ජනාධිපති මෛත්රීපාල සිරිසේන ‘රණවිරුවන්ගේ ආරක්ෂකයා’ ලෙස පෙනී සිටීමට කැමතිය. යුද්ධය අවසන් කළ මොහොතේ ආරක්ෂක අමාත්යධූරයේ වැඩ බැලුවේ තමන් බව ඔහු ඉතා ආඩම්බරයෙන් කියයි. රණවිරුවන් ආරක්ෂා කිරීමට යැයි කියමින් මිනීමරුමකට සැක සෙබලෙක්ව ආරක්ෂා කරමින් රටින් පැන්නීමට තැත්කළ රවීන්ද්ර විජේගුණරත්නව අත්අඩංගුවට ගැනීමේ කටයුත්තට දැඩිව එරෙහි විය. රවීන්ද්ර විජේගුණරත්න නීතිය අනුව බරපතළ වරදක් කර තිබුණු පුද්ගලයෙක් විය. රවීන්ද්ර විජේගුණරත්නව අත්අඩංගුවට ගැනීමට උත්සාහ කළ පොලිස් නිලධාරීන්ගෙන් පළිගැනීමටද ඔහු මැදිහත් විය.
එපමණක් නොව, ඔහු එක්නැලිගොඩ මිනීමරුවන්ව ආරක්ෂා කළේය. ඒ සියල්ල කළේ තමන් රණවිරුවන්ට ආදරය කරන බව පෙන්වීමටය. එහෙත් මෛත්රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා හෝ මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා යන දෙදෙනාම සෙබළුන් පිළිබඳව වගේ වගක් තිබුණු නායකයන් නොවේ. යුධ හමුදාවේ හිටපු නායකයෙකු වූ ෆීල්ඞ් මාෂල් සරත් ෆොන්සේකාව නීතිවිරෝධී ලෙස අත්අඩංගුවට ගැනීමට සැලසුම් හදන ඔවුන් සාමාන්ය සෙබලුන් ගැන කිසිම තැකීමක් කරනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු වීමද, මිරිඟුවක් පසුපස යෑඹකි.
ප්රථමයෙන් යමක් කිව යුතුය. අපි රණවිරුවන් යන යෙදුම නොපිළිගන්නේ එක් පැහැදිළි හේතුවක් නිසාය. යුද්ධ ඇති කරන්නේ සාමාන්ය ජනතාව නොවේ. පටු අරමුණු සහිත රාජපක්ෂලා, සිරිසේනලා වැනි දේශපාලන නායකයන් විසින්ය. සාමය වෙනුවට යුද්ධය එන්නේ ඔවුන්ගේ ක්රියාවල ප්රතිඵල ලෙසය. යුද්ධයට විසඳුම ලෙස යුද්ධයම තෝරාගන්නේද ඔවුන්මය. ඉන්පසුව යුද්ධයකින් වැඩිම අතුරු ලාභයන් ලබන්නේද දේශපාලනඥයන්ය. මිග්යානා ගණුදෙනු යැයි අපට ඇසෙන්නේ එවැනි අතුරු ලාභයන් පිළිබඳවය.
ඒ සියල්ල අවසාන වූ පසුව යුද්ධයට ගිය සෙබලුන්ව රණවිරුවන් වැනි යෙදුම්වලින් හඳුන්වන්නේ, වර්ණනා කරන්නේ යුද්ධයෙන් සෙබළුන්ගේ ජීවිතවලට සිදුව ඇති විනාශය වසාගැනීමටය. නැතිවූ සෙබලුන්ගේ ජීවිතවලට වටිනාකමක් එක් කිරීමටය. ඒ වටිනාකම එක් කරන්නේ ජීවිත නැතිවෙන්නට නොදී යුද්ධයේ ප්රශ්ණය විසඳාගන්නට තිබුණාය යන කාරණාව වසාගැනීමටය. යුද්ධයට නොගියානම් මේ ජීවිත ආරක්ෂා වෙන බව රණවිරුවන්ව අගය කරන දේශපාලනඥයන් සඟවන කාරණයයි. කෙසේ වෙතත් යුද්ධයට ගොස් ජීවිත අහිමි කරගත්, ශරීර හානි වලට ලක්වූ සියලු සෙබළුන් සම්බන්ධයෙන් සුබසාධන කටයුතු කාර්යක්ෂමව සිදු කළ යුතු බව අපි සියළුම දෙනා පිළිගන්නෙමු. යුද්ධ ඇති කළ අය වෙනුවෙන් වන්දි ගෙවන්නේ ඒ සෙබළුන්ය.
රණවිරුවන් යන වචනය යුද සෙබළුන් පිරිසකට පාවිච්චි කරන්නේ නම් ඒ වචනයට ගැලපෙන කණ්ඩායම ලෙස සැලකිය හැක්කේ යුද්ධයෙන් මියගිය හෝ ආබාධයට ලක්වූ සෙබලුන්ය. රටට ආදරයක් ඇතිව යුද්ධයට ගිය සෙබළෙක් වුව, වැටුපක් ලැබීමේ අරමුණෙන් පමණක් යුද්ධයට ගිය සෙබළෙක් වුව ඔවුන්ගේ ජීවිතය හෝ සිරුරේ අංග අහිමිව ඇත්තේ අනුන්ගේ පාපයන් නිසා බව පැහැදිළිය.
