වෛද්‍ය විද්‍යා ශබ්ද කෝෂය අර්ථ දක්වන ආකාරයට ප‍්‍රදර්ශන කාමය යනු පුද්ගලයකු සිය ලිංගික තෘප්තිය උදෙසා තමන්ගේ ප‍්‍රජනක අවයවය තමන් නොදන්නා කිසියම් වෙනත් පුද්ගලයකු හමුවේ නැවත නැවතත් ප‍්‍රදර්ශනය කිරීමය. සාමාන්‍යයෙන් තම ලිංගික අවයවය භාවිතා කොට සංසර්ගයේ තෘප්තිය ලද නොහැකි කායික හෝ මානසික ආබාධ සහිත පුද්ගලයන් මෙලෙස ප‍්‍රදර්ශනකාමී වන බවට වෛද්‍ය විද්‍යාව හඳුනා ගනි.
වඩාත් වැදගත් කරුණ වන්නේ ප‍්‍රදර්ශන කාමියා තමන්ගේ ක‍්‍රියාව සඳහා සමාජයෙන් දඬුවම් ලැබෙන බව දැන දැනත් එම ක‍්‍රියාකාරකමේ යෙදීමයි. මෙය ලිංගිකමය ව්‍යපගමනයක්, නැතිනම් විපරීතතාවයක් බවට අර්ථ දැක්වෙයි. බොහෝවිට ශිෂ්ටයයි සම්මත ලිංගික තහංචි මඟින් අපගේ අවිඥානය තුළ මර්ධිතව පවතින අශ්ලීලත්වය ප‍්‍රදර්ශනය කිරීම තුළ සමාජ විරෝධයට නැතිනම් බැහැර කිරීමට ලක්වීමට පුද්ගලයා ට නැතිනම් විපරීතයාට සිදුවෙයි.
ලිංගික සමාජීයභාවය දේශපාලනයේ දී ‘තත්වය පිළිබඳ ප‍්‍රවර්ගයක්‘ වශයෙන් මුලිකව ගිනිය හැක. මනෝ ලිංගික ඉගැන්වීම් හරහා දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිකයා ද සමාජය තුල ප‍්‍රදර්ශනකාමී විපරීතයකු වීමේ අනතුර පවතින බවට අවබෝධ කර ගත හැක. මනෝ විශ්ලේෂනීය දේශපාලනය තුළ බලය යනු ලූ‍බ්ධිමය ශක්තිය නැතිනම් පුද්ගලයකු සතු සමස්ත ලිංගිකමය පේ‍්‍රරණය ආයෝජනය කිරීමක් වශයෙන් හඳුනා හැක. එහි දී බලය පිළිබඳ හැගවුම් කාරකය වන්නේ පුරුෂ නිමිත්තයි. බලය තමන් සන්තකව පවතින විට පාලකයන්ට බොහෝවිට එම බලයෙන් තෘප්තිමත් විය නොහැකි අවස්ථා මතුවෙයි.
එනම් තමන්ගේ බලයට ඔබ්බෙන් පවතින කිසියම් බලයක් නැතිනම් අතිරික්ත ලිංගිකමය ප‍්‍රමෝදයක් පවතිනු ඇතැයි සිතන ඔවුන් එම බලයේ දිශාවට භයානක අන්දමින් තම ලිංගික අවයවය, අශ්ලීල බලය පිළිබඳ සංකේතය, නිරාවරණය කරගනී. නැතිනම් තම දේශපාලන බලයේ අශ්ලීලත්වය ඉතාමත් අචාරධර්ම විරෝධී ලෙස ප‍්‍රදර්ශනය කරමින් තමන්ට කිසියම්ම හෝ ආකාරයකින් භෞතික ශාරීරික තෘප්තියක් පැතිය නොහැකි පිටස්තරයා හමුවේ තම ලිංගික ව්‍යපගමනය හෙළිකරයි. මෙම ක‍්‍රියාව අපි දේශපාලනික ප‍්‍රදර්ශන කාමය වශයෙන් හඳුනාගමු. දේශපාලනිකව හා සමාජීයව ප‍්‍රදර්ශන කාමය අතිශය අහිතකර ප‍්‍රතිඵල ගෙනදෙයි. එය පවත්නා සමාජ මනෝ ලිංගික පර්යාය තුළ ප‍්‍රතික්ෂේප වෙයි.
