ආණ්ඩුවේ අර්බුදය ඉන්දියාව තෙක්ම පැතිර ඇත. කැබිනට් මණ්ඩලය හා ජනපති අතර පවතින සහයෝගයේ තරම හින්දු පුවත්පත පසුගියදා යහමින් වාර්තා කළේය. මෙලෙස යහපාලන ප‍්‍රභූන් අතරවන විරසකය අවසානයේ දී රාජ්‍යතාන්ත‍්‍රික අර්බුදයක් දක්වාම දිග්ගැසී තිබේ. මේ අතර ආණ්ඩුවට එරෙහි ජනබලය ද, ආණ්ඩුවේ පිල්මාරුවක් තුළින් ම වෙනත් ආණ්ඩුවක් සඳහා මානබලන පිරිස් ද සක‍්‍රිය වී තිබේ. මෙවන් දේශපාලන ව්‍යාකුලත්වයක් තුළ කළ යුත්තේ කුමක්ද?
වාමාංශික බලවේග මෙවන් සන්දර්භයක් තුළ පවත්නා ධනපති ප‍්‍රභූ සන්ධානයන් බලයෙන් පහකිරීමට ජනබලය රැුස්කිරීමට යාම ඓතිහාසික පාඩමක පුනරුච්චාරණයකි. ඒ අනුව ඔවුන් නැවත ලෙනින්ගේ කෘති සොයාගෙන කියවමින් සිටිනවා විය හැක. ජනතාව සිටින්නේ තමන් සමග බැව් ඔප්පු කිරීමට රාජපක්ෂලා මීට ඉහතදී කොළඹ වැටලූවේය. ජවිපෙද සිය බලය ප‍්‍රදර්ශනය කොට ‘ජනපීඩක ආණ්ඩුවට’ ගෙදර යන ලෙස බලකළේය. එහෙත් මැතිවරණයක් පැමිණෙන තෙක් අල්ලාගෙන සිටීමට ආණ්ඩුව වෙරදරනු ඇත. ප‍්‍රබල රැුඩිකල් ව්‍යාපාරයක් දියත් නොවෙන සන්දර්භයකදී මැතිවරණවලින් ජය ලබනුයේද දූෂිත යැයි කියන පිරිසමය. මෙරට ජනයා සිය දූෂණ විරෝධීභාවය මැතිවරණවලින් හෙළිනොකරති. දූෂණය වැරැුද්දක් බව දැන දැනම දිගින් දිගටම දූෂිත පාලකයන්ට ආවැඞීමේ සංස්කෘතිය වෙනස් කළ හැකි සබුද්ධික තර්කණයක් සොයාගැනීමට අප අපොහොසත් වී තිබේ.
මේ තත්වය ‘සහභාගිත්වයේ විරුද්ධාභාසය’ නැතිනම් ජනබලයේ විරුද්ධාභාසය වශයෙන් හඳුනා ගතහැක. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ සහභාගි කරුවන් නැතිනම් පාත‍්‍රයන් ලෙසට ජනතාවගේ හැසිරීම, විශේෂයෙන්ම මැතිවරණවලදී, වෙනස් කිරීමේ ප‍්‍රවේශයක් අවශ්‍යවී තිබේ. එය වාමාංශික පෙරමුණුවලට මේ තාක් ඔවුන්ගේ දේශපාලන පණිවුඩය හරහා සන්නිවේදනය කරවීමට නොහැකිවූ ප‍්‍රවේශයක් බව හඳුනාගත හැක. ජනතාව මැතිවරණවලදී තමන්ගේ තර්කණය නැතිනම් සබුද්ධිකභාවය භාවිත කරති. එම චර්යාව පදනම් විය හැකි මානයන් ගණනාවක් පවතී. පළමුව මානව චර්යාව, සබුද්ධික වරණ න්‍යායට අනුව, සවිඥානක ඉලක්ක හඹායයි. එනිසා ඡන්දදායකයා යනු ඉලක්කයක් වෙනුවෙන් මෙහෙයවෙන පුද්ගලයෙක්ය. මෙම සබුද්ධික මිනිසා හැමවිටම තමන්ට ලැබී ඇති විකල්පයන් තුළින් ඉහළම ප‍්‍රතිලාභ ලැබෙන විකල්පය තෝරාගැනීමට යොමුවනු ඇත.
