රන්ජන්රාමනායක
රන්ජන් අල්පොන්සු විදියට ක‍්‍රිස්තු චරිතය චිත‍්‍රපටියෙ සෙනඟක් මැද්දෙ රඟපෑ ඔබ, එදා හිතුවේ නළුවෙක් විදියට මොනතරම් දුර යන්න හැකිවේවි කියලාද?
ඒලෙවල් කරලා ගෙදර හිටපු කාලෙ තිබුණෙ බොහොම ළඟ හීනයක්. අතිරේක නළුවෙක් වෙන එක. ඒකත් මහ අමාරු වැඩක්. මම ඉස්සෙල්ලාම සරසවි පත්තරේ දැක්කා විජය කුමාරතුංග ප‍්‍රධාන චරිතය රඟපාන චිත‍්‍රපටියක විජය පස්සෙන් යන්න ගෝලයො පිරිසක් ඕනෑ කියලා. ගමේ අය කිව්වා මෙහෙම චාන්ස් එකක් තියෙනවා, අපි යමු කියලා. කඳානෙ නිෂ්පාදකවරයාගේ ගෙදර ගියේ. ඒ කාලෙ චිත‍්‍රපටිවලට තිබුණු ඉල්ලූ‍ම එක්ක 1500ක් – 2000ක් විතර පාර පුරාවට නළුනිළියො වෙන්න බලාපොරොත්තුවෙන් ගියා. මම ඒ අය අතරෙ එක්කෙනෙක්. මාව තෝරාගත්තා.
විජය ඥාති වෙනවා කියලා තෝරාගත්ත අය දන්නේ නැද්ද?
එතකොට දන්නේ නැහැ. හැබැයි මම ගිය වෙලේ ඉඳන් ඒක විකුණනවා. මම විජය කුමාරතුංගට පුතෙක් වෙනවා කියලා කියනවා. එතකොට අහනවා නම මොකක්ද? මම කියනවා රන්ජන් අල්පොන්සු. අල්පොන්සු වෙන්නේ කොහොමද, කුමාරතුංග වෙන්න එපැයි කියලා කියනවා. එතකොට ඉතින් මම නෑකම කියනවා. මගේ ආච්චිගේ නම කුමාරතුංග කියලා. බොරු කියන්නේ නැතුව ඉන්නවා කියලා මාව ගණන් ගන්නේ නැතිව ඉන්නවා. කොහොමහරි පළවැනි චරිතෙට බත් පාර්සලේකුයි දිවුල් කිරි එකකුයි ලැබුණා.
එතැනින් පස්සේ…
දැන් නළුවෙක් වෙන ආසාව මෝරනවා. හැබැයි ඒ කාලේ ස්පෝට් කරලා මම හරිම කළුයි. නළුවෙක් වෙන්න විජය කුමාරතුංග වගේ කහපාට වෙන්න ඕනෑ. මොකද කරන්නේ, අව්වෙ යන්න ඕනෑ කුඬේ අරගෙන. තැඹිලි බොන්න ඕනෑ. තවත් කෙනෙක් කිව්වා නුවරඑළියෙ ගියොත් සුදු වෙන්න පුළුවන් කියලා. එතකොට මම ඒලෙවල් කරලා හෝටල් පාඨමාලාවක් කරලා. මම නුවරඑළියේ ගියා ස්ටුවර්ට් ජොබ් එකක් හොයාගෙන. එහේ හෝටල්වලින් අහනවා ගෙවල් කොහෙද කියලා. මීගමුවෙ කියලා මම කියනවා. එතකොට කියනවා මෙහේ ටුවරිස්ට්ලා නැහැ. ඕෆ් සීසන්. මීගමුවෙ කොච්චර ජොබ් තියෙනවාද කියලා. එතකොට මම කියනවා සුදු වෙන්න ඕනෑ කියලා. සුදු වෙන්න හැමදේම කළා. එළවළු කෑවා. පලතුරු කෑවා.
රන්ජන් කුමාරතුංග නොවී රන්ජන් රාමනායක වුණේ ඇයි?
