කිසිවකු අත්අඩංගුවට ගැනීම, රක්‍ෂිත බන්ධනාගාරගත කිරීම, සිරදඬුවම් විඳීම යම් රටක යහපත්කම පෙන්වන දර්ශකයක් නොවේ. ඒ වාගේම, කිසිවකු අත්අඩංගුවට ගැනීම, රක්‍ෂිත බන්ධනාගාරගත කිරීම හෝ සිරදඬුවම් ලැබීම තවත් කෙනකුට සතුටු විය හැකි අවස්ථාද නොවේ. ඒ වාගේම, රටේ ආරක්‍ෂාව භාර ප්‍රධාන නිලධාරියකු, රටේ නීතිය කැඩීම හෙවත් අපරාධයක් සිදුකිරීම සම්බන්ධයෙන් අත්අඩංගුවට පත්වීමද රටක් හැටියට සතුටු විය හැකි අවස්ථාවක් නොවේ. එහෙත්, ඒ සියල්ලට ඉහළින්, ඒ සෑම ක්‍රියාවකින්ම පෙන්වන්නේ, රටේ නීතිය කිසිවකුට යටත් නොවී ක්‍රියාත්මක වන බව නම්, රටේ අධිකරණ ඍජුව හා නීත්‍යනුකූලව ක්‍රියාත්මක වන බව නම්, මහජනයාට එය සතුටුදායක අවස්ථාවකි.
ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානියා යනු ලංකාවේ හමුදා ධුරාවලියේ ඉහළම නිලධාරියාය. එසේම අද්මිරාල් රවි විජේගුණරත්න ඒ ධුරයට දන්නා කාලයක පත්වුණු අපකීර්තිමත්ම පුද්ගලයාය. අද ඔහු සිටින්නේ රක්‍ෂිත බන්ධනාගාරගතවය. ඔහුට එදිරිව ඇති චෝදනාව, තරුණ ශිෂ්‍යයන් පස්දෙනකු ඇතුළුව එකොළොස් දෙනකු පැහැරගෙන ගොස් රඳවා තබාගෙන පසුව ඝාතනය කර සිරුරු මුහුදට විසිකිරීමේ අපරාධයක ප්‍රධාන චුදිතයාට, නීතිය හා අධිකරණය මගහැර සිටීමට ආධාර හා අනුබල දීමයි. සංයුක්තව කියතොත්, මේ එකොළොස් දෙනා පැහැරගෙන ගොස් ඝාතනය කිරීමේ අපරාධයේ ප්‍රධාන විත්තිකරු වන නාවික හමුදාවේ ලුතිනන් කමාන්ඩර් චන්දන ප්‍රසාද් හෙට්ටිආරච්චිට නීතියෙන් ගැලවීමට රැකවරණ සැපයීමය. අද්මිරාල් රවි විජේගුණරත්න, මේ චුදිතයාට නාවික හමුදා මූලස්ථානය තුළම රැකවරණ සපයා තිබේ. මිල මුදල්වලින් ද සංග්‍රහ කොට තිබේ. හෙළිවී ඇති තොරතුරුවලට අනුව, මේ චුදිතයාට නීතියෙන් ගැලවී රටින් පැනයන්නටද රවි විජේගුණරත්න ආධාර අනුබල සපයා තිබේ.
මෙවැනි චෝදනාවලට ලක්වන සාමාන්‍ය පුද්ගලයකු වහාම අත්අඩංගුවට ගනු ලැබ නීතිය ක්‍රියාත්මක වන පසුබිමක, මේ ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානියා, නොවැම්බර් 28 වැනිදා, අධිකරණයට ඉදිරිපත් වන තුරුත් සිටියේ සියලු වරප්‍රසාද හා බලතල පාවිච්චි කරමින්, රටේ ඉහළම පුද්ගලයන්ගේ රැකවරණ ලබමින්, නිදැල්ලේය.