ජනතාවට ලැබෙන විකල්පයන් වෙනස් නොවන තාක් ඔවුන් පවතින විකල්පයන් අතර තමන්ට වඩාත්ම ඉහළයැයි හැෙඟන විකල්පය තෝරාගනී. මෙරට පවත්නා ප‍්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙකට අභියෝගයක් වියහැකි විකල්පයක් නොමැතිකම නිසාම එම පක්ෂ තට්ටු මාරු ක‍්‍රමයට බලයට පැමිණෙයි. ජනතාව සබුද්ධික තාර්කික පිරිසක් නිසා ඔවුන් තෝරාගන්නා විකල්පයේ පවතින ‘අවිනිශ්චිතතාව’ පිළිබඳව මූලිකව සැලිකිලිමත් වෙති. 2015දී රාජපක්ෂට විරුද්ධව සිරිසේන බලයට පැමිණෙන්නේ එම අවිනිශ්චිතබව හේතුවෙනි. තාර්කික මිනිසාට සැමවිටම ‘පුරෝකථනය කළ හැකි සමාජ පර්යායක්‘ අවශ්‍ය වෙයි. එමනිසා ඔවුන් අලූ‍ත් අත්හදාබැලීම්වලට ප‍්‍රවේශ වන්නේ පරිස්සමෙනි. එහෙත් එම අලූ‍ත් පරීක්ෂණය සාර්ථක වන බවට එ්ත්තුගැන්විය හැකි නම් තාර්කික මිනිසා එදෙසට යොමු කළ හැකිය.
තාර්කික මිනිසාගේ සමස්ත චර්යාව ‘ආත්මාර්ථය’ වශයෙන් නැතිනම් ‘ඊගෝ කේන්ද්‍රීය’ වශයෙන් ඌනනය කළ හැක. බොහෝවිට, පැහැදිලි උදාහරණයක් ලෙස ‘ලොබි දේශපාලනය’ (lobby politics) යොමුවන්නේ කිසියම් සුවිශේෂී කණ්ඩායක පටු වාසිය පිණිස විය හැක. අනෙක් අතට සාමාන්‍ය ජනයාද සිය කතිරය භාවිතයෙන් ළඟා කරගැනුමට අපේක්ෂා කරනුයේ පුද්ගලිකව තමන්ට වඩාත් වාසි සහගතම දේශපාලන පරිසරයයි.
ඒ නිසා මෙරට මැතිවරණවලදී ජාතිවාදය, යුදවාදය, ආගම්වාදය, ප‍්‍රාදේශීය හා කුලවාදයන් ප‍්‍රබල ඉලක්ක වන විට, ප්රජාතන්ත්රවාදය හා සමාජවාදය කැටි කොටගත් දූෂණ විරෝධය දෙවෙනි තැනට පත්ව තිබේ. අපගේ දේශපාලන පද්ධතිය තුළ වන ‘ස්වාර්ථකාමී මනෝභාවය’ සහ ‘සමාජ විරෝධී’ ගුණය පරාජය කිරීම සරල කරුණක් විය නොහැක.
සමස්ත දේශපාලන සහභාගිත්වයේ මහා පොදු සාධකය වන්නේ ‘තමන්ට යමක් කරගත යුතුය’ යන පෙළඹීමයි. මෙය හුදු උපකල්පනයකට එහා ගිය මැතිවරණ දේශපාලනය ‘ප‍්‍රයෝජ්‍යතාවාදී වීමේ’ ආදීනවය වශයෙන් හඳුනාගත හැක. සමාජීය හා විශ්වීය යුක්තිය වෙනුවට ප‍්‍රාදේශීයවාදයන්ට කොටුවූ චින්තනයකට තාර්කික මිනිසා කැඳවාගැනීම වඩා පහසුවී තිබේ. එම තත්වයට ආමන්ත‍්‍රණය කළ හැක්කේ අතිශය ප‍්‍රබල වැඩපිළිවෙළකට හා ජයග‍්‍රහණය පිළිබඳ නිසැක එළඹුමක් සහිත පුළුල් ජනබලයක් සහිත සංධානයකට පමණි. එය, සබුද්ධික තාර්කික මිනිසාගේ නුදුරු ඉලක්ක සේම සමස්ත රාජ්‍යයේම මූලෝපායික දැක්ම කැටිකොටගත්, තාර්කික-ආත්මාර්ථකාමී මිනිසාටද එක සේ ආකර්ෂණීය වන වැඩපිළිවෙළක්, ප‍්‍රතිමානිය දැක්මක් හා බල ව්‍යාපෘතියක් විය යුතුය.
අතුලසිරි සමරකෝන්
