රට තුළ ඇති වී ඇති තියුණු දේශපාලන අර්බුධය හමුවේ දැඩි පුවත් පිපාසයකින් ජනතාව පෙළේ. සිදුවී ඇත්තේ කුමක්ද යන්න හා සිදුවන්නේ කුමක්ද යන්න දැන ගැනීමට ඔවුන්ට අවශ්‍යය. එහෙත් සම්මත ධාරාවේ විද්‍යුත් හා මුද්‍රිත මාධ්‍ය එම කාර්යය නිසියාකාරව ඉටුකරමින් තිබේද යන්න ප‍්‍රශ්නය නැවතත් මතුවී තිබේ.
ජනාධිපති මෛතී‍්‍රපාල සිරිසේන විසින් අග‍්‍රාමාත්‍ය රනිල් වික‍්‍රමසිංහව ධූරයෙන් ඉවත් කර පාර්ලිමේන්තු මන්තී‍්‍ර මහින්ද රාජපක්‍ෂව එම ධූරයට පත්කළා යැයි සඳහන් කිරීම නීති විරෝධිබව අමුතු අර්ථකථන අවශ්‍ය නොවන ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව පෙරළා බැලූවිට තේරුම් ගත හැකි කාරණයක්ය.
එහෙත් මහින්ද රාජපක්‍ෂ මෛතී‍්‍රපාල සිරිසේන හිතවාදීන් තර්ක කරන්නේ එය ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවට පටහැනි නොවන බවය. ඒ සම්බන්ධයෙන් ඒ ආකාරයට අදහස් දැක්වීමට හා තර්ක කිරීමට ඇති අයිතියට මාධ්‍ය මඟින් ඉඩ ලැබීම ප‍්‍රශ්නයක් නොවේ. එසේම ජනාධිපතිවරයාගේ එම ව්‍යවස්ථා විරෝධිභාවය පැහැදිලි කරන පාර්ශවයන්ටද ප‍්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍යයේ සාධාරණ ඉඩක් වෙන්විය යුතුය.
නමුත් සුපුරුදු ලෙසම එම සාධාරණ ඉඩ වෙන්නොවන බව මේ අර්බුධකාරී අවස්ථාවේදී ප‍්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය පෙන්නුම් කර ඇත. විශේෂයෙන්ම ප‍්‍රධාන ධාරාවේ විද්‍යුත් මාධ්‍ය සිදුකරන්නේ මේ පත් කිරීම ව්‍යවස්ථා විරෝධී බවට වූ පැහැදිලි කිරීම මඟ හැර එවන් පැහැදිලි කිරීම් සිදුකරන විශේෂඥයන්ගේ කථාවේ වෙනත් කොටසක් ප‍්‍රචාරය කිරීමය. නැතහොත් එම පැහැදිලි කිරීමේ ප‍්‍රවෘත්ති සාකච්ඡුාවට පරිබාහිරව සිදුවූ වෙනත් සිදුවීමක් විකාශය කිරීමය.
කොටින්ම ව්‍යවස්ථා විරෝධී බව පැහැදිලි කරන හා එය විවේචනය කරන මාධ්‍ය සාකච්ඡුා ආවරණයට පවා ප‍්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය උත්සාහ කරන්නේ නැත. එහි අවසන් ප‍්‍රතිඵලය වන්නේ එම මාධ්‍ය පරිශීලනය කරන මහජනතාවට ඇතිවී ඇති අර්බුදයේ සත්‍ය ස්වභාවය දැනගැනීමට මඟක් නොමැතිවීමය. ඒක පාර්ශවීය අදහස් පරිභෝජනය කර ඔවුන්ට සෑහීමකට පත්වන්නට සිදුවන්නේය. අවසානයේ ඔවුන් ගන්නා තීන්දු තීරණ සමබර එකක් නොවීමට මේ නිර්ලජ්ජී මාධ්‍ය භාවිතාව හේතුවේ අනෙක් පැත්තෙන් මේ අර්බුදය සම්බන්ධයෙන් මතුවන කරුණුද කිසිදු වග විභාගයකින් තොරව මාධ්‍ය විසින් විකාශය කිරීම ප‍්‍රචාරය කිරීම දක්නට ලැබේ. ඊට හොඳම උදාහරණය වන්නේ නීතිපතිවරයා විසින් ජනාධිපතිවරයාගේ මෙම කටයුත්ත ව්‍යවස්ථානුකූල එකක් බවට කථානායකවරයාට දන්වා යවා ඇති බවට මහින්ද රාජපක්‍ෂ ‘‘හොර ආණ්ඩුවේ’’ සම කැබිනට් ප‍්‍රකාශක මහින්ද සමරසිංහ කළ ප‍්‍රකාශයක් සත්‍ය ලෙස ගෙන හැර දක්වමින් රාජපක්ෂවාදී ප‍්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය විසින් ප‍්‍රචාරය කිරීමය.
මේ නිර්ලජ්ජිත හැසිරීමේදී රාජ්‍ය මාධ්‍ය නැවතත් 2015 ජනවාරියට පෙර සිටි තැනට පල්ලම් බැස ඇත. ඊට අඩුවැඩිය සපයමින් පෞද්ගලික අංශයේ විද්‍යුත් මාධය නාලිකාද නැවත 2015ට පෙර වූ රාජපක්ෂවාදී පක්ෂග‍්‍රාහී මතවාදයට ගොස් ඇත. එමෙන්ම ප‍්‍රධාන ධාරාවේ පුද්ගලික අංශයේ මුද්‍රිත මාධ්‍යයද තමන්ගේ හාම්පුතුන් සොයා යළි පල්ලම් බැස ඇති අයුරු පෙනේ.
ජනමාධ්‍යයේ කාර්යභාර්ය සම්බන්ධයෙන් අප සාකච්ඡුා කිරීමේදී කියන්නේ ජනමාධ්‍ය විසින් හඬක් නැති මිනිසුන්ට හඬක් ලබාදිය යුතු බවය. අද හඬක් නැති මිනිසුන් බවට පත්වී ඇත්තේ අග‍්‍රාමාත්‍ය රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ප‍්‍රමුඛ ආණ්ඩුවය. අද ඇති වී ඇති ජනමාධ්‍ය සංස්කෘතිය තුළ මේ හඬක් නැති පාර්ශවයට හඬක් ලබාදෙන බවත් පෙනෙන්නට නැත. හඬක් ලබාදී ඇත්තේ වින්දිතයාට නොව පීඩකයාටය.
මුද්‍රිත මාධ්‍ය හෝ විද්‍යුත් මාධ්‍ය වේවා ඒ සැමකෙටම සමාජ වගකීමක් ඇත්තේය. ඒ ඔවුන්ව පිරිශීලනය කරන මිනිසුන්ට රාජ්‍ය පාලනය සම්බන්ධයෙන් නිවැරදි තීන්දු තීරණ ගැනීම සඳහා අවශ්‍ය සත්‍ය තොරතුරු සම්පාදනය කිරීමෙන්ය. පෙනෙන්නට තිබෙන්නේ එම වගකීම වෙන කවරදාටත් වඩා මේ අවස්ථාවේදී මාධ්‍ය විසින් අවභාවි කරන අයුරකි. පොදු මහජන දේපලක් වන තරංග භාවිත කරමින් සන්නිවේදනයේ යෙදෙන රූපවාහිනී හා ගුවන්විදුලි නාලිකා වලට මේ සම්බන්ධයෙන් වඩා වැඩි වගකීමක් තිබේ. ඒ ඔවුන් අවභාවිත කරන්නේ මහජන දේපලක් බැවිනි.