ඉතින්, සැබෑ රණවිරු ප්රේමියෙක් කළ යුත්තේ රණවිරු නිල ඇඳුම පාවිච්චි කරමින් තමන්ගේ පෞද්ගලික අරමුණු වෙනුවෙන් සෙබළුන්ව අපරාධ සඳහා මෙහෙයවීම නොවේ. එලෙස අපරාධ කළ සෙබළුන්ව ආරක්ෂා කිරීමද නොවේ. යුද්ධයෙන් හානි වූ අයගේ සුභසාධනය ගැන සොයා බැලීමටය. අපට ඉන්නේ පළමු දෙක සිදුකලත් දෙවැනියට කී වගකීම ඉටු නොකළ නායකයන්ය.
යුද්ධයෙන් මියගිය, ආබාධයට ලක්වූ යුධ සෙබලුන් හා ඔවුන්ගේ පවුල්වලට සුබසාධන කටයුතු කිරීම සඳහා ආයතන කිහිපයක් තිබුණි. දැන් ජනාධිපති මෛත්රීපාල සිරිසේන යටතේ තිබෙන, මීට පෙර ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ යටතේ තිබුණු අමාත්යාංශය වන රාජ්ය ආරක්ෂක අමාත්යාංශය යටතේ ඒවා ක්රියාත්මක විය. ශ්රී ලංකා රණවිරු සේවා අධිකාරිය, ආරක්ෂක අරමුදල හා අපි වෙනුවෙන් අපි අරමුදල යන ආයතන තුන ඒ අරමුනෙන් ක්රියා කළ ආයතන තුන වේ.
විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව විසින් පසුගිය මාසයේදී නිකුත් කර ඇති 2017 වසරට අදාල වාර්ෂික විගණකාධිපති වාර්තාවේ මේ අරමුදල් පිළිබඳව සඳහන් වෙයි. ඒ අනුව 2017 දෙසැම්බර් 31 වෙද්දී ආරක්ෂක අරමුදලේ රුපියල් මිලියන 997.3ක් සහ අපි වෙනුවෙන් අපි අරමුදලේ රුපියල් මිලියන 1116.47 ක මුදල් ශේෂයක් තිබී ඇත. ඒවා තිබෙන්නේ ඉහත කී ලෙස දිළිඳු සෙබළුන්ගේ සුභසාධනය පිණිසය.
එහෙත් 2013 සිට 2017 දක්වා කාලයේදී ජාතික ආරක්ෂක අරමුදලේ මුදල් යොදවා තිබුණේ ආරක්ෂක සේවාවලට අනියුක්ත නිලධාරීන්ගේ පහ ශ්රේණියේ ශිෂ්යත්ව විභාගය සමත් දරුවන්ට ප්රතිලාභ ලබාදීමට පමණි.
අපි වෙනුවෙන් අපි අරමුදලේ කටයුතු හමුදා සෙබළුන්ගේ පවුල් සඳහා නිවාස ණයක් ලබාදීමට පමණක් සීමා වී තිබුණි.
රණවිරු සේවා අධිකාරිය සතුව ආබාධිත තත්වයට පත්වූ, මියගිය හෝ අතුරුදන්වූ සෙබළුන්ගේ හා ඔවුන්ගෙන් යැපෙන්නන් පිළිබඳව තොරතුරු ඇතුලත් නාමලේඛණයක්වත් තිබී නැත. සරලව කීවොත් රණවිරුවන්ගේ ආරක්ෂකයා ලෙස පෙනී සිටින කපටි නායකයන් දෙදෙනාම ඔවුන්ගේ වචනවලින් කීවොත් සැබෑ රණවිරුවන් කවුද කියාවත් දැන සිට නැත. ඔවුන් ඒ කටයුත්ත මඟහැර ඇත්තේ 1999 අංක 54 දරණ රණවිරු සේවා අධිකාරිය පනතේ 6 වැනි වගන්තිය අනුව ඔවුන් සතුව එවැනි නාමලේඛණයක් තිබිය යුතුයැයි සඳහන්ව තිබියදීය. එය අඛණ්ඩව යාවත්කාලීන කළ යුතුයැයි සඳහන්ව තිබියදීය. ඒ කටයුත්ත වෙනුවෙන් රණවිරු සංසද යැයි හැඳින්වූ ශාඛා 269ක් පිහිටුවා තිබුණි. 2018 වෙද්දී රුපියල් මිලියන 12.98ක් වියදම් කර තිබුණි. එහෙත් ඒ නාමලේඛණය සකස් කර නොතිබුණි. රණවිරු ප්රේමය ඒ තරම් විය. හමුදාව තුළ සැඟවී සිටින අපරාධකරුවන්ව ආරක්ෂා කිරීම මිස, අසරණ සෙබළුන් පිළිබඳ සොයා බැලීමට ආරක්ෂක ඇමතිවරුන්ට වෙලාවක් නොතිබුණා විය හැකිය.
