පසුගිය දින කීපය තුළ මට හමු වූ, රාජපක්ෂ කඳවුරේ ජයග‍්‍රහණය අපේක්ෂා කරන, බුද්ධිමතුන් දෙදෙනෙකු තුළින් ම පෙනෙන්නට තිබුණේ රාජපක්ෂ කඳවුර තුළ දක්නට ලැබෙන දේශපාලන වර්ධනයන් පිළිබඳ නොසතුටකි. මේ දෙදෙනා ම රාජපක්ෂ කඳවුරට දේශපාලන වශයෙන් පක්ෂපාතීත්වයක් දක්වන්නේ ඔවුන් පිළිගන්නා මූලධර්මීය දේශපාලන අරමුණු ඉෂ්ටකර ගැනීමට දැනට පවත්නා හොඳම දේශපාලන බලවේගය රාජපක්ෂ කඳවුර වන්නේ ය යන අදහස මත හිඳිමින් ය. කෙසේ වෙතත් ඔවුන් වෙතින් ප‍්‍රදර්ශනය වුණු අපේක්ෂා භංගත්වයට හේතු වී ඇත්තේ රාජපක්ෂ කඳවුර තුළ දක්නට ලැබෙන ඇතැම් වර්ධනයන් මේ අරමුණු සාක්ෂාත් කරගැනීමට පරස්පරව ගමන් කරන්නේය යන විශ්වාසයයි.
මා මීට සති දෙකකට පෙර මේ ලිපිය මගින් පෙන්නුම් කළේ එවැනි අපේක්ෂාභංගත්වයක් තිබුණ ද රාජපක්ෂ කඳවුර තුළ තියුණු ඛණ්ඩනයක් ඇති වීමට ඇති ඉඩකඩ සීමිත ය. ඊට හේතු වන්නේ මෙසේ අපේක්ෂා භංගත්වයට ලක්වී සිටින පිරිස්වලට පවා තීරණාත්මක මැතිවරණයක දී රාජපක්ෂ කඳවුරට පිටින් වූ තෝරා ගැනීමක් ඇත්තේ නැති වීමයි. එය එසේ වුව ද මේ අපේක්ෂාභංගත්වය තේරුම් ගැනීම ලංකාවේ ඉදිරි දේශපාලන වර්ධනයන්හි ලක්ෂණ තේරුම් ගැනීම සම්බන්ධයෙන් ඉතාම වැදගත්ය.
රාජපක්ෂ දේශපාලන කඳවුරට අයත් ප‍්‍රමුඛ බුද්ධිමතෙකු වන ගුණදාස අමරසේකර විසින් රචිත දේශපාලන විචාර කෘතියක් පසුගිය දා නිකුත් විණි. එහි මාතෘකාව වන්නේ ”ධනවාදයට විකල්පයක්: අප සතු මඟ” යන්නයි. කෙසේ වුව ද මේ කෘතිය තුළ රාජපක්ෂ දේශපාලන කඳවුර සම්බන්ධයෙන් ඉදිරිපත් කරන්නේ ඒ තරම් සුබවාදී අදහසක් නොවේ. එහි මෙසේ සඳහන් වේ:
”ඉන් අනතුරුව බලයට පැමිණි මහින්ද රාජපක්ෂ රජය විසින් ද අනුගමනය කරන ලද්දේ විවෘත ආර්ථික ප‍්‍රතිපත්තියයි. ඒ අතරම ජනසතුව පැවැති ආයතන පුද්ගලීකරණය නොකිරීම ද ඇතැම් පුද්ගලීකරණය කරන ලද ආයතන ජනසතු කිරීම ද ඔහු අතින් සිදු විය. එහෙත් රට සංවර්ධනය කරනු සඳහා විශාල ණය මුදල් පිටරටින් ලබාගැනීමට අමතරව හම්බන්තොට වරාය ඉදි කිරීමට චීනයට භාර දී වෙළඳ කලාපයක් පවත්වාගෙන යාමට භූමි භාගයක් ද චීන රජයට දෙන ලදි. ෂන්-ග‍්‍රි-ලා හෝටලය සඳහා චීනයට භූමි භාගයක් සින්නක්කර ලෙස හිමිකර දෙන ලදි” (පිටුව 15).