මේ අපරාධ චුදිතයාට රැකවරණ සැපයූ ප්‍රධාන පුද්ගලයා ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනය. ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානියා පත්කිරීමේ බලය මෙන්ම ඉවත් කිරීමේ බලයද ඇත්තේ සේනාධිනායකද වන ජනාධිපතිවරයාටය. තමා පත්කළ නිලධාරියකුට එරෙහිව අපරාධ චෝදනාවක් එල්ලවන විට ජනාධිපතිවරයා කළ යුත්තේ වහාම එම පුද්ගලයා තනතුරෙන් ඉවත්කිරීමයි. එහෙත් ඒ වෙනුවට ජනාධිපතිවරයා කළේ කුමක්ද? ඔහුට තවත් සේවා දිගු ලබාදෙමින් තවදුරටත් ඔහුගේ ධුරයේ සුරක්‍ෂිත කිරීමයි. මේ අපරාධය ගැන විමර්ශනය කරන අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හෙවත් රහස් පොලිසියේ නිලධාරීන්ට විවිධාකාර බලපෑම් කරමින්, එම විමර්ශනවලට ජනාධිපතිවරයා බාධා කළා පමණක් නොව, ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානියා කිසිසේත් අත්අඩංගුවට නොගත යුතු බවට එම විමර්ශන නිලධාරීන්ට තර්ජනය ද කළේය. ඒ ලක්‍ෂ දහයක හමුදා ඡන්ද ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයේදී තමාට නොලැබී යාහැකියැ’යි බියෙනි. ජනාධිපතිගේ බලය අතට ගත්, ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානියාද පසුගිය කාලය තුළ හැසිරුණේ නීතියට ඉහළිනි.
බිහිසුණු අපරාධයක ප්‍රධාන චුදිතයාට නීතියෙන් ගැලවී සිටිමට ආධාර කළ බවට රවි විජේගුණරත්නට එරෙහිව තොරතුරු තිබෙන බව රහස් පොලිසිය කොටුව මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට වාර්තා කළ විට, අධිකරණය නියම කළේ ඔහු අත්අඩංගුවට ගෙන ඉදිරිපත් කරන හැටියටය. එහෙත්, විවිධ හේතු මත එසේ අත්අඩංගුවට ගැනීම කල් ගියේය. ඒ අවස්ථාවේදී අධිකරණය කීවේ, මේ පුද්ගලයා අත්අඩංගුවට ගෙන අධිකරණයට ඉදිරිපත් නොකරන්නේ නම්, රහස් පොලිස් නිලධාරීන්ට විරුද්ධව පියවර ගන්නා බවයි.
මේ නියමය මත, රහස් පොලිසියට පැමිණ ප්‍රකාශයක් ලබාදෙන්නැයි ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානියාට දැන්වූ හැම මොහොතකම ඔහු වුවමනාවෙන්ම ඊට යටත්වීම මගහැරියේය. එක් අවස්ථාවක, රහස් පොලිසියට ආ යුතු දිනයේ පාන්දර ඔහු රටින් පලාගියේය. ඒ මෙක්සිකෝවේ ජාතික දින උත්සවයට තමාට ආරාධනයක් ලැබී ඇතැ’යි කියමිනි. ඔහුට එදින රහස් පොලිසියට එන ලෙස දන්වා ඇති බව ජනාධිපතිවරයාද හොඳින්ම දැනසිටියේය. සේනාධිනායක වශයෙන් තමා යටතේ සිටින නිලධාරියකුට එරෙහිව අපරාධ චෝදනාවක් නැගී තිබෙන විට නීතිගරුක ජනාධිපතිවරයකු නම් කළ යුත්තේ කුමක්ද? වහාම නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන ආයතන ඉදිරියට ගොස් තමන්ගේ නිර්දෝෂිභාවයක් තිබේ නම් ඒ ගැන කරුණු දක්වන ලෙස නියම කිරීමය. එහෙත්, ඒ වෙනුවට ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන කළේ, තමා දැනුවත්වම රටින් පැනයෑමට රවි විජේගුණරත්නට අවසර දීමය. ජනාධිපතිවරයා නොදැන, ඔහුගෙන් අවසර නොගෙන රටින් පිටව යෑමට ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානියකුට හැකියාවක් නැත.
යළි දිවයිනට පැමිණි පසුවද ඔහු රහස් පොලිසියට ගියේ නැත. එහෙත් ජනාධිපතිවරයා සමග ප්‍රධාන වේදිකාවල එකට පෙනීසිටියේය. තමා මේ වේදිකාවේ සිටින්නේ, පුද්ගලයන් එකොළොස් දෙනකු පැහැරගෙන ගොස් ඝාතනය කළ නඩුවක චුදිතයකු සමග බැවින් ජනාධිපති සිරිසේනට පොළව පලාගෙන යන ලජ්ජාවක් දැනුණු බවක්ද පෙනුණේ නැත.
