ශිශිරයේ පවා අදිසි ගිම්හානයක් මා තුළ තිබෙනවා

 ඉසබෙල් අයියන්දේ

ඉසබෙල් අයියන්දේ ලාංකීය පාඨකයාට ඉතාමත් සමීප ලේඛිකාවක් නිසා ඇයව විශේෂයෙන් හඳුන්වා දීමට අවශ්‍යතාවක් නැත. ඇය ලොව පුරා ඉමහත් ප්‍රසිද්ධියක් ගෙන දුන් The House of the Spirits කෘතියේ සිට ඇය සම්පාදනය කළ කෘති බොහෝමයක් මේ වන විට සිංහල භාෂාවටද පරිවර්තනය වී ඇත. පසුගිය 14 වැනිදා නිව්ය‍ොර්ක් නුවරදි පැවැත්වෙනු ලැබූ, එරට ජාතික ග්‍රන්ථ සම්මාන උළෙලහිදි ලේඛකයෙකුට ජිවිත කාලය පුරා එක්වරක් පමණක් පිදෙන ගෞරව සම්මානයෙන්ද ඉසබෙල් අයියන්දේ  පිදෙනු ලැබීය. ස්පාඥ්ඥ භාෂාවෙන් ලේඛණ කාර්යයේ යෙදෙන ලේඛකයෙක් හෝ ලේඛිකාවක් එම සම්මානයෙන් ගෞරවයට පාත්‍ර වූ පළමු අවස්ථාවද එයයි.  ඇය එම සම්මානය පිළිගනිමින්, ඇයගේ ලේඛණ ජීවිතයේ අරමුණු ගැන පැහැදිලි කරමින් සහ බටහිර ලෝකය විසින් වත්මන් සරණාගත ගැටළුව විසඳීමට දරන ප්‍රයත්නය විවේචනය කරමින් කරන ලද කථාව බොහෝ දෙනාගේ පැසසුමට ලක් වූ අතර එය අනතර්ජාලය හරහා ඉතාමත් වේගයෙන් සාහිත්‍ය ලෝලින් අතරද පැතිර ගියේය. පහතින් දැක්වෙන්නේ BOOK PAGE –  America’s book review  නම් වෙඩ් අඩවියේ පළවුනු, පසුගිය වසරේ ජූනි මාසයේ එළි දැක්වෙනු ලැබු ඇයගේ නවකතාව වන  In the Midst of Winter කෘතිය සම්බන්ධයෙන් ඉසබෙල් අයියන්දේ සමඟ කරන ලද සංවාදයක් ඇසුරින් සකස් කරන ලද ලිපියේ අසංක්ෂිප්ත පරිවර්තනයයි.

නිව්යෝර්ක් නුවර හරහා හිම කුණාටුවක් හමා යමින් තිබියදී, වයස අවුරුදු හැටක් වයසැති, නිව්යෝර්ක් විශ්වවිද්‍යාලයේ  මහාචාර්යවරයෙකු වූ රිචඩ් බෝමාස්ටර් අරුම පුදුම දේවල් පෙළකටම මුහුණ දෙයි.  ඔහුගේ මෝටර් රථය, සුදුපැහැ ලෙක්සස් වර්ගයේ මෝටර් රථයක පසුපස හා ගැටෙයි. ඉන් මතුවන, තරුණ ලතින් ඇමරිකානු රියදුරුවරියක, එකවර ඇරුණු ඩිකියේ පියන වසා දැමීමට අසාර්ථක උත්සායහක යෙදෙන්නී, රිචඩ් තමන් හා සම්බන්ධ විය හැකි තොරතුරු සහිත කාඩ් පත  ඇයට දුන් වහාම එතැනින් ඉගිල යන්නීය. ඔහු මුහුණ දුන් සැක මුසු සිදුවීමෙන් මනසද අවුල් වී, රිචඩ් නිවෙස බලා යන්නේ වෙහෙසෙකර දවසක නිමාව දකිනු සඳහාය, එහෙත් උදව්වක් පතා රියදුරුවරිය ඔහුගේ නිවෙසේ දොර අසලට පැමිණ ඇති බව ඔහුට ඉක්මනින්ම දැන ගන්නට ලැබෙයි.

