බලය අත්තනෝමතික විදියට පාවිච්චි කරන්න බැහැ ආචාර්ය ජයම්පති වික‍්‍රමරත්න

අධිකරණය වෙත ඔබ ඉදිරිපත් කළ මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමෙන් ඉදිරිපත් කළ තර්කය මොකක්ද?
ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවක වගන්ති තනිව අර්ථනිරූපණය කරන්න බැහැ. සම්පූර්ණ ව්‍යවස්ථාව කියවන්න ඕනෑ. ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකදී පාර්ලිමේන්තුවට තිබුණු අරමුණ මොකක්ද කියන එක බලපානවා. ඒ සංශෝධනයට කලින් තිබුණේ මොකක්ද කියන එක වැදගත් වෙනවා. ඒ වගේම මැතිවරණයකින් පසුව කරන සංශෝධනයක් නම් මැතිවරණයේදී තිබුණු අරමුණ මොකක්ද කියන එක වැදගත් වෙනවා. රික්තයක හෙවත් හිස්තැනක ව්‍යවස්ථාව අර්ථ නිරූපණ්‍ය කරන්න බැහැ. 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් තමයි 70 වැනි ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කරනු ලැබුවේ. එහි අරමුණ වුණේ ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුව සම්බන්ධයෙන් ඇති බලතල සීමා කිරීම. පාර්ලිමේන්තුව ශක්තිමත් කිරීම.
19 සංශෝධනයට කලින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවීමේ බලය අසීමිත තත්වයක ජනාධිපතිවරයාට තිබුණා. ඒ කියන්නේ ඕනෑම වෙලාවක පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්න පුලූ‍වන්. එකම සීමාවයි තිබුණේ. ඒ තමයි, කලින් පාර්ලිමේන්තුව එකල තිබුණු ධූරකාලය වන වසර හයක ධූරකාලයට කලින් විසුරුවාහැරලා තිබුණානම්, ඊළඟ පාර්ලිමේන්තුව වසරක් ගතවෙනතෙක් විසුරුවාහරින්න බැහැ. ඇත්තටම ලංකාවේ මෑත ඉතිහාසයේ හැම පාර්ලිමේන්තුවක්ම වසර හයට කලින් විසුරුවාහැරියා. ව්‍යවස්ථාවට අනුව නම් කලින් පාර්ලිමේන්තුව සම්පූර්ණ කාලය ගියොත් පළවැනි දවසේ වුණත් විසුරුවාහරින්න බලය තිබුණා. එතකොට මේ අසීමිත බලතල ඉවත් කරන්න කියලා තමයි ජනතාව ඉල්ලූ‍වේ. ඒ අනුව 19 වැනි සංශෝධනය හදනකොට තීරණය වුණා පළවැනි අවුරුදු හතරහමාර තුළ ජනාධිපතිවරයාට බලයක් නැති බව පැහැදිළිව කියන්න. ඒ කාලය තුළ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමට බලය ලැබෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුව තුනෙන් දෙකක ඡුන්දයෙන් ඉල්ලූ‍වොත් විතරයි. 19 වැනි සංශෝධනය හදන වෙලාවේ ඒ සංශෝධනය හදපු තාක්ෂණික කමිටුව සැලකිල්ලට භාජනය කරපු දෙයක් තමයි 19 වැනි සංශෝධන කෙටුම්පත ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේදී අභියෝගයට ලක්වෙන බව. ඒ කියන්නේ ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල සීමා වන නිසා ජනමත විචාරණයක් දක්වා මෙම සංශෝධනය යා යුතු බව යෝජනා කරනු ඇතැයි අපි කල්පනා කළා. ඒ නිසා ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුව කැඳවීමේ, වාර අවසාන කිරීමේ සහ විසුරුවාහැරීමේ බලයක් තිබෙන බව පැහැදිළිව ප‍්‍රකාශ කරන්නට අවශ්‍ය වුණා. 33 (2) (ඇ) ව්‍යවස්ථාව එකතුවුණේ ඒ විදියට. ඒ කියන්නේ ඒ ව්‍යවස්ථාවේ කියනවා බලධාරියා කවුද කියන එක. එපමණයි. නමුත් කලින් කී විදියට 33 (2) (ඇ) වගන්තිය විතරක් තනිව කියවන්න බැහැ. ඒ නිසා ඒක පමණක් අල්ලාගෙන පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න බැහැ.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ මේ පිළිබඳ කරුණු දක්වද්දී ජනාධිපතිවරයා වෙනුවෙන් නැඟු‍ණු තර්කය මොකක්ද?
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේදි අනෙක් පැත්තෙන් නැඟු‍ණ තර්කය තමයි අනෙක් වගන්තිවල මොනවා තිබුණත් 33 වැනි ව්‍යවස්ථාව තනිව කියවන්න පුලූ‍වන් බව. අපි ඊට විරුද්ධව තර්ක කළේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව හෝ වෙනත් ඕනෑම ව්‍යවස්ථාවක් තනිව කියවන්න බැරි බව.

