදැයි හිතාග න්නවත් බැහැ. ව්‍යවස්ථාවේ අඩුවක් නැහැ. මේවා ජනාධිපතිතුමාගේ ඔළුවට එන මනස්ගාත කියලායි මම හිතන්නේ. අපට මේවා පසුපස තියෙන ඇත්ත තේරෙන්නේ නැහැ කියලා ඔහු හිතනවා වෙන්න ඇති. ව්‍යවස්ථාවේ ගැටලු ගැන අවුරුදු තුනකට පස්සේද ඔහු දකින්නේ.? ඒකයි මේක කුමන්ත්‍රණයක් වෙන්නේ. ඇත්තටම කිව්වොත් මේක මනස්ගාත කුමන්ත්‍රණයක්. හිතලු, දෘශ්‍ය මායා ගොඩකින් පිරුණු මනස්ගාත කුමන්ත්‍රණයක්.
පාර්ලිමේන්තුවේ 225ම කිව්වත්, රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිධුරයට පත් නොකරන බව දැන් ජනාධිපතිවරයා කියනවා..
ඇයි එහෙම කරන්නේ. මේක ශිෂ්‍යයෙක්ව පන්තියේ මොනිටර් කරන එක සම්බන්ධ ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. එහෙම නම් ගුරුවරයාට උත්තර නොදී ඉන්න පුළුවන්. පන්තියම ආවත් පත් කරන්නේ තැති බව කියන්න පුළුවන්. මොකද ඒ ළමයා අනෙක් ළමයින්ට කරදර කරන බව ගුරුවරයා දන්නවා වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මේක එහෙම ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. දැන් රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ විශ්වාසය පවා දිනාගෙන තියෙනවා. මේ පක්ෂ දෙකේ බල ගැටුමට සහභාගි නොවී හිටපු ජේ.වී.පී. එකත් ඉතාම සද්භාවයෙන්, සාධනීය ලෙස මේ තත්ත්වයට මැදිහත් වෙමින් රාජපක්ෂ කණ්ඩායමට විශ්වාසය නැති බව පෙන්වලා තියෙනවා. පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය තියෙන පුද්ගලයාව අගමැති ධුරයට පත් නොකරන බව කියමින්ම, ජනාධිපතිවරයා කියනවා සතියකින් ප්‍රශ්නය විසඳනවාලු. දැන් මම නම් කැමති නැහැ මහ මැතිවරණයකට. මම කැමතියි මුලින් ජනාධිපතිවරණයක් තියනවාට. දැන් මහ මැතිවරණය ගැන කියන්නේ සටකපටකමට.
මේ වගේ වෙලාවක රාජ්‍ය සේවකයන් කළ යුත්තේ කුමක්ද?
ඔවුන්ට බියක් තියෙන්න පුළුවන්. ඔවුන් හවස ගෙදරට යා යුතුයි. ගෙදර අය ප්‍රශ්න කරනවා වෙන්න පුළුවන්. සාමාන්‍ය නිලධාරීන් බිය වීම සාධාරණයි. ඒත් ලේකම්වරු, සහකාර ලේකම්වරු වගේ ඉහළ නිලධාරීන් දැනගන්න ඕනෑ තමන් කොතැනද ඉන්නේ කියලා. ඔවුන්ට බිය කියන්නේ තමන්ගේ ක්‍රියා සාධාරණය කරන්නට හේතුවක් නෙවෙයි. චෙක්පත් අත්සන් කරන, තීරණ ගන්න මට්ටමේ නිලධාරීන් නිර්භීතව තමන්ගේ හෘදය සාක්ෂියට අනුව කටයුතු කරන්න ඕනෑ. වලංගු නොවන තීන්දු පිළිගන්න ඕනෑ නැහැ. වලංගු නොවන තීන්දුවක් සම්බන්ධයෙන් අධිකරණයට වුණත් යා හැකියි.
මගේ මට්ටමේම ජ්‍යෙෂ්ඨ නිලධාරියෙක් පහුගිය අවුරුදු තුනහමාර පුරාවට එක්තරා අමාත්‍යාංශයක උපදේශකවරයෙක් විදියට කටයුතු කළා. හොඳ නිලධාරියෙක්. ඔහු මේ සිදුවීමෙන් පස්සේ තමන්ගේ ඇමතිවරයාට ලියුමක් ලිව්වා. තමන් ඉවත්වෙන බවත්, අලුත් රජයට තමන් කිසිම සේවාවක් සිදු නොකරන බවත් සඳහන් කරලා තිබුණා. අදටත් එතුමා ගෙදර ඉන්නවා. ඒකට තමයි හෘදය සාක්ෂිය කියන්නේ. කෙළින් වැඩ කරද්දී තමන්ගේ රුපියල් ලක්ෂයේ වැටුප නැතිවේවි. විශ්‍රාම වැටුප විතරක් ඉතිරිවේවි. වෙන රැකියාවක් හොයන්න වේවි. ඉස්සර පොල්ගෙඩි දහයක් ගෙනාපු ගෙදරට පොල්ගෙඩි දෙකක් ගේන්න සිද්ධවේවි. ඒත් හෘදය සාක්ෂියට අනුව වැඩ කරන්නම වෙනවා.