සතුට දනවන සේම තදින් සිත් සසල ද කරන, ඉසබෙල් අයියන්දේගේ අලුත්ම නවකතාව, In the Midst of Winter කියවන පාඨකයන් ලෙස, ඔබට එවැනි අරුම පුදුම හැරවුම් ලක්ෂ සහිත බොහෝ සිදුවීම්  දැනගැනීමට හැකි වනු ඇත. රිචඩ් ගේ ජිවිතයට ඇතුළුවන කාන්තාවන් දෙදෙනා එනම් – එව්ලින් නම් වු ග්වාතමාලාවේ සිට පැමිණි සංක්‍රමණික කාන්තාව‍ සහ ඔහු විසූ තට්ටු නිවාසයේ පහළ මාලයේ ජිවත් වන,  බාහිර කථිකාචාර්යවරියක ලෙස සේවය කරන ලුසියා නම් වු මහාචාර්යවරිය –  ඔහුගේ චාරිකාව හා වෙළී, එය සුපෝෂණය කරයි. ඉතාමත් සුන්දර ගෙත්තමක් සේ ලියා ඇති කතාන්දරය- අභිරහස්, අරුමැසි ආලය, ඓතිහාසික ප්‍රබන්ධයන්ගෙන් සම්මිශ්‍රිත – ඒ අපූරු චරිත ත්‍රිත්වය, පූර්වයෙන් අනුමාන කළ නොහැකි  ආකාරයකට එකිනෙකා බැඳ තබමින්, ඔවුන්ගේ පුද්ගලික ඉතිහාසයන් එකිනෙක දිග හරිනු ලබයි.

උතුරු කැලිෆෝනියාවේ ජිවත් වන ඉසබෙල් අයියන්දේ  ඇයගේ සුප්‍රසිද්ධ නවකතාව වන The House of the Spirits (මායා බන්ධන/ සිංහල පරිවර්තනය) 1982 ලියා පළ කිරිමෙන් අනතුරුව මේ වනවිට සාහිත්‍ය කෘති විස්සකට අධික ප්‍රමාණයක් ලියා ඇත.  In the Midst of Winter කෘතිය ලිවීම සඳහා අනුප්‍රාණය ලැබුණු සැටි, එහි ග්‍රන්ථ නාමය නිර්මාණය කළ සැටි සහ නවකතාවේ එන අසිරිමත් ප්‍රධාන චරිත පිළිබඳ සහ තවත් බෝහෝ දේ ඇයගෙන් අපි විමසුවෙමු.

ඔබ TED talk ප්‍රේක්ෂාගාරය අමතමින් වරෙක කියා සිටියා “ සියළුම කතාන්දර මගේ සිත් ඇද ගන්නවා, සමහර කතාන්දර මම ලියන තුරුම මා තුළ හොල්මන් කරනවා.” මේ නවකතාව ලිවීමේදි ඔබ තුළ හොල්මන් කළේ මොනවාද?

ආරම්භයේදි ඇත්තටම මට කතාවක් තිබු‍ණේ නැහැ, ඒත් මට තිබුණා කාලයක්, තැනක් සහ හිමකුණාටුවක්. ඉතින් චරිත මා වෙත ආවා. මම එයාලාව සොයා ගන්නා තුරු ඔවුන් කොහේ හෝ තැනක සැඟවිලා සිටියේ. ඔවුන් හැම කෙනාටම, විශේෂයෙන් ග්වාතමාලා සංක්‍රමණික කාන්තාවට, හිත් කම්පා කරවන අතීතයක් තිබුනා. ඒ කතාවලට අනුප්‍රාණය ලැබුණේ මගේ පදනමේ(ඉසබෙල් අයියන්දේ පදනම) මම ඇසුව දුටුව කාතාන්දර මඟින්. ඒ කතා මගේ මනසේ හොල්මන් කරනවා, මම නවකතාව අවසන් කරලා මාස ගණනත් ගතවුණත්, දැනටත් එහෙමයි.

ඔබගේ කෘතියේ ග්‍රන්ථ නාමය සඳහා අනුප්‍රාණය ලැබූ ඇල්බෙයාර් කැමුගෙන් ගත් උපුටනය : “In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer.” – (ශිශිරය මැද්දෑවේ මා තුළ අදිසි ගිම්හානයක් ඇති බව මා සොයා ගත්තෙමි) ගැන යමක් කිව හැකිද?  ඔබ එය මුලින්ම කියවුයේ කවදාද සහ ඇයි ඔබ ඒ උද්තෘය වෙතම ඇලි ගැලී සිටියේ?

