විසිවෙනි සියවසේ ලෝක සමාජවාදී ව්යාපාරය තුළ වඩාත්ම පුරෝගාමී ප්රායෝග ික හා න්යායික දායකත්වය සැපයූ නායකයා වන්නේ වී.අයි. ලෙනින් ය. එහෙත් සෝවියට් දේශයේ ගොඩනැගීමට ප්රමුඛතම දායකත්වය ලෙනින්ගෙන් පසු ස්ටාලින් විසින් ලබාදුනි.
ස්ටාලින්වාදය ෆැසිස්ට්ස් ධර්මයක් ලෙස වර්ධනය වීම හා සමාජවාදය වෙනුවට ලෝක දේශපාලන බල තරගයට එකතුවන දෙවන බලවතා බවට සෝවියට් දේශය පත්වීම ලෝක දේශපාලන පද්ධතියට ගෙනාවේ විශාල ආතතිමය අනුභුතියකි. කෙසේමුත්, ලෝක දේශපාලනයේ 1917 හා 1990 අතර කාලය සුවිශේෂ වන්නේ එය ධනවාදයට එරෙහිව ගමන් කළ විකල්පයක් ජීවමානවම අපට ලබා දී තිබුණු බැවිනි.
ද්විධ්රැවීය ලෝකයේ බිඳ වැටීම තුළ ලිබරල් ධනවාදයේ ප්රතිස්ථාපනය ස්ථාවර වූ බවට, එනම් ලිබරල්වාදයට ඔබ්බෙන් පැවතිය හැකි කිසිදු දෘෂ්ටිවාදීමය පරිණාමයක් නොපවතින බවට ධනවාදී කඳවුර තර්ක කළේය. ‘ඉතිහාසය අවසාන වීම‘ යනුවෙන් ගොඩනැගුණ තර්කය තුළ පංතිමය දේශපාලනය ලෝකයෙන් සදාකාලයට ම, අඩුම තරමින් සාර්ව දේශපාලනය තුළින්, අහෝසි විණැයි යනුවෙන් ශපථ කෙරිණ. එහෙත් අද දවසේ දී නව ලිබරල්වාදයට එරෙහිව ධනවාදයේ පුරෝගාමී රාජ්යයන් තුළින්මත් විශාල විරෝධයක් මතුවන යථාර්ථය සමඟ නැවතත් ධනවාදයට එරෙහිව විශාල දේශපාලනික ආතතියක් පවතින බව පැහැදිලිය. එය පංතිමය මූලයන් පිළිබඳ විශ්වාසයෙන් යුතු දේශපාලන බලවේගවලින් මතු කෙරෙන ‘ඊනියා විකල්පයන්’ගේ උත්තේජනය ලබන විරෝධයකට වඩා නව ලිබරල් සූරාකෑම් යන්ත්රයේ ම පවතින අමානුෂීයතාවට එරෙහිව නැෙ`ගන හඬක් බවට ද තර්ක කළ හැක.
ධනවාදයට එරෙහි ව නැෙඟන හඬ සැබවින්ම පවත්නා දේශපාලන ආර්ථික පර්යායට දෙන පණිවුඩය නම් දෘෂ්ටිවාදීමය දේශපාලනය අවසන් වීම තුළ අප සියලූදෙනා වෙතම පවතින්නේ එකම ලොවක් නිසා එය රැුක ගැනීමේ සටන පංති සටනකට වඩා ප්රභල දේශපාලනයක් විය යුතු බවයි. ‘‘වෙනත් ලෝකයක්” නැතිනම් විකල්පයක් යනු ධනවාදය විසින් ගොඩනඟා ඇති සියල්ල සුන්නද්දූලි කිරීමක් නොවන බව පැහැදිලිය. පවත්නා සන්දර්භය තුළ ‘ලෙනින්වාදය’ යළි ගොඩනගන්නේ කෙසේද? යන පැනය අසන ටමාස් ක්රවුස් මෙසේ දක්වයි. ‘ගෝලීයකරණයට එරෙහි ව්යාපාරය විසින් ලෙනින්ගේ මාක්ස්වාදය, පවත්නා බලාපොරොත්තු විරහිත තත්ත්වය තුළ පවා, යළි පණගැන්වීමට උත්සාහ දරමින් සිටී. මෙයට හේතුව වන්නේ තාවකාලිකව හෝ ධනවාදයේ බලකොටුව බිඳ දැමීමට සමත් වූ එකම දර්ශනය එයම බැවිනි’. ලෙනින්ට පසුව ලූකාස් සහ ග්රාම්සි ලෙනින්
වාදයට පණ දීමට උත්සාහ දැරීම ම එක් අතකින් එම දහම හා භාවිතාවට විකල්ප සෙවීම අසාර්ථක වී ඇති බවක් හඟවන සාධකයකි.
