මාලක කලා පවුලකින් ආ කෙනෙක්ද?
කලා පවුලකට සම්බන්ධයක් තිබුණේ නෑ. ඒත් පුංචි කාලයේ ඉඳන්ම කලාව එක්ක ගැවසෙන්න ලැබුණා. පාසල් කාලයේදී එවකට විශ්වවිද්‍යාලවල හිටපු කලාකරුවන්ගේ කලාකෘති දකින්න ලැබුණා. උදාහරණයක් විදියට ධනංජය කරුණාරත්න, ප‍්‍රසන්න ජයකොඩි, උපාලි ගම්ලත්, රාජිත දිසානායක, ලියනගේ අමරකීර්ති, පියල් කාරියවසම් වගේ අයගේ නිර්මාණ බැලූ‍වා. සාහිත්‍ය කතාබහකට ඇහුම්කන් දීලා, නාට්‍යයක් දෙකක් බලලා ගෙදර ආවා. ඒ කාලෙ ටියුෂන් තිබුණෙ නෑනේ. ඉතින් අපි හවසට ගෙදර එන්න කලින් ඕවා තමයි කළේ. විභාගයක් තියෙද්දී පාඩම් කරනවා විතරයි. ඉතින් ඒ වගේ වැඩ රසවිඳලා ආට්වලට ඇබ්බැහි වුණා. අපට ඔය කාලයේදී නිදහස තිබුණා. ඒ කාලයේ මෙහෙම සෝෂල් මීඩියා තිබුණේ නැහැ. තරගයක් තිබුණේ නෑ.
මුලින්ම කළ කලා නිර්මාණය මොකක්ද?
පාසල් කාලයේදී සාහිත්‍ය තරගවලට නිර්මාණ කළා. මුලින්ම කළේ නාට්‍යයක්. ‘ගිනිකන්ද’ කියලා. ඊට පස්සේ රේඩියෝ නාට්‍යවලට සම්බන්ධ වුණා. උසස්පෙළ කරලා විශ්වවිද්‍යාලයට ගිහින් දීර්ඝ නාට්‍යයක් කළා. 1998දී කෙටි චිත‍්‍රපටියක් කළා. එහෙම තමයි පටන්ගත්තේ.
රේඩියෝ නාට්‍ය වගේ ඔබේ පරම්පරාව විසින් අත්හළ කලා මාධ්‍යයකට යොමුවුණේ කොහොමද?
අපේ ගෙදර රේඩියෝවත් ටෙලිවිෂන් එකත් එකටම තිබුණා. ඒ කාලෙ ඉඳලාම රේඩියෝවෙන් අහන දේවල්වල මායා ලෝකයක් දැක්කා. අපි හිටියෙ රේඩියෝ නාට්‍යවල අන්තිම කාලයේ. මම නාට්‍ය පිටපතක් අරගෙන ගිහින් සුගතපාල ද සිල්වාට පෙන්නුවා. ඔහු මට වැදගත් කතාවක් කිව්වා. ඉලන්දාරියා, කෙටිකතා හෝ උපමා කතා දෙබස් ආකාරයෙන් ලියලා වැඩක් නෑ. රේඩියෝ නාට්‍ය කියන්නේ මොකක් හරි කතාවක් දෙබස් ආකාරයෙන් ලියන එක නෙවෙයි. මේ මාධ්‍යයෙන් යන්න පුළුවන් පරිකල්පන ධාරිතාවක් තියෙනවා. මේක අඳුනගන්න වැඩකරන්න කිව්වා. මම නාට්‍ය ලියලා දුන්නාම සුගතපාල ද සිල්වා නාට්‍ය බලලා ඒවායේ අඩුපාඩු කිව්වා. තවත් කෙනෙක් තමයි තිලක් ජයරත්න. අපට තේරෙන භාෂාවෙන් අපට දේවල් කිව්වා.
