මේ වෙද්දී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට තියෙන දේශපාලන ඉලක්කය මොකක්ද?
අපේ ප‍්‍රමුඛතම දේශපාලන ඉලක්කය බවට මේ කාලය තුළ පවතින්නේ 20 වෙනි සංශෝධනය. ඒ වුණාට මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහත්තයා 2015 ජනවාරි 08 ජනවරම පාවා දීලා නැවතත් යූඇන්පී එක එක්ක ඉන්න බලවේගය සමඟ හෝ මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයාගේ බලවේගය සමග හෝ අහුවෙන මොකක හරි එල්ලිලා නැවතත් ජනාධිපති වීමේ සිහිනයකින් ක‍්‍රියාකරන බව රටට පැහැදිලිව පෙනෙනවා. එතුමා 20 වෙනි සංශෝධනය තියෙන්න ඇරලා අර වුවමනාව වෙනුවෙන් වැඩකරගෙන යන බව පේනවා.
රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහත්තයා කල්පනා කරනවා මහින්ද රාජපක්ෂට එරෙහි බලවේගයේ ප‍්‍රමුඛ නායකයා බවට පත්වෙලා, ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙලා දිනාගන්න පුළුවන්ද කියලා. එතුමාත් 2015 ජනවාරි 08 සහ 2015 අගෝස්තු ජනවරමට පයින් ගහලා තමයි මේ කටයුතු කරමින් ඉන්නේ. එතුමාත් 20 වැනි සංශෝධනයට බෑ කියන්නේ නැතිව ඒක සද්ද නැතිව තියෙන්න ඇරලා තියෙනවා.
මහින්ද රාජපක්ෂටත් 20 වැනි සංශෝධනය එක පාරට ප‍්‍රතික්ෂේප කරන්න බැහැ. එතුමාගේ කඳවුරේ තියෙන ජාතිකවාදී ස්වභාවයන්, ජාතිවාදී ස්වභාවයන්, ආගම්වාදී ස්වභාවයන් මත පදනම් වෙලා පෙළගැහිලා ඉන්න බලවේගය කල්පනා කරනවා විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය නමැති ඔටුන්න ඕනෑ කියලා. ඒ නිසා මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයාට එක වර ඔහුගේ බලවේගයට පයින් ගහන්න බැහැ. ඔහුට ජනාධිපතිකමට ඉල්ලන්නත් බැහැ. දැනට යුවරජු හැටියට තියාගෙන ඉන්න නාමල් රාජපක්ෂ 2025දී ජනාධිපති කරගන්නට වුවමනාවකුත් තියෙනවා. ඒ නිසා ඔහුත් ඉන්නේ දෙගිඩියාවක. විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අයින් කරලා තමන් පාර්ලිමේන්තුවේ බලය අල්ලනවාද කියලාත් හිතනවා.
දෙගිඩියාවක ඔවුන් ඉන්නවා. අපි කොමියුනිස්ට් පක්ෂය, සමසමාජ පක්ෂය, මහානායක හිමිවරු, සිවිල් සමාජය ඇතුළු විවිධ පාර්ශ්වයන් රැසක් සමඟ දැනට 20 වැනි සංශෝධනය ගැන සාකච්ඡුා කරලා තියෙනවා. ඊට අමතරව ජනහමු 10,000 කියලා අපි කරගෙන යන රැුස්වීම් මාලාවේදීත් 20 වන සංශෝධනය ගැන සාකච්ඡා කරනවා.
ඒ වුණාට ජවිපෙ ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයෙක් ඉදිරිපත් කරන බව කියනවා නේද?