කවදාහරි මම තරුවක් වෙලා, මේ වගේ අතීත කතාව කියන්න වුණොත් මම තනියෙන්ම ආවා කියලා පෙන්නන්න ඕනෑ කියලා හිතපු නිසා. ඒ නිසා තමයි අල්පොන්සු කියන නම පාවිච්චි කළේ. ඒත් විජය මාමා වුණත් කුමාරතුංග කියන නම පාවිච්චි කරනවාට විරුද්ධ වුණේ නැහැ. ඔය මම විජය මාමාගේ පස්සේ වැටිලා කාර්යබහුල විජය මාමාගෙන් නළුවෙක් වෙන්න පාර හොය හොයා වාත වෙවී හිටපු කාලේ. විජය මාමාගෙන් හැලෙන චරිත ගන්න මම හිතාගෙන හිටියේ. ඒ කාලේ පත්තරේ ආටිකල් එකක් දාගන්න නම් මාධ්‍ය මිත‍්‍රයෙක්ට මොනවා හරි දෙන්න වෙනවා. මුලින්ම පාටියක් දෙනවා. රෝස් කරපු කුකුළයි, අහවල් බෝතලෙයි කියලා ඕඩරේ දෙනවා. බොන ගමන් තමයි කියන්නේ කේඒඩබ්ලිව් පෙරේරා ෆිල්ම් එකක් කරනවා, ඒකේ සහාය චරිතයකට කොල්ලෙක් හොයනවා කියලා. මං ඉල්ලනවා අනේ දාලා දෙන්නකෝ. දාල දෙන්න නම් තව බාගයක් ඕනෑ කියනවා. ඔය කට්ටිය මුලින්ම අල්ෆොන්සො කියන නම හරියන්නේ නැහැ කිව්වා. සද්ද විද්ද රාජපක්ෂ පළඟ පතිර අබ කුමාරගේ රන්ජන් ලියෝ සිල්වෙස්තර් අල්ෆොන්සු. ඒක හරියන්නේ නැහැ, රයිම් වෙන නමක් දාන්න කිව්වා. මට මුලින්ම ප‍්‍රධාන චරිතය රඟපාන්න ලැබුණා සෝමරත්න රාමනායක කියලා මහත්තයෙකුගේ ‘ජය කොතැනද’ කියලා චිත‍්‍රපටියක. ඒකට ගරු කිරීමක් විදියට රන්ජන් රාමනායක කියලා දාන්න හිතුවා. ආර්.ආර්. කියලා රයිම් වෙන එකත් ඒකට හේතුවක්.
ඔය කාලේ ප‍්‍රධාන නළුවෙක් විදියට චරිත ලැබුණාද?
ඒ කාලෙ සුපර්ස්ටාර් විජය කුමාරතුංග. සක්විති ගාමිණී. එතැනින් පස්සේ රවීන්ද්‍ර රන්දෙණිය, ජීවන් කුමාරතුංග, ශෂී විජේන්ද්‍ර, සනත් ගුණතිලක, ලාල් වීරසිංහ වගේ වීරයෝ හිටියා. දැවැන්තයො. ඒ අයමයි ගන්නේ. අපට ලැබෙන්නේ සියල්ලන්ගෙන්ම පෙරිලා, කවුරුත් බාරගන්නේ නැති පැලැස්තර ෆිල්ම්. මම මුලින්ම රඟපෑ ජය කොතැනද කියන්නේ විජය නන්දසිරි මහත්තයා කොල්ලාට රඟපාලා මඟදී නැවැත්වූ චිත‍්‍රපටියක්. චිත‍්‍රපටිය අවසන් කරන්න විජය නන්දසිරි මහත්තයාගේ පුතෙක් හැටියට අලූ‍ත් චරිතයක් ගේනවා. මම රඟපෑවෙ ඒ චරිතය. පැලැස්තර චිත‍්‍රපටියක හරි මට ප‍්‍රධාන නළුවා වෙන්න ලැබෙනවා. ඒ කාලේ අර බොන යාළුවෝ ටික පත්තරවල ලිව්වා රන්ජන් රාමනායක නම් හඳුන්වාදෙන ප‍්‍රධාන නළුවා කියලා. ඉන්පස්සේ මම මේන් රෝල් කරන කෙනෙක් බවට පත්වුණා. හැබැයි අර කිව්ව නළුවො හැමෝගෙන්ම පෙරිලා එන චිත‍්‍රපටි තමයි ලැබුණේ. හොඳ වෙලාවට පළවැනි චිත‍්‍රපටිය පිටවෙන්න ටිකක් කල් ගියා. එතකොට වෙනත් තැන්වලත් අවස්ථා ටිකක් ලැබිලා. අර චිත‍්‍රපටිය ඇවිල්ලා සති දෙකයි. ඒක ටිකක් බලන් ඉන්න අමාරු චිත‍්‍රපටියක්. ඔය කාලේ විජය ධර්ම ශ‍්‍රී කියලා මහත්මයෙක් ටෙලිනාට්‍යයක් කරනවා කියලා ආරංචියක් ආවා. විවිධ පඬුරු පාක්කුඩම් දීලා විජය ධර්ම ශ‍්‍රී මහත්තයා මුණගැහෙන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා. මේජර් කෙනෙකුගෙ චරිතයක්, රමණි බර්තොලමියුස් එක්ක.