මට එය ඇසුණේ ඔමේගා ආයතනය කියන නිව්යෝර්ක් නගරයට දුර බැහැර පිහිටා තිබෙන ආධ්‍යාත්මික වැඩිහිටි නිවාසයක පැවැත්වුනු සමුළුවකදි. මගේ නවකතාව අවසන් වෙන්නෙ, එහි ප්‍රධාන චරිත ඒ ස්ථානය නරඹන්න යන චාරිකාවෙන්. එය මා තුළ නින්නාද දුන්නා මොකද මමත් ජිවිතේ, සමහර විට සිදුවන ආකාරයෙන්, එවැනි ශිශිර සෘතුවක් ගෙවමින් හිටියේ. අවුරුදු විසි අටකට පසුව මම දික්කසාද වීමට සූදානම් වුණා, මගේ ආදරණීය ඒජන්තවරයා වගේම මට ‍ගොඩාක් සමීප මිතුරෝ තිදෙනක් මිය ගියා, ඒවගේම මගේ බල්ලාත් මැරුණා. මට දැණුනේ මම අඳුරු සීතල ස්ථානයක හිරවෙලා ඉන්නවා වගේ, ඒ අතර අර උපටුනය මට මතක් කරලා දුන්නා, අදිසි ගිම්හානයක් මා තුළ තියෙනවා කියන එක. ඒ ගිම්හානය බො‍හෝමයක් අඳුරු කාලවලදි මා බේරා ගෙන තිබෙනවා, මගේ දියණිය ‍රෝගී වු සහ ඇය අපෙන් වෙන් වුණු කාලය හැරෙන්න. ඒ තමයි මගේ ජිවිතයේ දිර්ඝතම ශිශිර සෘතුව.

In the Midst of Winter කෘතියේ, පුද්ගල වෘත්තාන්ත තුනක් ඉතාමත් දක්ෂ ‍ලෙස එකිනෙක මුහුකරනවා, එය ආදර කතාවක මුලාරම්භයක් සහ අභිරහසක් දක්වා එය වැඩි වර්ධනය වීමක්. ලීවීමේ කාර්යය තුළ දී, එක් සංසක්ත කතාවක් තුළට  මේ සියළු දේ කැටි කළේ කොහොමද?

නවකතාවේ සැකැස්ම මම පරිකල්පන කලේ ගෙතූ කොණ්ඩ කරලක් ආකාරයෙන්. මගේ කාර්යය වුනේ ධාරවන් ත්‍රිත්වය එක සමානව පිළිවෙලට ගෙතීමයි. කොණ්‍ඩයේ එක් කොණ්ඩා කැරැල්ලක් මඟින් නියෝජනය වනවා එක් කතාන්දරයක්. චරිත එකිනෙකාට ‍ගොඩාක් වෙනස්, ඒ වගේම ඔවුන් තුළ පොදු යමක් ද තියෙනවා: ඔවුන් සිය අතීතයේ සිදුවීම වලින් භාවාත්මක ලෙස රිද්දා ගත් අය.

ලුසියාගේ චරිතය බොහෝමයක් ආකාරවලින් ඔබට සමානයි – සාරාගීයි, රෝමැන්තිකයි, වයසට යන්න යන්න ජිවිතයෙන් වැඩිමනත් දේ උකහා ගන්න යුහුසුළුයි. ඔබ හා ඔබගේ චරිතය අතරේ ඇති පුද්ගල සමානකම් එම චරිතය ගොඬනැඟිමේදී ඔබට පහසුවක්  වුනාද නැතිනම් වඩාත් දුෂ්කර වුවාද?

ලුසියා මට සමාන වුවත් එම චරිතය ‍ගොඬනැඟීමේදි මා ගැන හිතුවේ නැහැ. මම ලුසියා චරිතයට පදනම් කරගත්තේ ඒ හා සමාන අත්දැකිම් වින්ද චිලියානු ජනමාධ්‍යවේදින් දෙදෙනෙක්ව. ඉන් එක්කෙනෙක් උද්යෝගිමත්, ශක්තිමත්, හැඟිම්බර, දක්ෂ මෙන්ම දයාබර යාළුවෙක්. අවාසනාවකට වගේ එයා වරින් වර මතුවුණ පිළිකාවකින් ටික කාලයකට ඉහතදී මිය ගියා. ඒත් මට පිළිගන්න සිද්ධ වෙනවා ලුසියා වගේ මමත් අහංකාරයි, අධිකාරී බලයකින් යුක්තයි සහ ආවේගශීලියි; බොහොම පහසුවෙන් ආදරෙන් බැඳිලා අමාරුවේ වැටෙනවා.

