ලෝකයේ ඕනෑ ම රටක රාජ්‍ය නායකයාට, සමාව දීමේ බලයක් තිබේ. ඒ ඕනෑ ම අධිකරණයකින් වරදකරුවකු වූවකුට ය.
අපේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව, සම්පූර්ණ සමාවක් හෝ නීත්‍යනුකූල කොන්දේසි සහිත සමාවක් දීම, යම් දඬුවමක් කාල සීමාවක් නැතිව හෝ ඇතිව කල් තැබීම, ලිහිල් දඬුවමක් නියම කිරීම, දඬුවම මුළුමනින් ම නිෂ්ප‍්‍රභ කිරීම හෝ ඉන් කොටසක් අඩු කිරීම යනාදි ක‍්‍රියා ජනාධිපතිවරයාට ඇති, ‘සමාව දීම’ යන්නට වැටෙයි.
යම් අධිකරණයක් විසින් දඬුවම් පමුණුවන ලද කෙනකුට සමාව දීමට රාජ්‍ය නායකයාට බලය දී තිබෙන්නේ, එම අධිකරණ ක‍්‍රියාවලිය තුළ, නීතියට අනුව නඩු අසා දඬුවම නියම කර තිබුණ ද, ඊටත් එහා ගොස් සැලකිල්ල දැක්විය යුතු යමක්, නීතියේ නොවැළැක්විය හැකි යම් අසාධාරණයක් වැනි යමක්, තිබේ නම්, අදාළ දඬුවම නැවත සලකා බැලීමට හැකි වනු වස් ය. ඒ අනුව, ජනාධිපතිවරයාට ඇති සමාව දීමේ බලය සානුකම්පිත වූවක් මෙන් ම, ඉතාමත් වගකීම් සහගත ද වෙයි.
එහෙත්, අවාසනාවකට මෙන් අපේ රටේ ජනාධිපතිවරුන් මේ සමාව දීමේ බලය පාවිච්චි කර තිබෙන්නේ, තමන්ගේ පෞද්ගලික හා දේශපාලන රුචි අරුචිකම් අනුව, සමහර විට නොකළ යුතු ව තිබෙන දේවල් කිරීමක් හැටියට ය. හෙවත් අවභාවිත කිරීමක් හැටියට ය. ජේආර් ජයවර්ධන ජනාධිපතිවරයා, ස්ත‍්‍රී දුෂණයකට වරදකරුවකුට සමාව දීම, මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයා, සිය මිත‍්‍ර දේශපාලකයකුගේ, මිනීමැරුමකට වරදකරු ව සිටි බිරිඳට සමාව දීම වැනි උදාහරණ ඒ අවභාවිතාවට කදිම සාක්‍ෂි දෙකක් පමණකි.
ඒ නිසා, සමාව දීමේ බලය ජනාධිපතිවරයා විසින් පාවිච්චි කළ යුත්තේ එය අවභාවිතාවේ නොයෙදෙන අයුරිනි.
පසුගියදා, අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ වරදට වරදකරු කරනු ලැබ, මේ වන විට අවුරුදු හයක සිරදඬුවමකට යටත් කොට ඇති ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර නම් භික්‍ෂුවට ජනාධිපති සමාවක් ලබාගැනීමේ ව්‍යාපාරයක් දියත් කොට තිබේ. ඥානසාර හිමි වැනි බුදුන් හැඳි චීවරය අද දරා සිටීමට කිසි ම සුදුසුකමක් නැති, සංඝ ප‍්‍රතිරූපකයකු තම නායකයා ලෙස සලකන එවැනිම භික්‍ෂුහු පිරිසක් මේ සමාව ගැනීමේ ව්‍යාපාරය මෙහෙයවති. ඔවුන්ගේ අරමුණ, සංඝ සමාජය අවුළුවා බලපෑමක් කොට ජනාධිපතිවරයාගෙන් සමාව ‘උදුරා ගන්නට’ ය. පසුගිය කාලය පුරා ම චීවරයේ බලයට මහත් බය පක්‍ෂපාතබවක් දැක්වූ සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා, තමන්ගේ මේ සංඝ බලයට බිය වනු ඇතැ’යි ඔවුන් පූර්වකල්පනය කර ඇතිවා වන්නට පුළුවන.
එහෙත්, ඥානසාර හිමි, චීවරධාරියකුට වඩා ළං වන්නේ හැබිචෝල්කාරයකුට ය. සිවුරේ සිටිමින් බීමත් ව ලොරියක් පදවා අනතුරක් කිරීම ගැන ඔහු අධිකරණයෙන් වරදකරු කර ඇත. සිය අතුරුදන් වූ සැමියා වෙනුවෙන් යුක්තිය ඉල්ලන සන්ධ්‍යා එක්නැලිගොඩට තර්ජනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් ඔහු වරදකරු කොට සිරදඬුවම් නියම වී ඇත. ඊටත් වඩා, රටේ අධිකරණයට, නීතියේ පාලනයට අපහාස කොට ඔහු දැන් සිටින්නේ අවුරුදු හයකට සිරබත් කන්නට නියම ව ය.
ඥානසාර භික්‍ෂුවට ජනාධිපති සමාවක් දීමට දෙවරක් සිතිය යුතු නොවේ. හෙවත්, දෙවරක් නොසිතා ම ඒ ඉල්ලීම ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කළ යුතු ය. එය පිළිගත හොත් වන්නේ, මේ භික්‍ෂුව අධිකරණයට කළ අපහාසය සාධාරණීකරණයකි. රටේ අධිකරණයට අපහාස කළ අයකුට ජනාධිපතිවරයා සමාව දුනහොත්, ඒ රටේ නීතියේ පාලනයට, අධිකරණයේ ගෞරවයට කුමක් වනු ඇත්ද?
මිනිසුන් සිරගත කිරීම ප‍්‍රසන්න දෙයක් නොවේ. එහෙත්, විවෘත සමාජයේ දී නිවැරදි කර ගන්නට තමා අයත්වන සංඝ සමාජයටවත් නොහැකි දුස්සීලයකුගෙන් සමාජයට, එහි ජීවත්වන විවිධාකාර ජනවර්ගයන්ගේ සංහිඳියාවට, මානව අයිතිවාසිකම්වලට සිදුවන විවිධාකාර විනාශයන් වළක්වා ගැනීමට නම්, එවැන්නන් හැකි තරම් කාලයක් සමාජයෙන් ඈත් කොට වත් තැබිය යුතු ය.
