මා වර්තමාන දේශපාලන අර්බුදය තේරුම් ගැනීම සඳහා මෙන්ම මේ මොහොතේ දේශපාලනයට මැදිහත් වීම සඳහාත් ආචාර ධාර්මීය ප්‍රවේශයක වැදගත්කම අවධාරණය කළ කල්හී මගේ දේශපාලන ප්‍රතිවාදීන් කීප දෙනෙක්ම ආචාරධර්ම සම්බන්ධ මගේ අක්ත පත්‍රය බැරෑරුම් ලෙස ප්‍රශ්න කරනු ලැබ ඇත. මෙහි දී කීප දෙනෙක්ම මතු කරනු ලැබ ඇති කරුණක් වන්නේ ඔක්තෝබර් 26 ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගේ ක්‍රියාව (මහින්ද රාජපක්ෂ අගමැති ලෙස පත් කිරීම) මා විසින් ආචාර ධර්ම විරෝධී වූවක් ලෙස ප්‍රශ්න කර ඇති පරිද්දෙන්ම, පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්ෂනායක ධූරය ”ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ” කෙනෙකුට නොදී ඊට වඩා අඩු මන්ත්‍රී සංඛ්‍යවක් සහිත සම්බන්ධන් ට ලබා දීම ආචාරධර්ම විරෝධී නොවන්නේ ද යන්නයි. මගේ අදහසේ හැටියට මෙය තේරුම් ගැනීමට එතරම් ගැටලු සහගත දෙයක් නොවුනද, රාජපක්ෂ දේශපාලන කඳවුරට එහි තිබූ ප්‍රචාරක වැදගත්කම නිසා එය පුළුල් ලෙස සාකච්ඡාවට ගැනිණි. මෙය තරමක් සලකා බලමු.
මෙහි දී මුලින්ම සඳහන් කළ යුත්තේ දේශපාලනයේ ආචාරධර්මීය තලය නමින් මා අදහස් කරන්නේ අප සාමාන්‍යයෙන් දෛනික ව්‍යවහාරයේ හොඳ නරක ලෙස සඳහන් කරන දේ නොවන බව කිව යුතුය. එයින් මා අදහස් කරන්නේ දේශපාලනය නමින් අප හදුනාගන්නා මිනිස් ක්‍රියාකාරකම් තලයේ කටයුතු විනිෂ්චය කිරීම සඳහා යොදා ගත යුතු ප්‍රතිමාන පද්ධතියකි. විශේෂයෙන්ම දේශපාලනයේ ආචාරධර්මීය තලයට පසු තත්වයක් වන ව්‍යවස්ථාමය වගන්ති මත පදනම් වූ නෛතිත තලය ප්‍රායෝගික වශයෙන් යොදා ගැනීමට නොහැකි වන මට්ටමට ඒ සම්බන්ධ සම්මුතිය බිඳී ඇති තත්වයක දී ආචාරධර්මීය තලය වෙත යාම වැදගත්ය.
මෙහි දී මගේ විවේචකයින් සම්බන්ධන් කතානායක කිරීම පිළිබඳ සංසිද්ධිය ආචාරධර්මීය ගැටලු‍වක් ලෙස මතු කරන්නේ, පාර්ලිමේන්තුවේ ඒකාබද්ධ විපක්ෂය ලෙස පෙනී සිටි පිරිස සම්බන්ධන් අයත් දෙමළ ජාතික සංවිධානයට වඩා ප්‍රමාණයෙන් විශාල නිසා විපක්ෂ නායක කම ලැබිය යුත්තේ පළමු ව කී පිරිසටය යන පදනම මත ය.
මේ තර්කය බැලූ බැල්මට සාධාරණ එකකි. එහෙත් ඒ මේ කරුණට අදාළ සෙසු කරුණු සලකා බලන්නේ නැතිනම් ය. එසේ සලකා බැලිය යුතු දේ මොනවාද?