ලුසියාට ප්‍රතිපක්ෂ ලෙස රිචාඩ් පෙනී සිටින්නේ අල්පභාෂි, කුළුපග නොවූ, හුදකලාව ප්‍රිය කරන්නෙකු ලෙසයි. ඔහු සතු ඔහුට ගැලවීම ගෙන එන ගති ලක්ෂණ මොනවාද?

ලුසියා රිචර්ඩ් ට කැමතියි, එයා බොහොම දක්ෂ  සහ තරමක් කඩවසම් නිසා, ඒත්  වැඩිමනත් ලෙස ඇය අනුමාන කරනවා ඔහුගේ පරික්ෂාකාරී, උදාසීන පෙනුමට යටින් ඔහුට දයාබර හදවතක් තියෙනවා කියලා. ඇය නිවැරදියි ,එය ඔප්පු වෙනවා ඔවුන් මුහුණ දෙන පොදු අපාදාවෙදි. ඒවගේම ඇය විශ්වාස කරනවා ඔහු, යහපත් ගැහැණියකගේ ඇසුර අවශ්‍ය, හිත් බිඳගත් පිරිමියෙක් කියා. එය බොහොමයක් චිලියානු කාන්තාවන් තුළ ය‍ටපත් කළ නොහැකි පෙළඹවීමක් ඇති කරවන්නක්. අපි ආලවන්ත ව්‍යාපෘති වලට හරිම කැමතියි. රිචඩ් කියන්නෙ දිර්ඝ කාලීන ව්‍යාපෘතියක්, වැඩ කන්දරාවක් ඉල්ලා සිටින අභියෝගයක්. එය ලුසියාට පරිපූර්ණ ලෙස ගැලපෙනවා.

ඔබ බො‍හෝ කාලයක සිට ජිවත් වෙන්නෙ සැන් ෆ්‍රැන්සිස්කෝ බේ කියන ප්‍රදේශයේ. ඇයි මේ නවකතාව මූලික වශයෙන් බෘක්ලින් වල ස්ථානගත කලේ? කැලිෆෝනියානුවෙකු විදියට නිව්යෝර්ක් නගරය පිළිබඳ ඔබ දරන ආකාල්පය කුමක්ද?

මගේ ජිවිතයේ සමීපතම අය තමයි මගේ පුතා නිකොලා,  මගේ ලේලි ලෝරි. ඇය ජිවත් වු‍නේ බෘක්ලින් වල. ඉතින් සෑම අවුරුද්දකම කැලිෆෝනියාවල ඉඳලා අපි එනවා( මගේ මුනුබුරන් මිණිබිරියෝද ඇතුලුව), ඇයගේ ඉතාලියානු පවුල සමඟ නිවාඩුවක් ගත කරන්න. බෘක්ලින් මගේ දෙවැනි නිවස බවට පත්වෙලා සහ මම වාසනාවන්තයි කියලා හිතෙනවා ලෝරි ගෙ ඝෝෂාකරි, භාවාත්මක, විස්තෘත පවුල සමඟ කාලය ගත කරන්න හැකීවීම ගැන. මම කැමතියි නිව්යෝර්ක් නගරයට, සතියකට හෝ දෙකකට මම වැඩකට, නෘත්‍ය ශාලාවකට හෝ  අවන්හලකට යනවා නම්. ඒත් එය මට තිව්ර වැඩියි, මට එය තනිවම දරා ගන්න බැහැ. කැලිෆෝනියාවේ මම ජීවත් වෙන්නෙ, කලපුව ආසන්නයේ නිහැඬියාව සහ සොබා දහම විඳිමින්, මෝඩ බල්ලෙක්, තාරාවන්, පාත්තයන් සහ සීතල වතුරේ පුහුණුවන පිස්සු පිහිනුම්කරුවන් ගේ ඇසුර ලබමින්, කුඩා නිවෙසක.

හිම, සීතල, හිම කුණාටු, හුළඟ – ඔබ කොහොමද ශිශිරයේ කාළගුණයට ප්‍රතික්‍රියා දක්වන්නේ? ඔබ එයට කැමතිද? නැතිනම් පිළිකෙව් කරනවද?