රමණි එක්ක ආදර සම්බන්ධය ගැන තියෙන්නේ හරි ලස්සන කතා. ඒවා දිග කතා. කොහොමහරි ටෙලිනාට්‍යය ආපු දවස. මං බයේ හිටියේ නාට්‍යය යන වෙලාවෙ පවර් කට් එකක් යයිද කියලා. ? නාට්‍යය යනවා. අම්මා කෑම හදලා. ගමේ කට්ටියම බලාගෙන ඉන්නවා පුත‍්‍රයාගෙ වැඩ කොහොමද කියලා බලන්න. හඳුන්වාදෙන නළු රන්ජන් රාමනායක කියලා මගේ නම දානවා. අම්මාගේ ඇහෙන් කඳුළු එනවා. ආජු තපර ලාහිලා සිංදුව යනවා. මේක නොහිතූ විදියට ජනප‍්‍රිය වුණා. මම හින්දා නෙවෙයි රමණි නිසා. මේක අස්සේ මට හිතුණා මට රමණිගේ මාර්ගයෙන් ඉස්සරහට යන්න පුළුවන් කියලා. මමනේ රමණි එක්ක රඟපෑවේ. ඉන්පස්සේ රමණිට අර ඛේදවාචකයට මුහුණදෙන්න වුණා. ඒක වුණේ මට ලොකු ජනප‍්‍රියත්වයක් දීලා. ඒ සිද්ධියෙන් පස්සේ මුළු ලංකාවම ‘භාග්‍යා’ බලනවා. ඒ නාට්‍යය දෙතුන් පාරක් විකාශය වුණා. ඒකෙන් මට චිත‍්‍රපටි ගොඩක් ලැබුණා. මං වෙනුවෙන් රමණි ජීවිතය දුන්නා වගේ. මේ කාලය පහුවෙද්දී රමණි සහ විජය මාමාගේ අත්වැල මට නැතිවෙනවා. මට ලොකු අසීරු ගමනක් යන්න සිද්ධවුණා. මම ඒ කාලය පහුකළා. මම හිතන්නේ නැහැ ඒක වුණේ මගේ දක්ෂතාව නිසාම කියලා. ඇතැම්විට වාසනාව වෙන්න ඇති. නැත්නම් දෛවය වෙන්න ඇති. මිනිස්සුන්ට ප‍්‍රිය වෙන්න තරම් මොකක් හරි වාසනා ගුණයක් ඇති.
ඔබ මිනිස්සු අතර ජනප‍්‍රිය තරු නළුවෙක්. ලංකාවේ ඔබ තරමට ජනප‍්‍රියත්වයක් නොලද රංගන ශිල්පීන් පවා කෝටි ගාණක දේපළ හම්බකළා. අධිසුඛෝපභෝගී ජීවිත ගතකරනවා. ඒත් ඔබ පුංචි මන්ත්රී නිල නිවාසයක සාමාන්‍ය ජීවිතයක් ගතකරනවා. මේක තරු නළුවෙක්ට ගැළපෙන්නේ නැහැ කියලා හිතනවාද?