හෘදය සාක්ෂියට අනුව වැඩ කිරීම කියන්නේ නියුරම්බර්ග් අධිකරණයෙන් පවා පෙන්වූ කාරණයක් නේද?
ඔව්. ඒක ලෝකයේම රාජ්‍ය සේවකයන් පිළිගත යුතු නීතියක්. ඒක රීතියකුත් නෙවෙයි. නියුරම්බර්ග් අධිකරණය කියන්නේ හිට්ලර්ගේ පාලනයෙන් පස්සේ ලෝකයේ රටවල් බොහොමයක් එකතුවෙලා ජර්මනියේම පිහිටුවූ අධිකරණයක්. හිට්ලර්ගේ පාලනය යටතේ වැරදි තීන්දු ගත්ත නිලධාරීන් බොහොමයක් හිටියා. හර්මන් ගෝරිං, ජෝසෆ් ගොබෙල්ස් වගේ. යුද්ධය අවසානයේදී හිට්ලර් මියගිය බව කියනවා. ඇතැම් නිලධාරීනුත් මිය යන්න ඇති. ඒත් බොහෝ අය ඉතිරි වුණා. ඉතිරි වූ නිලධාරීන් විශාල පිරිසක් සම්බන්ධයෙන් නඩු විමසීම සඳහා තමයි නියුරම්බර්ග් අධිකරණය තීන්දු කළේ. ඒ නිලධාරීන්ට ඉහළ නායකයන්ගේ නියෝග පිළිගත් බව කියමින් නිදහස් වෙන්න ලැබුණේ නැහැ. ඔවුන්ට නීති විරෝධී නියෝග පිළි නොගෙන සිටීමේ හැකියාවක් තිබුණා. ලංකාවේත් අනූෂ පැල්පිට සහ ලලිත් වීරතුංග කියන නිලධාරීන්ට දඬුවම් ලැබුණේ ඒ අනුවයි.
ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහත්තයා වතාවක් මට තනතුරක් දුන්නාට පස්සේ මගෙන් කෙලින්ම ඇහුවා ඔබතුමා කොමියුනිස්ට් නිලධාරියෙක් කියලා කියනවා නේද කියලා. මම උත්තර දුන්නා මගේ බැඳීම තියෙන්නේ කිසිම පක්ෂයකට නොවෙන බව. මගේ වගකීම තියෙන්නේ ආණ්ඩුවට. එහෙත් මම මගේ හෘදය සාක්ෂිය කවදාවත් පාවලා දුන්නේ නැහැ. මම එක් වතාවක විශාල ටෙන්ඩරයක් සම්බන්ධ ප්‍රශ්නයක් නිසා රොනී ද මෙල් එක්ක ප්‍රශ්නයක් ඇතිකරගෙන සේවයෙන් ඉවත් වුණා. ඊට පස්සේ මාව සංචිතයට දැම්මා. ඇතුලත්මුදලි මහත්තයා එක්කත්, චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක එක්කත් විරසක වෙන්න සිද්ධවුණ අවස්ථා තියෙනවා. ගෙදර ගියාම මට නැවතත් කතාකරපු අවස්ථා ගොඩක් තියෙනවා. රට වටේට මාරුවීම් ලබන්න වුණ අවස්ථාත් බොහොමයක් තියෙනවා. මගේ රාජ්‍ය සේවයේ ඉතිහාසයේදී තනතුරු 38ක පමණ මම වැඩ කළා.
රාජපක්ෂ – සිරිසේන කණ්ඩායම විසින් කථානායකවරයාට පහත් මට්ට මේ අවලාද ව්‍යාපාරයක් ගෙනගියා..
මහින්ද රාජපක්ෂ වටා ඉන්න කණ්ඩායමට ඒ විදියේ ලෙඩක් තියෙනවා. එයාලා කියන දේ අනෙක් අය පිළිගන්න ඕනෑ. එයාලාට ඕනෑ දේවල් කථානායකවරයා ඇතුළු හැමෝම කියන්න ඕනෑ. කථානායක කරූ ජයසූරිය මහතා ඒවායින් නොසැලී, බොහොම වැදගත් තීන්දු ගත්තා. මම කරූ ජයසූරිය මහතාට කෝල් කරලා සුබ පැතුවා. ඔහු බොහොම ශ්‍රේෂ්ඨ තීන්දු ගත්තා. අද බොහොම තරුණ මන්ත්‍රීවරු අතිශය නීති විරෝධී විදියට වැඩ කළා. ඉතාම පහත් හැසිරීමක් පෙන්නුවා. ඔවුන්ගේ තර්ජන තිබියදීත් සභා ගර්භයට එන්න කථානායකවරයා බිය වුණේ නැහැ. දැඩි තීන්දු ගන්න බිය වුණේ නැහැ. මේ කාලපරිච්ඡේදයට අදාළ දේශපාලන චරිත ගැන යම්කිසි පිළිරූ හදනවා නම්, කරූ ජයසූරිය මහතාගේ පිළිරුවක් තමයි හදන්න ඕනෑ. පාර්ලිමේන්තු පරිශ්‍රයේ ඔහුගේ පිළිරුවක් ඉදිකරන්න ඕනෑ.■
