ජනාධිපතිතුමාට බියක් ඇතිවී තිබෙන්නේ, ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයේදී තමාට හිමිවීමට ඉඩ තිබෙන ඡන්ද ලක්‍ෂ 10-25 අතර ප‍්‍රමාණයක්, මේ ආකාරයට හමුදා නිලධාරීන් අත්අඩංගුවට ගැනීම හා ඔවුන්ට ‘හිරිහැර’ කිරීම නිසා නැතිවිය හැකි බවටය.
ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයකදී, ශ‍්‍රීලනිපයෙන් ඉල්ලන ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනට, අවම වශයෙන් ඡන්ද ලක්‍ෂ 10ක් වත් ලැබේයැයි ගණන් හැදුවේ කවුරුද? කවුරු හැදුවා වුණත්, ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයකදී ජයග‍්‍රහණය කළ හැකියැයි කවුරු උපදෙස් දුන්නා වුණත්, ඒ අය නම් මහාපොළොවේ පය ගසා සිටින්නවුන් වන්නට බැරිය. රටේ තොටේ ඇවිදින්නකුට, රටේ ඇත්ත තත්ත්වය තේරුම් ගන්නකුට එවැනි පූර්ව නිගමනයකට එන්නට කිසිම හේතුවක් කොතැනකවත් නොපෙනෙන නිසාය. අඩු ගණනේ පසුගිය පළාත් පාලන මැතිවරණයේදී ශ‍්‍රීලනිපය ලබාගත් ඡුන්ද ප‍්‍රමාණයවත් ඒ විදියට, ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයකදී මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට ලැබෙන්නේ නැත. ඒ ඡන්දවලින් සාතිශය ප‍්‍රතිශතයක් ගොසින් නවතිනු ඇත්තේ, පොහොට්ටුවේ අපේක්‍ෂකයා ළඟය. දැනට ජනාධිපතිවරයා සමග සිටින, පොහොට්ටුව සමග සුළු සුළු ආරාවුල් පමණක් තිබෙන පිරිසද ඒ වන විට නවතිනු ඇත්තේ පොහොට්ටුව පැත්තේය. මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනට අංශුමාත‍්‍රයකවත් ආරක්‍ෂාවක් තිබිය හැකි නම් තිබිය හැක්කේ තවමත් එජාපය පැත්තෙන්ම පමණකි. එහෙත්, පසුගිය කාලය පුරාම තමන්ට ජනාධිපති පුටුවේ වාඩිවෙන්නට ඉඩකඩ සලසා දුන් එජාපයට, ජනාධිපතිවරයා කළ කෙනෙහිලිකම් නිසා, කිසිම එජාප ඡන්දදායකයකුගේ අනුකම්පාව ජනාධිපතිවරයාට ලැබෙන්නට ඉඩක් නැත.
කොහොම නමුත් තමන්ට තිබෙනවායැයි, නැති විය හැකියැයි සිතන ඡුන්ද ගැන සිතමින් මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා, අපරාධවලට චෝදනා ලබා සිටින හමුදා නිලධාරීන් ආරක්‍ෂා කරයි. පසුගිය සතියේ කැඳවූ ඓතිහාසික හදිසි කැබිනට් රැුස්වීමේදී -සමහර විට ඉතිහාසයේ එකම කැබිනට් පත‍්‍රිකාවක්වත් නොමැතිව පවත්වන ලද එකම කැබිනට් රැුස්වීමද එය විය හැකිය- ඔහු දිගින් දිගටම කියා තිබුණේ, හමුදා නිලධාරින්ට හිරිහැර කිරීමෙන් මහජනයා උරණවී ආණ්ඩුව පරාද කරනු ඇත කියාය. එහි ප‍්‍රතිඵලය ලෙස රාජපක්‍ෂලා බලයට එනු ඇතැ’යි කියාය. යම් හෙයකින් ආණ්ඩුව බලයෙන් පහවෙනවා නම්, ඒ සඳහා තමාද විශාල දායකත්වයක් දක්වා ඇති බව ජනාධිපතිවරයාට තේරුම් නොයෑම අවාසනාවකි.
