මහින්ද රාජපක්ෂ හා මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන විසින් ව්‍යවස්ථා විරෝධී ලෙස ආණ්ඩුවක් පිහිටුවිම සඳහා දියත් කල කුමන්ත‍්‍රණය මේ වෙද්දි අසාර්ථක වෙමින් තියෙනවා. කෙසේ වෙතත් මේ කුමන්ත‍්‍රණය නිසා සිදුවූ ආර්ථික බලපෑම අත්හරින්න බැහැ නේද?
මුලින්ම කිව යුතුයි, මේ වෙද්දි රුපියලේ අගය තවත් අඩුවෙලා තිබුණත් කුමන්ත‍්‍රණයට කලින් රුපියල අඩුවෙද්දී කතාකරපු පත්තර දැන් ඒ කතාකරන්නේ නැති බව. අද ජාත්‍යන්තර සමාජය ලංකාව මත තැබූ විශ්වාසය වැඩිවෙනවා වෙනුවට විශ්වාසය කඩාවැටෙමින් තියෙනවා. අනෙක් එක තමයි ලංකාවේ තියෙනවා ඇමෙරිකන් ඩොලර්ස්වලට ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳපොළේ තියෙන්නේ. මේ වෙද්දී ලංකාව විසින් ගත්ත ණය ගෙවාගන්න පුලූ‍වන්ද කියන සැකය ජාත්‍යන්තරයට ඇතිවෙලා තියෙනවා. ජනවාරි මාසයේදී අපි ඩොලර් මිලියන 1000ක් සහ ඒකේ පොළිය සහිත ණයක් ගෙවන්න ඕනෑ, ඒවා රාජපක්ෂලාගේ කාලයේ ගත්ත ණයක්. මේ වගේ ක්ෂණික ණය නිසා තමයි ලංකාවේ ණය ප‍්‍රශ්නය උග‍්‍ර වුණේ. පොඩි පොඩි වාරික විදියට නොගෙවා ලොකු වාරික කිහිපයකින් ක්ෂණිකව ගෙවන්න තමයි මේක ගත්තේ. දැන් මේක ගෙවන්න තියෙනවා. ඒ ණය ගෙවාගන්න පුලූ‍වන්ද කියන විශ්වාසය පළවැනිවතාවට කඩාවැටිලා තියෙනවා. විශ්වාසය කඩාවැටෙද්දි අපි ගෙවිය යුතු මුදල වැඩිවෙනවා.
ඊට අමතරව ඩොලර් මිලියන 200 ට කිට්ටු ප‍්‍රමාණයක් පහුගිය සති එකහමාර විතර තුළ ලංකාවෙන් විදෙස් ආයෝජකයන් විසින් ඉවත් කරගෙන ගිහින් තියෙනවා. ඒ වගේ දේවල් රුපියලේ කඩාවැටීම වේගවත් කරනවා. ලංකාව චීන බැංකුවකින් ඩොලර් මිලියන 1000ක ණයක් ගිය සතියේ අරගෙන තියෙනවා. ඒකෙනුත් සෑහෙන ප‍්‍රමාණයක් රුපියල බේරාගැනීමට වැය කරන්න සිද්ධවෙලා. ඒ තරම් මුදලක් රුපියල් බේරාගන්න යට කළත් ලංකාව ගැන විශ්වාසය ගොඩනඟාගන්න බැරිවෙලා තියෙනවා.
