රටේ ඇති පළාත් සභා නවයෙන් දැන් කි්රයාත්මකව පවතින්නේ පළාත් සභා හතරක් පමණය. ඒ උතුරු, දකුණු, බස්නාහිර හා ඌව යන පළාත් සභා පමණය. කාලය අවසන්වීමෙන් සමරගමුව, නැගෙනහිර, උතුරු මැද, මධ්යම හා වයඹ පළාත් සභා විසිරී ගොස් ඇත. දැනට කි්රයාත්මක වන පළාත් සභා අතරිනුත් උතුරු පළාත් සභාව ඔක්තෝබර් විසිහතර වැනිදා කාලය ඉකුත් වීමෙන් විසිරවීමට නියමිතය. දකුණු හා බස්නාහිර පළාත් සභාවලට ලබන වසරේ අපේ්රල් දක්වා කාලය ඇත. ඌව පළාත් සභාවට ලබන වසරේ සැප්තැම්බර් දක්වා කාලය ඇත.
කේවල හා සමානුපාතික වශයෙන් නියෝජිතයන් පත්වන ආකාරයට පළාත් පාලන ඡන්ද විමසීම් සිදුකරනු ලැබූයේ ඒ ආකාරයටම පළාත් සභා හා පාර්ලිමේන්තු ඡුන්ද පැවැත්වීම අරමුණ කරගනිමින්ය. පළාත් සභා ඡන්ද විමසිම් පනත සංශෝධනය කරනු ලබන්නේ ඒ අනුවය. සීමා නිර්ණය කමිටුවක් පත්කරනු ලබන්නේ ඡුන්ද කොට්ඨාස නිර්ණය කිරීම සඳහාය.
ලබාදුන් කාලයට වඩා කාලයක් ලබා ගනිමින් සීමානිර්ණ වාර්තාවක් ලබාදුන්නද ඊට පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන සුළු පක්ෂ පමණක් නොව ප්රධාන පක්ෂද විරුද්ධ බව එම වාර්තාව සම්මත කිරීම පරාද කිරීමෙන් පෙනුණි.
සුළු පක්ෂවල තර්කය වන්නේ සීමා නිර්ණයෙන් ඇතිකර ඇති ඡුන්ද කොට්ඨාස මඟින් ඔවුන්ට ප්රමාණවත් නියෝජනයක් නොලැබෙන බවය. සියයට පනහක් කේවල හා සියයට පනහක් සමානුපාතික ලෙස නියෝජීතයින් තෝරා පත් කරගත යුතු බවට මුලින් එකඟවූයේද මෙම දේශපාලන පක්ෂය. පළාත් සභා පනතේ ඇති මන්තී්රධූර සංඛ්යාවේ වෙනසක් නොවී තිබෙන මන්තී්රධූර සංඛ්යාවම එසේ කේවල හා සමානුපාතික වශයෙන් බෙදීමේදී කේවල ඡුන්ද කොට්ඨාසයකට විශාල ඡන්දදායකයන් සංඛ්යාවක් අයත් වන බවත් සමානුපාතික නියෝජනයේදී එක්මන්තී්ර ධූරයක් ලබාගැනීම සඳහා විශාල ඡුන්ද සංඛ්යාවක් ලබාගත යුතු බවත් සිතිය යුතුව තිබුණේ මුලදීය. මෙම තත්ත්වය පළාත් පාලන සීමානිර්ණයේදී මඟහැරී ගියේ පැවති සභිකධූර සංඛ්යාව එමෙන් දෙගුණයකට ආසන්න සංඛ්යාවකින් වැඩි වූ නිසාය.
කෙසේ වෙතත් පරාජයට පත්කරන ලද පළාත් සභා සීමා නිර්ණය වාර්තාව පනතේ ප්රතිපාදන අනුව කථානායකවරයා විසින් ඉන්පසු යොමුකරන ලද්දේ අගමැතිවරයාගේ ප්රධානත්වයෙන් යුතු සමාලෝචන කමිටුවකටය. එම කමිටුව මාස දෙකකින් වාර්තාවක් ලබාදිය යුතුවිය. එම මාස දෙකේ කාලය ඔක්තෝබර් මාසයේදී අවසන් වෙයි.
