වර්තමාන දේශපාලන කතිකාව තුළ අපට මුණ ගැසෙන බරපතළ අභියෝගයක් වන්නේ සමාජ සාධාරණත්වය සහ ප්රජාතන්ත්රවාදය අතර කතිකාමය සංධානයක් ගොඩ නංවන්නේ කෙසේ ද යන්නයි. කුමුදු කුසුම් කුමාර සිය ෆෙස්බුක් පිටුවේ තබා තිබූ පහත සටහන මේ සම්බන්ධයෙන් සිතීමට අප යොමු කරවයි. ඒ සටහන මෙසේ ය:
” මංගල සමරවීර මහතා ලිබරල් දේශපාලනඥයෙකි. එහෙත් අද කාලයේ බොහෝ ලිබරල් දේශපාලනඥයන් මෙන් ඔහුත්, ප්රජාතන්ත්රවාදය සහ සමාජ සාධාරණත්වය අතර පවතින සහසම්බන්ධය වටහාගෙන නැති පාට ය. ඔහු ආගමික සහ සංස්කෘතික අන්තවාදයන්ට එරෙහිව පෙනී සිටින බව ඇත්ත. එහෙත්, ආර්ථික සාධාරණත්වය සහ දේශපාලනික සහනශීලීත්වය අතරේ අන්යොන්ය පරායත්ත භාවයක් ඉතිහාසය පුරා පැහැදිලිවම තිබී ඇති බව සිහියට නගා ගැනීමට ඔහු අසමත් වෙයි. සමරවීර මහතා මුදල් ඇමති නොවුණි නම්, ඔහුගේ ඒ නොහැකියාව බරපතළ ප්රශ්නයක් නොවන්නට තිබුණි.”
2015 ජනවාරි 8 දේශපාලන පෙරළියට දායක වූ, එහෙත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයට සම්බන්ධ නොවන බොහෝ පිරිස් පවා එජාප නායකත්වයට මෙන්ම, ඉදිරි ජනාධිපති අපේක්ෂකත්වය සඳහා ද මංගල සමරවීර මහතා සුදුසුයැයි යෝජනා කරනු මා දැක ඇත. මේ පිරිස් මේ යෝජනාව ඉදිරිපත් කරන්නේ සමරවීර මහතාගේ දේශපාලන මැදිහත්වීම් තුළ දැකිය හැකි, කුමුදු කුසුම් කුමාර ඉහත සඳහන් කරන පාර්ශ්ව ගැන සැලකිලිමත් වීම නිසා යැයි කිව හැක. මේ ලක්ෂණ මගින් ප්රකාශයට පත්වන්නේ සමරවීර මහතාගේ ආචාරධාර්මික දේශපාලන තොරා ගැනීමක් ද, එසේත් නැත්නම් ඔහුගේ සුවිශේෂී ජීවන විලාශය ද යන්න වෙනම සාකච්ඡුා කළ යුතු කාරණයකි. ඒ කෙසේ වුවත්, ඒ, අවම වශයෙන් සංස්කෘතික වශයෙන් වූ ලිබරල් නැඹුරුව අගය කළ යුත්තක් යැයි අපි මොහොතකට සිතමු.
නමුත් ගැටලූව වන්නේ මේ ‘ලිබරල්’ නැඹුරුව පවතින්නේ සමාජ සාධාරණත්වය පිළිබඳ කිසිදු බැ?රුම් අදහසක් නොමැතිව වීමයි. මා සිතන ආකාරයට, ‘ආර්ථික සාධාරණත්වය සහ දේශපාලනික සහනශීලීත්වය අතරේ අන්යොන්ය පරායත්තභාවයක් ඉතිහාසය පුරා පැහැදිලිවම තිබී” ඇතැයි ප්රකාශ කරන විට කුමුදු කුසුම් එයින් අදහස් කරන්නේ සමාජ සාධාරණත්වය පිළිබඳ තැකීමක් නොකරන දේශපාලන සහනශීලීත්වය අර්ථ ශූන්ය එකක් බවයි. 20 වන ශතවර්ශයේ පැවැති සමාජවාදී රටවල් පිළිබඳ උදාහරණවලින් පෙනී යන්නේ ආර්ථික සාධාරණත්වය යම් මට්ටමකට පැවැතිය ද දේශපාලන සහනශීලීත්වය නොමැති විට ඒ තන්ත්රයන්හී පැවැත්ම ම ප්රශ්නකාරී වූ ආකාරයයි.