ජනාධිපතිවරයා විසින් ප‍්‍රකාශයක් මඟින් පාර්ලිමේන්තුව කැඳවීම, පාර්ලිමේන්තුව වාර අවසාන කිරීම සහ පාර්ලිමේන්තුව විසුවාහැරීම කළහැක්කේය යනුවෙන් 70 වැනි වගන්තියෙ සඳහන් වෙනවා එසේ වුවද, පාර්ලිමේන්තුව විසින් එහි නොපැමිණි මන්ත‍්‍රීවරයන්ද ඇතුලූ‍ව මුළු මන්ත‍්‍රීවරුන්ගේ සංඛ්‍යාවෙන් තුනෙන් දෙකකට නොඅඩු සංඛ්‍යාවකගේ යෝජනා සම්මතයක් මඟින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින ලෙස ජනාධිපතිවරයාගෙන් ඉල්ලීමක් කරනු ලබන්නේ නම් මිස, පාර්ලිමේන්තුවේ ප‍්‍රථම රැුස්වීම සඳහා නියම කරගනු ලැබූ දිනයෙන් අවුරුදු හතරක් සහ මාස හයක කාලයක් අවසන් වන තෙක් ජනාධිපතිවරයා විසින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම නොකළ යුත්තේය. යනුවෙන් සඳහන් වෙනවා. එම ව්‍යවස්ථාවේ අනු වගන්තිවල සඳහන් වෙනවා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්නේ කොහොමද කියලා. ඒ වගේම නැවත පාර්ලිමේන්තුව කැඳවන දිනය, මැතිවරණය වගේ කාරණා පිළිබඳවත් සඳහන් වෙන්නේ එතැනදී. සරලව පෙන්වාදුන්නොත් ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමේ කටයුත්ත වෙනුවෙන් පාවිච්චි කළ 33 (2) (ඇ) වගන්තියේ නැහැ ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරිය යුත්තේ කොහොමද කියලා. එතැන තියෙන්නේ කවුද විසුරුවාහරින්නේ කියලා පමණයි. එතකොට විසුරුවා හරින්නේ කොහොමද. ජනාධිපතිවරයා විශේෂ ප‍්‍රකාශයක් කිරීමෙන්ද, කථානායකට ලිපියක් ලිවීමෙන්ද, මැතිවරණ කොමිෂන් සභාවට ලිපියක් ලිවීමෙන්ද. ඒ එක ක‍්‍රමයකින්වත් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්නේ නැහැ. ඒක කළ යුත්තේ ප‍්‍රසිද්ධ ප‍්‍රකාශණයක් මඟින්. ඒ කියන්නේ ගැසට් පත‍්‍රයක් හරහා රටටම කරන ප‍්‍රකාශනයකින්. ජනාධිපතිවරයාට ඒ කටයුත්ත කරන්නට ප‍්‍රතිපාදන සැපයෙන්නේ 70 ව්‍යවස්ථාවෙන්. එතකොට ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින මොහොතක 70 වැනි ව්‍යවස්ථාව පාවිච්චි කරන්නම වෙනවා. ඔහුට 70 වැනි ව්‍යවස්ථාවේ තියෙන සීමා නොතකා, එහි තිබෙන වෙනත් උපව්‍යවස්ථා පමණක් පාවිච්චි කිරීමේ හැකියාවක් නැහැ.