අනෙක් පැත්තෙන් ජාත්‍යන්තර ආයතන සහ රටවල් ලංකාවේ නීතිවිරෝධී ආණ්ඩුව පිළිගත්තේ නැහැ. දැන් තියෙන්නේ හරිම ව්‍යාකූල තත්ත්වයක්. පහුගිය සතියේ නීතිවිරෝධී විදේශ අමාත්‍ය සරත් අමුණුගම විසින් විදේශ තානාපතිවරුන්ට ආරාධනා කරලා තියෙනවා. එහෙත් ඒ ආරාධනාව පිළිඅරගෙන ප‍්‍රධාන රටක් විදියට චීනයේ තානාපතිවරයා විතරයි ගිහින් තියෙන්නේ. ඉන්දියාවත් යවලා තියෙන්නේ පහළ තනතුරක් දරන නිලධාරියෙක්. ඒ නිසා පැහැදිළියි, ලංකාව පාලනය කරමින් ඉන්නේ නීතිවිරෝධී කල්ලියක් කියලයි ලෝකය විශ්වාස කරන්නේ. පහුවෙච්ච හැම දවසකම ජාත්‍යන්තරය අපේ රට දිහා බලන්නේ අර්බුදයක් දෙස බලන විදියට. ජනාධිපතිවරයාගේ නීතිවිරෝධී ක‍්‍රියා සහ ඒවාට ලැබෙන ප‍්‍රතිචාරවලින් තත්ත්වය තවත් උග‍්‍ර වෙනවා. ඒ සියල්ල ජාත්‍යන්තර ආයෝජකයන් සහ රාජ්‍යයන්ගේ විශ්වාසය කඩාවැටෙනවා.
ආර්ථික වශයෙන් ජාත්‍යන්තරය මත මේ තරම් යැපෙන්නේ කුමටදැයි කෙනෙක් අහන්න ඉඩ තියෙනවා. රාජපක්ෂලා දේශීය ආර්ථිකයන් ගැන විශ්වාස කරන බව කෙනෙක් කියන්න ඉඩ තියෙනවා..
අපේ රට ජාත්‍යන්තර ආර්ථික ජාලාවේ තදින් බැඳුණ කොටස්කාරයෙක් විදියට තමයි අපි ඉදිරියට අරගෙන එමින් හිටියේ. ඒක බොහොම අමාරුවෙන් කරමින් සිටි දෙයක්. විවිධ අභියෝගවලට මුහුණදුන්නා. අපි අපනයනය වැඩි කරන්න ජී.එස්.පී ප්ලස් අරගත්තා. යුරෝපා සංගමයේ සහාය ගත්තා. ජපානය, චීනය, ඉන්දියාව එක්ක ගණුදෙනු කළා. අපේ ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට ඉතා ඉහළ පිළිගැනීමක් තිබුණා. ඒ නිසා තමයි ජාත්‍යන්තර රටවල් අපි දිහා ගෞරවයෙන් බැලූ‍වේ. ඒ නිසා තමයි ඇමෙරිකාවෙන් ඇමෙරිකන් ඩොලර් මිලියන 460ක ප‍්‍රදානයක් අත්සන් කරන්න ලෑස්තිවෙලා හිටියේ. ගිය සතියට කලින් සතියේ තමයි ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල ඇ.ඩො. මිලියන 350 ක ගිවිසුම අත්සන් කරන්න හිටියේ. ඒ කිසිදෙයක් වුණේ නැහැ. මේ සියල්ල අවසානයේදි ආර්ථික වශයෙන් ලංකාව මුහුණදෙන අභියෝගය ඔක්තෝම්බර් 26 වැනිදා මුහුණදුන් අභියෝගයට වඩා බොහොම සංකීර්ණයි. ඒක බොහොම බැ?රුම් එකක්.
ඒත් මහින්ද රාජපක්ෂලා ආ විගස බදු අඩුකිරීමත්, බඩුමිල අඩුකිරීමත් ඇතුලූ සහන රැසක් දුන්නා නේද?