ඇත්ත වශයෙන්ම රාජපක්‍ෂලා බලයට නොඑනු ඇත්තේ ඔවුන්ට හා ඔවුන් සමග සිටි රාජ්‍ය, හමුදා නිලධාරීන්ට එරෙහිව ඇති චෝදනා විගසින් විභාග කර යුක්තිය ඉටුකිරීම මත මිස, කොන්දේසි විරහිතව ඔවුන් ආරක්‍ෂා කිරීමෙන් නොවේ. මේ වන විට ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ, මහින්දානන්ද අලූත්ගමගේ, උඩුවේ ධම්මාලෝක හිමි, සජින් වාස් ගුණවර්ධන සහ රවීන්ද්‍ර විජේගුණරත්න වැන්නවුන්ට එරෙහිව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක වීම වළක්වන්නට ජනාධිපතිතුමා පැහැදිලිවම මැදිහත්වී තිබේ. සිය පියාගේ කෞතුකාගාරය ඉදිකිරීම සම්බන්ධයෙන් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ අත්අඩංගුවට ගන්නට සූදානම් වන විට ඊට විරුද්ධවූ ජනාධිපතිතුමා, ගෝඨාභය අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් ආණ්ඩුව අවදානමේ වැටෙනු ඇතැ’යි කීවේය. සහෝදරයෙකු ජනාධිපති වන, සහෝදරයෙකු කතානායක වන, තවත් සහෝදරයෙකු ඇමති කෙනකු වන, තවත් සහෝදරයෙකු අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයකු වන පවුලක, පියාගේ කෞතුකාගාරයක් හැදුවාම මොකෝ? වැනි සාධාරීණකරණ අදහසකය ජනාධිපතිතුමා සිටියේ. මහින්දානන්ද අලූත්ගමගේ සම්බන්ධයෙන් නීතිය ක‍්‍රියාත්මක වන විට, ‘ලොකු අපරාධ තියෙද්දී මේ පොඩි හොරකම් ගැන හොයනවායැ’යි කියමින් අත්අඩංගුවට ගැනීමට ඔහු සිය විරෝධය පළකළේය.
එක්නැලිගොඩ, කීත් නොයර්, උපාලි තෙන්නකෝන් හා ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග ඝාතන නඩුවලට අවශ්‍ය තොරතුරු ලබා නොදෙන ලෙස ජනාධිපතිතුමා හමුදාපතිවරුන්, නිලධාරීන් සමග පැවැත්වූ සාකච්ඡුාවකදී පැහැදිලිවම නියම කළේය. ඊට පසු ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප‍්‍රධානි රවීන්ද්‍ර විජේගුණරත්නගෙන් ප‍්‍රශ්න කිරීමට සූදානම් වන විට ඔහුට රටින් පිටවන්නට අවසර දුන්නේය. ඔහු අත්අඩංගුවට ගැනීමට තමා තරයේ විරුද්ධ වන බව ප‍්‍රසිද්ධියේම කීවේය.
මේ හමුදා නිලධාරීන්ට ඇත්තේ, යුදමය ක‍්‍රියාන්විතවලදී සිදුකරන ලද අපරාධ සම්බන්ධ චෝදනා නොවේ. යුද පිටියෙන් පිටත, යුද ක‍්‍රියාන්විතයට අදාළ නොවන පැහැරගැනීම්, ඝාතන ගැන චෝදනාය. ඒ නිසා ඔවුහු රණවිරුවෝ නොවෙති. රණවිරුවා හා මිනීමරුවා දෙන්නකු මිස එකකු නොවේයැයි යුද හමුදාපතිවරයාම කියා තිබේ.