හැමදේම ඉන්ස්පයර් වෙනවා. මේ ජීවිතය මම ගොඩක් අයගෙන් කොපි කළා. ඒ කාලේ අපි දැක්කා වීර චරිත. අපිත් වීර චරිත සිනමාවේ රඟපෑවානේ. ඒ චරිතම සැබෑ ජීවිතයේදී තියෙනවාද කියන ප‍්‍රශ්නය තියෙනවා. මම කල්පනා කරනවා ලෝකෙ එක කෙළවරක පිරිසක් මුරුංගා කොළ තම්බලා කද්දී මම කොහොමද බොරු සෝබන මැද රිදී බන්දේසියක දාගෙන තරු හෝටල්වල කන්නේ කියලා. සුපිරි නළුවන්ගේ බොරු කියවීම ගැන මම බලනවා. මට හිතෙනවා මේ ෂෝ මොකටද කියලා. මම කියෙව්වා වික්ටර් හාරා වගේ පුද්ගලයන් ගැන. වික්ටර් හාරා ජනතාව වෙනුවෙන් ගායනා කරලා මැරුම් කනවා. විජය කුමාරතුංග වුණත් මොන තරුවක් වුණත් තමන්ට ලැබුණු බොහෝ දේ වෙනුවට ජනතාව වෙනුවෙන් කාලය, ධනය, ශ‍්‍රමය කැපකළා. ජෝතිපාල, කපුගේ වගේ අතිශය සරල කලාකරුවන්ව දැක්කා. මම කල්පනා කළා මං තනියෙන්ම සුපිරි ජීවිතයක් ගතකරන සුපිරි නළුවෙක් වෙනවාද කියලා. හොඳම පර්ෆියුම්, බ‍්‍රෑන්ඩඞ් වාහන ගන්නවාද, නැත්නම් සාමාන්‍ය ජීවිතයක් ගතකරනවාද කියලා. කට්ටියට කියන්න පුළුවන් සෝබන කියලා. ඒත් මම ඔප්පු කළා. මට තිබුණා ලොකු නිවසක් හදාගන්න. ඒත් කරන්න බැරිවුණා. ලෝකයේ සරල ජීවිත ගතකළ බොහෝ දෙනෙකුගෙන් මම ආභාසය ගත්තා. මම මා එක්ක යන කණ්ඩායම එක්ක එක මේසයක ඉඳගෙන එකට කන්නේ. මම ඉන්න ගෙදර හැමෝටම උයන්නේ එකම කෑම එක. එකම ජාතියේ පිඟාන්වල කන්නේ. මගේ කාමරේ දොළහයි අටයි. කට්ටිය කිව්වාම හිරේ යන්න වෙයි කියලා, මම කියනවා හිරගෙදරයි දැන් මගෙ කාමරෙයි සයිස් එකේ වෙනසක් නැහැ කියලා. මම ඒසී පාවිච්චි කරන්නේ නැහැ. මට සියල්ල දුන්න රසිකයන්ට පුළුවන් නම් සාමාන්‍ය ජීවිතයක් ගතකරන්න, මට ඒක බැරි නැහැ. මට 2010 වීඑයිට් වාහනයක් ලැබිලා තියෙන්නේ. මට එස්බී ඇමතිවරයා කිව්වා අලූ‍ත් වාහනයක් ගන්න කියලා. මම ගත්තේ නැහැ. එයාම ප‍්‍රසිද්ධියේ කියලා තිබුණා රන්ජන් කියන දේ අහන්නේ නැහැ, වීඑයිට් කබලක යනවා කියලා. ටිකක් පරණ වුණත් වීඑයිට් කියන්නේ ලොකු වාහනයක්. මම දකිනවා ඒ වාහනයේ යද්දී සාමාන්‍ය මිනිස්සු බස්වල තෙරපි තෙරපී යන විදිය. එහෙම හිරවෙලා ඉන්න මිනිස්සු එක්ක මම හිනාවෙද්දී ඔවුන් හිතනවා ඇති අපේ බදු මුදල් අරගෙන අපට දුක් දීලා මුං යන විදිය කියලා.
දෙමළ සුපර්ස්ටාර් රැජිණිකාන්ත්ව මුණගැහෙන්න මට අවස්ථාව ලැබුණා. මගේ තරම්වත් සෝබනයක් නැහැ රැුජිණිකාන්ත්ට. වයසක මනුස්සයෙක්. ඔරලෝසුවක් දාන්නේ නැහැ. විග් එකක්වත් නෑ. කොන්දොස්තර කාලේ දාපු තඹ වළල්ලක් දාන්නේ. රැජිණිකාන්ත් කියන්නෙ ජැකී චෑන්ට වඩා අයකරන නළුවෙක්. ඔහු ඉන්න විදිය එක්ක ලංකාවෙ ඉන්න සමහර නළුවො ඉන්න විදිය සැසඳුවාම හිනායනවා.
මේ කාලය වෙද්දී නම් රංගන ශිල්පිනියන් අතර බහුතරයක් දේශපාලනඥයන් හා ව්‍යාපාරිකයන්ට ළං වෙනවා. රඟපෑවෙ නැතත් සමාජ මාධ්‍යවල සිරුර පෙන්වමින් ඡායාරූප දාලා හරි ජනප‍්‍රිය වෙනවා. තවත් අය දේශපාලනඥයන්ට යටවෙනවා. දේශපාලන ගජමිතුරු මාෆියාවෙන් ලොකු ආදායම් උපයනවා…..
