සරත් කොතලාවල රංගනයට යොමු වුණේ මොනවගේ අරමුණක් හිතේ තියාගෙනද? සමාජයට යහපතක් කරන්නද? ජනප‍්‍රිය වෙන්නද?
එහෙම දෙයක් නෙවෙයි. අසූ ගණන්වල අග තමයි මම නාට්‍යවලට සම්බන්ධ වුණේ. එතකොට මම රස්සා කිහිපයක් කරලා තිබුණා. එකදිගට වැඩ කරලා, ඉරිදා විතරක් නිවාඩු අරගෙන තමයි රස්සා කළේ. ඒවා එපා වෙලා තමයි කලාවට සම්බන්ධ වුණේ. ඒත් කලාවට ආවාට පස්සෙ මේක ඉගෙනගන්න ආසා හිතුණා. මම උසස්පෙළ කළේ කොමස්. ඉතින් මම රංගනය සහ නාට්‍ය කලාව පිළිබඳව ඉගෙනගන්න පටන්ගත්තා. ඒ වෙනුවෙන් මම වීදි නාට්‍යවලට සම්බන්ධ වුණා. ජයලාල් රෝහණ මහත්තයාගෙ කණ්ඩායම එක්කයි සම්බන්ධ වුණේ. එතැනදී සිනමාවේදී ෂෙල්ටන් පයාගල මහත්තයාව මුණගැහුණා. ඔහු තමයි වාමාංශික දේශපාලනය ගැන, කලාව ගැන ඉගැන්වුවේ. කලාකරුවා කළයුත්තේ මොකක්ද කියන එක ගැන දැනගන්න ලැබුණෙ එතැනින්. එතකොට තමයි මගේ අරමුණු වෙනස්වුණේ. මම නාට්‍ය නිර්මාණය කළා. ඒත් මට අනුවර්තන හෝ පරිවර්තන කරන්න හිතුණෙ නැහැ. මට හිතෙන දේවල් තමයි ලිව්වෙ. දැන් මම වෘත්තිය විදියට තමයි රඟපෑම කරන්නෙ.
අධ්‍යක්ෂවරයෙකුගෙ භූමිකාවට යොමුවුණේ කොහොමද?
ඉස්සෙල්ලාම මම නාට්‍ය තමයි අධ්‍යක්ෂණය කළේ. ඒ අනූ ගණන්වල. ඒ වෙනකොට මම ලංකාවේ තිබුණු ගොඩක් ආයතනවලින් ඒ පිළිබඳව ඉගෙනගනිමින් හිටියේ. ඒ අධ්‍යාපනය එක්ක තමයි අධ්‍යක්ෂණයට යොමුවුණේ. නාට්‍ය කරමින් තව තවත් ඉගෙනගත්තා. සිනමාව ගැන අධ්‍යාපනයක් ලැබුවේ ෂෙල්ටන් පයාගල මහත්තයාගෙන්. අධ්‍යාපනය, මගේ අදහස් එක්ක ඉතින් අපි නිර්මාණ කළා.
ඔබ ලියපු නිර්මාණවලට යම් විදියක සමාජ දේශපාලන අදහසක් ඇතුළත් කරන්න ඔබ උත්සාහ කරන බව පේනවා. ඒත් ඒ නිර්මාණවලින් විනෝදය ජනනය කරන්නත් ඔබ උත්සාහ කරනවා. විනෝදය සහ දේශපාලනය නිර්මාණ ඇතුළේ මුසු කරන්නෙ කොහොමද?
අපි අවංකව කිව්වොත් ලංකාවෙ රසවින්දනය සෑහෙන පහළ බැහැලා තියෙන්නෙ. අපි හැත්තෑහතෙන් බිහිවුණ අයනෙ. හැත්තෑහතේදී තමයි ඉතිහාසය හා සාහිත්‍යය අධ්‍යාපන විෂය ධාරාවෙන් අයින් කරන්නෙ. ඒවා නොවැදගත් තත්ත්වයට දාන්නෙ. මේ වෙද්දී ඉතිහාසය ගැන, සාහිත්‍ය ගැන උනන්දුවෙන් කියවන කරන අය ඉන්නෙ සුලූ‍තරයක්. සුලූ‍තරයකට තමයි උසස් රසවින්දනයක් සහිත නිර්මාණයක් රසවිඳින්න පුලූ‍වන්. බහුතරයක් දෙනා ගැඹුරු නිර්මාණයක් ප‍්‍රතික්ෂේප කරනවා. ඒ නිසා අපට සිද්ධවෙනවා මේවා රසවත් විදියට නිර්මාණය කරන්න. අපි කරන නිර්මාණ පුංචි ළමයින්ට දෙන බෙහෙත් වගේ. ඒවා පැණිරහට හදලා තියෙනවා. ඇතුළේ බෙහෙත තියෙනවා. එහෙම වැඩ තමයි අපට කරන්න වෙලා තියෙන්නෙ.