ඒ අතර, චුදිත රවි විජේගුණරත්න, තමා සම්බන්ධයෙන් අපරාධ විමර්ශනය කරන රහස් පොලිස් නිලධාරියා එයින් ඉවත්කිරීමට නිහීන උත්සාහයක යෙදුණේය. ඒ සඳහා යොදාගත් ආයුධය වුණේ, රටේ අන්තවාදීන් කෝකටත් තෛලය සේ පාවිච්චි කරන එල්ටීටීඊ ලේබලය ඇලවීමයි. ජනාධිපතිවරයාට ඒ ගැන ගතු කියා පොලිස් නිලධාරියා ඉවත් කරන්නට ජනාධිපති ලවා තර්ජනය කිරීමට අමතරව, ඔහු පෞද්ගලිකවම පොලිස්පතිවරයාට කතා කොට, තමා සම්බන්ධයෙන් විමර්ශන මෙහෙයවන පොලිස් පරීක්‍ෂක නිශාන්ත සිල්වා රහස් පොලිසියෙන් මාරු කර යවන ලෙස තර්ජනය කළේය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස නිශාන්ත සිල්වා, මීගමුව පොලිස් කොට්ඨාසයට මාරුකෙරිණි. එහෙත්, මේ අසාධාරණයට විරුද්ධව රටේ යුක්ති ගරුක මහජනතාව එක පෙළට සිටගත් බැවින්, ඒ මාරුව වහාම අවලංගු කිරීමට පොලිස්පතිට සිදුවිය.
පසුගිය 27 වැනිදා, නැවතත් රහස් පොලිසියට එන ලෙස ඔහුට නිල වශයෙන් දැනුම් දෙන ලදි. ඒ දැන්වීම ඔහු වෙනුවෙන් ඔහු යටතේ සේවය කරන කපිතාන්වරයකු නිල වශයෙන් භාරගත්තේය. එහෙත්, ඔහු එදින රහස් පොලිසියට නොගොස් මගහැරියේය. 28 වැනිදා, කෙලින්ම කොටුව මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට ඉදිරිපත් වුණේය. ඒ නිලඇඳුමෙනි. අපරාධයක් පිළිබඳ චෝදනා ලද්දකු මෙසේ නිල ඇඳුමෙන් අධිකරණයේ විත්ති කූඩුවට නගින විට, ඒ ආරක්‍ෂක හමුදාවන්හි ගෞරවයට වන්නේ කුමක්දැයි ජනාධිපතිවරයාවත්, මේ චුදිතයාවත් සලකා බැලූ බවක් නොපෙනෙයි.
අධිකරනය ඍජුව සිටියේය. රවි විජේගුණරත්නට එරෙහි චෝදනාත්, දිගින් දිගටම ඔහු පොලිසිය මගහැර සිටීම ගැනත් අවධානයට ගත් අධිකරණය, ඔහු රක්‍ෂිත බන්ධනාගාරගත කරන්නට නියම කළේය. ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානි නිල ඇඳුම ගලවා යළි අධිකරණයට ආ ඔහු අත්අඩංගුවට ගැනිණ.
මේ අපකීර්තිමත් ක්‍රියාදාමය අවසානයේ පැහැදිලිව පෙනෙන්නේ, ජනාධිපතිවරයාගේත්, ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානියාගේත් දුෂ්ට වෑයම පරදවා, නීතියත්, අධිකරණයත් සිය බලය පෙන්වූ බවයි. එය රටේ යුක්ති ගරුක මහජනතාවගේ ජයග්‍රහණයක් වන්නේ එහෙයිනි. ඒ ගැන ප්‍රණාමය පළමුව හිමි විය යුත්තේ, රාජ්‍ය බලයේ විවිධාකාර තර්ජන හා පීඩනයන්ට ලක්වෙමින් වුවද මේ අපරාධය පිළිබඳ අවශ්‍ය පියවර ගත් රහස් පොලිසියේ නිලධාරීන්ටය. තමා ඉදිරියේ සිටින්නේ කවර තරාතිරමක පුද්ගලයකුද යන්න ගැන නොසලකා, නීතියේ පාලනය වෙනුවෙන්ම නොසැලී තීන්දු තීරණ ගත් කොටුව මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයේ පූර්වගාමී මහේස්ත්‍රාත්වරිය ලංකා ජයරත්න මෙන්ම, වත්මන් මහේස්ත්‍රාත් රංග දිසානායකද ඒ බහුමානයට සුදුස්සෝය.
