ස්වභාවයෙන්ම මිනිස් වර්ගයා යනු සමාජීය හා දේශපාලනික සත්ත්ව විශේෂයකි. ස්වභාවික පර්යාය මඟින් සිය ඉරණම තීරණයවූ කේවල මිනිසාට උපකාර පිණිස පැමිණියේ පොදු යහපත සඳහා ස්ථාපිතවන දේශපාලන සමාගමයි. දේශපාලන සමාජය නීතිය මත පදනම් වෙයි. තෝමස් ඇක්වයිනාස් පෙන්වාදුන් ආකාරයට සමාජයට පොදු යහපත ළඟා කරගැනීමේදී වඩාත් වැදගත් වන්නේ සිවිල් නීතියයි. නීතියේ පාලනය පිළිබඳ ආකෘතිය සිවිල් රාජ්‍යය තුළ යුක්තිය පිළිබඳ මූලික මූලධර්මයන් හා සම්බන්ධ කළ හැක. මානව නීතින්ගේ යුක්තිය නිශ්චය වීමට කාරණා තුනක් පැවතිය යුතුය. පළමුව, මානව නීතිය පොදු යහපත නිර්මාණයට දායක විය යුතුය. දෙවනුව, එම නීති පාලකයන් විසින් ඔවුන්ට නිර්දේශිත ආකාරයට දැඩිව ක‍්‍රියාවට නංවනු ලැබිය යුතුය. තෙවනුව, එම නීතිය සාධරණත්වයෙන් හා සමානාත්මතාවෙන් යුක්තව බලගැන්විය යුතුය. මෙම අවශ්‍යතා තුන මඟින් මානව නීතියේ නිෂ්ඨාව, අධිකාරිත්වය සහ ආකෘතිය තත්වගතවන ආකාරය දිටිය හැක.
යහපාලන රෙජීමයේ තෙවසරක ශේෂ පත‍්‍රය පිරික්සීමේදී එමඟින් මෙරට නෛතික පර්යාය පිළිබඳ අධිකාරීත්වය හා පිළිගැනීම කොතරම් දුරකට ප‍්‍රවර්ධනය වූයේද යන්න වටහා ගතහැක. එක් අතකින් දේශපාලන පළිගැනීම් සඳහා නීතිය අත්තනෝමතික ආකාරයෙන් භාවිත කරන බවට යහපාලන රෙජීමයට යමකු දෝෂාරෝපණය කරන්නේ නම් එම චෝදනා පසුගිය රෙජීමයට එල්ලවූ චෝදනා හා කිසිසේත්ම සංසන්දනය කළ නොහැකි තරම් වේ. ගැටලූ‍ව වන්නේ යහපාලන රෙජීමය තුළින් සමාජය අපේක්ෂා කරන යුක්තිය, සාධාරණත්වය සහ නීතියේ සමානාත්මතාව ඉෂ්ට වන්නේද යන්නයි.
භාවිතාව තුළ යහපාලන රෙජීමය හා රාජපක්ෂ රෙජීමය සමපාත වන මූලික අවස්ථාවක් පවතී. එය නම්, දේශපාලන හා සමාජීය අපරාධවල දේශපාලනික උපයෝගිතාව බලය ලබාගැනීමේ උපාය යුක්ති සහගත කිරීමට ගන්නා උත්සාහයයි. රාජපක්ෂ පාලනයට පූර්වයෙන් චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක බලයට පැමිණියේ ද මානව සංහතියට එරෙහිව සිදුකළ දරුණු අපරාධවල දේශපාලනික උපයෝගිතාවේ අනුග‍්‍රහයෙනි. අසූව දශකය අවසාන යුගයේදී එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආණ්ඩුව ක‍්‍රියාත්මක කළ භීෂණය පිළිබඳව සමාජීය යුක්තිය ඉෂ්ට වූයේද යන්න ගැටලූ‍වකි. ධනවාදයට මානුෂීය මුහුණුවරක් දීම තබා එම යුගයේදී ඝාතනයවූ අහිංසකයන් වෙනුවෙන් පසුකලෙක ඉදිවූ ස්මාරකයන් රැුකගැනීමටවත් අවංක උවමනාවක් එම පාලන තන්ත‍්‍රය තුළ බලය හෙබවූ ප‍්‍රභූන්ට නොවීය.