20 වෙනි සංශෝධනයට අනෙකුත් බලවේග ඒකරාශී නොවෙනවා නම් ඊළඟ උත්තරය ජනාධිපතිවරණයට මුහුණදීම. ඒ නිසා අපි මේ වෙනකොට ප‍්‍රකාශයට පත් කරලා තියෙනවා අපේ පක්ෂයෙන් කෙනෙක්ව ඉදිරිපත් කරනවා. අපට එකතු කරගන්න පුළුවන් උපරිම බලවේග ඒකරාශී කරගෙන. අපි ඉතාම ඉක්මනින් අපේ ජනාධිපති අපේක්ෂකයා කවුද කියලා ප‍්‍රකාශයට පත්කරනවා. අපි ජනාධිපතිවරණයට ඉල්ලනවාය කියන ප‍්‍රකාශය ප‍්‍රසිද්ධ වීමෙන් පස්සේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයාට පක්ෂපාතී බලවේගවල එක්තරා සතුටකුත්, මහින්ද රාජපක්ෂ කඳවුරට එරෙහි බලවේග තුළ ඒ සම්බන්ධ යම් ආකාරයක නොසතුටකුත් ඇතිවෙලා තියෙන බව පෙනෙනවා. සමහර අය කල්පනා කරනවා ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයේදීත් රාජපක්ෂ කඳවුරට එරෙහි පොදු අපේක්ෂකයෙක් ඉදිරිපත් කරන්න ඕනෑ කියලා. අපි මේ අරගෙන තියෙන තීන්දුව ඒ පොදු අපේක්ෂක සංවාදයේ ඉන්න පිරිසගේ විරෝධයට හේතුවෙලා තියෙනවා. ඒක අපට වැටහෙනවා.
අපි අපේ අපේක්ෂකයාව ඉදිරිපත් කරන්නේ ජවිපෙ විදියට තනිවම නෙවෙයි. අපට ඒ මොහොත වෙද්දී පෙළගස්වාගැනීමට හැකියාව තිබෙන උපරිම කණ්ඩායම එකතු කරගෙන. ඉතින් අපට කියන්න අවශ්‍යයි 2015 ජනවාරි 08 අරමුණු ක‍්‍රියාත්මක කරවාගැනීමට බලාපොරොත්තුවන බලවේගවලට වඩාත් විශ්වාසදායක අපේක්ෂකයා බවට පත්වෙන්නේ අපි ඉදිරිපත් කරන මේ අපේක්ෂකයා බව.
රාජපක්ෂලාට එරෙහි කඳවුර බෙදෙනවාය කියලා කෙනෙක් කල්පනා කරනවා නම් ඒ අයට අපි ආරාධනා කරනවා අපි ඉදිරිපත් කරන විශ්වසනීය අපේක්ෂකයා දිනවන්නට පෙළගැහෙන්න කියලා. කොහේවත් හිටපු මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන දිනවන්නට පෙළගැහෙන්න මේ රටේ ජනතාවට හැකියාවක් තිබුණා නම් ප‍්‍රබල ප‍්‍රතිසංස්කරණයකට අතගහලා ඉන්න ජවිපෙ අපේක්ෂකයා දිනවන්න බැරි ඇයි කියලා අපි ප‍්‍රශ්න කරනවා. එහෙම ප‍්‍රශ්නයක් තියෙන අය එක්ක විවෘත සාකච්ඡුාවකට එන්න අපි කැමතියි. ඒ මොහොතේ සමාජ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී කාර්යයන් වෙනුවෙන් තමයි අපි මේ මැදිහත්වෙලා ඉන්නේ. අපි ඉදිරිපත් වෙන්නේ 2015 ජනතාව තුළ ඇතිවෙලා තිබුණු අපේක්ෂාවන් පදනම් කරගෙන.
ඊළඟ මහාමැතිවරණයේදීත් සිවිල් සමාජය සමඟ එකතුවී කටයුතු කරන්න ජවිපෙ බලාපොරොත්තු වෙනවා නේද?
ජනාධිපතිවරණය ගැන පමණක් කල්පනා කරලා බැහැ. පාර්ලිමේන්තු බලයකුත් අවශ්‍යයි. ඒ නිසා 2020 ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙන පොදු ව්‍යාපාරය ඊළඟ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයත් එක්ක බද්ධවුණ වැඩපිළිවෙළක් සමග තමයි ඉදිරියට යා යුතුව තියෙන්නේ. හුදෙකලා ජනාධිපතිවරණයක් පදනම් කරගෙන නෙවෙයි. ජනාධිපතිවරණයක් ආවොත් ජනාධිපති බලයත් අත්පත් කරගෙන, ප‍්‍රබල පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ බලයකුත් අත්පත් කරගෙන තමයි සමාජ වෙනසක් කරගන්න පුළුවන් වෙන්නේ.