නොදියුණු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීය සමාජවල දී බොහෝවිට ප්රජාතන්ත්රවාදය යනුමත් විපරීතමය ක‍්‍රියාවලියක් බවට පත්වී තිබේ. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ශික්ෂණය හා සධාර්මිකතාවයන් සමාජීය හා පුද්ගලමය අවිඥානය තුළ ගැඹුරින් නිදන්ගත නොවූ විට දේශපාලකයන් බලයෙන් උද්දාම වෙයි. බලය යනු සමාජීයව නිෂ්පාදිත එකඟතාවක් බවට නොපිළිගනී.
ශ‍්‍රී ලංකාවේ විධායක ජනපති යනු අතිශය බලවත් දේශපාලන ව්‍යුහයකි. ජේ. ආර්. ජයවර්ධන ට අනුව විධායකය යනු රාජ්‍ය, ආණ්ඩුව සහ සකල විධ දේශපාලනික, මිලිටරිමය හා ආඥාදායකමය බල ව්‍යුහයක ප‍්‍රකාශනයකි. එම බලය ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍ය බලයට උඩින් ඇති දිව්‍යමය බලයකට සමකළ හැකිය. නමුත් එම දිව්‍යමය බලය හොබවන අශ්ලීල මිනිසා ගේ ක‍්‍රියාවන්ට එරෙහිව රාජ්‍යට හා ආණ්ඩුවට ක‍්‍රියාත්මක වීමට ඇත්තේ අතිශය සීමිත අවකාශයකි.
විධායකයේ අශ්ලීල මර්ධනීය බලය හා පාලක ප‍්‍රභූ නවලිබරල් බලය අතර අද දවසේ උද්ගතව ඇති අර්බූදය යනු මෙම පද්ධතිය එහි අභ්‍යන්තර තර්කනය තුළින්ම ලඟා කරගත් තත්ත්වයකි. බලය හමුවේ විධායකය ක‍්‍රියාත්මක වියහැකි අතිශය න්ෂටකාමීය ස්වභාවය අප අත්දකිමින් සිටිමු. ඒ තුළ සමාජ සම්මුතිය පිළිබඳ අවම හෝ ගරු කිරීමක් හා පසු තැවීමක් නොමැති බවට හඳුනා ගත හැකි වෙයි. සමස්ත පාළක පන්තියම සිය නග්න රාගීය ආශාවන් හමුවේ රාජ්‍ය බිළිදෙමින් පවතින මොහොතක දී රාජ්‍ය බල කේන්ද්‍රය විසින් රාජ්‍ය නැවතත් අවනීතික දිශාවට හැරවීම යනු බහුතරයේ ක‍්‍රෑර භාවය නිසා සිදුවන්නක් බව සරලව වටහා ගත නොහැක, එය සැබවින්ම සංස්කෘතිකමය ගැටලූ‍වකි. එය මනෝ විශ්ලේශනීය අර්ථයකින් මනෝව්‍යාධිමය නැතිනම් සයිකෝසිය පුද්ගල සහ සමාජීය අවිඥානය විසින් බලය හසුරුවන තත්වයකි.
බලය සඳහා පවතින නග්න පුරුෂමය ආශාව තුළ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීය ප‍්‍රතිමානයන් අතික‍්‍රමණය කොට කටයුතු කිරීමට විපරීතයන් පෙළඹේ. සමාජීය ආචාරධාර්මික නීතිය හා පිලිවෙළ බිඳ දැමීම ගැන ඔවුන් කණගාටු නොවේ. සමාජය වියවුළින් ගහණ පරිසරයක්තුළ සිය අවිඥානය තුළ මර්ධිත ආශාවන්ට ඉඩ දෙන මනෝ ව්‍යධිකයා යනු ශිෂ්ට නීතිය ඉවත හෙළන්නෙකි. සමාජීය චින්තන දරිද්‍රතාවය විසින් බිහිකෙරෙන මෙරට ඊනියා ප‍්‍රභූ පාලකයන් යනු සිය ගුද රමණී ආශාවට සමාජීය ජීවිතය බිළිදෙන ලිංගික සත්ව සහජාශයක් සහිත පිරිසකි. ඔවුන්ගේ දේශපාලනය පරාජය කිරීමට අවශ්‍ය සමාජීය ඥානය හා ජවය ලබාදීම ශිෂ්ට පුරවැසියන්ගේ කර්තව්‍ය වෙයි.
අතුලසිරි සමරකෝන්