රේඩියෝ නාට්‍ය සමඟ ඔබට අසීමිත බැඳීමක් තිබෙන බව හිතෙනවා. ඔබ දරුවන් රැුගෙන යනවා වගේ රේඩියෝ නාට්‍ය රැුගෙන තැනින් තැනට යනවා…
මේ කලාව මම බෙහෙවින් කැමති කලාවක්. මම කැමති නැහැ හැමෝම වැඩකරන ක්ෂේත‍්‍රවල වැඩ කරන්න. රේඩියෝ නාට්‍යයකට ලොකු පරිකල්පන අවකාශයක් ලබාදෙන්න පුළුවන්. මම පාසල් කාලයේදීම 1995දී විතර ගුවන්විදුලියට ගිහින් රේඩියෝ නාට්‍යවල රඟපෑවා. ඒ කාලයේදී ධර්ම ශ‍්‍රී මුණසිංහ, ජේ.එච්. ජයවර්ධන, ලලිත් චන්ද්‍රරත්න, ගැමුණු විජේසූරිය වගේ අය ගුවන්විදුලියට එනවා. ක‍්‍රමයෙන් නාට්‍ය ලියන්න පටන්ගන්නවා. සුජාතා ගුණවර්ධන තමයි ඉස්සෙල්ලාම මම ලියූ නාට්‍යයක් ගුවන්විදුලියට නිෂ්පාදනය කරන්නේ. ගුවන්විදුලි රඟමඬලටත් නාට්‍ය ලිව්වා. එහෙම ලියූ නාට්‍ය එකතුකරලා 2005දී ‘උගෙ හිස ඉවරයි’ කියලා පොතක් මුද්‍රණය කරනවා. ඒවා සාම්ප‍්‍රදායික රේඩියෝ නාට්‍ය නෙවෙයි. කෙටිකතා, නවකථා, බණකතා රේඩියෝ නාට්‍ය විදියට ලියපුවා නෙවෙයි. එක රූපයක් වචන දාහක් වටිනවා කියලා කතාවක් තියෙනවා. ඒත් එක වචනයක් රූප දාහක් බවට පරිවර්තනය කරන්න පුළුවන් රේඩියෝ නාට්‍යයකින්.
රේඩියෝ නාට්‍ය රේඩියෝවලට දෙන එක නතරවුණේ කොහොමද?
මම වැඩසටහනකට ගිහින් ගුවන්විදුලි නාට්‍යවල තියෙන අර්බුදය ගැන කතාකළා. ඒක ගැන මගෙන් ගුවන්විදුලියෙන් ප‍්‍රශ්න කළා. අවසර නොගෙන ඒ ගැන කතාකළා කියලා. මට කතාකරන්න අවසර ගන්න ඕනෑ නැහැ. ඒ සිද්ධියෙන් මම ගුවන්විදුලියට නාට්‍ය ලියන එක නතර වුණා. ඉන්පස්සෙ මම කළේ නිකන්ම නාට්‍ය ලියපු එක. 2012දී මම ඒ නාට්‍ය ‘නිහොන් සැප ලැබේවා’ කියලා පොතක් විදියට පළකළා. ඒ පොතේ තිබුණු නාට්‍ය දහයක් ‘කණට පාරක්’ නමින් නිෂ්පාදනය කළා. ඒක කළේ 2015දී. මම කළේ රේඩියෝ නාට්‍ය ගුවන්විදුලිය නැතිව විකල්ප මාධ්‍ය හරහා ගෙනයෑමට උත්සාහ කිරීමක්.
උත්සාහ කරන්නේ කොහොමහරි මිනිස්සුන්ට අහන්න සලස්වන්න. පහුගිය කාලේ කළේම මේක. මම හමුවුණ හැම යාළුවෙක්ටම ඇණයක් වෙලා, වදයක් වෙලා රේඩියෝ නාට්‍ය අස්සවනවා. මෙහෙම අස්සවපු ප‍්‍රමාණය ලක්ෂ ගාණක් ඇති.
ඔබ විශ්වවිද්‍යාල සමයේදී කෙටි චිත‍්‍රපටි රැගෙන ජාත්‍යන්තරයට ගියා..
මම කෙටි චිත‍්‍රපටි නවයක් විතර කළා. ඒවා අන්තර්ජාතික උළෙලවලට අරගෙන ගියා. බොහෝවිට මම ගියේ ශිෂ්‍ය චිත‍්‍රපටි උළෙලවලට. ඒ කාලේ චිත‍්‍රපටි කළා, නාට්‍ය සහ රේඩියෝ නාට්‍ය කළා. අන්තිමේ උපාධියත් ගත්තා.
