මේ රටේ විශ්වවිද්‍යාලවලින් නිවාඩු රැගෙන පිටරට ගොස් ආපසු පැමිණෙන්නේ නැතිව ‘හොරාට’ පලාගිය ආචාරවරුන්ගේ යැයි කියවෙන නම් ලැයිස්තුවක් පසුගිය සතියේ දිනක පුවත්පත් දැන්වීමක් ලෙසින් පළකර තිබුණි. මේ දැන්වීම පළකර තිබුණේ විශ්වවිද්‍යාල ප‍්‍රතිපාදන කොමිෂන් සභාව විසින්ය. මේ දැන්වීම පදනම් කරගනිමින් ප‍්‍රවෘත්තියක් ලෙසින් සමහර පුවත් පත් වාර්තා කර තිබුණේ මේ රටේ ජනතාවගේ බදු මුදල්වලින් ඉගෙන ගෙන රටෙන් පලායාම වනාහි විශාල වැරැද්දක් බව නැවතත් මතුකරවන ආකාරයෙන්ය.
විශ්වවිද්‍යාලවලින් නිවාඩු රැගෙන වෙනත් රටවල්වලට ගොස් සිට පසුව මෙරටට නොපැමිණෙන අය වනාහි ඉතාමත් ආත්මාර්ථකාමී හා වගකීම් විරහිත කාණ්ඩයක් බව පිළිගත හැකි දෙයක් වුවත් මේ කාරණය ගැන ‘වෙනම’ අර්ථයක් මතුවෙන පරිදි පුවත්පත් මගින් දැන්වීම් පළකිරීම පිළිබඳව විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්ය සංගමයේ විරෝධයද පසුගිය සතියේම පළකර තිබුණි.
මගේ අදහස වන්නේත් මේ ආකාරයෙන් ආචාර්යවරුන් රට හැර ගොස් හොර රහසේ තමන්ගේ වැඩ කරමින් රට ගැන හෝ තමන් වෙනුවෙන් මුදල් වැය කළ ආයතන ගැන හෝ අමතක කිරීම යුතුකම් පැහැර හැරීමක් වෙනවා පමණක් නොව තමන් වෙනුවෙන් ඇපයට අත්සන් කළ අනෙක් ආචාර්යවරුන්ට විශාල දඬුවමක් දීමක් සිදුකරන්නන් පිරිසක් බව පිළිගැනීම ඉතාමත් වැදගත් කාරණයක් බවයි. එය එසේ වුවත් මේ සිද්ධිය හුදකලා සිදුවීමක් ලෙසින් මාධ්‍යයට දමා ගැසීම හරහා රජයේ අය කරන්නේත් ඒ ප‍්‍රශ්නයට පිළිතුරක් සොයා ගැනීමට උත්සාහ කිරීම නොවන බව මගේ තේරුම් ගැනීමයි. මෙයින් සිදුවන්නේ පිටරට ගිය අය එසේ සිටිද්දී විශ්වවිද්‍යාල ගුරුවරයා පිළිබඳව රට තුළ මතය යම් ආකාරයකින් ‘පාට’ කිරීමක් සිදුවීමයි.
මා සිතන ආකාරයට විශ්වවිද්‍යාලවල ආචාර්යවරුන් සම්බන්ධයෙන් සමාජය තුළ සාකච්ඡුාවක් මතුවීම වැදගත් දෙයක් වුවත් ඒ සාකච්ඡුාවේ අවධානයට ලක්කළ යුතු බොහෝ කරුණු පසෙක ලා මේ ‘පොලූ තැබීමේ’ ප‍්‍රශ්නය පමණක් කොටු කර ගැනීමෙන් සිදුවන්නේ ඒ සාකච්ඡුාව හුදු ආචාර්යවරුන් කීපදෙනෙකුගේ ක‍්‍රියාවලියකට පමණක් සීමා වීමත් සමස්ත ගැටලූවම අවධානයෙන් වැසී යාමත්ය.
විශ්වවිද්‍යාල ගුරුවරුන්ට මේ වන විට සැලකිය යුතු මට්ටමේ වැටුපක් ලැබෙන අතර ඒ වැටුපට අදාළ සේවයක් ආයතනික වශයෙන් හා ජාතික වශයෙන් විශ්වවිද්‍යාල ගුරුවරයා වෙතින් ලැබෙන්නේ ද යන ප‍්‍රශ්නය නැගීම ඉතාමත් වැදගත් වන අතර ඒ ගැටලූව විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ පැත්තෙන්ම මතුවෙන්නේ නම් තත්වය තවත් වැදගත් බව මගේ අදහසයි. රටේ අනෙකුත් වෘත්තීන්ට සාපෙක්ෂව සලකන විට විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ට යම් ආකාරයක ස්වාධීනත්වයක් හා නිදහසක් ද හිමිවෙන බව අප හැමෝම දන්නා කාරනයක්ය.
ඒ ස්වාධීනත්වය යන වචනය මගින් 1978 විශ්වවිද්‍යාල පනතින් අපේක්ෂා කළේ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයා යනු සමාජයේ ‘ඉදිරිගාමී චින්තකයෙකු’ වශයෙන් ඔහුට යම් ආකාරයක චිචාරාත්මක දෘෂ්ටිකෝණයකින් සමාජය දෙස බැලීමේ හා සමාජයට මැදිහත්වීමේ ඉඩක් ලබා දිය යුතුයැයි පිළිගත් නිසා යැයි සිතීමේ වැරුද්දක් නැත. එහෙත් ඒ අර්ථයෙන් ‘ස්වාධීනත්වය’ භුක්ති විඳින්නේ නැතිව හුදු ස්වාධීනත්වය සඳහා වන වපසරිය පමණක් පාවිච්චි කරමින් සමාජයේ ‘පිටස්තරයන්’ ලෙස ජීවිත ගතකිරීම විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයාගේ කාර්යභාරයට ගැළපෙන්නේ නැති බව මේ වන විට සමාජයේ බොහෝ ක්ෂේත‍්‍රවලින් විවේචනයක් ලෙසින් මතුවෙමින් එන බව අවධානයට ගැනීම ඉතාමත් වැදගත්ය.
තවත් පැත්තකින් මහාචාර්ය ධුරයන් වැදගත් තනතුරුවලින් අපේක්ෂා කරන්නේ වැටුප් වැඩිකර ගැනීමේ ඊළඟ උසස්වීම ලෙසින් පරිහරණය කරන ‘දෙයක්’ නොව විෂය නිපුණතාව හරහා සමස්ත සමාජයට යම් බලපෑමක් හා එකතුකිරීමක් කිරීමේ කාර්යයක සුදුසුකම යැයි සිතීමේ වැරැුද්දක්ද නැත. මා එසේ කියන්නේ එවැනි විෂය ඥානයෙන් ප‍්‍රාමාණිකත්වයට පත්වූ මහාචාර්යවරුන්ට ගරු කරන ගමන් එසේ නොවන අයට යම් ආකාරයක ලැජ්ජාවක් ද ඇතිවෙන පරිදිය.
විශ්ව විද්‍යාල ආචාරවරුන්ට අදළ මේ වැනි ක්ෂේත‍්‍ර පිළිබදව පළල් සාකච්ජාවක් අපේ පැත්තෙන් (ආචාරවරුන්ගේ පැත්තෙන්) සිදුවන්නේ නැත්නම් අපට සිදුවන්නේ අනෙක් අයගෙන් පත්තර දැන්වීම් හා ප‍්‍රවෘත්ති හරහා අපහාස විදින්නටය.
චරිත හේරත්