ඒ ඉදිරිපත්වෙන අපේක්ෂකයා ජවිපෙ සාමාජිකයෙක්ද? නැත්නම් සිවිල් සමාජයෙන් තෝරාගත් පුද්ගලයෙක්ද?
අපි ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ අපේක්ෂකයෙක් තමයි ඉදිරිපත් කරන්නේ. පොදු බලවේගයේ විපක්ෂ අපේක්ෂකයා වෙන්නේ ඔහු. ඒකට හේතුවක් තියෙනවා. පසුගිය පොදු අපේක්ෂකයා බලයට ඇවිත් පක්ෂයක් බදාගෙන, ඉන් අනතුරුව ඔහු මුළු ජනවරමටම පයින් ගහලා ජනතාව තමන්ට දුන්න ඡුන්දයේ ගෞරවය ආරක්ෂා කළේ නැහැ. අපට කිසිසේත්ම වෙනත් කෙනෙක් මත විශ්වාසය තියන්න බැහැ. අපි දේශපාලන පක්ෂයක්. අපි අපේ බලවේගයට වගකියන්න ඕනෑ. අපි ගන්න තීරණය අපේ සාමාජිකයන්ට බලපානවා. අපේ බලවේගවලට බලපානවා. අපට වෙනත් අයට වාසිදායක වෙන ආකාරයේ වැඩපිළිවෙළකට ගිහින් තවදුරටත් අපේ දේශපාලන අනන්‍යතාවන් ආරක්ෂා කරන්න බැහැ. අපට ඒකත් වැදගත්. අපි ඉල්ලා සිටිනවා අපි එක්ක කටයුතු කරන බාහිර බලවේගවලට ඒ සම්බන්ධයෙන් කල්පනා කරලා බලන්න කියලා. කාටහරි වුවමනාව තියෙනවා නම් ඇත්තටම ප්රජාතන්ත්රවාදය පුළුල් කරමින්, යහපාලනය සහිත වටපිටාවක් නිර්මාණය කරන්නට. ජවිපෙ අපේක්ෂකයා තමයි විශ්වසනීයම කෙනා බවට පත්වෙන්නේ. අපට තවදුරටත් මේ රටේ දේශපාලනය තුළ වෙනත් විකල්පයක් ඉතිරි කරලා නැහැ. ඒ නිසා අනිවාර්යයෙන්ම ජවිපෙ තුළින් තමයි අපි අපේක්ෂකයාව ඉදිරිපත් කරන්නේ. වෙන කෙනෙක්ට වගකියන්න අපට බැහැ. අපි ව්‍යාපාරයක් විදියට ජනතාව එක්ක තියෙන බැඳීමට වගකියනවා. වෙනත් අය වගකියන්නේ නැහැ. ස්වාධීනයැයි කියන අයට රට ගැන වගකීමක් නැහැ.
මේ වෙද්දී ජවිපෙ සිවිල් සමාජ සංවිධාන සමග එකතුවෙලා කමිටු පත්කරලා තියෙනවා. ප‍්‍රතිපත්ති සකස් කිරීම ඒ කමිටුවලට අරමුණ බව කියනවා. ඒත් මේ කමිටු හැම එකකටම ජවිපෙ සාමාජිකයන් පත්කරනවා. මේ කමිටු ඇත්තෙන්ම මොනවාද? ජවිපෙ විද්වතුන්ගේ අදහස්වලට ඇහුම්කන් දෙනවාද? නැත්නම් බලය ගන්නට විද්වතුන්ව පාවිච්චි කරනවාද?