මේ තර්කය පිළිගතහොත් ඇතිවිය හැකි නරක ප‍්‍රතිඵල ගැනත් ඔබ පෙන්වාදුන්නා නේද?
මේ වගේ තර්ක විකාරී තර්ක විදියට සලකන්න වෙන බව අපි පෙන්වලා දුන්නා. මේ තර්කයෙන් සිදුවිය හැකි ප‍්‍රතිඵල අපි පෙන්වුවා. මේ තර්කය හරිනම් අලූ‍ත් පාර්ලිමේන්තුවක් පත්වීමෙන් පසු දිනයේ වුණත් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවන්න පුලූ‍වන්. ඒ කියන්නේ 19 වැනි සංශෝධනයට පෙර තිබුණු තත්ත්වයටත් වඩා ජනාධිපති ශක්තිමත් වෙනවා. ජනතාව බලාපොරොත්තු වුණේ ඒ අත්තනෝමතික බලය ජනාධිපතිට දෙන්න නෙවෙයි. ජනාධිපතිගේ බලය සීමා කරන්න. 19 වැනි සංශෝධනයට පෙර තිබුණාටත් වඩා ශක්තිමත් ජනාධිපති කෙනෙක් ඉන්න බැහැ.

දැන් ඇතිවෙන තර්කයක් තමයි රටේ හදිසි තත්වයක් ඇතිවී තිබෙන නිසා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරපු බව…
හදිසි තත්ත්වයක් යටතේ තීරණයක් ගන්න පුලූ‍වන් කියලා ව්‍යවස්ථාවේ කිසිම තැනක නැහැ.

ජනාධිපතිවරයාගේ තර්කය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් පිළිගන්නා තත්ත්වයක් ඇතිවුණානම් ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමට අසීමිත බලයක් ලැබේවිද?
වැඩිපුර සැලකිල්ලට භාජනය නොවූ තවත් කාරණයක් කිව යුතුයි. මුල් ව්‍යවස්ථාවේ තිබුණා දෝෂාභියෝගයක් ඉදිරිපත් වී, ඒක පිළිගත්තාම ජනාධිපතිට පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න බැහැ කියලා. එතකොට තර්කයක් ආවා පළවැනි අවුරුදු හතරහමාර ඇතුලේ කොහොමත් බැහැ. ජනාධිපතිවරයාට මාස හයයි ඉතිරිවෙන්නේ. ඒ මාස හයේදීත් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින එක වළක්වන්න පුලූ‍වන් දෝෂාභියෝගයක් ගෙනැල්ලා. ඒ නිසා කෙනෙකුට තර්ක කළ හැකියි ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල ප‍්‍රායෝගිකව ගත්තොත් සම්පූර්ණයෙන් ඉවත් වූ බව එතකොට අවුරුදු පහේදීම ජනාධිපතිවරයාගේ බලය සීමා වෙනවා. එම නිසා අවුරුදු හතරහමාරක් යනතෙක් ජනාධිපතිවරයාට හිතුමතේ විසුරුවාරින්න බැරි නිසා, දෝෂාභියෝගයක් තිබියදී ඉවත් කළ හැකිය කියන වගන්තිය ඉවත් කළා. එහෙම වෙන්නේ පළවැනි අවුරුදු හතරේ විසුරුවාහරින්න බැරිවෙන නිසා.