මේ ව්‍යාකූල තත්ත්වය ඇතුළේ එකපාරම සහන දීලා, බදු අඩුකිරීම කිසිම වගකීමක් නැතිව ගත් තීන්දුවක්. ආර්ථික විද්‍යාව පිළිබඳ අවබෝධයක් තියෙන කෙනෙක් විදියටත්, රජයේ ආර්ථික වැඩපිළිවෙල පිළිබඳව යම්කිසි අවබෝධයක් තියෙන විදියටත් මම ඒක දකිනවා. බඩුමිල කියන එක බලන්න වෙන්නේ මෙහෙම. දේශපාලනඥයන්ගේ විදියට බලනවාට වඩා ආර්ථික විද්‍යාවට අනුව තමයි බලන්න වෙන්නේ. එතකොට අපි බලන්න ඕනෑ උද්ධමනය දිහා. උද්දමනය වැඩි වෙද්දී අමාරුයි. අඩු වෙද්දී හොඳයි. ලංකාවේ මෑත කාලයේ අඩුම උද්ධමනය තිබුණේ මේ කුමන්ත‍්‍රණය සිදුවෙද්දී. 0.9 % ක් දක්වා උද්ධමනය අඩුවුණා. මේ අය මෙහෙම කීවාට ලංකාවේ මෑත කාලයේ වැඩිම උද්ධමනය තිබුණේ 2007 දී විතර මහින්ද රාජපක්ෂ සමයේදී. ඒ කාලේ 29% ක් දක්වා උද්ධමනය ඉහළ නැගලා තිබුණා. දැන් 0.9% උද්ධමනය නිසා තමයි බඩුමිල අඩුවෙනවා කියන්නේ. ඔවුන් තමන්ගේ කාලයේදී තිබුණ ඒවා අමතක කරලා දැන් කතාකරන්නේ. කොහොම වුණත් පහුගිය අවුරුදු දහය ඇතුළේම 10%ට අඩුවෙන් උද්ධමනය තිබුණා. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවටත් ගෞරවයක් විදියට කියන්න සිද්ධවෙනවා. 2007 න් පස්සේ මෑත කාලය ගත්තොත් උද්ධමනය 9.9% දක්වා දෙවතාවක් ආවත්, සමස්ථයක් විදියට උද්ධමනය අධික ලෙස වැඩිවෙන්න ඉඩ නොදී තියාගත්තා. ඒත් අපි තරම් අඩු කරන්න ඔවුන්ට හැකිවුණේ නැහැ. බඩුමිල අඩු කරන්න ඕනෑම ආණ්ඩුවක් උත්සාහ කරනවා. ඒක ප‍්‍රයෝගි කව කරන්න ඕනෑ දෙයක්. ඒත් බඩුමිල අඩු කරන්න ඕනෑ එක් භාණ්ඩයක, දෙකක මිල අඩුකරලා නෙවෙයි. අඩු කරන්න ඕනෑ උද්ධමනය. මේ අවුරුද්දේ මුල හාල් මිල හා පොල් මිල රුපියල් සීයට වඩා වැඩිවෙලා තිබුණා. ඒ වෙලාවේ නියඟය සහ වෙනත් ස්වාභාවික ආපදා එක්ක රටේ ආහාර නිෂ්පාදනය අඩුවුණා. ඒක ඒ භාණ්ඩවල මිලට බලපෑවා. ඒක තමයි පළාත් පාලන මැතිවරණයේදී අපට ලොකු අවාසියක් වුණේ. මිල ඉහළ යද්දී ආණ්ඩුවක් එක්ක මිනිස්සුන්ට තරහ යනවා. ඉතින් බඩුමිල අඩුවෙන් තියාගන්න ආණ්ඩු කැමතියි. අපේ අවාසනාවට පහුගිය කාලයේදී බඩුමිල ඉහළ ගියා. ඒත් මේ වෙද්දී ඒ මිල යළිත් අඩුවෙමින් තිබුණේ. කොහොම වුණත් සමස්ථයක් විදියට ගත්තාම උද්ධමනය තමයි පාලනය වෙන්න ඕනෑ. ඒක අපි කරමින් හිටියේ. රාජපක්ෂලා භාණ්ඩයක, දෙකක මිල අඩුකිරීම ජීවන වියදම අඩුකිරීමක් ලෙස සලක්නන බැහැ. ඔවුන් කරන්න ඕනෑ උද්ධමනය අඩු කරන එක. ඒක එකම එක රැුයකින් කරන්න පුලූ‍වන් දෙයක් නෙවෙයි.