දැන් රංගන ශිල්පීන්ට වෘත්තිමය විදියට රංගනය කරන්න පුලූ‍වන්ද? නියමිත වැටුපක්, පැවතිය යුතු හැකියාවක් වගේ ප‍්‍රමිතියක් තියෙනවාද?
ජීවත්වෙන්න මේක කළාට ලංකාවෙ අපට වෘත්තිය මට්ටමේ රංගන ශිල්පීන් වෙන්න පුලූ‍වන් කියලා මම හිතන්නෙ නැහැ. වෘත්තිය මට්ටමෙන් රංගනය කරන්න නම් සෑහෙන දේවල් සම්පූර්ණ කළයුතුයි. ඒත් ලංකාවෙ ඒ තරම් දේවල් සම්පූර්ණ කරන්න ඉඩක් නැහැ. හදාරන්න තැනක් නැහැ. රංගනය කියන එක ගැන නිසි ආකල්පයක් නැහැ. නිසි ඇගයීමක් නැහැ. දැනුම හොයාගෙන ගිහිල්ලා වැඩක් කරන කිහිපදෙනෙක් ඉන්නෙ. ඒත් අපි කරන දේවල් විද්‍යානුකූලද කියන එකයි ගැටලූ‍ව. රංගනය කියන එකත් විද්‍යානුකූලයි. රංගනයේ විද්‍යාව හදාරන්න අවස්ථාවක් අපට ලැබිලා නැහැ. ඒත් ලංකාවට නිසි ප‍්‍රමිතියක් නැහැ. විනිශ්චය මණ්ඩලයක් විසින් හොඳ රංගනයක් පිළිබඳ ඇගයීමක් කරන්න දන්නෙ නැහැ. පුද්ගලයො එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් වෙනස් වුණොත් එක විනිශ්චය මණ්ඩලයකින් තවත් එකකට ඇගයීම හරි වෙනස්.
අධිරංගනයන්ට අනවශ්‍ය ඇගයීම් ලැබෙනවා නේද?
අධිරංගනය කියලා එකක් නෑ. ඒත් චරිතයට අදාළ රංගනයක් කරනවාද කියන ප‍්‍රශ්ණයක් තියෙන්නෙ. චරිතයකට ගැලපෙන රංගනය සහ නොගැලපෙන රංගනය කියලා දෙකක් තමයි තියෙන්නෙ. චරිතයට නොගැලපෙන රංගනයට තමයි අධිරංගනය කියලා කියනවා ඇත්තෙ. ඒත් ගැලපෙන රංගනය හා නොගැලපෙන රංගනය හඳුනාගැනීමේ හැකියාවක්වත් විනිශ්චය මණ්ඩලවලට නැහැ.
අපි ඍජු පණිවුඩ දෙන අය නෙවෙයි. අපි කරන්නෙ ප‍්‍රකාශණයක්. නාට්‍ය ඇතුලෙ තියෙන්නෙ එක කාරණයක් නෙවෙයි. ඒක ඇතුලෙ අර්ථ රැුසක් තියෙනවා. ඉතින් ඒක ප‍්‍රකාශණයක්. උදාහරණයක් කියන්නම්. මම ගෙදරින් එළියට ගිහින් මාස ගාණකට පස්සෙ අහවල් දවසෙ ගෙදර එනවා කියලා කිව්වොත් මම දෙන්නෙ ගෙදර එනවා කියන පණිවුඩය විතරයි. ඒත් කලා නිර්මාණයක් කියන්නෙ, මම ගෙදර එනවා වගෙ තනි පණිවුඩයක් නෙවෙයි. ඒත් මේ වෙද්දී ඒ ප‍්‍රකාශණය තේරුම් ගන්න තරම් සියුම් රසවින්දනයක් නැහැ. රංගනයේ යෙදෙන කෙනෙක් වුණත් තමන් කරන චරිතය දන්නෙ නැහැ. අපි හිතමු නවකතාවක් ගැන. අපි නවකතාවෙ ඉන්න චරිත විවරණය කරනවා. ඒ චරිතය අභ්‍යන්තරයෙ මෙහෙම වුණාමයි එයා මෙහෙම රියැක්ෂන් එකක් දෙන්නෙ කියලා කියනවා. ඒත් දැන් නිර්මාණවලට එහෙම විවරණයක් නැහැ.