ජනමත විචාරණයකින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න අවසර ඉල්ලා සිටින බවත් සාකච්ඡා වෙනවා නේද?
ඒ කියන්නේ ජනතාවගෙන් අහන්න පුලූ‍වන් කියලා. ඒත් ජනතාවගෙන් අහන්න පුලූ‍වන් ව්‍යවස්ථානුකූල දේවල් කරන්න විතරයි. ව්‍යවස්ථාවේ නැති දේවල් කරන්නද කියලා අහන්න ජනමත විචාරණ පැවැත්විය නොහැකියි. ඒකත් විකාරී අදහසක්. අවශ්‍යනම් ජනතාවගෙන් අහන්න පුලූ‍වන් මේ ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරමුද කියලා. ඒත් එහෙම ඇහුවාට පස්සේත් ඒක පාර්ලිමේන්තුවෙන් අනුමත කරන්න ඕනෑ. ඒත් ව්‍යවස්ථාව නොතකා විසුරුවාහරින්න කැමතිද කියලා අහන්න බැහැ.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිරණය විසින් තවමත් තීන්දුවක් ලබාදී නැහැ. අතුරු තහනම් නියෝගයක් පමණයි. ඒ තීන්දුව සැලකිය යුත්තේ කෙසේද?
අපේ තර්කයේ බරපතළ දෙයක් තියෙන බව සලකපු නිසා තමයි නඩුව ඉදිරියට අරගෙන යන්න අවසර දුන්නේ. ඊටත් වඩා වැදගත් කාරණයක් තියෙනවා. අපි පෙන්වලා දුන්නා මේක අත්හිටෙව්වේ නැත්නම් රටට අනර්ථයක් වෙන බව. ඒක පිලිඅරගෙන ඒ ගැසට් නිවේදනය තාවකාලිකව අත්හිටුවන්න ගරු අධිකරණය ක‍්‍රියාකළා. ඒ අනුව මේ වෙද්දි එහෙම ගැසට් නිවේදනයක් නැහැ. ඒ අනුව ඊට පෙර තත්වයට අනුව කටයුතු කිරිමේ හැකියාව තියෙනවා. ඒ අනුව තමයි පාර්ලිමේන්තුව රැස් වුණේ. කෙටියෙන් කියනවානම් ඒක තමයි සිද්ධවුණේ. දෙසැම්බර් 07 වැනිදා වෙනතුරු ඒ ගැසට් එක නැහැ.

මේ තත්ත්වය තුළ ජනාධිපතිවරයා නැවතත් පාර්ලිමේන්තුවේ සැසිවාරය අවසාන කරන ගැසට් නිවේදනයක් පළ කළොත් ඒක ව්‍යවස් ථානුකූලද?
බලය තිබුණු පළියට අත්තනෝමතික ලෙස පාවිච්චි කරන්න බැහැ. ඒක ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හා පරිපාලන නීතියේ එක සිද්ධාන්තයක්. බලය තිබුණු පළියට බලය අනිසි ලෙස පාවිච්චි කරන්න බැහැ. අනෙක් පැත්තෙන් මේ ක‍්‍රියාවලියේ තනි තනි සිදුවීම්වල ව්‍යවස්ථානුකූලභාවය සලකාහරින්න බැහැ. මේ සම්පූර්ණ ක‍්‍රියාවලිය ව්‍යවස්ථානුකූලද කියලා බලන්න වෙනවා. ඉතින්, පාර්ලිමේන්තුව කල් දැම්මත් සම්පූර්ණ ව්‍යවස්ථා විරෝධී ක‍්‍රියාවලියක කොටසක් විදියටයි ඒක සලකන්න වෙන්නේ. මොකද විශ්වාසභංග යෝජනාවක් සම්මතවීම ඇතුළු සිදුවීම් නිසා මේ නීතිවිරෝධී ආණ්ඩුවට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක්ද නැති බව විශ්වාසයි. ව්‍යවස්ථාවේ 48 (2) වගන්තිය අනුව විශ්වාසභංගයකින් පසුව කැබිනට් මණ්ඩලය විසුරුවා හැරෙනවා. ඒ අනුව නීතිවිරෝධී කැබිනට් මණ්ඩලයත් නැහැ.