යහපාලන ආණ්ඩුවට බඩු මිල අඩු කරන්න හැකියාවක් තිබුෙ ණ් නැද්ද?
2014 දෙසැම්බර් වෙද්දී දළ දේශීය නිෂ්පාදනයට සාපේක්ෂව රජයේ ආදායම තිබුණේ 10.4% යි. ලෝකයේ කඩාවැටුණු රටවල් කිහිපයක් හැරුණාම, ස්ථාවර රටවල්වල තිබුණු අඩුම ආදායම ඒක. අපි එක්ක තරග කරන අපේ ලෙවල් එකේ රටවල්වල රාජ්‍ය ආදායම 18% – 24% අතර තිබුණා. ලංකාවේ ආදායම මේ තරම් අඩුවෙන්න හේතුවක් තියෙනවා. රජයක ආදායමෙන් වැඩිපුර එන්නේ බදු ආදායම. බදු ආදායම වැඩි නොවුණොත් රජයක් විසින් ජනතාවට ලබාදෙන සහන ලබාදෙන්න බැහැ. අපේ ආණ්ඩුව රජයේ ආදායම 14% දක්වා වැඩි කළා. අපි වක‍්‍ර බදු අඩු කලා. ඍජු බදු වැඩි කළා. අපි බදු ගෙවන්නැයි ජනතාවගෙන් ඉල්ලලා තිබුණා. ඒ නිසා තමයි බදු අඩු ගෙවන්න කියලා ආදායම් බදු දෙපාර්තමේන්තුවෙන් බොහෝ දෙනෙක්ට ලියුම් ඇවිල්ලා තිබුණේ. යම්කිසි බදු ප‍්‍රමාණයක් ගෙවන්න කියලා. ඒ විදියේ ලියුමක් ආවාම ජනතාව බියට පත්වෙනවා බදු ගහනවා කියලා. ඒත් ඒකේ අරමුණ වුණේ සාමාන්‍ය ජනතාව මත පැටවුණ වක‍්‍ර බදු අඩු කරලා ඉහළ බදු උපයන අයගෙන් අයකරන ඍජු බදු අඩු කළේ. ඒකෙන් වගකිවයුතු පුරවැසියෙක් විදියට තමන්ගේ ආදායම සඳහන් කරලා, බදු ගෙවන්න කියලා කොළයක් එවලා තිබුණේ. මොකද ලංකාවේ සෞඛ්‍ය, සමෘද්ධිය, අධ්‍යාපනය ඇතුළු සියලූ‍දේට මේ බදු මුදල් පාවිච්චි කරනවා. මේ රටේ වියදම අහසින් වැටෙන්නේ නැහැ. පුරවැසියෙක් හැටියට යම්කිසි බද්දක් ගෙවන්නට වගකීමක් තියෙනවා. ඒක තමයි අපි කළේ. ඒක බොහෝදුරට සාර්ථක වුණා. අපි වැට් එක පවා අඩු කරන්න තීන්දු කළා. මොකද වක‍්‍ර බදු අඩුකරලා ඍජු බදු වැඩි කරලා තියෙන්නේ. අපි ටියුෂන් මාස්ටර්ලා, වෛද්‍යවරු, නීතීඥවරු වගේ අයට ආදායම සඳහන් කරලා බදු ගෙවන්නැයි අපි කිව්වා. අනෙක් බොහෝ රටවල්වල ඍජු බද්ද මීට වඩා ගොඩක් වැඩියි. ෆෙස්බුක් එකේ එහෙම අපව විවේනය කරන අය ඉන්නවා ලංකාවෙන් පිට බටහිර රටවල. එයාලා 40%ට වඩා ඒ ආණ්ඩුවලට බදු ගෙවන අතරතුර තමයි අපේ බදු ගැන කතාකරන්නේ. දැන් ඍජු බදු අඩු කරනවානම් 15% සිට වැට් එක 20% ට විතර වැඩි කරන්න වෙනවා. නැත්නම් එක්කෝ ණය ගන්න වෙනවා. නැත්නම් නිදහස් අධ්‍යාපනය හෝ සෞඛ්‍ය කපලා දාන්න වෙනවා.