එහෙත් විකල්ප ලෝකයක් ගොඩනැග ීම යුක්ති සහගත කරන විශ්වීය අර්බුදයන් ගණනාවක් ම අපට ධනවාදය විසින් උරුම කොට දී තිබේ. ඇලිසන් ජේ අය්යෙර්ස් පෙන්වා දෙන ආකාරය ට ‘පසු-නූතන ලෝකය පාරිසරික අර්බුදයන් ගේ ගීලී සිටී; ධනය බෙදීයාමේ අසමානතාව නිසා විශාල සමාජ පරතරයක් හා අසමානතාවන් රාශියක් ඇතිවී තිබේ; ප්රචණ්ඩත්වය විසින් සමස්ත පද්ධතියම ගිලගෙන තිබේ; අධිපාරිභෝජනය එක් පසෙකත්, අනෙක් පසින් මානව විහීනතාවත් දක්නට ලැබෙයි’. මේ තත්වය තුළ ගෝලීය වශයෙන් හා ප්රාදේශීය වශයෙන් එකම විට ලෝකයේ මානව සංහතියේ පැවැත්ම පිළිබඳ නව කතිකාවක් බිහිවීම අවශ්යව තිබේ. එය හුදු පංති වෛරය වපුරන බල ව්යාපෘතිමය දේශපාලනය පිළිබඳ ක්රියාකාරීත්වයකින් පමණක් ළඟා කර ගත නොහැකි තත්ත්වයකි.
දේශපාලනය යනු සමස්ත මානව හා ජෛව ලෝකයේම අනාගතය සාධනය කිරීමට භාවිත කළයුතු උපකරණයක් බවට පරිවර්තනය කරන දේශපාලනයක් අපට අවශ්යව තිබේ. එය ආර්ථිකමය විකල්පයක් සේම මිනිස් ජීවිතයේ අර්ථය පිළිබඳව යළි සිතන විකල්පයක් ද විය යුතුය. සකලවිධ ප්රචණ්ඩභාවයන්ට එරෙහි දේශපාලන දර්ශනයකි එය. සුරාකෑමට එරෙහිවන අතරම ගෝලීය අධිපරිභෝජනවාදී මිථ්යාමතිකයන් සමඟ කරන අරගලයකි එය. ස්ලවෝජ් ජිජැක් අපට කියා දෙන්නේ ‘ලෙනින්ව පුනරුච්චාරණය කිරීම යනු ඔහු ළඟා කර ගත් දෙයම ළඟා කර ගැනීමක් නොවන බවයි’. කළ යුත්තේ, ඔහුට අනුව, ‘ලෙනින්ට ළඟා කර ගත නොහැකිවූ ලෝකය සොයා ගැනීමයි‘. ‘බුර්ෂුවා ප්රජාතන්ත්රවාදය සතුව තවදුරටත් බලයක් නොපවතී, එයට ලෝකයේ මූලික ප්රශ්න විසඳීමට නොහැකිව ඇත.
නමුත් වැක්ලාව් හැවෙල් පෙන්වාදුන් ආකාරයට ලෙනින්වාදීන්ට අද මෙම ප්රකාශය ප්රජාතන්ත්රවාදයට එරෙහිව සිදු කළ නොහැක. මන්ද ඔවුන් බලහත්කාරී අධිකාරිවාදීන් වශයෙන් නාමකරණය වී තිබේ. ලෙනින්ගේ දර්ශනයේ පැවති සුවිශිෂ්ටතාව වූයේ බුර්ෂුවා සමාජයට සිය විරෝධය සාධාරණ කළ නොහැකි ආකාරයට එම ඓතිහාසික අත්දැකීම සංකල්පගත කිරීමයි. අවැසි නම් තවදුරටත් වඩාත් මානුෂීය හා සමානාත්මතාවාදී ලෝකයක් ගොඩනැඟීමට ලෙනින්වාදය භාවිත කළහැක. එහෙත් පොතේ ගුරුවාදයට එය අපහසු වනු ඇත.
අතුලසිරි සමරකෝන්