රංගන ශිල්පියෙක්ට සැලකිය යුතු ආදායමකුත් උපයමින්, තමන් කැමති නිර්මාණ විතරක් කරන්නට පසුබිමක් දැන් කාලයේ තියෙනවාද?
ලංකාවෙ ටෙලිනාට්‍ය කලාව කියන්නෙ බිස්නස් එකක්. කලාවක් නෙවෙයි. බොහොම සුළුතරයක් විතරක් ඒක කලාවක් විදියට කරනවා. ඒත් වැඩි පිරිසක් මේක බිස්නස් එකක් විදියට ස්ථානගත කරගෙන ඉවරයි. හැකි උපරිම ලාභ ලබන්නයි නිෂ්පාදකයන්ගෙ උත්සාහය. ලැබෙන ප‍්‍රමාණය එක්කයි වියදම් කරන්නෙ. එතකොට වියදම් කරන ප‍්‍රමාණය නිර්මාණයේ සාර්ථකත්වයට බලපානවා. වෘත්තිමය රංගනයක් කියන්නෙ එකපාරම කරන්න පුලූ‍වන් දෙයක් නෙවෙයි. යම් චරිතයක් තේරුම් ගන්න, ඒ චරිතයට ගැලපෙන විදියට හැඩග ැහෙන්න අවශ්‍ය කාලපරාසයක් තියෙනවා. අද ඒවා අදාළ නැහැ. දැන් බලන්නෙ දර්ශන ප‍්‍රමාණය ගැන. දර්ශන විස්සකට මෙච්චර ගෙවන බව කියනවා. ගෙවන්නෙ සුලූ මුදලක්. ආදායමක් උපයන්න නම් දර්ශන ගණනාවක රඟපාන්න වෙනවා. නිර්මාණයේ ගුණාත්මකභාවය බලන්නෙ නැහැ. දැන් රඟපාන එකත් බිස්නස් එකක්. ඉතින් අපි තෝරාබේරාගෙන කරන්න ගියොත් අවුරුද්දකට එක නිර්මාණයක්වත් නැතිවෙනවා.
බොහෝ අවස්ථාවල චරිතයක් තෝරාගැනීම කෙසේවෙතත් නිර්මාණය බාරගන්න කලින් පිටපතක් හෝ දළ සටහනක්වත් අතට ලැබෙන්නේ නැති බව අපි අහලා තියෙනවා…
පිටපතක් බලලා වුණත් චරිත අඳුනගන්න බැහැ දැන්. දෙබස් විතරයි ලියැවිලා තියෙන්නෙ. චරිතය ගැන කිසිම විවරණයක් හෝ අදහසක් නැහැ. චරිතයක් ඩිවලොප් වෙන විදිය ලියැවිලා නැහැ. මම තිස්ස අබේසේකර මහත්තයාගෙ වගේ පිටපත්වල තමයි එහෙම දේවල් දැකලා තියෙන්නෙ. අතරින් පතර විශේෂ පුද්ගලයො ඉන්නවා. ඒත් දැන් විශේෂ පුද්ගලයන්ටත් එහෙම නිර්මාණ කරන්න බැහැ. මොකද අන්තිම මොහොතෙ පිටපත් දෙන්නෙ. දර්ශනතලයට පිටපත ෆෝන් එකෙන් එවනවා, මේල් කරනවා, කෑම ගේන වෙලාවට අරගෙන එනවා. නිෂ්පාදකයන්ටත් ලැබෙන මුදල් ප‍්‍රමාණය අඩුයි. මොකද මේකෙන් ගොඩක් අය ජීවත්වෙනවානෙ. එතකොට ප‍්‍රමිතියක් හදන්න වෙනවා. මම හිතන්නෙ ඒක රාජ්‍ය මට්ටමෙන් කරන්න ඕනෑ. වැටුපක්, ප‍්‍රමිතියක්, වටිනාකමක් හදන්න වෙනවා. නැත්නම් හැමදාම මේක තමයි කරන්න වෙන්නෙ.
රැකියා තෘප්තිය හොයාගෙන රංගනයට ආ බවයි ඔබ මුලින් කීවෙ. ඒත් දැන් අහන්න හිතෙනවා ඒ තෘප්තිය ලැබුණාද කියලා…
සැහැල්ලූ‍ව ලැබුණු බව නම් කියන්න වෙනවා. ඇත්තටම සැහැල්ලූ‍යි. මම රස්සාවල් විස්සක් විතර කරලා තියෙනවා. ඒ එකකවත් මේ මානසික සුවය නැහැ. රංගන හැකියාව කියන්නෙ සුළුතරයකට ලැබෙන දායාදයක්. මගේ විශ්වාස අනුව අපි අපට උපතින් ලැබුණු හැකියාව අනුව කටයුතු නොකළොත් ඊළඟ ආත්මයෙ මට මේ හැකියාව ලැබෙන එකක් නැහැ. අඩුපාඩු කොච්චර තිබුණත්, අපි වෘත්තිය මට්ටමෙන් තමන්ට පුලූ‍වන් උපරිමය කරනවානම් වෙනසක් කරන්න පුලූ‍වන්. කලාව ඇතුලෙ තම තමන්ගෙ වෘත්තීන් හරියට කරන්න වෙනවා.