පහුගිය කාලයක් තුළ මේ රටේ දේශපාලන ක‍්‍රියාවලියට විද්වත් සමාජය සම්බන්ධ වුණ ප‍්‍රමාණය ඉතා අඩුයි. දේශපාලන සමාජය ක‍්‍රෑර නිසා විද්වතුන්ට පය ගහන්න ඉඩක් තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා අපි කාලයක් තිස්සේ ගනුදෙනු කළ අපට සම්බන්ධ දේශපාලන විද්වතුන් සමග මතයක් ඉදිරිපත් කළා. ඒ තමයි දැන් මේ රට තියෙන තත්වය තුළ අපි කඩිනමින් සම්පූර්ණ කරගත යුතු ජාතික කාර්යභාරයන් ටික පෙළගස්වන්න ඕනෑ කියලා. ඒ අනුව වැඩපිළිවෙළක් සකස් කරමින් ඉන්නවා. ප‍්‍රධාන කමිටු දහයකට විද්වතුන් බෙදිලා, අපේ එක්කෙනෙක් බැගින් ඒ කමිටුවලට පත් කරලා තමයි ඒ වැඩපිළිවෙළවල් සකස් කරන්නේ. උදාහරණයක් විදියට මේ මොහොතට සාපේක්ෂව කෘෂිකර්මයට සම්බන්ධ ජාතික ප‍්‍රතිපත්තිය කුමක්ද, අධ්‍යාපනය සම්බන්ධ ජාතික ප‍්‍රතිපත්තිය කුමක්ද වගේ ප‍්‍රතිපත්ති සහ ඒවා ක‍්‍රියාත්මක කරන ආකාරය පිළිබඳව තමයි සාකච්ඡුා කරන්නේ. ඒකෙන් පස්සේ සකස් කෙරෙන වැඩපිළිවෙළ පුළුල් ලෙස සමාජගත කරනවා. ඉන් පස්සේ සමාජය එක්ක බද්ධවෙලා වැඩපිළිවෙළක් ක‍්‍රියාත්මක කරන්න අපි බලාපොරොත්තු වෙනවා.
එතකොට ඉදිරියේ ජවිපෙ ඉදිරිපත් කරන ප‍්‍රතිපත්ති මෙතෙක් තිබුණු ප‍්‍රතිපත්තිවලට වඩා වෙනස්ද?
අනිද්දා පුවත්පත පැහැදිලිවම දන්නවා ජවිපෙ කියන්නේ විප්ලවවාදී ප‍්‍රතිපත්තියක පිහිටා කටයුතු කරන පක්ෂයක්. සමාජ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී වැඩපිළිවෙළක් කියන එක ඊට වඩා වෙනස්. එක්තරා ආකාරයකින් මේ අපි දැන් කටයුතු කරමින් ඉන්නේ විප්ලවවාදී ක‍්‍රියාවකට අදාළ ක‍්‍රියාවලියක නෙවෙයි. සමාජ ප‍්‍රතිසංස්කරණවාදී වැඩපිළිවෙළක. ඒකට හේතුව තමයි විප්ලවවාදී බීජ පැළවෙන්නේ නැහැ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී වටපිටාවක් සහිත පසක හැර. වර්තමාන ලෝක යථාර්ථය ඒකයි. සුනිල් විජේසිරිවර්ධන කියන විද්වතා කියනවා මේ රටේ ප‍්‍රධාන ආයතන හතරක් බිඳවැටිලා තියෙන බව. අධ්‍යාපනය, ජනමාධ්‍ය, ආගම සහ කලාව කියන ආයතන හතර. මේ ආයතන හතර විසින් තමයි සමාජයක් මොන තරම් උසස්ද කියලා තීරණය වෙන්නේ. මානවීය පුරවැසියෙක් ගොඩනඟන්න තියෙන ආයතන හතර විනාශ වෙලා. තව පැත්තකින් මේ පාලන ක‍්‍රමය ගෙනයන කුලූනු වන ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය, අධිකරණය සහ ජනමාධ්‍ය කියන ආයතන හතරත් බිඳවැටිලා තියෙන්නේ. ජනමාධ්‍ය විසින් නායකයන්ව ගේන්න, නායකයන්ව වට්ටන්න, තමන්ට ඕනෑ අයව පත්කරන්න ක‍්‍රියා කරන්නේ. මේ තියෙන ආයතන ප‍්‍රතිසංස්කරණය කිරීමෙන් පසුව ඉදිරි පරම්පරාව බලාගනීවි විප්ලවය ගෙන එන්න. දැන් කරන්න ඕනෑ පස හදන එක. පාලන ක‍්‍රමය ප‍්‍රතිසංස්කරණය කිරීම. හුස්මක් ගැනීම. ඒකට අදාළ වැඩපිළිවෙළ තමයි විද්වතුන්ව සහ සිවිල් සමාජ ක‍්‍රියාකාරින්ව සම්බන්ධ කරගෙන කරන්න උත්සාහ කරන්නේ. මේ බලවේගවල අදහස් සැලකිල්ලට ගනිමින් අපිත් වෙනස් වෙන්න උත්සාහ කරනවා. අපි ජනතාවගෙනුත් ඉල්ලනවා ජවිපෙ පිළිබඳව තම තමන්ගේ හිත්වල ගොඩනඟාගත්ත පින්තූරය පැත්තකින් තියන්න කියලා. ඉන් පස්සේ විවෘත සාකච්ඡුාවකට ඇවිල්ලා එකඟතාවක් මත මේ වැඩපිළිවෙළ සාර්ථක කරගන්නට පෙළගැහෙන්න කියලා.
