දේශපාලන සිරකරුවන් කියන්නේ තමන් දරන දේශපාලන අදහස නිසාවෙන් සිරගත කර ඇති පුද්ගලයින්. ලංකාවේ සිටින බහුතරයක් දේශපාලන සිරකරුවන් දෙමළ ජාතිකයින්. වාර්ගි ක ප‍්‍රජාවන් අතර ආතතීන් පවතින හා වාර්ගික අසමානතාව මත රාජ්‍යය සංවිධානයවල තියෙන අවස්ථාවන්වලදී එම අසමානතාවන්ට එරෙහිව සටන් කරන්නන් දේශපාලන සිරකරුවන් බවට පත් කෙරෙන අවස්ථාව ඉතිහාසය පුරාවටම ගෝලීයව අපි දකිනව. පලස්තීන ජාතිකයින් ඊශ‍්‍රායලයේ දේශපාලන සිරකරුවන් බවට පත් වන්නේත් දකුණු අප‍්‍රිකාවේ කලූ ජාතිකයින් දේශපාන සිරකරුවන් බවට පත් වන්නේත් ඒ ලෙසයි.
මේ සිරකරුවන්ව අත්අඩංගුවට ගෙන ඇත්තේ ත‍්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත මාර්ගයෙන් කිසිදු අධිකරණයකින් නියෝගයක් නොමැතිව ආරක්ෂක ලේකම්වරයා විසින් නිකුත් කරන රඳවා තබා ගැනීමේ නියෝගය මතයි ඔවුන්ව අත්අඩංගුවට අරගෙන තිබෙන්නේ යුද්ධය පැවති කාලයේදී සිදු වූ සිද්ධීන්වලට වැරදිකරුවන් ලෙස තමයි ඔවුන්ව අත්අඩංගුවට ගන්නේ. නමුත් ඒ සාමාන්‍ය නීතිය යටතේ නෙවෙයි. ත‍්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ රාජ්‍යයට එරෙහිව කටයුතු කිරීමේ චෝදනවා මත ඕනෑම කෙනෙක්ව අත්අඩංගුවට ගෙන රැඳවීම් නියෝග මත වසර එකහමාරක් තබා ගත හැකියි. ඒ විතරක් නෙවෙයි. සාමාන්‍ය නීතිය යටතේ මෙහෙයවිය නොහැකි සාක්ෂි පාපොච්චාරණ මඟින් මේ නීතිය යටතේ මෙහෙයවිය හැකියි. ඇත්තටම ඔවුන් මේ සිද්ධිවලට සම්බන්ධද නැද්ද කියලාවත් අපි දන්නේ නැහැ. පොලිසියෙන් අත්අඩංගුවට ගෙන වධබන්ධනයන්ට ලක් කර පාපොච්චාරණ ලබා ගැනීමෙන් පසුව නඩු පවරනවා. ත‍්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ සිරගත කර ඇති නිසා ඔවුන්ට ඇප ලැබනේනේත් නැහැ. නඩු කල් දමමින් ඇප නොදී වසර ගණනාවක් ඔවුන්ව තබා ගන්නවා.
වැරදිකරුවන් කවුද නිවැරදිකරුවන් කවුද කියලාවත් මේ ක‍්‍රමය යටතේ හොයන්නට බැහැ.
ඊටත් වඩා බරපතල කාරණය වන්නේ ත‍්‍රස්තවාදීන් ලෙස නම්කර මිනිසුන්ව හෙළා දැකීමට අපිව ආණ්ඩු විසින් පුරුදු කරවා ඇති ආකාරයයි. අධිකරණය නියෝග, පොලිසිය, හමුදාව අපි අරගල කරද්දී කොහොමද හැසිරෙන්නේ කියලා අපි දන්නවා. නමුත් දෙමළ ජාතිකයින් දෙස සැකයෙන් බැලීමට අපිව පුරුදු කරවලා තියෙනවා. සමානාත්මතාවය, ප්රජාතන්ත්රවාදය, දේශපාලන නිදහස වෙනුවට සිරකරුවා දෙමළ වූ විගස අපි හොයන්නේ ඔහු හෝ ඇය ත‍්‍රස්තවාදියෙක්ද යන්නයි. රාජ්‍යයට එරෙහිව දෙවරක් දකුණේ ජනතාව සන්නද්ධ කැරලි දියත් කරා. ඒවාට සම්බන්ධ වූවන් දේශපාලන සිරකරුවන් ලෙස රඳවා තබාගෙන සිටියදී කම්කරු පංති නායකයින් එයට විරුද්ධ වුණා. ඔවුන්ව නිදහස් කර ගැනීමට අරගල කළා. ත‍්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත නීතිගත කිරීමේදී කම්කරු නායකයින්ට එයට විරෝධය පලකළා. මේ රාජ්‍යය අපේ රාජ්‍යයක් නොවන බවත් අද දෙමළාට එරෙහිව යොදවන නීතිය හෙට අපේ අරගලයන්ට එරෙහිව යොදවන බවත් ඔවුන් එහිදී තේරුම් ගත්තා. අවාසනාවකට 80 දශකයේ ඇති වූණු ප‍්‍රචණ්ඩ දේශපාලනය විසින් ජාතිවාදයට එරෙහිව සියලූ පීඩිතයින් වෙනුවෙන් සටන් කරන ලද ඉහත කම්කරු පංති ව්‍යාපාරය විනාශ කර දැමුවා.
අද ලහිරු, රයන් හා සුගතානන්ද හාමුදුරුවෝ ඇප රහිතව සිරගත කරගෙන සිටිනවා. ඔවුන්ද දේශපාලන සිරකරුවන්. කම්කරු අයිතිවාසකම් වෙනුවෙන් සටන් කරන සහෝදරවරන්ගේ රස්සා නැති කරනවා. අධිකරණය නියෝග මගින් වෘත්තීය සමිති මර්දනය කරනවා. මේ රටේ නීතිය සාධාරණ නැති බව අපි දන්නවා. දමිළ දේශපාලන සිරකරුවා රඳවා තබා ගැනීමෙන්, ඔවුන්ට එරෙහිව රටේ සාමාන්‍ය නීතිය ක‍්‍රියාත්මක නොකර විශේෂ නීති ක‍්‍රියාත්මක කිරීමෙන් අපිට ලැබෙන්නේ මොනවාද? ඒ ජනතාවට නිදහස අහිමි කිරීමෙන් අපිට නිදහස හමු වෙයිද? මම හිතන්නේ අපි ජනතාව හැටියට එකිනෙකාගේ අරගලවලට ඇහුම්කන් දෙන්න අවශ්‍යයි ජාති බේදයක් නැතිව. වසර 70ක් තිස්සේ රාජ්‍යය විසින් අපිට කිසිදු දෙයක් කරලා නැහැ කියලා. එතකොට අපිට පෙනෙයි. දෙමළ සිරකරුවාව ත‍්‍රස්තවාදියෙක් හැටියට නොව තමන්ට තිබුණු ප‍්‍රශ්නයක් වෙනුවෙන් දේශපාලනය කරන ලද පුද්ගලයෙක් හැටියට එහිදී අපට ඔහුව පිළිගන්න පුළුවන් වෙයි.
ලක්මාලි හේමචන්ද්‍ර