දැන්, පැනනැගිය හැකි ප‍්‍රශ්නය මෙයයි. යුද පිටියෙන් පිට සිදුවුණු අපරාධවලට සම්බන්ධවුණු හමුදාවල සාමාජිකයනුත් මේ විදියට ආරක්‍ෂා කරගැනීමට ජනාධිපතිවරයා ඉදිරිපත් වන්නේ නම්, යුද ක්‍ෂෙත‍්‍රවල සිදුවූ, විවිධ අපරාධවලට සම්බන්ධවූ අය වෙනුවෙන් කොයිතරම් සහනශීලී වනු ඇද්ද? මේ ප‍්‍රශ්නය සංවේදී වන්නේ දෙමළ ජනතාවටය. ඔවුන්ට තිබෙන ප‍්‍රධාන දුක්ගැනවිල්ල, තමන්ගේ දරුවන් හමුදාවට බාරදුන් පසු නැවතත් නොපැමිණීම ගැනය. නැතිනම්, හමුදාව විසින් පැහැරගැනීමෙන් පසුව නැවතත් නොපැමිණීම ගැනය. නැතිනම්, හමුදාව විසින් වෙඩිතබා මරාදැමීම ගැනය. මේ සෑම සිදුවීමකම එක් කෙළවරක ඉන්නේ හමුදා නිලධාරීන්ය. විශේෂයෙන් මේ වන විට ක‍්‍රියාත්මක වෙමින් පවතින අතුරුදහන්වූවන් පිළිබඳ කාර්යාලයට ලැබී තිබෙන පැමිණිලිවලින් සැලකිය යුතු ප‍්‍රමාණයක්, ඉහත කී ගණයේ ඒවාය. එවිට ඒ විත්තිකරුවන්ද ජනාධිපතිතුමා ප‍්‍රමුඛ ආණ්ඩුව විසින් ආරක්‍ෂා කරන විට, යුක්තිය ඉටුකරගන්නට එන දෙමළ මිනිසුන්ට ලැබෙන යුක්තිය කුමක්ද?
අතුරුදහන්වූවන් පිළිබඳ කාර්යාලය පසුගිය දිනවල මුළු දුන් ජිනීවා මානව හිමිකම් සමුළුවේදී ප‍්‍රශංසාවට ලක්වුණු නමුත්, ලංකාවේ යුද්ධයෙන් පීඩිත ජනතාව තවමත් අතුරුදහන්වූවන්ගේ කාර්යාලය වැනි රාජ්‍ය යාන්ත‍්‍රණ කෙරෙහි දක්වන්නේ අවිශ්වාසය මුුසුවුණු අවධානයකි. කෙටියෙන් කිවහොත්, ඔවුන් මේ ආණ්ඩුවේ කටයුතු ගැන දැන් ඉන්නේ අවිශ්වාසයෙනි. ජනාධිපතිතුමාගේ පටන්, ආණ්ඩු. තමන්ගේ දුක්ගැනවිල්ලේ වගඋත්තරකරුවන් වූ හමුදා නිලධාරීන් ආරක්‍ෂා කිරීමට ඉදිරිපත්වන බව දැනුණු විට, මේ පිරිසට විශ්වාස කිරීමට ඉතුරුවනු ඇත්තේ කුමක් ගැනද?
අනෙක් අතට, ජනාධිපතිවරයා ඍජුවම, චූදිතයන් වෙනුවෙන් පෙනීසිටින විට, ලංකාව තුළ කිසිම යාන්ත‍්‍රණයකින් තමන්ට යුක්තියක් ලබාගන්නට බැරිවේය යන අදහස පසුගිය යුද්ධයේ වින්දිතයන්ට ඇතිවෙයි. ඇත්ත වශයෙන්ම, ලියුම්කරුද සාමාජිකයකු හැටියට සිටි, සංහිඳියා යාන්ත‍්‍රණ පිළිබඳ ප‍්‍රවිචාරණ කාර්ය සාධක බලකායේ එක් නිර්දේශයක් හැටියට, එක් විදේශ විනිසුරුවරයකුවත් සාමාජිකයකු වන විනිශ්චය මණ්ඩල මගින් යුද සමයේ සිදුවුණු අපරාධ පිළිබඳ නඩු විභාග කළ යුතුයැයි යෝජනා කළේද මේ තත්ත්වය ගැන පුර්වාවබෝධයක් තිබුණු නිසාය. දැන් ජනාධිපතිවරයා කරන්නේ, විදේශ සහභාගිත්වයක් සහිත විනිශ්චයාසන සාධාරණය කිරීම සඳහා තම හැකි පමණින් දායක වීමකි. එම පූර්වාවබෝධය ස්ථිර කිරීමකි.