මම උතුරු කැලි‍ෆෝනියානු කාළගුණයට කැමතියි, ඒත් මට තෝරාගන්න බලකලොත් මම වඩාත් කැමතියි සීත දේශගුණයට. උෂ්ණාධික බව  මා අපහසුවට පත් කරනවා. සීත කාලයේදි  ඇඳුම් තට්ටු ගණනාවක් ඇඳගෙන  හරි ඔබට නොනැසී ඉන්න පුළුවන්, ඒත් තෙත බරිත උෂ්ණයෙන් ඔබට ගැලවීමක් නැහැ. ඔබ කොහොමද පහසුවෙන් ඉඳගෙන හොඳින් කල්පනා කරන්නෙ ඔබ දහදියෙන් තෙත්වෙලා ඉන්නැද්දි? ඒවගේම මගේ චරිත ස්ථානගත කරද්දි ගිම්හානයට වඩා ශිශිර සෘතුව වඩාත් නාටකීයයි. මට ඇනා කැරනිනා ජැමයිකාවගේ රටක හිතින් මවා ගන්න බැහැ, එහෙම නේද?

ඔබව ප්‍රසිද්ධ දැන් ලේඛිකාවක් විධියට පමණක් නොවෙයි, ස්ත්‍රීවාදනියක් ලෙසද ප්‍රචලිතයි. කොහොමද ලුසියා, එව්ලින් හෝ රිචඩ් කාන්තාවන්ගේ අයිතීන් සහ නිදහස පිළිබඳ පණිවුඩය සම්බන්ධයෙන් ආදර්ශයක් සපයන්නෙ?

මම කවදාවත් මගේ ප්‍රබන්ධ කතා වලින් පණිවුයක් දෙන්න උත්සාහ කරන්නෙ නැහැ.  නවකතාවක කතෘ මට දේශනා කරන්න උත්සාහ කරනවා කියලා මම දකිද්දී, මට දැනෙන්නෙ එය  මට කරන අපහාසයක් විදියට. මට කිසියම් පණිවුඩයක් ලැබෙනවා නම්, එය  වදන් පේළි  අතරින් පැන නැඟිය යුතුයි; එය මා තුළ නින්නාද දෙනවා නම් එය මා සොයා ගනිවී.  කතෘ ගේ අදහස්, හැඟීම් සහ අත්දැකීම නොවැලැක්විය හැකි ලෙස ලේඛණ කාර්යය තුළ මතු වෙනවා; ඇයි ලේඛකයෙක් මේ කතාම  හැර වෙන දෙයක් තොරා නොගන්නේ? මක්නිසාදයත් ඔහු හෝ ඇය ඒ කාරණා සැළකිල්ලට ගන්නා නිසා. ඇයි මේ චරිතම හැර වෙන චරිත තෝරා නොගන්නේ? මොකද ඒවා ලේඛකයාට කතා කරන නිසා. මම ලියනවා දැවැන්ත දුෂ්කරතා වලින් මිදෙන්න හැකියාව තිබුණු ශක්තිමත් ගැහැණුන් ගැන, ඒ වගේම මම ඒවා කිසිදු කර්කෂ  වේදනාවකට පත් නොවි ලියන්න සමත් වුණා. මම ඒවා සොයා ගන්නෙ නැහැ, මට ඒවා මුණ ගැහෙනවා මගේ එදිනෙදා ජිවිතයේදි සහ මගේ පදනමේදි.  ඒ කාන්තාවෝ ස්ත්‍රීවාදය ගැන දේශනා කරන්නෙ නැහැ, ඔවුන් ඒ තුළ ජිවත් වෙනවා.

ඔබ ලියන, එව්ලින්, ග්වාතමාලාවේ විඳි අත්දැකීම් සහ ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයට ඇය එන ගමන ඉතාමත් බයංකාරයි. ඒ කතාව ලිවීමට ඔබ පර්යේෂණ කටයුතු කළේ කෙසේද?