සමාජවාදී විප්ලවයක් සඳහා සමාජ විලිරුදාවක් නැති බව අනිද්දා පුවත්පත සමඟ මීට කලින් බිමල් රත්නායක කීවා. ඒ වෙලාවේත් යම් යම් අය අතර විරෝධයක් ඇතිවුණා. ජවිපෙ ජනප‍්‍රිය දේශපාලනයක් කරන්න ගිහින් විප්ලවවාදී දේශපාලනය අත්හැරලාද?
බිමල් රත්නායක සහෝදරයාගේ ප‍්‍රකාශය ඉතාම නිවැරදියි. මාක්ස්වාදී ව්‍යාපාරයකට තත්වය විග‍්‍රහ කරගෙන දේශපාලනය කරන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනෑ. විප්ලවය සඳහා විලිරුදාවක් තියෙනවා නම් තව ටිකකින් බබාව හම්බවෙන්න එපැයි. එහෙත් මාස තුනෙන් හතරින් බබා හම්බවෙන්න ගියොත් ඒක ගබ්සාවීමක්. තත්ත්වය මෝරන්න ඕනෑ. ඒකට වටපිටාව හදන්න ඕනෑ. කවුරුහරි කියනවා නම් සමාජයේ විලිරුදාවක් තියෙනවාය කියලා, ඒක විහිළුවක්. මේ වෙලාවේ සමාජයේ ඉල්ලූ‍ම වෙලා තියෙන්නේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාලන ක‍්‍රමයේ මූලික ආයතන පද්ධතිය පිළිසකර කිරීමක්. ප‍්‍රතිසංස්කරණයක්. පාලන ක‍්‍රමයේ ප‍්‍රතිසංස්කරණයක් විසින් ආර්ථික ක‍්‍රමයට අදාළ ප‍්‍රතිසංස්කරණය කරගන්නට අවශ්‍ය වටපිටාව මිනිස්සු හදාගන්නවා. අපට තියෙන්නේ පස හදන්න. වාමාංශික අධ්‍යාපනය ලබලා තියෙන ජවිපෙ සාමාජිකයන්ට ඒක තේරෙනවා. රුසියාවේදී වුණත් මුලින් සිද්ධවුණේ පෙබරවාරි විප්ලවය. ඒක මතින් තමයි ඔක්තෝබර් විප්ලවය බිහිවුණේ. වාමාංශිකයන් කතාකරන්නේ 1917 ඔක්තෝබර් විප්ලවය ගැන විතරයි. 1905 පෙබරවාරි විප්ලවය ගැන කතාබහ මදි. පෙබරවාරි විප්ලවය කියන්නෙ ධනේශ්වර විප්ලවයක්. අපි මේ ඉදිරිපත් කරන්නේ ධනේශ්වර ප‍්‍රතිසංස්කරණ. ඉන් එහා ගිය සමාජ පරිවර්තනයකට මේ ප‍්‍රතිසංස්කරණ හේතුවෙනවාද නැද්ද කියලයි වාමාංශිකයන් කල්පනා කළ යුත්තේ. එසේ කල්පනා නොකරන මාක්ස්වාදියෙක් සැබෑ මාක්ස්වාදියෙක් වෙන්නේ නැහැ.