ඒත් යහපාලන ආණ්ඩුවට ආර්ථික වශයෙන් විජයග‍්‍රහණ ලබන්න හැකියාවක් නොතිබුණු බව පිළිගන්න වෙනවා නේද?
මෙතැන තියෙන්නේ මත දෙකක වෙනසක්නේ. මිනිස්සු හිතුවා යූ.ඇන්පි. ආණ්ඩුවක් ආවොත් අත දිගඇරලා වියදම් කරන්න පසුබිමක් හැදේවි කියලා. ඒ මතය හරි. ඒත් අපට හිතපු විදියට වැඩ කරන්න ලැබුනේ නැහැ. අපේ කකුලෙන් ඇද්දා. ආපු දවසේ ඉඳන්. අපි කරන්න හැටපු බොහෝ වැඩපිළිවෙලවල් කරන්න දුන්නෙ නැහැ. සුසිල් පේ‍්‍රමජයන්තලා, අනුර යාපාලා, එස්.බී. දිසානායකලා කැබිනට් එකේ එදා ඉඳන් කටයුතු කළේ ආණ්ඩුව දුර්වල කරන වැඬේ. ප‍්‍රතිපත්ති කඩාකප්පල් කරන වැඬේ. අපෙන් බලාපොරොත්තු වුණ දේවල් ඒ විදියටම කරන්න බැරිවුණේ කකුලෙන් ඇද්ද නිසා. දැන් ඒ ප‍්‍රශ්නය ඉවරයි. ඊළඟට එන්නේ යූඇන්පි ආණ්ඩුවක්. දැන් අපි අපේ ප‍්‍රතිපත්තිවලට වැඩ කරලා ආර්ථිකය තවත් ඉහළට ගෙනැල්ලා පෙන්වන්නම්. අපි දැන් අවස්ථාවක් ඉල්ලන්නේ අපේ ආර්ථිකය ඉහළ දාන්නට.
ඔබ මෑත කාලයේදී නවෝත්පාදනයට අත දෙන ආර්ථිකයක් පිළිබඳව කතා කරමින් හිටියා නේද?
ඒක දිගටම අපි කතාකළා. අපි වැඩිපුරම පහුගි ය කාලයේදි වැඩිපුර උනන්දුව දැක්වුවේ එන්ටප‍්‍රයිස් ශ‍්‍රී ලංකා වැඩසටහනට. අපි නවෝත්පාදනය වෙනුවෙන් උපාධිදාරීන්ට ලක්ෂ 15ක් ණය දුන්නා සතයක්වත් පොලියක් නැතිව. ලක්ෂ 15ක් ණය දුන්නා එක රුපියලක ඇපයක් නැතිව. මොන රජයද එහෙම කළේ. මිලියන 50 වෙනතුරු අපි නවෝත්පාදකයන්ට ව්‍යසායකයන්ට ණය දුන්නා. මේකට පදනම් වුණේ පැරකුම් යුගයක් පිළිබඳ ප‍්‍රතිපත්තිය. අපි පැරකුම් යුගයක් කියා විශ්වාස කරන්නේ ලංකාව ලෝකයත් එක්ක එකතුවීමේ කතාවක්. පරාක‍්‍රමබාහු රජතුමා කළේ ඒක. අපි අපනයන කරන්නෙ නැතිව ජයගන්න බැහැ. වෙනස තියෙන්නේ අපි අපනයන ආර්ථිකයකට යනවාද, රට වටේට තාප්ප බැඳගෙන සංවෘත ආර්ථිකයකට යනවාද කියන එකයි.