”ඒකාබද්ධ විපක්ෂය” යනු 2015 අගෝස්තු මහ මැතිවරනයෙන් පසු එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂය එක්ව ඊනියා ජාතික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස එම ආණ්ඩුවට සම්බන්ධ නොවූ එ.ජ.නි.ස. යේ මන්ත්‍රී පිරිස විසින් ඇති කරගනු ලැබූ සංවිධානයකි. කෙසේ වෙතත් එම පිරිස එ.ජ.නි.ස.යෙන් ඉවත් වී වෙනම පිරිසක් ලෙස විධිමත්ව පාර්ලිමේන්තුව තුළ පෙනී සිටියේ නැත. වෙනත් ආකාරයකින් කියනවා නම් ඒ අය පාර්ලිමේන්තුවේ කටයුතු කළේ එ.ජ.නි.ස. යේ පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායම් නායකත්වය (අයසච) යටතේ ය. ඒ කණ්ඩායම විපක්ෂ නායක තනතුර හා විපක්ෂයේ ප්‍රධාන සංවිධායක තනතුර තමන්ට ලැබිය යුතු යැයි ප්‍රකාශ කරන ලද්දේ එ.ජ.නි.ස. යෙන් වෙන් වී වෙනම කණ්ඩායමක් ලෙස පාර්ලිමේන්තුව තුළ සිය පෙනී සිටීම තහවුරු කරන්නේ නොමැතිවයි. යම් හෙයකින් එලෙස කටයුතු කිරීමෙන් පසුවත් ඒ අයට විපක්ෂනායක කම නොලැබුණා නම් එය ආචාරධාර්මික ප්‍රශ්නයක් බවට පත් වේ.
මගේ අදහස අනුවනම් මේ සිදුවීම තුළ වෙනම ආචාරධර්මීය ගැටලු දෙකක් පවතී. එකක් නම් එ.ජ.නි.ස. ය එ.ජා.ප. ය සමඟ සංධානගතව ඊනියා ජාතික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමයි. ඇත්ත වශයෙන්ම එ.ජ.නි.ස. ය ට ඡන්ද ලැබුණේ ජනවාරි 8 සිදු වූ දේශපාලනය පරිවර්තනයට විරුද්ධ වූ ජනකොටස් වෙතිනි. ඒ නිසා මේ ඊනියා ජාතික ආණ්ඩුව පිහිටුවීම එ.ජ.නි.ස. ය ට ඡන්දය දුන් ජනයාගේ පැත්තෙන් ගත්කළ ආචාරධර්ම විරෝධීය. ඇත්ත වශයෙන්ම එම ආචාරධාර්මික ගැටලු‍වේ චූදිතයා විය යුත්තේ පාර්ලිමේන්තුව නොව එ.ජ.නි.ස. යයි. එය එහි අභ්‍යන්තර ප්‍රශ්නයකි. ජාතික ආණ්ඩු යෝජනාවට අදාළ එකඟතාවය පැමිණියේ එ.ජ.නි.ස.යේ ප්‍රධාන දේශපාලන ප්‍රතිරූපය වන මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ ද අනුමැතිය මත බව මෙහිදී සඳහන් කළ යුතුය.
එසේම විපක්ෂ නායක ලෙස සම්බන්න් මහතාගේ කාර්යසාධනය සලකා බලන කල ද මතුවන බරපතල ආචාරධර්මීය ගැටලු‍වක් තිබේ. එනම් ඒ මහතා ඇත්ත වශයෙන්ම විපක්ෂනායක භූමිකාව ඉෂ්ට කලේ ද යන්නයි. දෙමළ ජාතික සංධානය ලංකාවේ දේශපාලන යථාර්ථය තුළ උතුර සහ නැගෙනහිර ප්‍රදේශවලට සීමා වූ පක්ෂයකි. එසේ වුව ද සම්බන්ධන් මහතාවෙත විපක්ෂ නායක ලෙස සමස්ථ රටේ ම ජන අභිලාෂ පාර්ලිමේන්තුව තුළ නියෝජනය කිරීමේ ආචාරධර්මීය යුතුකමක් තිබුණ ද එය ඔහු විසින් නිසි පරිදි ඉටු කලේ ද යන්න ප්‍රශ්නයකි.■
නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