සෝනියා නසාරියොස් විසින් ලියන ලද එන්රිකේ ගේ චාරිකා (Entieque’s Journey) නම් කෘතිය මෙක්සිකෝව හරහා ගමන් සහ ඇමරිකානු දේශ සීමාවට ඇතුළු වීම පිළිබඳ විස්තරාත්මක වාර්තාවක් සැපයුවා. කැලි‍‍ෆෝනියා විශ්වවිද්යාලයේ ලතින් ඇමරිකානු අධ්‍යයන මධ්‍යස්ථානයේ බියට්‍රිස් මාන්ස් මට සහය දුන්නා, අසූ ගණන් වල ආණ්ඩුව විසින් සිදුකළ ස්වදේශි ජනසංහාරයත් එහි ප්‍රචණ්ඩත්වය, දුෂණය, දිළිඳුභාවය සහ කල්ලි පිලිබඳ පර්යේෂණ කිරීමට. මම වසර ගණනාවක් තුළ ඉතාමත් බරපතල ලෙස ග්වාතමාලවේ සංචාරය කර  ඇති නිසා, එය ලෝකයේ ලස්සනම රටවල් වලින් එකක් බව සහතික කොට පැවසිය හැකියි. එව්ලින්ගේ චරිතය සහ ඇයගේ කතාව පදනම් වුනේ ම‍ගේ පදනමේ දී මම අධ්‍යනය කළ සිදුවීම වලින්. අප වැඩ කරන්නේ සරණාගතයන් එක්ක.

ලුසියා සහ රිචඩ්  ලියාපදිංචි නොවූ සංක්‍රමිණික කාන්තාවක් වූ එව්ලින් වෙත සැබෑ දායනුකම්පාවක් සහ සහවේදනයක් පෙන්වනවා. ඔබ හිතන්නෙ එය කාලානුරූපි හෝ සදාකාලිකව වැදගත් පණිවුඩයක් කියාද?

ලෝකය  සරණාගත අර්බූදයට  නිරන්තරයෙන් මුහුණ දෙනවා, එය පළමු වතාවත් අවසන් වතාවත් නොවෙයි. දෙවැනි ලෝක යුද්ධෙන් පස්සෙ මුල් බැස ගැනීමට තැනක් සොයන, මිලියන ගාණක සරණාගතයෝ හිටියා. දැන් සරණාගතයෝ යුරෝපයේ දේශසීමා වලට සේන්දු වෙලා, එය හැඳින්වෙන්නේ අර්බූදයක් ලෙස. ඒත්  සුවිශාල සරණාගත සංක්‍රමණය වීම් සිදු වෙනවා අප්‍රිකාවේ හා ආසියාවේ. බොහොමයක් සරණාගතයෝ පළා යන්නේ ජිවිතයත් මරණයක් අතර තත්වයන් ගෙන්, දුගී බවෙන්, ප්‍රචණ්ඩත්වයෙන්, යුද්ධයෙන් හෝ ස්වභාවික ආපදා වලින්, ඒත් ඔවුන් ව දයානුකම්පාවෙන් පිළිගන්නෙ කලාතුරකින්, සිද්ධ වෙන්නෙ ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධව. ඔවුන්ට සතුරු භාවයටත් වෙනස්‍ කොට සැලකීමටත් මුහුණ දෙන්න සිදු වෙනවා. දායනුකම්පාව නිතරම කාලානුරූපයි සහ සදාකාලකයි.  ඇයි අප ඒ මඟහැරිය න‍ොහැකි සත්‍යය අමතක කරන්‍නේ?

ඔබ දැනට කෘති 20කට වඩා ලියලා තියෙනවා, නිදහස සඳහා ජනාධිපති පදක්කම ඇතුළු සම්මාන බොහෝ ගණනාවක් ඔබ දිනා ගෙන තිබෙනවා. ඔබගේ නොනවතින ලිවීමට අනුප්‍රාණය සැපයෙන්නේ කෙසේද?

මම විවේක සුවය විඳිය යුතු වයසට ලඟා වී ඇතැයි සැක හිතෙන කාල වලදී පවා නොවත්වා ලිවීමට මා පෙළඹවුයේ මා වටා සිටින පාඨකයින්ගේ හිතෛෂිවන්තභාවයයි. මම ලියන්න කැමතියි, මම කතා කියන්න කැමතියි, මගේ පාඨකයන්ගෙන් මට ලැබෙන ධෛර්යමත් කරවන සුළු, කෘතඥපුර්වක ගිණිය නොහැකි තරමේ පණිවුඩ වලට මම කැමතියි. මම හිතන්නෙ මගේ මනස වැඩ කරන තාක් කල් මා නොනවත්වා ලියාවි.

සුභාෂිණි චතුරිකා