මහින්ද රාජපක්ෂ ලංකාවේ ජීවත්වෙන රණවිරුවන්ට වැඩිපුරම ආදරය කරන නායකයා ලෙස පෙනී සිටින පුද්ගලයාය. පොළොන්නරුවේ මහින්ද වීමට කොපමණ උත්සාහ කළත් මෛත්රීපාල සිරිසේනට එතැනට ලඟාවිය නොහැකි වනු ඇත.
ඒ තරම් රණවිරු ප්රේමී මුහුණක් පවත්වාගෙන යන මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් කොටුවේ තිබුණු ශ්රී ලංකා යුධ හමුදා මූලස්ථානය හෝටලයක් වෙනුවෙන් විකුණා දැමූ බව තතු දන්නෝ හොඳින්ම දනිති. ඉන්පසුව පැලවත්ත ආසන්නයේ අකුරේගොඩ ප්රදේශයේ ත්රිවිධ හමුදා මූලස්ථානයක් වෙනුවෙන් දැවැන්ත ගොඩනැඟිල්ලක් ඉදිකිරීම ආරම්භ කර තිබුණි. වසර අටකට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ ඒ ගොඩනැඟිල්ල සම්පූර්ණ නොවූ නිසා කොටුවේ ගොඩනැඟිල්ලෙන් දොට්ට දැමූ ආරක්ෂක අමාත්යාංශයේ කාර්යාල රැසක් කොළඹ තැනින් තැන, පෞද්ගලික ඉඩම්වල පවත්වාගෙන යන්නට සිදුවිය. තිතටම කීවොත් එකිනෙකට වෙනස් ස්ථාන 10ක් කුලියට ගෙන මේ කාර්යාල පවත්වාගෙන ගොස් තිබුණි. ඉහත කී විගණකාධිපති වාර්තාවේ සඳහන් වන ආකාරයට 2017 දෙසැම්බර් 31 වෙද්දී ඒ තැන්වලට ගෙවූ සම්පූර්ණ කුලිය රුපියල් මිලියන 1293 කි. එය ජාතික ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් රාජපක්ෂ කළ වැදගත් මෙහෙවරක් ලෙස උත්ප්රාසාත්මකව කිව හැකිය.
ඔවුන් කී ආකාරයට අලුතෙන් ඉදිවන අකුරේගොඩ ත්රිවිධ හමුදා මූලස්ථානය තුළ ආරක්ෂක අමාත්යාංශයට අයත් සියලු කටයුතු ආවරණය කිරීමට බලාපොරොත්තු විය. 2011 ජනවාරි 25 වැනිදා මෙම ගොඩනැඟිල්ල වර්ග මීටර් 211 500 කින් සමන්විතතව ඉදිකරන්නට සැලසුම් ඉදිරිපත් කර තිබුණි. ඇස්තමේන්තු ගත වියදම රුපියල් බිලියන 25 ක් විය. අදියර දෙක් සැලසුම් කර තිබුණි.
කෙසේ වෙතත් කල්යද්දී භූමි ප්රමාණය වර්ග මීටර් 411 915 ක් දක්වා පුළුල් කිරීමට ඇස්තමේන්තු කර තිබුණි. දෙවැනි ඇස්තමේන්තුව අනුව පිරිවැය රුපියල් බිලියන 55.60 ක් විය.
කෙසේ වෙතත් 2017 දෙසැම්බර් 31 වෙද්දීත් වැය කර තිබුණේ රුපියල් බිලියන 19ක් පමණි. තව බිලියන ගණනක වියදම් ඉදිරියේදී ශ්රි ලංකාවේ ජනතාවට දරන්නට සිදුවනු ඇත. ඉදිකිරීම්වලින් 48%ක් පමණක් 2018 මාර්තු 31 වෙද්දී අවසන් කර තිබුණු අතර මේ වෙද්දී සැලකිය යුතු ප්රමාණයක් අවසන් කර ඇත. ඉදිකිරීම් කටයුතු 2020 ජුනි 30 වෙද්දී අවසන් කිරීමට කාලය දීර්ඝ කර ඇත. සෙබළුන්ගේ සුභසාධනය ගැන නොතැකූ නායකයන් වසර ගණන් ඇදෙන දැවැන්ත ගොඩනැඟිලි වෙනුවෙන් මුදල් යටකර තිබුණේ එසේය. ඒ ඉදිකිරීම් හමුදාවේ අවශ්යතාවයක් වී නොතිබුණු ඉදිකිරීම් වීම ගැටලුවකි. කොහොම වෙතත් මෙවැනි විහිළු තවත් කාලයක් ගතවෙනතෙක් ඉදිරියට ඇදෙනු ඇත.■
අනුරංග ජයසිංහ