එසේම, ඉන්පසු පැමිණි යුගයන්වලදී සිදුවූ දේශපාලන ඝාතන, අතුරුදහන්වීම්, මාධ්‍යවේදීන් මරාදැමීම්, රාජ්‍ය දේපළ කොල්ලකෑම් පිළිබඳව මේ තාක් නීතිය ඉදිරියේ වරදකරුවකු වුණ අයකු සොයාගැනීම උගහටය. යහපාලනයද අඩුවැඩි වශයෙන් චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායකගේ මානුෂීය මුහුණුවරේම දිගුවකි. නීතියේ ආධිපත්‍යය පිළිබඳ පොරොන්දුව තොරොම්බල් කිරීම එයටද විශාල වශයෙන් දේශපාලන උපයෝගිතාව පිළිබඳ උපායක් වී තිබේ. විශේෂ මහාධිකරණ දක්වාම එම පාලනය විසින් නීතියේ පාලනය පිළිබඳ ගොඩනඟන ප‍්‍රබන්ධ යථාර්ථය ඉදිරියට පැමිණ තිබේ. කෙසේමුත් කෝප් කමිටු වාර්තාවල සිට මූල්‍ය අපරාධ විමර්ශන කොමිෂන් හරහා දැනට අත්කරගෙන තිබෙන සාර්ථකත්වය පිළිබඳව සතුටුවිය හැකිද යනු අවිවාදිතවම නැත යන අර්ථයේ පිළිතුරක් ලැබෙන ගැටලූ‍වකි.
අතිශය භයානක අන්දමින් යහපාලන රෙජීමයේ අසමත්භාවය විසින් නීතියේ පාලනයට, සාධාරණ බවට, නීතිය පිළිබඳ ජනතා විශ්වාසයට එල්ල කරන්නේ මරුපහරකි. අනෙක් අතට මෙරට දේශපාලන පරිමණ්ඩලය තුළ සක‍්‍රිය වීම හා ප්රජාතන්ත්රවාදය වෙනුවන් පෙනීසිටීම සම්බන්ධව සක‍්‍රිය පුරවැසියා යළි සිතන තත්වයකට එමගින් තල්ලූ කරමින් සිටී. නෛතික සමාජ ප‍්‍රතිමාන පද්ධතියේ ආරක්ෂාව පිණිස දුෂිත ධනවාදය සමඟ එකට ගමන් කිරීමේ නිරර්ථකභාවය වඩාත් හොඳින් අවබෝධ කරවමින් සිටී. ජාතික ධනය අවභාවිත කිරීම යනු අතිශය සරල සංසිද්ධියක් බවට ජනතාව විසින් වටහා ගනිමින් සිටීම ම භයානකය.
නීතිය යනු යුක්තිය විය යුතු වුවද එය පාලක තන්ත‍්‍රයේ උපකරණයක් වීමේ යථාර්ථය තෙවන ලොව දුෂිත ධනවාදයන් තුළ ප‍්‍රධාන ලක්ෂණයක් වී තිබේ. යහපාලනයේ ආගමනය යනු එයට ධනවාදය ලබාදෙන පිළිතුර වුවත් මෙරට දුෂිත ධනපති පන්තිය අතර වන සන්ධානය එයට වඩා ප‍්‍රබලය. දිගින් දිගටම නීතියේ පාලනය, යුක්තිය හා සාධාරණත්වය පිළිබඳ ප‍්‍රතිමානයන් ප‍්‍රතිනිෂ්පාදනය කිරීමට අපොහොසත් වීම තුළ සමාජ සාමය අඩපණ වීමේ අනතුර පවතී. දේශපාලන පළිගැනීම වෙනුවට නීතියේ ආධිපත්‍යයත් සමාජ අසාධාරණය වෙනුවට යුක්තියත් අවසන් වශයෙන් රාජ්‍යය නමැති පොදු අවකාශයේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීය පැවැත්මත් ආරක්ෂාවත් වෙනුවෙන් දියත්වන සටන් තවදුරටත් තීව‍්‍ර කිරීම හැර විකල්පයක් නොමැත.
අතුලසිරි සමරකෝන්