ඔබට ධර්මසේන පතිරාජ මුණගැහුණේ අපූරු විදියකට නේද?
ඒ කාලයේදී මම පතිරාජගේ චිත‍්‍රපටි ඔක්කෝම බලලා තිබුණා. ධර්මසේන පතිරාජ මම දන්නවා. මම විශ්වවිද්‍යාලය ඇතුළට යද්දී ඔහු ග‍්‍රහලෝකාගාරය ළඟින් ඇතුළට එනවා. ඔහු මගෙන් පාර ඇහුවා. මම පාර කියලා ඔහු එක්ක ඇතුළට යන ගමන් ඇහුවා, සර් කොහෙද යන්නේ කියලා. අද ඉඳන් මම මෙහෙ වැඩ කියලා උත්තර දුන්නා. මම කිව්වා මමත් කෙටි චිත‍්‍රපටි කරනවා කියලා. මගේ චිත‍්‍රපටිය පෙන්නුවා. එයා කිව්වා එයාගේ ‘මතු යම් දවස’ අරගෙන ජෙරුසෙලම් උළෙලට ගියා. එතකොට ටෙල්ආවිව් චිත‍්‍රපටි උළෙල සංවිධානය කරන කෙනා අහලා තිබුණා ලංකාවේ ශිෂ්‍යයෝ චිත‍්‍රපටි කරනවාද කියලා. පතී උත්තර දුන්නාලූ කවුරුත් කරන්නේ නැහැ කියලා. මගේ චිත‍්‍රපටිය දැකලා ඔහු තමාගේ වියදමින් චිත‍්‍රපටියේ පිටපත හදලා, අතින්ම සල්ලි වියදම් කරගෙන ඇප්ලයි කරලා මාව යැව්වා චිත‍්‍රපටි උළෙලට.
‘බහුචිතවාදියා’ කියන්නෙ ඔබේ සම්මානලාභී චිත‍්‍රපටිය. ඒක හැදුණේ කොහොමද?
මම අවුරුදු දහයක් විතර තිස්සේ පිටපත ලිව්වා. මට නිෂ්පාදකයෙක්ව ලැබුණා. මම අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ චිත‍්‍රපටිය කළා. ඒත් නිෂ්පාදකයන් චිත‍්‍රපටියේ වැඩකටයුතු මැදදී නැවැත්වුවා. අන්තිමේදී මම 40 දෙනෙකුගෙන් විතර ලක්ෂ ගණන් සල්ලි එකතුකරගෙන නිෂ්පාදන සමාගමෙන් චිත‍්‍රපටිය මගේ අතට ගත්තා. එතැනින් පස්සේ තවත් සල්ලි එකතුකරලා චිත‍්‍රපටියේ පසු නිෂ්පාදනය කළා. විශාල මුදලක් විවිධ අයගෙන් එකතු කරන්න වුණා. ඒකෙන් මම මගේ චිත‍්‍රපටියේ නිෂ්පාදකයා වුණා.
චිත‍්‍රපටිය ලංකාවට පෙන්වන්න හැකිවේවිද?
පෙන්වීමේ අරගලයේ තමයි ඉන්නේ. උදේ නැගිට්ට වෙලාවෙ ඉඳන් නින්දට යන තෙක් චිත‍්‍රපටිය පෙන්වන්නේ කොහොමද කියන එකයි කල්පනා කරන්නේ. ඒත් මෙතැන මම නිෂ්පාදකයෙක්නේ. මට සල්ලි ඕනෑ චිත‍්‍රපටිය පෙන්වන්න ලක්ෂ විස්සක් විතර. ලබන අවුරුද්දේ විතර චිත‍්‍රපටිය පෙන්වගන්න ඕනෑ. ඒත් මුදල් ප‍්‍රශ්නය තියෙනවා. දැන් චිත‍්‍රපටිය අන්තර්ජාතික සිනමා උළෙලවලට ඉදිරිපත් කරන්න නොහැකි වෙලා තියෙන්නේත් මුදල් ප‍්‍රශ්නය නිසා. මට චිත‍්‍රපටිය අරගෙන යන්න මුදල් නැහැ.