මම දන්න ඉතිහාසයේ හැටියට මුලින්ම හිටපු රුක්මණී දේවි වගේ රංගන ශිල්පිනියන්ටත් ඒ කාලේ දේශපාලනඥයන් ළංවෙන්න උත්සාහ කළා. එහෙත් රුක්මණී දේවි කියන්නේ ගෞරවනීය චරිතයක්. එයාලා දේශපාලනඥයන්ට දෙවැනි වුණේ නැහැ. දේශපාලනඥයො එයාලා පස්සේ ගියා. ගාමිණී ෆොන්සේකා වගේ අය පතාකයෝ. දේශපාලනඥයන්ට අභියෝග කරලා චිත‍්‍රපටි කළා. විජය කුමාරතුංග වගේ අය ආණ්ඩුවලට අභියෝග කළා. එයාලා මිලදී ගන්න බැරි චරිත. ඊට පස්සේ කාලය වෙද්දී බොහෝ අය ස්තෝත‍්‍ර ගායනා කරන තැනට ආවා. සමහරු මුදල් විශුද්ධිකරණයට සම්බන්ධ වුණා. එයාලා දැන් සුපිරි ජීවිත ගතකරනවා. එහෙත් එයාලා ඒවා ලබාගෙන තියෙන්නෙ අනිසි මාර්ගවලින්. රජයේ සල්ලි. නරක පූර්වාදර්ශ නවක නළුවන්ට දුන්නේ ඇතැම් ප‍්‍රවීණයන්. මට නම් වශයෙන් කියන්න බැහැ යාළුවන් නිසා. සමහරු දේශපාලන නායකයන්ව ආගමික නායකයන්ට ආදේශ කළා. රජාව වර්ණනා කරලා සිංදුවක් කළොත් පාරකට තමන්ගේ නම වැටෙන බව තරුණයන් හිතන්න ගත්තා. අහවල් ඇමතිවරයා එක්ක සම්බන්ධයක් ඇතිකරගත්තොත් මට සැලූන් එකක් ගන්න පුළුවන් කියලා හිතුවා. දේශපාලන න්‍යාය පත‍්‍රවලට චිත‍්‍රපටි හැදුවා. මේවා වැරදියි. චිත‍්‍රපටි බලන මිනිස්සුන්ට ගරු කරන්න ඕනෑ. එයාලා එක්ක හිටගන්න ඕනෑ.
ඔබේ චිත‍්‍රපටි අතරින් බහුතරය බොළඳ බව අපි විශ්වාස කරනවා. එක පැත්තකින් ඔබට හොඳ ජනප‍්‍රිය චිත‍්‍රපටි ලියන්නන්, අධ්‍යක්ෂවරුන් මුණ නොගැසුණු නිසා එහෙම වෙන්න ඇති…
මම පිළිගන්නවා. ගුණාත්මක පැත්තෙන්, කලා අධ්‍යක්ෂණය පැත්තෙන්, රඟපෑම පැත්තෙන් මීට වඩා හොඳට තියෙන්න ඕනෑ. අනිවාර්යයෙන්ම. හොඳ නිෂ්පාදකවරුන් ලැබුණු අවස්ථාවල මට එවැනි අවස්ථා ලැබුණා. එහෙත් මම නිර්මාණ කරන්නේ ඉතාම සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට. මම ලියපු සිංදුවක් කාලෝ මාමාට දුන්නාම ඔහු ඒකේ ප‍්‍රාථමික ගතිය නැතිවෙන්න හොඳ වචන දාලා පෙන්වනවා. ‘ආවේ මා ඔබ සරණ පතාගෙන’ කියලා මම ලිව්වාම කාලෝ මාමා කියනවා ‘ආ සඳ මා ඔබ සරණ පතාගෙන කියලා’ ලියන්න කියලා. ඒත් මම කියනවා එහෙම බැහැ, සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට දෙකයි දෙකයි හතර වගේ තියෙන්න ඕනෑ කියලා. කොහොමහරි නිර්මාණකරුවන් අලස බව ඇත්ත. තවත් නිර්මාණශීලී වෙන්න ඕනෑ. ඒත් අපේ අය රීමේක් කරන්න තමයි උත්සාහ කරන්නේ. සමහර වෙලාවට මම අහනවා ඇයි අපේ රටේ කතාවක් ලියන්න බැරි කියලා. ඒත් බොහෝවිට ඉන්දීය නිර්මාණයක් පරිවර්තනය කරන්න තමයි උත්සාහය.