එසේ තිබියදී එම කමිටුව විසින් තවත් කාලයක් වාර්තාව ලබාදීම සඳහා කථානායකවරයාගෙන් ඉල්ලා ඇත. පනතේ ප්රතිපාදන අනුව එම කමිටුවට තවත් කාලයක් ලබාදිය නොහැකි බව මැතිවරණ කොමිෂමේ මෙන්ම මැතිවරණ නිරීක්ෂක සංවිධානවලද අදහසය. තවද මැතිවරණ නිරීක්ෂණ සංවිධාන චෝදනා කරන්නේ අගමැතිවරයාගේ එම කමිටුව තවම රැුස්වී ඇත්තේ එක්වරක් පමණක් බවය. මෙහිදීද මතුවන්නේ වගකීම් විරහිත ජාතික දේශපාලනයේ තිත්ත ඇත්තය.
සීමා නිර්ණයේ මේ ගැටළු විසඳුනා යැයි සිතුවත් පළාත් සභා මැතිවරණය පැවැත්වීමේ හැකියාවක් නැත. ඒ පළාත් සභා මැතිවරණ පනතේ ඇති තාක්ෂණ දෝෂ ඉවත් කිරීමේ සංශෝධනයන් පාර්ලිමේන්තුවෙන් සම්මත කර ගැනිමත්, පනත යටතේ ගැසට් මඟින් ප්රකාශයට පත්කළ යුතු උපලේඛනයන් පාර්ලිමේන්තුවෙන් සම්මත කර ගැනීමත් ඉතිරිව තිබෙන නිසාය. ඒසඳහා පළාත් පාලන විෂයභාර අමාත්ය ෆයිසර් මුස්තපා කිසිඳු උත්සාහයක් ගෙන ඇති බව තවම දක්නට නැත.
මේ වගකීම් විරහිතභාවයෙන් සිදුවන්නේ පළාත් සභාවල පාලනය දිගුකලක් තිස්සේ ආණ්ඩුකාරවරුන්ගේ පාලනයට යටත්වීම පමණය. ආණ්ඩුකාරවරුන් යනු අවසානයේ ජනාධිපතිවරයාගේ නියෝජිතයන් නිසා එම පළාත් සභා ඇත්තේ ජනාධිපතිවරයාගේ පාලනය යටතේ බව අප තේරුම් ගත යුතුය. ඒ මඟින් සිදුවන්නේ පළාත්වලට බලය බෙදීමේ සංකල්පය යළි විහිළුවක් බවට පත්වීම පමණය. එම පළාත්වල මහජනයා තෝරාපත් කරගත් මහජන නියෝජිතයන්ගෙන් තොරව ජනාධිපතිවරයාගේ විධානය යටතේ පළාත් සභා කි්රයාත්මක වීමය.
සිංහල ජනයා බහුතරයක් වෙසෙන රටේ දකුණේ ප්රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙක බලය හෙබවූ පළාත් සභා සම්බන්ධයෙන් මේ තත්ත්වය එතරම් නරක නැතැයි උපකල්පනය කළද සිංහල ජනතාව බහුතරයක් නොවන උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත්වලට එම තත්ත්වය ඉතාම නරක තත්ත්වයකි.
එම පළාත්වල ජනයාට මෙන්ම එම ජනයා නියෝජනය කරන දේශපාලන පක්ෂවලටද අවසානයේ සිතෙනු ඇත්තේ බෙදු බලය යළි විධායකය විසින් අත්පත් කර ගැනීම තුළින් තමන්ව නොසලකා හැර ඇති බවය. එම පළාත්වල ජනයාට හා දේශපාලන පක්ෂවලට එවැනි සිතුවිල්ලක් ඇතිවීම වැළැක්වීම නීති සම්පාදනය කරන පාර්ලිමේන්තුවේ වගකීමය. පාර්ලිමේන්තුව සිය මුලික වගකීම හඳුනාගෙන එය ඉටු නොකරන්නේ නම් මේ රට තවදුරටත් යනු ඇත්තේ ඉදිරියට නොව ආපස්සටය.