අනෙක් අතට ඇමරිකාව හා බටහිර යුරෝපා රටවල් පිළිබඳ අත්දැකීම් අපට කියන්නේ දේශපාලන සහනශීලීත්වය පැවැතිය ද, ආර්ථික සාධාරණත්වය නොමැතිනම් එය බෙහෙවින් ම අසම්පූර්ණ එකක් බවයි. ආර්ථිත වශයෙන් ඉහළ දියුණුවක් පවත්නා බටහිර රටවලට, එකී ආර්ථික දියුණුවේ ප්රතිඵල කිසියම් මට්ටකට පහතට කාන්දු වීම නිසා යම්කිසි මට්ටමක ආර්ථික සාධාරණත්වයක් පවත්වාගෙන යාමට හෝ ඒ රටවල් සමත් වී ඇතැයි සිතුවත්, ලංකාව වැනි රටවලට ඒ තත්වය ආදේශ කිරීමට නුපුළුවන. ඊට හේතුව වන්නේ සැලකිය යුතු මට්ටමකින් පහතට කාන්දු වීමට තරම් වූ ප්රමාණාත්මක වශයෙන් හෝ ගුණාත්මක වශයෙන් ශක්තිමත් ආර්ථිකයක් අපේ වැනි රටවල නොතිබීමයි. ලංකාව වැනි රටවල සිද්ධ වන්නේ එතරම් ශක්තිමත් නොවූ ආර්ථිකය විසින් ජනනය කරන හා හසුරුවන සීමිත ප්රතිඵල පවා අතිශය කෑදර ලෙස ආර්ථික වශයෙන් හා දේශපාලන වශයෙන් ශක්තිමත් ඉහළ මැද පංතිය විසින් අසාධාරණ ලෙස භුක්ති විඳීමයි.
මේ මොහොතේ ප්රජාතන්ත්රවාදය වෙනුවෙන් වූ ඕනෑම ව්යාපෘතියක් ඉතාම ඓන්ද්රීය ලෙස ආර්ථික සාධාරණත්වය සමඟ සම්බන්ධ විය යුත්තේ එබැවිනි. 2015 ජනවාරි 8 වන දා ඇති වූ දේශපාලන පෙරළිය තුළ ආර්ථික සාධාරණත්වය පිළිබඳ අදහස, විභවාත්මක ලෙස හෝ, ගැබ් වී තිබුණි. උදාහරණයක් ලෙස මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමියන්ගේ නායකත්වයෙන් පැවැති සාධාරණ සමාජයක් සඳහා වූ ජාතික ව්යාපාරය තුළ මේ අදහස් ගැබ් වී පැවැතුණි. කෙසේ වෙතත් පැවැති විශේෂිත දේශපාලන වාතාවරණය තුළ වැඩි පුර අවධාරණය වූයේ දේශපාලන ප්රජාතන්ත්රවාදය පිළිබඳ ගැටලූව පමණි. ජනවාරි 8 ට පසුව එම ව්යාපාරයට සම්බන්ධව සිටි පිරිස් ආර්ථික ප්රජාතන්ත්රවාදය පිළිබඳ ගැටලූව අවධාරණය කළ යුතුව තිබුණු නමුත්, එය සිදු වූයේ හෝ තවමත් සිදුවන්නේ නැති බව පෙනේ. ජනවාරි 8 ඇති වූ දේශපාලන පෙරළිය අර්ථාන්විත ලෙස ඉදිරියට ගෙනයාමට නම් මේ පාර්ශ්ව දෙක (එනම් දේශපාලන සහනශීලීත්වය සහ ආර්ථික සාධාරණත්වය) එකිනෙක සම්බන්ධ කිරීම අත්යවශ්ය වේ.
නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