අපි බලන තව පැත්තක් තියෙනවා. යම් කිසි රටක, සමාජයක සංස්කෘතික, ජනවිඥානය සහ ඒ රටේ ජනතාවගේ ජානගත වෙලා තියෙන ආවේණික ලක්ෂණ සැලකිල්ලට නොගෙන සාර්ථක කරගත්ත සමාජ පරිවර්තනයක් ලෝකයේ නැහැ. එංගලන්තය ගනිමු. එහේ විප්ලවයක් වුණේ නැහැ. එංගලන්තය ධනේශ්වර ක‍්‍රමය දක්වා ආවේ ප‍්‍රතිසංස්කරණ හරහා. ප‍්‍රංශය වැඩවසම් ක‍්‍රමය අවසාන කළේ විප්ලවයක් හරහා. කොයි පැත්තෙන් හරි වැඬේ කරන්නයි ඕනෑ.
සුනිල් විජේසිරිවර්ධන මහතාගේ විග‍්‍රහය ගත්තොත් ඔහු පෙන්වන ආයතන හතර අතරින් ආගම, ජනමාධ්‍ය වගේ ආයතන ගැන විවේචන එල්ල කරන්නට මැතිවරණ දේශපාලනයේ යෙදෙන දේශපාලනඥයන් බයයි. ඒ ආයතනවල බලය ගැන බියක් තියෙනවා. ජවිපෙ මේ ආයතන විවේචනය කරන්නේ මොන මට්ටමෙන්ද?
අපි ජනමාධ්‍ය ගැන කතාකරමු. ජනමාධ්‍ය තමන්ට ආවේණික ක‍්‍රමයකට වැඩකිරීම ගැන අපට විරෝධයක් නැහැ. ඔවුන් ඔවුන්ගේ න්‍යායපත‍්‍රවලට කටයුතු කිරීම ගැන විරෝධයක් නැහැ. ඒත් ජනතාව ඒ ගැන දැනුවත් විය යුතුයි. ජනතාව දැනුවත් කිරීමයි වැදගත් වෙන්නේ. ජනතාව විවිධාකාර ආගම් අදහන එක ඔවුන්ගේ නිදහසක්. ඒක ප‍්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. ඒත් මේ ආයතනවලට වෙලා තියෙන නස්පැත්තිය ගැනයි අපි කතාකරන්නේ. ජනමාධ්‍ය හිතාගෙන ඉන්නේ මේ ආයතන පූජනීයයි කියලා. මේ ආයතන පූජනීය නැහැ. කිසිවෙක් පූජනීය නැහැ. දේශපාලන පක්ෂ පවා පූජනීය නැහැ. ජවිපෙ පූජනීය නැහැ. ඒ සියල්ල ගැන විමසිලිමත්ව ජනතාව බලන්න ඕනෑ. එහෙම නැත්නම් නැවත නැවතත් ජනතාව මුලාවට පත්වෙනවා. පුරවැසි සමාජයක් ගොඩනංවන්න ලැබෙන්නේ නැහැ. මේ විවෘත සංවාදවලට අපි විවෘතයි. උදාහරණයක් විදියට සමලිංගිකයන් ගැන සංවාදයක් ආවා. මේ ගැන වමේ ව්‍යාපාර කතාකරන්නේ නැහැ. බයයි. ඒත් උත්තර දෙන්න පුළුවන්. කාල්මාක්ස් කිව්වේ මානුෂීය කිසි දෙයක් මට අරුචි නොවේ කියලා. දෙන්නෙක් අතර හරි, කිහිපදෙනෙක් අතර හරි කරන දෙයක් මානුෂීයයි නම් ඒක අපට ප‍්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. ඒ අය කැමති නම් ප‍්‍රශ්නයක් නැහැ. ඒ නිසා ඔය වගේ මාතෘකා ගැන සංවාදයකට එන්න අපි සූදානම්.