කුමාර තිරිමාදුර සමග ඔබේ මිත‍්‍රත්වයත් ඔබ දෙදෙනා විසින් නිර්මාණය කරපු නිව්ස්පේපර් කියන චිත‍්‍රපටිය ගැනත් පැහ ැදිළි කරන්න පුලූ‍වන්ද?
කුමාර සහ මම අවුරුදු දහඅටක් විතර තිස්සෙ විවිධ වැඩ කළා. ටීවී වැඩසටහන්, නාට්‍ය කණ්ඩායම් වගේ විවිධ වැඩසටහන් කළා. අපි දෙන්නාට දෙන්නා කියලා ටෙලිනාට්‍යයක් ලිව්වා. ඒක ගියේ නැහැ. පස්සේ තවත් ටෙලිනාට්‍යයක් කළා. තුන්වැනියට තමයි තණ්හා රතී රඟා චිත‍්‍රපටිය ලිව්වෙ. ඉන්පස්සෙත් අපි පිටපත් දෙකක් ලිව්වා. ඉන් එකක් තමයි නිව්ස්පේපර් කියන්නෙ. අපි මේ පිටපත් කිහිපදෙනෙක්ට පෙන්නුවා. කවුරුවත් කළේ නැහැ. බන්දුල ගුණවර්ධනගෙන් මම ඕලෙවල් වලට ඉගෙනගෙන තියෙනවා. එයා එක්ක අපි පිටපත ගැන කතාකළා. එයා නිව්ස්පේපර් පිටපත කරමු කියලා කිව්වා. අපි දෙන්නාටම කරන්න කිව්වා. දැන් චිත‍්‍රපටියෙ වැඩ සියල්ලම වගේ ඉවරයි. මේකට ලොකු පිරිසක් සහභාගී වුණා. එච්.ඞී. පේ‍්‍රමසිරි, රවීන්ද්‍ර ගුරුගේ කියන දෙන්නාත් නිෂ්පාදනයෙන් සහභාගී වුණා. මේකෙ රංගන ශිල්පීන් හිටියා. ජයලාල් රෝහණ, ජෙහාන් ප‍්‍රනාන්දු, දයාදේව එදිරිසිංහ, ශ්‍යාම් ඇතුළු ශිල්පීන් හතළිහකට වැඩියෙන් හිටියා. ඒ අය එක්ක හොඳ චිත‍්‍රපටියක් කරන්න ලැබුණු බව හිතනවා.
දෙන්නෙක් එකතුවෙලා පිටපත, අධ්‍යක්ෂණය හා රංගනය කියන තුනම සිදුකිරීම කෙබඳු අත්දැකීමක්ද?
අපි දෙන්නාට වැඩ කරන එක පහසු වුණා. අපට අවශ්‍ය විදියටම කැමරා අධ්‍යක්ෂ චන්දන ජයසිංහ කටයුතු කරමින් සහයෝගය දුන්නා. රුක්මාල් නිරෝෂ් අපි එක්කම හිටියා. මේ ඇතුලූ සියලූ දෙනාගේම උත්සාහයක් මේක. කණ්ඩායම් වැඩක්. අපට ලැබුණු මුදල එක්ක එක්කෙනෙකුට දෙන්නෙකුට චිත‍්‍රපටියක් කරන්න පුලූ‍වන්කමක් තිබුණෙ නැහැ.
නිව්ස්පේපර් චිත‍්‍රපටියෙ තේමාව මොකක්ද?
මේ වෙද්දී ලෝකයේ බලපෑම් සහගත අංශ කිහිපයක් තියෙනවා. දේශපාලනය එකක්. මාධ්‍ය තව එකක්. මාධ්‍යවලින් රටක ජනතාව සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් කරන්න පුලූ‍වන්. සිස්ටම් එක පවා මාධ්‍යවලට වෙනස් කරන්න පුලූ‍වන්. අපි මේ චිත‍්‍රපටියෙන් කරන්නෙ පත්තරේක හෙඞ්ලයින් එකකින් පවුලකට සිද්ධවුණ බලපෑම ගැන, සූක්ෂමව මේක පාවිච්චි කළ යුතුයි කියන එක තමයි අපි මේකෙන් කතාකරන්නෙ.