මෙම ප‍්‍රකාශය තුළ රාජපක්ෂ විරෝධී දේශපාලන කඳවුර විසින් රාජපක්ෂ පාලනයට විරුද්ධව ඉදිරිපත් කරන දේශපාලන විවේචන කීපයක් ම අමරසේකර විසින් ද පුනරුච්චාරණය කරනු ලැබීම වැදගත් ය.
අමරසේකර මෙන්ම රාජපක්ෂ කඳවුරේ අනෙක් වැදගත් බුද්ධිමතා වන නලින් ද සිල්වා ද රාජපක්ෂ කඳවුර සම්බන්ධයෙන් පෙන්නුම් කරමින් සිටින අශුභවාදය සිත්ගන්නාසුලූය. ඔහු ඉදිරිපත් කරන අදහස්වල හරය වන්නේ රාජපක්ෂ කඳවුර ක‍්‍රමානුකූලව සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදයේ දේශපාලන අභිලාෂවලින් විතැන් වෙමින් සිටින බවයි. මේ ආකල්පය නලින් ද සිල්වා ම මීට වසර හතරකට පමණ පෙර ඉදිරිපත් කරනු ලැබූ අදහසක් සමඟ සන්සන්දනය කරනු ලැබීම ඉතාම සිත්ගන්නාසුලූය. 2014 පෙබරවාරි 9 වන දා සිය වෙබ් අඩවිය වන kalaya.org වෙබ් අඩවියට ලියමින් ඔහු මෙසේ ප‍්‍රකාශ කළේය: ”මෙරට සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියට හිමි විශේෂත්වය නොපිළිගන්නා කිසිවකුට මින්පසු මෙරට කිසිම තැනක් හිමි නොවනු ඇත.”
කෙසේ වෙතත් ඔහුගේ වර්තමාන ප‍්‍රකාශවලින් පෙනී යන්නේ ඒ අනාවැකිය අවලංගු වෙමින් පවතින බවයි. රාජපක්ෂ කඳවුරේ ඉදිරිපෙළ මහජන බුද්ධිමතුන් රාජපක්ෂ කඳවුර සම්බන්ධයෙන් මෙලෙස නිෂේධාත්මක ආකල්පයක් දරන්නේ වන නමුදු රාජපක්ෂ කඳවුරට සිංහල-බෞද්ධ ඡන්දදායක ප‍්‍රජාව අතර ඇති ආකර්ෂණය නොනැසී පවත්නා බව පෙනේ. අඩුම වශයෙන් සිංහල-බෞද්ධ දකුණ තුළ මහා පරිමාණයෙන් ජනයා ස්වේච්ඡුාවෙන් බලමුළු ගැන්වීමට ඇති හැකියාව අතින් රාජපක්ෂ කඳවුර සිටින්නේ සිය ප‍්‍රතිවාදීන්ට වඩා ගව්ගාණක් ඉදිරියෙනි. ඊට යන්තම් හෝ කිට්ටු විය හැක්කේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට පමණි. එහෙත් ඒ හැකියාව පවා ඇත්තේ රාජපක්ෂ කඳවුරට යම් තරමකින් හෝ තරගයක් දිය හැකි මට්ටමකින් නොවේ.
ඒ වගේ ම රාජපක්ෂ කඳවුරේ වත්මන් ඇතැම් දේශපාලන වර්ධනයන් පිළිබඳව සැක පහළ කරන ඉහත නම් සඳහන් කළ මෙන්ම නොකළ බුද්ධිමතුන්ට පවා අවසාන විග‍්‍රහයේ දී රාජපක්ෂ කඳවුරට විකල්පයක් සොයා ගැනීම දුෂ්කරය. ඒ නිසා ඔවුන්ට පවා සිදුවන්නේ දිනය අවසානයේ දී සිය මූලධර්මීය බලාපොරොත්තු සෑහෙන දුරකට කැප කිරීමටයි.
නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