විශ්වාසභංග යෝජනාවක් සම්මත වුණාම පාර්ලිමේන්තුව විසිරී යනවාද?
මේක පහුගිය සති ගණනක් තිස්සේ මගෙන් අහපු ප‍්‍රශ්නයක්. එහෙම ක‍්‍රමයක් නැහැ.

නොවැමරබර් 14 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවේදී සිදුවුණේ කුමක්ද?
පාර්ලිමේන්තුවේ න්‍යායපත‍්‍රයක් තිබුනේ නැහැ. එදින පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන් විසින් න්‍යායපත‍්‍රයක් නිර්මාණය කරගත යුතුයි. එතකොට දිනේෂ් ගුණවර්ධන මන්ත‍්‍රීවරයා කිව්වා පාර්ලිමනේතුව කල් දාන්න ඕනැ බව. ඒත් සුමන්තිරන් මන්ත‍්‍රීවරයා යෝජනා කළා ස්ථාවර නියෝග අත්හිටුවලා පාර්ලිමේන්තුව පවත්වාගෙන යන්න. ඒකට වැඩි දෙනෙක් කැමතිවුණ හින්දා කථානායකවරයා ඒ අනුව කටයුතු කරන්න තීන්දු කළා. ඉන්පස්සේ අනුර කුමාර දිසානායක යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කළා මහින්ද රාජපක්ෂ ඇතුළු ආණ්ඩුවට විශ්වාසය නැති බව. ඒකට රාජපක්ෂ පිළේ මන්ත‍්‍රීවරුන් ගණනක් විරුද්ධ වුණා. ඒ වෙලාවේ පාර්ලිමේන්තුවේ සභාගර්භයෙන් රාජපක්ෂලා ඇතුලූ‍ පිරිසක් එළියට ගියා. මුලින්ම කටහඬ අනුව යෝජනාව විමසා බැලූ‍වා. වැඩි පිරිසක් විශ්වාසභංගයට සහයෝගය තියෙන බව කථානාකතුමා කිව්වා. එහෙත් කෙනෙක් ඉල්ලීමක් කළා නමෙන් ඡුන්දය ඉල්ලමු කියලා. ඒ අනුව නමෙන් ඡුන්දය ඉල්ලන්න සීනුව වාදනය කළා. ඒත් ඒක මැද්දේ කලබල ඇතිවුණා. නමෙන් ඡුන්දය ගන්න බැරි නිසා හඬෙන් ඡුන්දය ගන්න සිද්ධවෙන බව. ඒ වෙනකොට රාජපක්ෂ පාර්ශ්වයේ බොහෝ අය ගිහිල්ලාත් තිබුණා. ඒ තත්වයත් එක්ක වැඩි පිරිසක් නීතිවිරෝධී ආණ්ඩුවට විරුද්ධව ඡුන්දය දුන්නා. ඒ අනුව විශ්වාසභංගයක් සම්මත වෙලා ආණ්ඩුවට බහුතර බලයක් නැති බව තහවුරු වුණා.

එහෙත් ඉන් පසුවත් කැබිනට් මණ්ඩලය විදියට රාජපක්ෂ කණ්ඩායම ක‍්‍රියා කරනවා නේද?
ඒ සියල්ල නීතිවිරෝධීයි. කැබිනට් මණ්ඩලය රැුස්වෙන්නවත් බැහැ මෙතෙක් සිදුවුණ දේවල් ව්‍යවස්ථා විරෝධීයි. මෙතැනින් එහාට ආණ්ඩුව ගෙනියන්න උත්සාහ කරනවානම් ඒකත් නීතිවිරෝධීයි.

මීළඟට සිදුවිය යුත්තේ කුමක්ද?
දැන් කළයුත්තේ ජනාධිපතිවරයා විසින් අගමැතිවරයෙක්ව සහ කැබිනට් මණ්ඩලයක් නම් කරන එක. ජනාධිපතිවරයා පත් කළ යුත්තේ පාර්ලිමේන්තුවේ උපරිම විශ්වාසයක් තිබෙන කෙනාව. ව්‍යවස්ථාවේ තත්ත්වය ඒක.